We wspomnieniach zatytułowanych "Cacko" [Warszawa 2013] Krystyna Sienkiewicz opisała niecodzienne okoliczności wykonawczego debiutu:
Robiłam scenografię dla STS-u. Była wiosna. Aleksandra (Kosa) Gustkiewicz (mówiliśmy na nią Kosa, bo miała piękny warkocz), późniejsza scenografka telewizyjna i żona Eugeniusza Pacha, zachorowała na grypę. Poprosiła mnie, żebym ją zastąpiła w Studenckim Teatrze Satyryków, który mieścił się na Świerczewskiego 76. Więc ja powiedziałam Kosie, że dobrze, spróbuję. Przeegzaminowali mnie. Kazali mi coś zaśpiewać i powiedzieć. Ja się tym nie przejmowałam, bo uważałam, że ich ratuję, a nie że zdaję egzamin. Gustkiewicz mnie zaanonsowała, więc ja byłam taka pewna siebie, chociaż nic nie umiałam. Zaśpiewałam: "Nie wierzę piosence, niebieski to ptak...". Powiedziałam: – To wszystko, więcej tekstu nie znam. Resztę mogę "zalalać".
Przyszłą aktorkę oceniał reżyser Jerzy Markuszewski, który w końcu oznajmił: "No tak, ona niewiele umie, ale jest bardzo ładna". Aktorka Kazimiera Utrata zrecenzowała koleżankę cokolwiek dosadniej: "Cycki ma, dupcię ładną, to może grać kurwy".
Zaakceptowali mnie. Marek Lusztig przy fortepianie nauczył mnie piosenki. STS miał w próbach sztukę Andrzeja Jareckiego (och, co za wspaniały pisarz, poeta i kolega) "Szopa Betlejemska". Kosa, czyli Aleksandra Gustkiewicz, miała zaśpiewać taki duet... duet Adama i Ewy. Domyślacie się, że Kosa miała zaśpiewać Ewę. Jeśli poprosiła mnie o zastępstwo, to ja też miałam być Ewą, a nie Adamem, i to śpiewająco. I była premiera.
Śpiewałam z Rysiem Praczem. Strasznie się denerwowałam. Śpiewałam koślawo, potykałam się o dekoracje. Jeden ze świetnych fotoreporterów, Rolke, zrobił mi zdjęcie z tego debiutu do pisma "Stolica". Nogi na zdjęciu były całe poruszone. To trema tak mną trzęsła. Skończyło się moim zdrowotnym zawirowaniem. Lekarz z pogotowia powiedział, że takich stresów powinnam unikać. Ale nie przyszedł mi wtedy do głowy żaden zawód, który byłby pozbawiony tremy.
Zdaniem Sienkiewicz "recenzenci byli zaskoczeni albo zszokowani". W tekście "Tu się nie chłoszcze" ["Nowa Kultura", 26 stycznia 1958] Krzysztof Teodor Toeplitz napisał o niej: "Różowe zjawisko STS-u".
Krystyna Sienkiewicz urodziła się 14 lutego 1935 roku w Ostrowi Mazowieckiej, zmarła 12 lutego 2017 roku w Warszawie (dwa dni przed 82. urodzinami). Rodzina jej pochodziła spod Grodna. Była córką Edwarda Sienkiewicza i jego żony Anny z domu Berdowskiej. Ojciec Krystyny był działaczem społecznym i urzędnikiem, a matka nauczycielką. Miała starszego brata, Ryszarda. We wczesnym dzieciństwie przyszła gwiazda scen i ekranów mieszkała w Wąsewie i Zarębach Kościelnych, a podczas okupacji radzieckiej uciekła z rodziną do Goworowa.
Jej rodzice nie przeżyli II wojny światowej: ojciec został zamordowany w 1942 roku w obozie koncentracyjnym Oranienburg, matka zmarła dwa lata później wskutek niedrożności jelit. Tuż po zakończeniu wojny Krystyna wraz z bratem została odnaleziona przez stryjeczną siostrę ich ojca, Janinę Pieńkowską. Zamieszkała z ciotką w Szczytnie, a jej brat został w sierocińcu. Wspominała go w "Cacku": "Mój brat Rysio [….] skończył Uniwersytet Łódzki. Wykładał matematykę na Politechnice Gdańskiej, a potem… potem w Londynie osiem lat pracował w IBM-ie przy maszynach matematycznych jako programista i w Polsce też w tej samej firmie opracowywał program".
