W 1971 uzyskał dyplom z matematyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. Studiował również historię sztuki i dziennikarstwo. W 1980 ukończył Studium Scenariuszowe PWSFTViT w Łodzi.
W latach 1974-81 był kierownikiem działów filmowych w miesięczniku "Opole", a później w "Odrze". Działał w Akademickim Klubie Filmowym "81/2". Od 1977 związany z zespołem Filmowym "X". W latach 1985-90 był członkiem Rady Artystycznej Studia Filmowego im. Karola Irzykowskiego, a w latach 1987-90 oraz 1994-96 wiceprezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Jest członkiem Rady Programowej miesięcznika "Odra" i wykładowcą reżyserii i scenopisarstwa w szkołach filmowych w Polsce i za granicą. W 1975 otrzymał nagrodę im. Karola Irzykowskiego za publikacje filmowe. W 1990 przyznano mu nagrodę Jury Fundacji Jana Pawła II za twórczość filmową "dającą wyraz szczególnej trosce o człowieka, o podstawowe wartości humanistyczne, zwłaszcza w krańcowo złożonych polskich warunkach społeczno-moralnych". W tym samym roku otrzymał Nagrodę Miasta Wrocławia.
Zaczynał karierę jako dziennikarz filmowy. Pisze lekko, inteligentnie i dynamicznie, a jego krytyka jest cięta, lecz wyważona. Wydał dwa zbiory felietonów filmowych: "Wróżenie z kina" (Ossolineum 1978) i "Niewinność utracona w kinie" (Ossolineum 1981) oraz zbiór reportaży "Pierwszy stopień do piekła" (Wyd. Łódzkie 1978). Tak o tym opowiadał:
"Krytykiem filmowym byłem zamiast. Wiedziałem już w szkole średniej, że kiedyś będę próbował robić filmy. Rozumiałem wtedy reżyserię (...) jako rodzaj powołania. Był to rezultat wychowania na filmach szkoły polskiej." ("Film" 1988 nr 51)
Już pod koniec studiów próbował swoich sił w realizacji filmów i w 1971 zdobył I nagrodę oraz nagrodę publiczności za film krótkometrażowy "Wielki świat" na festiwalu filmów studenckich w Katowicach.W 1977 napisał scenariusz do filmu telewizyjnego "Poza układem". Podczas realizacji filmu współpracował z reżyserem Janem Rutkiewiczem oraz zagrał postać Stefcia. Później był asystentem Andrzeja Wajdy przy filmie "Dyrygent" (1979) i II reżyserem u Sylwestra Chęcińskiego przy filmie tv "Bo oszalałem dla niej" (1980). Współpracował również z Wojciechem Marczewskim przy filmie Dreszcze (1981). Napisał scenariusze do filmów "Planeta krawiec" (reż. Jerzy Domaradzki, 1983) i do "Paradox Lake" (reż. Przemysław Reut, 2002), za ten ostatni otrzymał w 2002 r. nagrodę na MFF w Mediolanie. Jest również autorem scenariuszy do wszystkich swoich filmów i producentem filmowym (Saco Films).
Jego kariera reżyserska zaczęła się pechowo. Pierwszy film, który reżyserował, telewizyjny "Wolny strzelec" (1981) nie został dopuszczony do rozpowszechniania. Najpierw został pokazany w dwóch kopiach w kinach studyjnych. Dopiero po sześciu latach wyświetlono go w telewizji. W międzyczasie Saniewski napisał scenariusz i wyreżyserował następny film "Nadzór" (1983) i właśnie on bywa często uznawany za jego debiut reżyserski. Film, którego akcja rozgrywa się w więzieniu dla kobiet, a dotyczy między innymi niesprawiedliwych wyroków orzekanych w sądach, nie był zbyt lubiany przez ówczesne władze i do szerokiego rozpowszechniania wszedł dopiero w roku 1988. Maciej Pawlicki tak pisał:
" 'Nadzór' jest filmem kłopotliwym. Drażni i niepokoi, zadaje sobie i nam niewygodne pytania. Daleki jest przy tym od łatwych oskarżeń, bliski jest oskarżeń bardzo trudnych. Wszystko dlatego, że jest filmem ważnym i uczciwym wobec widza." ("Film" 1988 nr 05)
Już po tych dwóch filmach można było stwierdzić, że Saniewski chce w swojej twórczości zajmować się tematami trudnymi i ważnymi społecznie. Jego trzeci film "Sezon na bażanty" (1985) podejmuje sprawę niewygodnego wówczas problemu emigracji Polaków. W filmie "Dotknięci" (1988) wraca do kwestii izolacji bohatera uwięzionego i jego tęsknoty za najszerzej pojmowaną wolnością. Tym razem jednak wprowadza nas nie za mury więzienia, a szpitala psychiatrycznego. Ponownie porusza problem uprzedmiotowienia człowieka, jako jedno z zagrożeń, z którym wielu z obywateli musi walczyć. Sam reżyser widział problem jeszcze szerzej:
"Dobudowałem 'Dotkniętym' piętro ogólniejsze: próbowałem zobaczyć w filmie parabolę rzeczywistości, w której jedni grają rolę pacjentów, drudzy zaś lekarzy, ale wszyscy razem zamknięci są w kręgu tej samej choroby." ("Film" 1988 nr 51)
Te cztery filmy Saniewski zrealizował przed rokiem 1989 i każdy z nich ma w sobie podskórną krytykę zniewolenia. Następny film "Obcy musi fruwać" (1993) powstał już w wolnym kraju i jest komediodramatem, w którym Saniewski opowiada o sytuacji artystów w nowych czasach, zaś w "Deszczowym żołnierzu" (1996) wraca do tragedii zbrodni stalinowskich. W filmie "Bezmiar sprawiedliwości" (2006) reżyser ponownie zajmuje się problemem uwięzienia człowieka, tym razem skazanego za nie popełnioną przez niego zbrodnię. Film analizuje problemy funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Ostatnim, jak dotąd, filmem Saniewskiego jest "Wygrany" (2011), w którym opowiada reżyser o dwóch światach: hermetycznym świecie konkursów pianistycznych i świecie wyścigów konnych, których w życiu prywatnym jest wielkim wielbicielem.
