Innowacyjność Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia manifestowała się również fizycznie, w projekcie jego siedziby. Esej Aleksandry Kędziorek opowiada o zleceniu artyście i architektowi, Oskarowi Hansenowi, zadania dostosowania pomieszczeń na potrzeby studia muzyki elektronicznej. Studio, zaprojektowane zgodnie z wytycznymi koncepcji formy otwartej, zostało pomalowane na czarno (tym samym zyskało nazwę "Czarny pokój"), aby dać poczucie nieograniczonej przestrzeni, która sama w sobie miała być instrumentem.
W książce znaleźć można również wywiad z grupą inżynierów dźwiękowych ze Studia, przeprowadzony w 2017 roku przez krytyka i kuratora Michała Mendyka, wywiad z inżynierem i kompozytorem Eugeniuszem Rudnikiem, przeprowadzony przez Zuzannę Solankiewicz, reżyserkę i scenarzystkę filmu "15 stron świata" – dokumentu o muzyce eksperymentalnej Rudnika – oraz teksty opublikowane po raz pierwszy w latach 60. i 70. przez inżynierów dźwięku: Bohdana Mazurka, Józefa Patkowskiego i Krzysztofa Szlifirskiego.
Archiwalnym materiałom towarzyszą eseje napisane przez badaczy, producentów muzycznych i kuratorów. Katarzyna Świętochowska i Michał Mendyk analizują "Lekcję" Eugeniusza Rudnika, jeden z pierwszych utworów powstałych w Studio. Twierdzą, że technika montażu dźwięku Rudnika nie tyle wynikała z jego pracy radiowej, co miała związek z kinem. Antoni Michnik opowiada o rezydencji Michaela Ranty w SEPR, podkreślając znaczenie bezpośredniej współpracy instrumentalisty i inżyniera dźwięku. Michał Libera zaś bada stosunek Studia do elektronicznych notacji muzycznych, rozróżniając dwa odmienne podejścia do partytur.
Niebywałym skarbem jest w książce fragment eseju "Muzyka w polskich filmach eksperymentalnych", napisanego przez muzykolożkę Zofię Lissę. Esej ten został opublikowany po raz pierwszy w roku 1961, w "Kwartalniku Filmowym". Początkowo, sympatyzując z estetyką sowiecką, Lissa stała się jedną z najbardziej aktywnych zwolenniczek nowej muzyki powstającej w Polsce po odwilży. Jak trafnie ujął to redaktor "Ultrasounds...", Lissa "sama przeszła własną destalinizację".
SEPR blisko współpracowało ze studiami filmowymi z całej Polski. Lista jego współpracowników jest imponująca i obejmuje m.in. Waleriana Borowczyka, Krzysztofa Kieślowskiego, Jana Lenicę, Andrzeja Munka, Jerzego Skolimowskiego i Andrzeja Wajdę. Twórczość Studia została użyta w dziesiątkach filmów dokumentalnych, fabularnych, sztuk teatralnych, spektakli plenerowych i instalacji audiowizualnych. Różne projekty dotyczące "uprzestrzenniania" dźwięku zostały w książce opisane przez Daniela Muzyczuka w eseju "Polskie Studio Eksperymentalne w poszukiwaniu wielowymiarowych przestrzeni dźwiękowych". Muzyczuk pisze w nim o instalacjach dźwiękowych Arne Nordheima i pracach Krzysztofa Wodiczki.