Reżyser filmowy, operator i scenarzysta. Urodził się w Łodzi w 1936 roku.
Ukończył wydział operatorski w szkole filmowej (PWSTiF) w Łodzi. Przyjęty na studia w 1954, skreślony z listy studentów na pierwszym roku. Po raz drugi rozpoczął studia w roku 1956, by w 1961 otrzymać dyplom.
W latach 1953-54 pracował w łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych jako oświetlacz, a w czasie studiów zagrał kilka niewielkich ról w filmie. Po ukończonych studiach, w 1962 rozpoczął pracę jako operator kamery. Jeszcze w czasie studiów jako autor zdjęć lub współreżyser etiud i krótkich filmów pracował m.in. z Romanem Polańskim i Witoldem Leszczyńskim, w późniejszych latach z Jerzym Skolimowskim, także jako scenarzysta.
Pierwszą samodzielną pracą operatorską Kostenki przy pełnometrażowej fabule były zdjęcia do filmu Żywot Mateusza z 1967 roku w reżyserii Witolda Leszczyńskiego. W latach 70. zaczął reżyserować filmy dokumentalne, zaistniał też jako reżyser filmów fabularnych - wspólnie z Witoldem Leszczyńskim nakręcił Rewizję osobistą i, będący samodzielnym debiutem fabularnym, dramat psychologiczny Sam na sam. Wyreżyserował także w telewizji serial fabularny.
W latach 80. pracował za granicą, kontynuując współpracę z polskimi reżyserami tworzącymi na Zachodzie - Skolimowskim i Polańskim. Po roku 1990 Andrzej Kostenko powrócił do pracy w Polsce, zyskując uznanie przede wszystkim jako reżyser popularnych seriali telewizyjnych.
W 1962 roku Kostenko otrzymał dyplom honorowy za zdjęcia do etiud na Festiwalu Etiud PWSFTviT aż za trzy prace: Ściana emocji, Portret mężczyzny z medalem, Zabawa. W roku 1963 jako autor zdjęć do fabularnego filmu krótkometrażowego Ssaki został uhonorowany I Nagrodą - "Złotym Smokiem Wawelskim" na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie wraz z reżyserem Romanem Polańskim i scenarzystą Andrzejem Kondratiukiem. Jako reżyser filmu dokumentalnego jest laureatem z roku 1979 głównej nagrody w Karlovych Varach za film Białowieża.
W zawodowych dokonaniach Andrzeja Kostenki trudno wyodrębnić jasno zarysowaną linię rozwoju artystycznego. Są tego zapewne dwie przyczyny. Pierwszą z nich jest wszechstronność zainteresowań twórcy i łatwość z jaką z operatora potrafił przedzierzgnąć się w scenarzystę, a potem w reżysera, bywając raz jednym, raz drugim, a czasem jednocześnie spełniając te trzy najważniejsze w procesie powstawania filmu role. W postawie twórczej Kostenki od początku zaznaczało się dążenie do zapewnienia sobie jak największego wpływu na ostateczny kształt filmu. Praca jedynie w roli operatora do tego nie wystarczała.
W artykule na temat sztuki operatorskiej Andrzej Kostenko pisał:
"Oczywiście operator może mieć bardzo duży wpływ na ostateczną formę filmu, ale pod warunkiem, że przekroczy swoje kompetencje i w okresie przygotowawczym i zdjęciowym będzie podejmował samodzielnie większość ważnych, znaczących artystycznie decyzji. Niestety samodzielność ta musi być ograniczona choćby samym istnieniem reżysera, przede wszystkim zaś okresem montażu, w którym - jak już powiedziałem - operator nie bierze udziału." ("Kino" 7/1972)
Andrzej Kostenko ma swój udział w sukcesach kilku bardzo głośnych filmów innych autorów. Romana Polańskiego wspierał współpracą reżyserską przy powstawaniu m.in. słynnej etiudy Dwaj ludzie z szafą z 1958, o rok późniejszej etiudy Lampa, a także przy debiucie fabularnym Polańskiego Nóż w wodzie z roku 1961. Wysmakowane kadry krótkometrażowych Ssaków Polańskiego (zdjęcia "białe na białym" przywodzące na myśl awangardowe malarstwo - owinięty białym bandażem człowiek na tle śnieżnej pustymi) są autorstwa Andrzeja Kostenki. Wreszcie, kontynuując współpracę z Polańskim, po latach przy realizacji Piratów Kostenko pełnił funkcję II reżysera.