Krystyna od najmłodszych lat była uzdolniona humanistycznie, już jako czteroletnia dziewczynka potrafiła czytać i pisać. Po ukończeniu gimnazjum w Szczytnie i Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Łodzi w 1952 roku podjęła studia na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, na której w 1957 roku obroniła z wyróżnieniem dyplom z projektowania przestrzennego.
Ilustrowała teksty w czasopiśmie dla dzieci "Świerszczyk". W trakcie studiów na ASP tworzyła scenografię dla Studenckiego Teatru Satyryków. 18 stycznia 1958 roku zadebiutowała jako aktorka, zastępując chorą koleżankę (Aleksandrę Gustkiewicz) w roli Ewy w wystawianym w STS-ie widowisku "Szopa Betlejemska", po którym zebrała plik pozytywnych recenzji. W "Cacku" autorka odnotowała:
W STS-ie pracowaliśmy naście lat, nie biorąc złotówki. Wszyscy byliśmy jednakowo ważni, wszyscy mieliśmy obłe kształty, z których teatr i życie miały dopiero ulepić parę indywidualności. Obsługując lewy reflektor na balkonie, prasując sukienki koleżankom, projektując kostiumy, scenografię, sprzedając bilety w kasie, a również grając postaci i śpiewając trzęsącym się głosikiem, zdobyłam doświadczenie, które pozwoliło mi na zdanie egzaminu aktorskiego. W komisji zasiadał Kazimierz Rudzki.
W 1963 roku zdała przed komisją Ministerstwa Kultury i Sztuki egzamin eksternistyczny i otrzymała dyplom aktora estrady. Odtąd już na stałe dołączyła do grona wykonawców STS-u, gdzie w kolejnych latach zagrała m.in. w widowiskach: "Bardzo starzy oboje", "Sobie i państwu", "Dziś straszy", "Łotrzyce".
Krystynie Sienkiewicz, co sama zdradza w swojej książce, Studencki Teatr Satyryków zastąpił studia teatralne: "Nauczyłam się miłości do teatru, punktualności. Teatr nauczył mnie pokory". STS dawał aktorce możliwość niezwykłych wyzwań i ciekawych spotkań.
To był rozkoszny teatr z wyborną grupą ludzi obdarzonych ogromnym poczuciem humoru. Agnieszka Osiecka nie potrzebuje rekomendacji. Henio Malecha był twórcą wspaniałego kabaretu improwizowanego w foyer teatru. Jeden z programów nazywał się "Przytul, przytrzaśnij, przycałuj". W jego kabareciku śpiewałam piosenkę "Bo ja mam temperament w środę. Mam wtedy w żyłach krew nie wodę". Na końcu piosenki podawałam swój fikcyjny numer telefonu, żeby można się było ze mną w środy kontaktować. Improwizowałam również monolog "syna pułku". Nauczyłam się opowieści o koronkach po czesku, a koronka to czipka, było bardzo zabawnie. Podczas jednego z kabarecików Zosia Markuszewska ze śmiechu zaczęła rodzić.
Pewnego razu wszyscy wiedzieliśmy, że Przybora przyjdzie na kabaret Henia, więc Agnieszka Osiecka specjalnie pod niego zmieniła tekst piosenki, śpiewanej kiedyś przez Kalinę Jędrusik, "O Romeo, czy jesteś na dole". Gdy nadeszła pora mojego występu, zeszłam ze sceny z mikrofonem i pod koniec piosenki, udając, że coś wyjmuję z kieszeni Jeremiego Przybory, zaśpiewałam: "A co to? Morfinka? A kłamczuszek, o świnka. O Jeremi, ty jesteś już na dnie". Przyborze do tego stopnia spodobało się moje poczucie humoru i to, że ktoś ośmielił się z niego publicznie zażartować, że natychmiast załapałam się na ostatni już Kabaret Starszych Panów, a potem na wszystkie "Divertimenta". Ale ja miałam szczęście, wielkie szczęście do ludzi z poczuciem humoru.
