Studencki Teatr Satyryków (STS) – jeden z najbardziej zasłużonych zespołów artystycznych PRL-u i najwyrazistszych symboli przełomu październikowego. Działał w Warszawie w latach 1954–1975.
Specjalnością STS-u stały się tzw. rewie satyryczne. Teatr dał 55 premier i 3210 przedstawień: pierwsze – 2 maja 1954, ostatnie - 14 marca 1975.
Z STS-u wyszło wielu wybitnych artystów teatru, kabaretu i estrady. Wpływ poetyki teatru często przebijał z ich późniejszej twórczości.
Powstanie STS-u łączyło się z ogromnym fermentem, jaki pojawił się w naszej sztuce wraz z możliwością odstąpienia od zasad socrealizmu. Sceny prześcigały się w pokazywaniu nowego repertuaru, głównie zachodniego, ale też dawno niegranych "Dziadów" Adama Mickiewicza, bądź "odkrywanych" sztuk Stanisława Ignacego Witkiewicza. Niosło to za sobą zmiany w estetyce teatralnej – aktorstwie, scenografii, w czym prym wiodły zespoły pozainstytucjonalne. Amatorska grupa szybko stała się znaczącym głosem młodej inteligencji, wyprowadzającej rodaków z beznadziei stalinizmu.
Dziś mało kto zdaje sobie z tego sprawę, jak wiele jest w powszechnym użyciu cytatów, aforyzmów, powiedzonek, które po raz pierwszy padły z ust wykonawców tej niewielkiej, acz bynajmniej nie marginalnej scenki...
Zobacz pełny tekst Janusza R. Kowalczyka o Studenckim Teatrze Satyryków: Studencki Teatr Satyryków. Historia rozczarowanych zetempowców...