Od końca lat 50. do połowy 60. Andrzej Kostenko doskonalił swoje umiejętności w zawodzie operatora pod okiem Jerzego Lipmana jako operator kamery w filmach fabularnych. Zaczął też samodzielnie realizować zdjęcia do filmów dokumentalnych i krótkometrażowych różnych reżyserów. Rozpoczął współpracę z Witoldem Leszczyńskim przy etiudach, których zdjęcia były nagradzane.
Na rok 1966 datuje się początek współpracy Andrzeja Kostenki z Jerzym Skolimowskim. Kostenko ma swój udział, jako współscenarzysta bądź współautor zdjęć, w najgłośniejszych filmach Skolimowskiego - filmie Bariera (1966) i legendarnym, na lata zatrzymanym przez cenzurę filmie Ręce do góry (1967), a także w kilku obrazach zrealizowanych za granicą, przy których bywał także współreżyserem. Kostenko jest m.in. współautorem scenariusza nagrodzonego w Berlinie filmu Skolimowskiego Start (produkcja belgijska). Podobnie jak z Polańskim, również ze Skolimowskim kontynuował współpracę także w latach późniejszych.
W tym samym roku 1967, kiedy wraz ze Skolimowskim pracował nad scenariuszem Rąk do góry, zrealizował zdjęcia do filmu Żywot Mateusza (1967) w reżyserii Witolda Leszczyńskiego. W Żywocie Mateusza piękne zdjęcia Andrzeja Kostenki sprostały poetyckiej, wysublimowanej treści. Film w dużej mierze właśnie dzięki zdjęciom odniósł sukces, a efekt pracy operatora dał powód do entuzjastycznych recenzji. Poruszający dramat o samotności nieprzystosowanego do życia w społeczeństwie człowieka wzruszał widzów, piękne, starannie skomponowane kadry przykuwały uwagę. Reżyser zebrał za Żywot Mateusza liczne laury, w 1968 film został zgłoszony do Oscara. Konrad Eberhardt nazwał Żywot Mateusza arcydziełem, pisał:
"Ta przedziwna historia została zrelacjonowana na ekranie urzekająco czystym, klarownym językiem filmowym, ale trzeba tu od razu mocno podkreślić, że ta czystość nie ma nic wspólnego z efekciarstwem. Odnosi się wrażenie, że twórcy filmu patrzą na świat oczami Matisa; są nim zafascynowani, tak jak on, odnajdują w nim rozmaite znaki i starają się je odczytać, tak jak on. Jest w tym filmie coś z misterium, coś z obrzędu wtajemniczenia w świat: kiedy kamera pokazuje w zbliżeniu drzewo krwawiące, drzewo strzaskane piorunem, przecinane piłą, odnosi się wrażenie, że istnieje jak gdyby wspólny krwiobieg i dla ludzi, i dla tych drzew, ptaków, roślin; że stanowią oni wszyscy część tego samego organizmu." ("Film", 7/1968)
W dyskusji redakcyjnej w miesięczniku "Kino" Wiesław Stradomski doceniając rzemiosło Andrzeja Kostenki podkreślał, że Żywot Mateusza należy do tego rodzaju filmów, w których "warstwa zdjęciowa podnosi walory filmu w większym stopniu niż inne elementy twórcze" ("Kino"11/1998).
Urody stworzonym przez Kostenkę kadrom nie mógł nawet odmówić Aleksander Jackiewicz, jeden z niewielu krytyków, którym film się nie podobał.
"Świat 'Żywota Mateusza' jest jak utopiony w szklanej kuli. A to porównanie można traktować dosłownie" - krytyk podkreślał sztuczność fabuły, która go nie poruszyła, komplementując zarazem walory, które w filmie dostrzegał. - "Najpiękniejsza wydaje mi się muzyka w filmie, 'Concerto grosso' op. 6 nr 8 Corelliego. Podoba mi się też od czasu do czasu pejzaż, zwłaszcza kiedy nie pamiętam, że to film i oglądam jak grafikę." (Aleksander Jackiewicz, "Moja filmoteka. Kino polskie", Warszawa 1983)
Jackiewicz zarzucał filmowi opartemu na prozie norweskiego pisarza (Tarjei Vesaas, Ptaki), "skandynawskość", za paradoks uważając, iż polskie kino szuka pożywki w obcej kulturze, nieudolne w opisie rodzimej rzeczywistości.