Poczucia humoru nie brakuje także samej aktorce, która nie boi się przyznać: "Nawet ktoś ze złośliwych w tamtych czasach powiedział, że kabaret rozpadł się przeze mnie, bo zaniżyłam poziom". W roku 1970 zespół został sprofesjonalizowany, przyjął nazwę Teatr Satyryków STS. W monografii "STS. Tu wszystko się zaczęło" Pawła Szlachetko i Janusza R. Kowalczyka [Warszawa 2014] Krystyna Sienkiewicz skomentowała nie bez ironii wyrugowanie zasłużonego zespołu z dotychczasowej siedziby:
Tak się wspaniale złożyło, że STS dostał od władz miejskich dziesięć etatów, stał się więc teatrem zawodowym. STS z pensją dla aktorów. Zagrałam ładne rzeczy, z Janem Matyjaszkiewiczem wystąpiłam w inscenizacji dwóch opowiadań Kazimierza Brandysa: "Bardzo starzy oboje", gdzie zagrałam staruszkę, i "Sobie i państwu". Była też sztuka muzyczna Agnieszki "Dziś straszy" – Agafia Demonowna, poetka umierająca na piątej stronie sztuki, zabita przez rywalkę parasolką w zoo. Sama rola niezbyt mocno narysowana przez Agnieszkę, ale stawiająca możliwości dużej improwizacji i dopowiedziana przez kilkanaście ślicznych piosenek z muzyką Skalda Andrzeja Zielińskiego. "Łotrzyce" Osieckiej z rolą Walerii, schałturzonej aktorki z duszą pluszowego misia. Teraz już wiem, że kocham babulkę z "Bardzo starych obojga" i Walerię, i to chyba były moje niewymarzone-wymarzone role. "Dziś straszy" była sztuką graną na scenie Teatru Rozmaitości, który zlał się z STS-em. Świetny pomysł! Zabieg przypominający zaparzenie prawdziwej kawy zimną wodą.
I dopowiada w swoim "Cacku", że wszystkie działania artystyczne Studenckiego Teatru Satyryków były dla ówczesnych władz niewygodne: "Ponieważ byliśmy popularni, nie można było nas tak z dnia na dzień zlikwidować. STS poszedł do remontu. Teatr na ten czas rozwiązali. Andrzeja Jareckiego skuszono Teatrem Rozmaitości. Potem Andrzej Jarecki został ambasadorem, mianowany chyba w Waszyngtonie". Faktycznie, w 1990 roku został on mianowany przez rząd Tadeusza Mazowieckiego radcą kulturalnym ambasady RP w Waszyngtonie. "A STS w remoncie był jedenaście lat. W jakiś sposób nagrodzili nas złotym medalem i rozwiązali. Nagrodzić i zamknąć – taka wtedy była praktyka". Dlaczego?…
Myśmy potrafili mówić o rzeczach zabronionych przez cenzurę, tak tę cenzurę zbajtlować, że cenzura nie wiedziała, a publiczność umiała to łowić, wysyłaliśmy widowni takie dyskretne sygnały, które ona znakomicie wyławiała. Na pewno umieliśmy też rozmawiać, targować się z cenzurą. […] Była przeinaczona bajeczka i można było ich oszukać. A wszyscy wiedzieli, kto wtedy był [tym niby-baśniowym] Czerwonym Kapturkiem.
Z Janem Tadeuszem Stanisławskim Krystyna Sienkiewicz występowała w satyrycznych programach radiowych: "Ilustrowany Tygodnik Rozrywkowy" i "Ilustrowany Magazyn Autorów", a w latach 1958–1966 pojawiała się w programach Kabaretu Starszych Panów. Występowała także w spektaklu objazdowym Agnieszki Osieckiej "Tingel-tangel".
W 1958 roku Siekiewicz zadebiutowała na dużym ekranie epizodyczną rolą w dramacie Wojciecha Jerzego Hasa "Pożegnania" (1958). Została dublerką Giulietty Masiny (odtwórczyni pamiętnej roli Gelsominy w "La Stradzie" Felliniego) w filmie Victora Vicasa "Jons und Erdme" (1959). Później zagrała epizody m.in. w "Jutro premiera" (1962) czy "Godzina pąsowej róży" (1963). Pierwszą większą rolę zagrała w "Smarkuli" (1963) Leonarda Buczkowskiego.
