Dzieła przedstawione na wystawie "Erroryzm" są efektem nieustannie zachodzących procesów oraz zbiorowej pracy całych społeczeństw. Para-geologiczne struktury, kopce tworzone przez termity, obrazy zapożyczone z naukowych symulacji i te generowane z pomocą algorytmów. Wszystkie one podważają idee indywidualnego autorstwa oraz stabilnej, skończonej formy. Kurant wskazuje na podobieństwa pomiędzy sposobami, w jakie różne formy wyłaniają się w biologicznych, społecznych i wirtualnych systemach. W jej ujęciu minerał krystalizuje się analogicznie do ewolucji znaku i języka, cyrkulacji memów, plotek czy rozwoju ruchów społecznych oraz idei. Wystawa prezentuje różne stadia powstawania, przemian i rozkładu form, które odzwierciedlają i komentują drogi kształtowania się społeczeństwa.
W pracy, z której łódzka wystawa zaczerpnęła tytuł, artystka ponownie zakwestionowała koncepcję jednostkowej kreatywności poddając algorytmicznej "obróbce" własną praktykę. Zanim jeszcze ChatGPT stał się medialną sensacją na skalę światową, Kurant wykorzystała model językowy GPT3 do stworzenia potencjalnych przyszłych prac. Karmiąc algorytm danymi na temat swojej praktyki i wskazując na kolektywne podłoże sztucznej inteligencji, czerpiącej z informacji pozostawionych przez milionów użytkowników sieci, Kurant wygenerowała opisy potencjalnych prac, które w przyszłości mogłaby stworzyć, prezentując je w formie holograficznej instalacji. Widmowy holograficzny obraz jednocześnie oddawał ich spekulatywny charakter i odpowiadał charakterowi współczesnego kapitalizmu kognitywnego, w którym przedmiotem handlu i spekulacji stają się obiekty niematerialne, takie jak dane.
Również w zapoczątkowanym w roku 2019 cyklu "Conversions" materią pracy stają się kluczowe dla współczesnej ekonomii i polityki niematerialne wartości – zbiorowe emocje. Miedziane płyty artystka pokryła ciekłokrystaliczną farbą połączoną ze źródłem ciepła, którego zachowanie kształtuje algorytm. Jego działanie determinowane jest przez dane na temat ludzkich emocji zbierane z mediów społecznościowych organizacji aktywistycznych z całego świata, przetwarzanych przez model symulacji komputerowej wykorzystywany w analizach społecznych. W efekcie emocje tysięcy ludzi przetłumaczone zostają na ciągle zmieniające się abstrakcyjne kompozycje. Podobną strategię wykorzystała Kurant w pracy "Sentimentite", stworzonej we współpracy z Justinem Lane, CEO startupu CulturePulse. Ogromne ilości danych na temat emocji użytkowników Twittera (X) i Reddita, związanych z przełomowymi wydarzeniami we współczesnej historii, od pandemii COVID-19 po rosyjską inwazję na Ukrainę, posłużyły do opracowania kryptowaluty. Dane zostały w niej zwizualizowane w formie fikcyjnych minerałów, formacji kształtowanych nie przez siły geologiczne, a nastroje społeczne. Dla Kurant ludzka aktywność w sieci stanowi "nową ropę i gaz" – rodzaj zasobu naturalnego, błyskawicznie monetyzowanego przez obecny system ekonomiczny.
Złożone idee, uwzględniające wiele wpływających na siebie nawzajem czynników, w pracach Kurant zyskują syntetyczne i hybrydyczne formy, w których splatają się elementy biologiczne i cyfrowe, naturalne i sztuczne, fizyczne i wirtualne, przeszłość i teraźniejszość. Do tego rodzaju spotkania dochodzi w "Ogrodzie chemicznym" (2021), pracy powstałej we współpracy z naukowczynią Magdaleną Osial. Ogrody chemiczne to zbiory struktur krystalicznych przypominających z wyglądu rośliny, o tradycji sięgającej jeszcze ery nowożytnej. Naturalne ogrody chemiczne, powstające wokół kominów hydrotermalnych na dnie oceanów, mogły być zgodnie z tezami współczesnej nauki miejscami narodzin życia na Ziemi. W swojej realizacji Kurant wykorzystała sole miedzi, chromu, kobaltu, cynku, manganu, niklu i żelaza. To pierwiastki nieprzypadkowe – są one wykorzystywane do budowy podzespołów współczesnych komputerów, a ich masowe wydobycie nie tylko powiązane jest często z wyzyskiem pracowników, ale też przyczynia się do destabilizacji i zniszczenia całych ekosystemów. W ponurej pętli czasowej pierwociny biologicznego życia nakładają się więc na obraz ekologicznej katastrofy, która może prowadzić do jego zagłady.
Do bezpośredniego spotkania tego co naturalne i sztuczne dochodzi w serii rzeźb "Postfordyt" (2020). Z formacjami skalnymi łączą się tutaj skamieniałe, stuletnie odpady po produkcji przemysłowej, warstwy lakieru samochodowego osadzające się na liniach produkcyjnych nieczynnych już fabryk samochodów, tworzące rodzaj skamieliny dwudziestowiecznego kapitalizmu. W pracy "Semiotic Life" (2022) z kolei ponad siedemdziesięcioletnie drzewko bonsai splata się z wydrukowaną w 3D formą w kolorze ultramaryny, powstała na bazie algorytmicznej "przepowiedni przyszłości", pokazującej optymalną formę, jaką może ono przybrać, by nadal się rozwijać. W pracy "Adjacent Possible" (2021) Kurant z kolei koncentruje się na najstarszych pozostałościach ludzkiej kultury, malowidłach naskalnych. Nie są to jednak skupiające na sobie większość uwagi przedstawienia zwierząt, a geometryczne symbole odnajdywane w różnych jaskiniach. Zachowały się one w dużej mierze dzięki bakteriom i grzybom obecnym w pierwotnych pigmentach, które je zakonserwowały, a z czasem zastąpiły. Zwracając uwagę nie tylko na pomijanie owych prostych symboli w badaniach prehistorycznej sztuki, ale i rolę mikroorganizmów, dzięki którym możemy w ogóle poznać najdawniejsze ślady ludzkiej aktywności, Kurant ponownie wykorzystała w swojej pracy sztuczną inteligencję, za jej pomocą, przy współpracy F. LeRon Shultsa i Justina Lane tworząc serię wariacji na temat paleolitycznych symboli, namalowanych na skale przy użyciu analogicznego pigmentu zawierającego bakterie.
Sztuka Agnieszki Kurant bada to, co niewidoczne: przepływy wirtualnego kapitału, niewidzialną pracę, ukryte formy wyzysku oraz fikcje, które budują rzeczywistość. Metody tworzenia dzieł oraz ich formy służą artystce do spekulacji na temat przyszłości pracy i kreatywności, a także do obserwacji zacierającej się granicy pomiędzy tym, co naturalne i syntetyczne, ludzkie i nieludzkie. W 2019 roku Agnieszka Kurant została laureatką The Frontier Art Prize – nagrody przyznawanej najbardziej nowatorskim współczesnym artystom.