"Opisać polską rzeczywistość", ten postulat do dziś powraca jak zły sen, nękając zarówno pisarzy jak i filmowców. W latach 60. i 70. ubiegłego stulecia postulat ten powtarzano obsesyjnie. I wielu twórców nie bacząc na nieusuwalne trudności związane z sytuacją polityczną, usiłowała mu sprostać. Kolejną wspólną pracą, filmem Rewizja osobista, czynili to także Kostenko i Leszczyński, tym razem dzieląc się funkcją tak reżysera, jak i operatora. Byli też, wraz z Andrzejem Bonarskim, autorami scenariusza.
Kameralny, zbudowany jak dramat, zachowujący jedność miejsca i czasu film pokazywał wycinek polskiej, a właściwie PRL-owskiej rzeczywistości. Oto dwie Polki powracają do kraju z zachodu Europy, w samochodzie w dużych ilościach przewożą zakupione tam, a niedostępne w Polsce dobra. Muszą wykazać dość sprytu, by bezboleśnie przekroczyć przejście graniczne. W reportażu z planu filmowego Rewizji osobistej relacjonowała Elżbieta Smoleń-Wasilewska:
"W naszej rozmowie - nawiązanie do 'Żywota Mateusza'. W tamtym filmie operującym rzeczywistością sztuczną, kreowaną, możliwa była ortodoksja realizatorska. Tu - sytuacja inna: posługiwanie się życiową prawdą dla budowania postaci, ich zachowań.
Próba połączenia w tej pracy dwóch temperamentów artystycznych: 'klasycyzmu' Leszczyńskiego z rozedrganiem, chwytaniem 'pulsującej materii' - Kostenki. Wzajemnego korygowania się. Dążenie do tego, by przedstawiane w filmie osoby zachowywały maksimum tzw. prawdy życiowej, natomiast widz winien czuć, że obserwuje rzeczywistość komponowaną, a nie podpatrywaną przez dziurkę do klucza." ("Film" 43/1971)
W miesięczniku "Kino" (8/1973), w sprawozdaniu z dyskusji przeprowadzonej z udziałem widzów po prapremierze filmu, można było przeczytać o problemach, które nurtowały ówczesnych widzów. Rozważali oni, czy film jest potępieniem konsumpcyjnego stylu życia, czy też może piętnuje przekupnych celników i arogancję piastujących wysokie stanowiska dygnitarzy.
"Jeśli film piętnuje konsumpcyjny styl życia, to dlaczego jest zarazem peanem na cześć opakowań, błyszczących pudełek, ozdobnych butelek, wytwornych ubrań?" - pytał dociekliwie ktoś z publiczności.
Dziś lektura tej dyskusji może być tyleż zaskakująca, co pouczająca. Podobnie zresztą pouczający może być sam film. Bohaterowie wpisani bowiem w tę, a nie inną - realną, choć groteskową - rzeczywistość zachowywali się tu w myśl zasad, które ta groteskowa rzeczywistość dyktowała. Wydarzenia na przejściu granicznym, w których uczestniczyły bohaterki, syn jednej z nich i celnicy, dosadnie pokazywały absurd wynikający z izolacji politycznego obozu, do jakiego przypisana była ówczesna Polska, od reszty świata. Filmowi zarzucano, iż pod względem artystycznym (także aktorskim) zawiódł oczekiwania. Na festiwalu w Łagowie jego twórcy otrzymali "antynagrodę" - Skisłe Grono. Dla dzisiejszego widza rezultat artystyczny nie powinien być najważniejszy, Rewizja osobista może być - nie gorzej niż niejeden film dokumentalny - świadectwem czasu, w którym powstawała.
Witold Leszczyński po Rewizji osobistej kręcił filmy, podobnie jak Żywot Mateusza, nieco poetyckie, szukał tematów uniwersalnych, dalekich od publicystyki. Zaś Andrzej Kostenko, mimo niepowodzenia ich wspólnego dzieła, jako reżyser pozostał wierny analizowaniu rzeczywistości. Dowodem na to jest jego dramat psychologiczny Sam na sam, historia mężczyzny i kobiety kierujących się w życiu i w związku egoizmem, którzy dopiero po bolesnych, i do pewnego stopnia wywołanych własnym brakiem odpowiedzialności, doświadczeniach dojrzewają do tego, by tworzyć związek oparty na uczuciu i lojalności.