W 1964 roku oficjalnie (poza STS-em) zadebiutowała jako aktorka teatralna rolą Krysi Traktorzystki w przedstawieniu "Niech no tylko zakwitną jabłonie" Agnieszki Osieckiej (reż. Jan Biczycki) na scenie Teatru Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie. Rola ta na Festiwalu Sztuk Współczesnych we Wrocławiu przyniosła jej nagrodę za debiut sceniczny. Grała także w innych sztukach Teatru Ateneum, m.in. w "Śmierci na gruszy" (reż. Józef Szajna), "Zmierzchu" (reż. Bohdan Korzeniewski), "Męczeństwie i śmierci Jean Paul Marata…" (reż. Konrad Swinarski).
Kontynuowała również karierę filmową, brawurowo zagrała m.in. Jankę, przyjaciółkę Joanny (Kalina Jędrusik), w komedii sensacyjnej "Lekarstwo na miłość" (1965) w reżyserii Jana Batorego według powieści "Klin" Joanny Chmielewskiej oraz szeregową Anielę w komedii wojennej "Rzeczpospolita babska" (1969).
Równolegle z karierą aktorską nagrała kilka piosenek, m.in. "Czy te oczy mogą kłamać?" z Bohdanem Łazuką, "Koteczki, pieseczki" z Mieczysławem Czechowiczem oraz "Żaby, ryby i raki" i "Kokaina".
Po odejściu z Teatru Ateneum w 1970 roku, grała w kolejnych latach w warszawskich teatrach: Rozmaitości (1973), Syrena (1975–1984, 2000, 2004), Komedia (1988, 1994), Scena Prezentacje (1994–1995), Na Woli (1995), Rampa na Targówku (2006–2008) oraz w Teatrze Polskim w Poznaniu (1985). Zagrała również w kilkunastu spektaklach Teatru Telewizji.
W 1971 roku otrzymała Nagrodę Specjalną Jury na 9. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W latach 70. przez pewien czas współprowadziła z Andrzejem Zaorskim program Studio Gama. Została zaproszona do Stanów Zjednoczonych z występami dla amerykańskiej Polonii, po czym już regularnie występowała za granicą.
Z opowieści ludzi STS-u wiemy, że na tzw. zgniły Zachód aktorka jeździła z całym zespołem już wcześniej. Ryszard Pracz w "STS. Tu wszystko się zaczęło" wspomniał: "Nie bez znaczenia był nasz wyjazd do Włoch, na Festiwal Teatrów Uniwersyteckich w Parmie, na którym potwierdziliśmy, że nadal pragniemy pozostać teatrem jak najdalej ingerującym w rzeczywistość". A Andrzej Jarecki dodawał:
Skromny tytuł, "Myślenie ma kolosalną przyszłość", brzmiał fanfarońsko: "Il pensiero ha un grande avvenire". Wojtek Wichrzycki zrósł się w czasie wyjazdu z wielką paczką, w której umieściliśmy kilka kolorowych kurtyn – wśród nich tę czerwoną, prowokacyjną, nagrodzoną 5 kwietnia 1960 roku oklaskami lewicy i wygwizdaną przez, jak ich wtedy nazywaliśmy, reakcyjnych posiadaczy. W spektaklach wystawianych w STS-ie było dla nas celem ostatecznym poróżnić, posprzeczać widzów między sobą i z nami. Skłębić namiętności, poruszyć tę sferę wyobraźni i przekonań, która określa ideowo jednostki. Chcieliśmy, aby widzów łączyło tylko to, że nie są wobec nas obojętni.
W formie anegdoty warto powiedzieć, że po sukcesach w parmeńskim teatrze nasze dziewczęta – wtedy oceniane już nie tylko miarą urody, ale i talentu – osiągały szczyty powodzenia... Krystyna Sienkiewicz przechodziła obok stadionu, gdzie rozgrywano mecz piłki nożnej. Nagle – ostry gwizd sędziego – mecz przerwano. Zawodnicy obu drużyn podbiegli do linii autowej i głośno zaczęli skandować: Piu bel-la, piu bel-la, co znaczyło: najpiękniejsza, najpiękniejsza. Znali ją doskonale ze sceny.
Nasza piu bella była także jedną z gwiazd programów kabaretowych Olgi Lipińskiej, począwszy od cyklu "Gallux Show" (m.in. w duecie z Barbarą Wrzesińską jako Siostry Sisters) poprzez kolejne edycje programów: "Właśnie leci kabarecik" (1974–1977) i "Kurtyna w górę" (1977–1984). W 1975 roku wraz ze Stanisławskim poprowadziła 13. KFPP w Opolu. W słuchowisku radiowym "Rodzina Poszepszyńskich" Jacka Janczarskiego i Macieja Zembatego często odgrywała rolę panny Ingi, sąsiadki tytułowej rodziny.
W serialu telewizyjnym zadebiutowała rolą Jadwigi Leśniewskiej w "Rodzinie Leśniewskich" (1978). Zagrała nauczycielkę Bożkową, matkę tytułowej bohaterki w serialu "Rozalka Olaboga" (1985). W 1996 roku odebrała Nagrodę Artystyczną Polskiej Estrady Prometeusz. Grała Anielę Kaczorowską, matkę Jadwigi Graczyk (Joanna Kurowska) w serialu "Graczykowie" (1999–2000). Okazjonalnie zajmowała się tworzeniem grafik, stworzyła ilustracje m.in. do książki Wandy Majerówny "Groszek i Natalia" (1975).
Postanowieniem Prezydenta RP z 7 października 2003 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za "wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju studenckiego ruchu kulturalnego". W 2007 roku z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Kazimierza Michała Ujazdowskiego odebrała Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".
W 2004 roku w wyniku krwotoku przedsiatkówkowego obu oczu utraciła 85 procent wzroku, lecz mimo wszystko nie przerwała pracy zawodowej. Dzięki terapii prof. Ariadny Gierek-Łapińskiej stan jej wzroku znacznie się poprawił. Od 2007 roku występowała w śpiewogrze "Klimakterium... i już" Elżbiety Jodłowskiej. W 2008 roku aktorka uległa kontuzji, a wskutek złamania prawej ręki zachorowała na Zespół Sudecka. Od 2010 grała w spektaklach w reż. Dariusza Taraszkiewicza: "Zamknięty świat", "Kwartet" oraz "Harold i Matylda".
W 2014 roku doznała udaru mózgu, a rok później zdiagnozowano u niej czerniaka oka. Zmarła 12 lutego 2017 roku w jednym z warszawskich szpitali na skutek komplikacji spowodowanych infekcją układu oddechowego. Została pochowana 21 lutego w kolumbarium na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (Q kolumb. 7-2-8) i zgodnie z jej wolą uroczystości miały charakter świecki.
Jej pierwszym mężem był piosenkarz Włodzimierz Rylski; świadkami na ich ślubie byli Agnieszka Osiecka i Jeremi Przybora. Rozwiodła się z mężem po roku małżeństwa. Następnie wyszła za aktora i asystenta reżysera Andrzeja Przyłubskiego (mieli adoptowaną córkę Julię), z którym rozwiodła się po 14 latach małżeństwa. Bratankiem aktorki jest lekarz i muzyk Kuba Sienkiewicz.
Od 1985 roku Krystyna Sienkiewicz mieszkała przy ul. Płatniczej 35/37 na warszawskich Bielanach. W grudniu 1991 roku otworzyła butik z ręcznie robionymi gadżetami na warszawskim Żoliborzu. Skupiała się na pomocy potrzebującym, niechcianym zwierzętom i chorym dzieciom, była prezeską fundacji 120-lecia Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami.
W październiku 2015 roku nakładem Wydawnictwa Marginesy ukazała się biografia aktorki zatytułowana "Krystyna Sienkiewicz. Różowe zjawisko" autorstwa Grzegorza Ćwiertniewicza.