Kolejną pracą reżysera był telewizyjny serial Przyjaciele, realizację którego rozpoczął w połowie 1979, a do emisji doszło, dla filmu dość niefortunnie, w przełomowym dla Polski roku 1981, podczas trwającego 16 miesięcy tzw. karnawału "Solidarności", przed wprowadzeniem stanu wojennego.
"Scenariusz Aleksandra Minkowskiego został złożony w telewizji kilka lat temu" - mówił reżyser w wywiadzie dla tygodnika "Film" w roku 1981 - "realizację serialu proponowano wcześniej innym reżyserom. Wiedziałem, że moja decyzja podjęcia się realizacji została przez wielu ludzi odczytana jako chęć podlizania się władzy, zrobienia agitki o wspaniałej przeszłości historycznej w okresie od wojny do 1956 roku. Panowała opinia, że jest to serial o ZMP, a pod tym terminem wszyscy rozumieli dość jednoznaczne ujęcie tematu." (w rozmowie z Niną Sławińską, "Film" 33/1981)
Andrzej Kostenko podkreślał w tym wywiadzie, że realizował film nie o ZMP, lecz o pokoleniu, którego przedstawiciele do tej organizacji należeli, powstrzymując się od ocen czynów i postaw bohaterów. Z pierwszej wersji scenariusza usunął celowo zbyt jaskrawe uproszczenia.
"Ta wersja" - mówił reżyser - "stanowiła jakby kompendium prasowych spostrzeżeń na temat okresu stalinizmu. Jednakże były tam także sceny, jakich dotąd w filmach nie pokazywano, np. sceny wyrzucania z ZMP, poza tym Minkowski dobrze oddał klimat terroru psychicznego tamtych lat. Pomyślałem, że jeśli to zostało w scenariuszu już zawarte i zaakceptowane - będzie niezły punkt wyjścia."
Dla ścisłości dodać trzeba, że sprawę wyrzucania z ZMP podejmował wcześniej film Ręce do góry, który był właśnie próbą opisu stanu świadomości pokolenia ZMP i do powstania którego Kostenko się przyczynił (jako współscenarzysta i współautor zdjęć). Film ten jednak, zatrzymany na wiele lat przez cenzurę, też miał szansę ujrzeć światło dzienne dopiero w roku 1981.
Jeśli chodzi o Przyjaciół to czas działał przeciwko Andrzejowi Kostence. To, co kręcone w roku 1979 mogło wydawać się odkrywaniem jakiejś cząstkowej prawdy, emitowane w roku 1980, w okresie kilkunastu miesięcy wolności od knebla cenzury, było już tylko złudzeniem.
Na długo przed realizacją Przyjaciół, od 1967 roku Kostenko okazjonalnie pracował za granicą, współpracując z Jerzym Skolimowskim, który po przejściach z cenzurą zdecydował się na emigrację. Był współautorem scenariusza głośnego filmu Start, w innych (Przygody Gerarda, Najlepszą zemstą jest sukces, Wiosenne wody) pełnił rolę współscenarzysty, II reżysera, bądź operatora kamery. Od roku 1980, przez 20 lat stale pracował na Zachodzie. Zrealizował jako reżyser m.in. pierwszy z odcinków biograficznego serialu o Josephie Conradzie.
W ostatnich latach Andrzej Kostenko współpracował z telewizją publiczną i prywatnymi stacjami telewizyjnymi w Polsce. Sporadycznie realizuje filmy dokumentalne. Jest reżyserem kilku seriali. Są wśród nich zarówno oparte na importowanych formatach takie produkcje jak Lokatorzy i Hela w opałach, jak i oryginalne, które usiłują sprostać przemianom polskiej rzeczywistości i mentalności, jak Zaginiona, Bulionerzy i najnowsza produkcja Mamuśki. Na szczególną uwagę zasługuje realizowany w formule sitcomu serial Bulionerzy, który mimo całej, wynikającej z tej formuły umowności, dowcipnie, kąśliwie i z rzadkim zmysłem obserwacji ludzkich zachowań i przemian społecznych pokazuje w krzywym zwierciadle polską współczesność.