Twórczość
Film
- 1958 – "Pożegnania", film fabularny (reż. Wojciech Jerzy Has) – prostytutka z papierosem
- 1959 – "STS 58", etiuda szkolna (reż. Agnieszka Osiecka)
- 1959 – "Jons und Erdme", film fabularny (reż. Victor Vicas) – dublerka Giulietty Masiny
- 1959 – "Inspekcja pana Anatola", film fabularny (reż. Jan Rybkowski) – dziewczyna w klubie parodiująca Giuliettę Masinę
- 1960 – "Zwierzęta futerkowe", etiuda szkolna (reż. Agnieszka Osiecka) – Kobieta
- 1960 – "Śmierć i dziewczyna", etiuda szkolna (reż. Wojciech Solarz) – Maria
- 1961 – "Pieniądze albo życie", etiuda szkolna (reż. Jerzy Skolimowski) – kobieta na strzelnicy w wesołym miasteczku
- 1962 – "Jutro premiera", film fabularny (reż. Janusz Morgenstern) – ekspedientka w kwiaciarni
- 1963 – "Smarkula", film fabularny (reż. Leonard Buczkowski) – Julka Wronicz, siostra Jurka, koleżanka Krysi
- 1963 – "Godzina pąsowej róży", film fabularny (reż. Halina Bielińska) – koleżanka Karola; wnuczka na plaży
- 1965 – "Lekarstwo na miłość", film fabularny (reż. Jan Batory) – Janka, przyjaciółka Joanny
- 1967 – "Zwariowana noc", film fabularny (reż. Zbigniew Kuźmiński) – służąca Cesia
- 1967 – "To jest twój nowy syn", film fabularny telewizyjny (reż. Jerzy Zarzycki) – Ala
- 1967 – "Paryż – Warszawa bez wizy", film fabularny (reż. Hieronim Przybył) – radiotelegrafistka Zula
- 1967 – "Dziadek do orzechów", film fabularny (reż. Halina Bielińska)
- 1969 – "Rzeczpospolita babska", film fabularny (reż. Hieronim Przybył) – szeregowy Aniela
- 1971 – "Motodrama", film fabularny (reż. Andrzej Konic) – Krysia, sekretarka klubu sportowego, narzeczona Jacka
- 1971 – "Milion za Laurę", film fabularny (reż. Hieronim Przybył) – członek komisji w telewizji
- 1980 – "Rodzina Leśniewskich", film fabularny (reż. Janusz Łęski) – mama Jadwiga Leśniewska
- 2006 – "Bezmiar sprawiedliwości", film fabularny (reż. Wiesław Saniewski) – oburzona kobieta w restauracji
- 2010 – "Powrót", etiuda szkolna (reż. Natalia Kostenko)
- 2020 – "Tygrysice menopauzy", film dokumentalny (reż. Henryk Dederko) – w roli samej siebie
Seriale telewizyjne
- 1964 – "Barbara i Jan" (reż. Jerzy Ziarnik, Hieronim Przybył) – robotnica w zakładach im. Róży Luksemburg (odc. 1)
- 1968 – "Klub profesora Tutki" według cyklu opowiadań Jerzego Szaniawskiego (reż. Andrzej Kondratiuk) – Weronika (odc. 6); "interesująca" aktorka (odc. 7)
- 1978 – "Rodzina Leśniewskich" (reż. Janusz Łęski) – mama Jadwiga Leśniewska
- 1984 – "Rozalka Olaboga" (reż. Jadwiga Kędzierzawska) – nauczycielka Bożkowa, mama Rozalki
- 1988 – "Mistrz i Małgorzata" według powieści Michaiła Bułhakowa (reż. Maciej Wojtyszko) – pisarka Karaulina, członkini Massolitu
- 1989 – "Paziowie" według powieści "Paziowie króla Zygmunta" Antoniny Domańskiej (reż. Grzegorz Warchoł) – kucharka Serczykowa
- 1998 – "Z pianką czy bez" (reż. Sylwester Chęciński, Grzegorz Warchoł) – babcia klozetowa Tola (odc. 8 i 9)
- 1999–2000 – "Graczykowie" (reż. Ryszard Zatorski, Krzysztof Jaroszyński) – babcia Aniela