Filmografia
Etiudy filmowe - operator, reżyser, scenarzysta:
- 1959 - Dobosz, etiuda fabularna według Sławomira Mrożka w reżyserii Włodzimierza Kamińskiego, zdjęcia;
- 1959 - Felix, etiuda fabularna według Sławomira Mrożka w reżyserii Mariusza Chwedczuka, zdjęcia;
- 1959 - Obiad z kilku dań, etiuda fabularna w reżyserii Ireny Kamieńskiej, zdjęcia;
- 1959 - pan x boi się, etiuda fabuarna w reżyserii Mariana Ewstatiewa, zdjęcia;
- 1959 - Portret mężczyzny z medalem, etiuda fabularna w reżyserii Witolda Leszczyńskiego, zdjęcia z Mieczysławem Małyszem; nagrody: 1962 - Warszawa, Festiwal Etiud PWSFTviT, dyplom honorowy za zdjęcia;
- 1959 - Siłowcy, etiuda dokumentalna w reżyserii Stefana Szlachtycza, zdjęcia, współscenarzysta ze Szlachtyczem;
- 1960 - Dalekie podróże, etiuda fabularna według opowiadania Dalekie podróże Stanisława Dygata w reżyserii Stanisława Olejniczaka, zdjęcia wraz z Ryszardem Jastrzębskim;
- 1960 - Hotel Metropole, etiuda fabularna według opowiadania Stanisława Dygata Hotel Metropole w reżyserii Mariusza Chwedczuka i Władysława Ikonomowa, zdjęcia;
- 1960 - Moglibyśmy mieć to wszystko, etiuda fabularna w reżyserii Mariusza Chwedczuka, zdjęcia;
- 1960 - Zabawa, etiuda fabularna w reżyserii Witolda Leszczyńskiego, zdjęcia z Wojciechem Palmowskim, nagrody: 1962 - Festiwal Etiud PWSFTviT, Warszawa, dyplom honorowy za zdjęcia;
- 1961 - Ściana emocji, etiuda dokumentalna w reżyserii Stefana Szlachtycza, zdjęcia; nagrody: 1962 - Festiwal Etiud PWSFTviT, Warszawa, dyplom honorowy za zdjęcia;
- 1962 - Wycinanka z szarego papieru, etiuda fabularna według opowiadania Pomarańcze Williama Saroyana w reżyserii Ireny Kamieńskiej, scenariusz.
Filmy dokumentalne, animowane i fabuły krótkometrażowe - operator, reżyser, scenarzysta:
- 1962 - Ssaki, reżyseria Roman Polański, zdjęcia; nagrody: 1963 - Ogólnopolski Festiwal Filmów Krótkometrażowych, Kraków, I Nagroda "Złoty Smok Wawelski" w kategorii "inne formy filmowe";
- 1965 - Mauthausen, reżyseria Jerzy Bednarczyk, zdjęcia wspólnie z Jackiem Stachlewskim;
- 1965 - Podróże sołtysa Kierdziołka. Cz. 1. Próba generalna, reżyseria Jerzy Bednarczyk, zdjęcia;
- 1966 - Nie pożyłem długo, reżyseria Jerzy Bednarczyk, zdjęcia;
- 1966 - Spotkanie na Dunaju, reżyseria Jerzy Bednarczyk, zdjęcia;
- 1968 - Szyk, reżyseria Jerzy Wolen, zdjęcia;
- 1978 - Białowieża, film dokumentalny, reżysera i scenariusz; nagrody: 1979 - Międzynarodowy Festiwal Filmowy, Karlove Vary, nagroda główna w dziale filmu dokumentalnego;
- 1979 - Powrót, film dokumentalny, reżyseria, scenariusz i zdjęcia;
- 1987 - Polacy na galeonie, film animowany, reżyseria i scenariusz;
- 1999 - O każdej porze, film dokumentalny, reżyseria, zdjęcia z Jackiem Mierosławskim.
Historia Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego; - 2005 - Świadek, film dokumentalny, reżyseria.
Portret gangstera Czarnego. Bohater filmu, przestępca, który zdecydował się na współpracę z prokuraturą, odsłania strukturę mafii i opisuje zasady nią rządzące.