- 2002 – "Na dobre i na złe" (reż. Teresa Kotlarczyk i inni) – pani Regina (odc. 96)
- 2004 – "Daleko od noszy" (reż. Krzysztof Jaroszyński) – matka Kidlera (odc. 39)
- 2005 – "Anioł Stróż" (reż. Filip Zylber) – ciotka Krystyna (odc. 11)
- 2006 – "Egzamin z życia" (reż. Teresa Kotlarczyk i inni) – kobieta w kawiarni (odc. 46)
- 2006 – "Hela w opałach" (reż. Andrzej Kostenko i inni) – Lusia, prababcia dzieci Heleny (odc. 11)
- 2006 – "Ale się kręci" (reż. Maciej Wojtyszko) – Matylda, ciotka Magdy
- 2006 – "Bezmiar sprawiedliwości" (reż. Wiesław Saniewski) – oburzona kobieta w restauracji (odc. 3)
- 2007 – "Codzienna 2 m. 3" (reż. Sebastian Chondrokostas i inni) – w roli samej siebie (odc. 47)
- 2013 – "Na dobre i na złe" (reż. Kinga Dębska i inni) – pani Łucja, pierwsza pacjentka Oli (odc. 518)
- 2014 – "Lekarze" (reż. Filip Zylber i inni) – Zofia Grzelak (odc. 52)
Teatr Telewizji
- 1960 – "Śluby powszechne" Jarosława Abramowa-Newerlego, według "Ostrożnie z małżeństwem" Dusana Roksandicia (reż. Ludwik René) – Madzia
- 1961 – "Dobre uczynki Wojciecha Ozdoby" Andrzeja Mularczyka (reż. Konrad Swinarski)
- 1963 – "Tapczyk i Żolka" Stanisława Zielińskiego (reż. Adam Hanuszkiewicz)
- 1966 – "Nocleg w Apeninach" Aleksandra Fredry (reż. Czesław Szpakowicz) – Lizeta
- 1969 – "Podług dawnego zwyczaju" (reż. Olga Lipińska)
- 1970 – "Kalosze szczęścia" według Hansa Christiana Andersena (reż. Jan Wilkowski)
- 1972 – "Bardzo starzy oboje" Kazimierza Brandysa (reż. Jerzy Markuszewski)
- 1973 – "To niemożliwe kochanie" według powieści "Sześć tygodni w Reno" Patricka Quentina (reż. Anna Minkiewicz) – Mimi Burnett
- 1975 – "Apetyt na czereśnie" Agnieszki Osieckiej (reż. Romuald Szejd) – Ona
- 1976 – "Nie trzaskać drzwiami" Michela Fermauda (reż. Jan Machulski) – Matka
- 1979 – "Mieszkanie do wynajęcia" Jeana Pierre'a Gredy i Pierre'a Barilleta, część pt. "Wesołych świąt", (reż. Tadeusz Aleksandrowicz) – Georgette
- 1980 – "Wielki Dodek" (reż. Witold Filler) – gwiazda filmowa
- 1987 – "Dom kobiet" Zofii Nałkowskiej (reż. Magdalena Łazarkiewicz) – Julia
- 1989 – "Polka prosto z kraju" Stanisława Balińskiego (reż. Anna Minkiewicz) – pani Sawa
- 1994 – "Portret słabego pianisty" Jeana Pierre'a Gredy i Pierre'a Barilleta (reż. Mirosław Gronowski) – Małgorzata
- 1994 – "Dziewczynka, której nigdy nie zdarzy się nic złego" Kiryła Bułyczowa (reż. Agnieszka Glińska) – Labuda
- 1995 – "Rodzinka pani B." Roberta de Flersa i Francisa de Croisseta (reż. Mirosław Gronowski) – Alina
Teatr (wybór)
Studencki Teatr Satyryków
- 1958 – "Szopa Betlejemska, czyli jasełka narodowe na rok bieżący" Andrzeja Jareckiego (reż. Jerzy Markuszewski)
- 1958 – "Idź na spacer, Alegorio" (reż. Wojciech Solarz)
- 1958 – "Esmeralda, czyli baśń romantyczno-kryminalna w trzech aktach" (reż. Jerzy Markuszewski)
- 1959 – "Trzeba mieć ciało" (reż. Wojciech Solarz)
- 1960 – "Il pensiero ha un grande avvenire", program składany na festiwal w Parmie – Włochy (reż. Jerzy Markuszewski, Wojciech Solarz)