Filmy fabularne i seriale - reżyser, operator, scenarzysta:
- 1967 - Ręce do góry, reżyseria Jerzy Skolimowski, scenariusz wspólnie z Jerzym Skolimowskim, zdjęcia wspólnie z Witoldem Sobocińskim;
- 1967 - Żywot Mateusza, reżyseria Witold Leszczyński, zdjęcia;
- 1967 - Le depart / Start, reżyseria Jerzy Skolimowski), scenariusz z Jerzym Skolimowskim;
- 1968 - Dvatsatrocni / Dwudziestolatki w Dialog 20-40-60, reżyseria Jerzy Skolimowski, zdjęcia;
- 1972 - Ostatni liść, reżyseria Barbara Sass-Zdort, zdjęcia;
- 1977 - Sam na sam, reżyseria, scenariusz wspólnie z Maciejem Zembatym.
Historia związku studentki i projektanta mody. Niechciana ciąża, w planach ślub, raczej wymuszony. Podczas podróży do rodziców dziewczyny jej partner zostaje pobity w przydrożnej knajpie, w wyniku czego traci wzrok. Powodem bójki była dziewczyna i jej prowokacyjne zachowanie. Teraz dziewczyna czuje się winna. Film ukazuje trudną ewolucję uczuć między bohaterami, którzy ulegając zrozumiałym - zważywszy sytuację - emocjom, nie od razu potrafią zbudować związek;
- 1972 - Rewizja osobista, reżyseria razem z Witoldem Leszczyńskim, scenariusz z Andrzejem Bonarskim i Witoldem Leszczyńskim, zdjęcia z Witoldem Leszczyńskim.
Lata 1970. Polskie turystki chcą przemycić do kraju atrakcyjne towary z Zachodu. Sięgają po różne metody, by uśpić czujność celników lub ich przekupić. W ostateczności starsza z nich wzywa z Warszawy wpływowego męża. Ogarnięty niesmakiem z powodu postępowania matki jej kilkunastoletni syn niszczy samochód matki, podpalając go. Nagrody: 1973 - Lubuskie Lato Filmowe, Łagów, "Skisłe Grono" dla najgorszego filmu;
- 1979 - Przyjaciele, 5-odcinkowy serial telewizyjny, reżyseria i współautorstwo dialogów wspólnie ze scenarzystą Aleksandrem Minkowskim;
- 1990 - Joseph Conrad / Kapitan Conrad, 6-odcinkowy serial telewizyjny, reżyseria: Andrzej Kostenko, Jean-Pirre Blanc, Philippe Carrese, Roman Chalbaud, reżyseria i współatorstwo scenariusza I odcinka (inni współautorzy scenariusza: Dominique Casna, Michał Komar, Edward Żebrowski).
Serial biograficzny o światowej sławy pisarzu angielskim polskiego pochodzenia Josephie Conradzie (właściwie Józefie Konradzie Korzeniowskim), zarazem marynarzu, który swoje doświadczenia żeglarskie wykorzystał w prozie. Pierwszy odcinek przedstawia dziecięce lata bohatera spędzone w głębi Rosji, dokąd ojciec późniejszego pisarza został zesłany za działalność niepodległościową i gdzie przebywał wraz z rodziną;
- 1994 - Un chateau en boheme / Tajemnica czeskiego zamku (film telewizyjny, produkcja: Francja), reżyseria, także współpraca scenariuszowa z Simonem Michaelem.
Francuski reporter i zarazem prywatny detektyw o czeskich korzeniach wyjeżdża do Czech, by wyjaśnić sprawę z czasów rządów komunistycznych;
- 2000 - Sukces, serial telewizyjny - kontynuacja serialu pod tym samym tytułem z roku 1995 w reżyserii Krzysztofa Grubera, reżyseria;
- 2002/2005 - Lokatorzy, serial telewizyjny, reżyseria;
- 2003 - Zaginiona, 7-odcinkowy serial telewizyjny, reżyseria;
- 2004/2006 - Bulionerzy, serial telewizyjny, reżyseria (wymiennie z Grzegorzem Warchołem);
- 2006/2007 - Hela w opałach, serial telewizyjny, reżyseria (wymiennie z Magdą Batorską i Patrickiem Yoka);
- 2007 - Mamuśki, serial telewizyjny, reżyseria;
- 2008 - Stary człowiek i pies (reżyseria - kontynuacja pracy po śmierci scenarzysty i pierwotnego reżysera filmu, Witolda Leszczyńskiego).
Robert Rommel, starzejący się reżyser filmowy, niegdyś ceniony twórca, obecnie alkoholik, człowiek samotny, rozwiedziony, nie radzący sobie z życiem, w dużej mierze ofiara własnych błędów. Stopniowo odzyskuje poczucie sensu życia. Najpierw dzięki bliskości psa, któremu ratuje życia, potem także za sprawą odnowienia kontaktów z byłą żoną, która jest ciężko chora. Robert oddaje jej własną nerkę, ratując jej życie. Mimo błędów przeszłości wciąż są sobie bliscy. (Nagrody: Września, Ogólnopolski Festiwal Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" - Nagroda Specjalna "za podtrzymanie pamięci o Witoldzie Leszczyńskim, wielkim artyście i outsiderze polskiego kina");
- 2008/2009 - Ojciec Mateusz, serial telewizyjny oparty na włoskim formacie "Don Matteo", reżyseria (wymiennie z Maciejem Dejczerem)
Ponadto:
- 1958 - Dwaj ludzie z szafą, etiuda fabularna w reżyserii Romana Polańskiego, współpraca reżyserska;
- 1959 - Lampa, etiuda fabularna w reżyserii Romana Polańskiego, współpraca reżyserska;
- 1961 - Nóż w wodzie, film fabularny w reżyserii Romana Polańskiego, współpraca reżyserska;
- 1962 - Gangsterzy i filantropi w reżyserii Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego, zdjęcia Jerzy Lipman, operator kamery;
- 1963 - Zbrodniarz i panna, reżyseria Janusz Nasfeter, zdjęcia Jerzy Lipman;
- 1963 - Rozwodów nie będzie, reżyseria Jerzy Stefan Stawiński, zdjęcia Jerzy Lipman, współpraca operatorska;
- 1965 - Popioły, reżyseria Andrzej Wajda, operator kamery;
- 1966 - Bariera, reżyseria i scenariusz Jerzy Skolimowski, zdjęcia Jan Laskowski, II operator i współpraca scenariuszowa;
- 1968 - Wszystko na sprzedaż, reżyseria Andrzej Wajda, II reżyser wspólnie z Andrzejem Jerzym Piotrowskim;
- 1970 - The Adventures of Gerard / Przygody Gerarda, reżyseria Jerzy Skolimowski, zdjęcia Witold Sobociński, II operator;
- 1980 - Sherlock Holmes and Doctor Watson / Sherlock Holmes i doktor Watson, 10-odcinkowy serial telewizyjny, zdjęcia Gabor Pogany, zdjęcia - II ekipa;
- 1984 - Success is the best Revenge / Najlepszą zemstą jest sukces, reżyseria Jerzy Skolimowski, reżyser - II ekipa;
- 1986 - Pirates / Piraci, reżyseria Roman Polański, reżyser - II ekipa;
- 1989 - Torrents of Springs / Wiosenne wody, reżyseria Jerzy Skolimowski, reżyser - II ekipa;
- 1990 - Las katyński, film dokumentalny, reżyseria Marcel Łoziński, zdjęcia Witold Stok i Andrzej Adamczak, współpraca operatorska.
Andrzej Kostenko zagrał w etiudzie fabularnej Romana Polańskiego Gdy spadają anioły (1959), w filmach pełnometrażowych: Zamach (1958) Jerzego Passendorfera i Zadzwońcie do mojej żony (1958) Jaroslava Macha. Wystąpił w filmie dokumentalnym o Krzysztofie Komedzie (Wybrańcy bogów umierają młodo, 1999) w reżyserii Krzysztofa Bukowskiego i w filmie dokumentalnym o Romanie Polańskim Knife in the Water. A Ticket to the West w reżyserii Davida Gregory'ego (2003).
Jest autorem koncepcji montażu filmu Cztery noce z Anną (2008) Jerzego Skolimowskiego.
W Teatrze Telewizji wyreżyserował spektakl Ekscelencja (1995) według opowiadania Fiodora Dostojewskiego Wieś Stiepanczykowo i jej mieszkańcy.
Autor: Ewa Nawój, wrzesień 2007; aktualizacja: grudzień 2009.