- 1961 – "Wesoła dwururka – rewia myśliwska" (reż. Janusz Majewski, współpr. Olga Lipińska)
- 1963 – "Wszystko co nasze – program minimum" (reż. Jerzy Markuszewski, Olga Lipińska)
- 1964 – "Mnie nie jest wszystko jedno” (reż. Jerzy Markuszewski)
- 1964 – "Już pora smażyć konfitury" (reż. Jerzy Markuszewski)
- 1970 – "Złota rączka, czyli cierpienia wynalazców" Andrzeja Jareckiego (reż. Jerzy Markuszewski)
- 1971 – "Oko" Jonasza Kofty (reż. Wojciech Solarz)
- 1971 – "Sobie i państwu" Kazimierza Brandysa; cz. I "Bardzo starzy oboje”, cz. II "Sobie i państwu" (reż. Jerzy Markuszewski) – Ona / Żona
Inne teatry
- 1964 – "Niech no tylko zakwitną jabłonie" Agnieszki Osieckiej (reż. Jan Biczycki), Teatr Ateneum w Warszawie – Krysia Traktorzystka
- 1965 – "Ptak" Jerzego Szaniawskiego (reż. Jan Biczycki), Teatr Ateneum w Warszawie – Marysia
- 1966 – "Śmierć na gruszy" Witolda Wandurskiego (reż. Józef Szajna), Teatr Ateneum w Warszawie – nieznajomy
- 1967 – "Zmierzch" Izaaka Babla (reż. Bohdan Korzeniewski), Teatr Ateneum w Warszawie – Kłasza Zubariewa / Sąsiadka
- 1967 – "Męczeństwo i śmierć Jean Paul Marata…" Petera Weissa (reż. Konrad Swinarski), Teatr Ateneum w Warszawie – Rossignol
- 1968 – "Lato" Romaina Weingartena (reż. Wojciech Boratyński), Teatr Ateneum w Warszawie – Lusia
- 1974 – "Łotrzyce" Agnieszki Osieckiej (reż. Maciej Englert), Teatr Rozmaitości w Warszawie – Waleria
- 1985 – "Wyspy Galapagos" Helmuta Kajzara (reż. Zbigniew Mich), Teatr Polski w Poznaniu – Krysia
- 1995 – "Nunsense" Dana Goggina (reż. Marcel Kochańczyk), Teatr na Woli w Warszawie – siostra Mary Amnezja
- 1995 – "Remi-dżin" Donalda L. Coburna (reż. Wojciech Solarz), Teatr Scena Prezentacje, Warszawa
- 2002 – "Przyjdą nieba łaskawsze", recital piosenek, Teatr Syrena, Warszawa
- 2004 – "Stalowe magnolie" Roberta Harlinga (reż. Wojciech Malajkat), Teatr Syrena, Warszawa
- 2008 – "Klimakterium i już" Elżbiety Jodłowskiej (reż. Cezary Domagała), Teatr Rampa w Warszawie – Krycha
- 2011 – "Zamknięty świat" Catherine Aigner (reż. Dariusz Taraszkiewicz), Teatr Finestra w Warszawie – Lucyna
- 2013 – "Harold i Matylda" Colina Higginsa (reż. Dariusz Taraszkiewicz), Ale! TEATR w Warszawie – Matylda
Książki
- 1988 – "Haftowane gałgany", Warszawa 1988
- 1997 – "...zgadnij z kim leżę", Bydgoszcz 1997
- 2013 – "Cacko", Warszawa 2013
- 2016 – "Skrawki", Warszawa 2016
Dyskografia
- 2002 – "Kiedyś byłam lalką", EMI Music Poland
Nagrody i odznaczenia
- 1971 – Nagroda Specjalna Jury na 9. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu
- 1979 – Srebrny Krzyż Zasługi
- 1980 – Złoty Krzyż Zasługi
- 1996 – Prometeusz – Nagroda Artystyczna Polskiej Estrady za szczególne osiągnięcia dla sztuki estradowej
- 2003 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- 2007 – Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis"
- 2009 – II miejsce na Przeglądzie Teatralno-Kabaretowym Letniej Sceny Forum w Łodzi
- 2012 – podczas 17. Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd