W latach 1940-42 studiował w Kunstgewerbeschule (Szkoła Przemysłu Artystycznego) w Krakowie architekturę wnętrz i grafikę, a w latach 1945-48 malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa, Józefa Mehoffera. W czasie okupacji nawiązał kontakt z artystami późniejszej Drugiej Grupy Krakowskiej (Tadeuszem Kantorem, Jerzym Nowosielskim i Tadeuszem Brzozowskim).
W roku 1954 przeprowadził się do Warszawy. Zadebiutował na początku lat 60. wystawami w Galerii Krzywe Koło i w Galerii Krzysztofory prezentującymi jego "Przedmioty w przestrzeni" i minimalistyczne w swej formie rzeźby. W 1966 wraz z Anką Ptaszkowską, Wiesławem Borowskim, Mariuszem Tchorkiem i Henrykiem Stażewskim był jednym z założycieli Galerii Foksal. Od 1970 roku mieszkał w pracowni Henryka Stażewskiego, z którym łączyła go wieloletnia przyjaźń. Laureat nagrody Polskiej Sekcji AICA za całokształt twórczości (1998).
Prace Edwarda Krasińskiego znajdują się w zbiorach m.in. Centre Georges Pompidou w Paryżu, Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, w Muzeum Sztuki w Łodzi, Galerii Narodowej w Pradze oraz w Museum of Modern Art w Nowym Jorku.
Rzeźby rysowane
Twórczość Edwarda Krasińskiego jest zjawiskiem bardzo złożonym, ulotnym i nieuchwytnym. Najważniejszym jej aspektem było bowiem samo życie tego artysty i jego twórcza postawa wobec rzeczywistości, która wyrażała się poprzez "życie w sztuce". Nieustannie oddziaływał on na świat swoją osobowością, ironią, humorem, podważając i kwestionując w subtelny sposób tradycyjne formy przejawiania się sztuki i jej sensy.
"Krasiński sprowadził rzeźbę do linii."
W latach 50. Krasiński wykonywał rysunki, przeważnie o tematyce erotycznej i dużo malował, głównie w poetyce surrealistycznej ("Kompozycja z czaszką", "Kompozycja z dziewczyną i linią", 1962). Publikował rysunki w piśmie "Kierunki", wykonywał okładki do magazynów "Polska" i "Ty i Ja". Na początku lat 60. powstały jego pierwsze obrazy przestrzenne i reliefowe, formy o nieregularnych kształtach konstruowane z deseczek, zawiasów, drutu. W 1964 roku na plenerze w Osiekach Krasiński wykonał obiekt przestrzenno-malarski "Dzida wieku atomowego", który zawiesił w otwartej przestrzeni między drzewami.
Później powstały kolejne "rzeźby rysowane", prace z drutów, prętów, plastikowych kabli i krążków zawieszane w powietrzu lub umieszczane na nieproporcjonalnie dużych postumentach. Krasińskiego interesowała dynamika martwego przedmiotu. "Dzidy" porozwieszane na drutach przeciągniętych między drzewami stwarzały wrażenie ruchu. Przerwane, duże koło, jakby fragment okręgu, z którego zwisa czerwona kropla, pomalowane na czerwono końcówki kabli, rurka, z której wyskakuje czerwona kulka - artysta zestawiał proste i banalne przedmioty w zaskakująco proste układy przypominające wykresy geometryczne, dochodząc w tych pracach do minimalizmu formalnego. Kolor skondensowany na zakończeniach spełniał często rolę przekaźnika energii.
Interwencje przestrzenne
Głównym tworzywem jego prac były w tym okresie linie, miękkie i podatne na formowanie, ale wykonane z twardego, plastikowego tworzywa. Na swoich wystawach w latach 60., w Galerii Krzysztofory i w Galerii Foksal, Krasiński umieszczał te linie w przestrzeni, budował z nich nieoczekiwane struktury, skręcał w spirale, pozwalał żyć autonomicznym życiem i zaskakiwać widza nagłym pojawieniem się w zupełnie nieoczekiwanym miejscu.
Około roku 1968 twarde zwoje zamienił artysta na miękką, plastikową linkę, a poprzednio używane czerwienie, fiolety i szarości na kolor niebieski. Niebieska linka wypływa z jednej butelki i wpełza do drugiej ("98K1", 1968), z kranów wyciekają pęki niebieskich linek, maszynka do mięsa miele niebieskie zwoje, z książki o pozlepianych kartkach wystaje niebieska zakładka ("L", 1969). Uwikłane w niebieską linkę przedmioty zostały pozbawione swoich pierwotnych funkcji i znaczeń, a nabywały nowych, poetyckich referencji. Ważnym elementem całej twórczości Edwarda Krasińskiego jest poetycki czynnik ironii i autoironii, który stwarza dystans do rzeczywistości, odrealnia ją i nadaje lekkość pozornie poważnym zamierzeniom i oczekiwaniom.
Krasiński brał udział w pierwszych happeningach Tadeusza Kantora: w 1965 roku w "Cricotage'u", a w 1967 w "Liście" i "Panoramicznym Happeningu Morskim", gdzie stojąc we fraku na drabince zanurzonej w wodzie, zwrócony twarzą w kierunku linii horyzontu dyrygował morskimi falami.
Blue scotch
Od 1968 roku Krasiński zaczął oznaczać przestrzeń ciągłą linią przylepiając na wysokości 130 cm niebieską taśmę (blue scotch), która stała się znakiem rozpoznawczym jego sztuki. Niebieski pasek pojawił się po raz pierwszy na pewnym przyjęciu w domu artysty w Zalesiu Górnym pod Warszawą, gdzie Krasiński okleił nim kilka dni drzew i dwie małe dziewczynki. Za granicą po raz pierwszy niebieska taśma pojawiła się na dziedzińcu Musée d’Art Moderne da la Ville de Paris podczas "3éme Salon International de Galeries Pilotes" (1970).
"Pasek to przypadek - wspominał później - ale oczekiwałem tego przypadku."
W 1970 roku Krasiński uczestniczył w Biennale w Tokio. Kiedy transport z pracami artysty opóźnił się i wiadomo już było, że nie dotrze na czas do Japonii, Krasiński wysłał do organizatorów telegram w alfabecie Morse'a długości 80 metrów z powtarzającym się pięć tysięcy razy słowem: blue. Taśma ta została wyeksponowana na Biennale w miejsce prac Krasińskiego, które nie dotarły na wystawę (były to rzeźby z długimi niebieskimi gumami wijącymi się po podłodze). Miesiąc po wernisażu prace Krasińskiego dotarły na wystawę, a wtedy zgodnie z instrukcją artysty taśmę z telegramem zamknięto w gablocie z kuloodpornego szkła i przekazano jako dar do muzeum w Tokio.
Prawdopodobnie była to pierwsza w Polsce praca konceptualna. Błękitny pasek Krasińskiego, którym artysta oznaczał przestrzeń i zakreślał swój "duchowy krąg", pojawiał się później regularnie w różnych miejscach: jego interwencja w przestrzeni nie nadawała jej żadnych nowych znaczeń, organizowała ją i uwypuklała, a jednocześnie urealniała i stawiała pod znakiem zapytania. Interpretowany bywał jako wizualizacja linearnego czasu, a sam artysta widział w tym działanie podobne do dadaistycznych żartów.
"To jest niebieski pasek Scotch szerokości 19 mm (...) On interweniuje W i demaskuje TO. ON istnieje. Mam do niego zaufanie" - pisał artysta. A w innym miejscu tak określał niebieską linię: Pojawia się ona na wszystkim i wszędzie z nią docieram. Nie wiem, czy jest to sztuka. Ale na pewno jest to Scotch blue, szerokość 19 mm, długość niewiadoma."
Andrzej Kostołowski napisał, że
"gdyby szukać leitmotivu działalności Krasińskiego, to określenie nieskończoność wydaje się szczególnie użyteczne. Artysta pragnie bowiem rzeczy niemożliwej: chce nieskończoność zasugerować w sposób uchwytny wizualnie."
Przez drzwi do labiryntu
Czasami Krasiński dla wydobycia błękitnej linii z płaszczyzny ściany przytwierdzał do niej różne konstrukcje geometryczne, przypominające płaskie skrzyneczki, otwierające się i zamykające, które służyły jedynie do urozmaicenia biegu niebieskiego paska. Później na jego drodze pojawiły się drzwi bez ścian i aksjonometryczne, iluzoryczne obrazy "same w sobie", zawsze w formacie 100 x 70 cm, w które "wchodził" błękitny pasek, a także reprodukcje znanych z historii sztuki, słynnych obrazów, po których przepływała błękitna linia. Na retrospektywnej wystawie Krasińskiego w 1997 roku w "Zachęcie" niebieski pasek "zaanektował" fotograficzną reprodukcję "Bitwy pod Grunwaldem" Jana Matejki. Niebieski pasek mógł pojawić się wszędzie, na ścianach prywatnych mieszkań, w kawiarniach, toaletach, na meblach i w rurach kanalizacyjnych.
Na początku lat 80. Krasiński wykonał kilka niewielkich obiektów w formie krzyży, które nawiązywały do jego dawnych dzid - prac wyzwalających energię. Swoje wystawy w późnych latach 80. aranżował w postaci labiryntów, przez które prowadził widza, niczym nić Adrianny błękitny pasek. Pierwszy taki labirynt powstał w 1986 roku w Galerii Foksal, bardziej rozbudowany przestrzennie dwa lata później w Paryżu w Galerii Donguy, a w latach 90. m.in. na wielkich wystawach retrospektywnych w Kunsthalle w Bazylei i w warszawskiej Zachęcie.
Krasiński łączył w swoich pracach tradycję konstruktywiczną z dadaistycznym żartem. Nie zgadzał się jednak z tymi krytykami, którzy przypisywali jego sztuce konceptualizmu:
"To, co robię, jest jak najbardziej realne, aż do obrzydzenia!".
Niebieski pasek "ujawnia" ścianę - nie buduje jej i nie tworzy, ale ujawnia, demaskuje realność "nie dostrzeganego" muru."
Mieszkanie-pracownia = Instytut Awangardy
Bardzo ważnym miejscem dla Krasińskiego była jego pracownia w Warszawie przy Al. Solidarności, dawnej Świerczewskiego. Od 1970 roku dzielił ją z Henrykiem Stażewskim, a po śmierci tego artysty, od 1988 roku, mieszkał tam aż do śmierci sam. Stanowiła ona artystyczne otoczenie Krasińskiego, stając się tworzywem jego twórczości i miejscem spotkań artystów z Polski i zagranicy.
Niektóre jej fragmenty prezentował lub odtwarzał na swoich wystawach. Na wystawie zorganizowanej w rok po śmierci Henryka Stażewskiego w 1989 roku "przeniósł" w formie fotografii całą jego pracownię do Galerii Foksal. W latach 90. nastąpiła dalsza "fotograficzna reinterpretacja" miejsc stanowiących najbliższe otoczenie artysty, takich jak pracownia – mieszkanie czy Galeria Foksal, które następnie zaistniały w innych miejscach – muzeach ( tak było m.in. na wystawie w Munster, Lipsku, Berlinie, Warszawie).
W 2004 roku z inicjatywy Fundacji Galerii Foksal w mieszkaniu-pracowni na 11. piętrze w alei Solidarności 64 powstał Instytut Awangardy. Rok później włoski artysta Maurizio Cattelan przekazał na rzecz renowacji studia Krasińskiego prestiżową nagrodę im. Arnolda Bode. Projekt rozbudowy lokalu (m.in. o dwupiętrowy taras) zrealizowano również dzięki donacjom córki artysty Pauliny Krasińskiej oraz Mondrian Foundation.
"Jego podstawowym celem jest ochrona i udostępnianie studia Edwarda Krasińskiego szerszej publiczności. W pracowni-mieszkaniu, które Krasiński odziedziczył po pionierze sztuki awangardowej Henryku Stażewskim, zachowano unikatowy zespół prac, zaaranżowanych przez artystę w latach 1988–2002. Instalacja pozostaje niezmieniona od momentu śmierci Krasińskiego w 2004 roku. Jej głównym elementem jest niebieska taśma, scotch blue, naklejona przez Krasińskiego horyzontalnie na wysokości 130 cm, 'wszędzie i na wszystkim'" – czytamy na stronie IA.
W wybudowanym szklanym pawilonie na przylegającym do studia tarasie działa nowa przestrzeń do realizacji wystaw, odczytów, warsztatów i sesji naukowych. Wydarzenia te mają służyć budowaniu kontekstu dla tradycji stworzonej przez Stażewskiego i Krasińskiego. Organizatorzy piszą:
"Konfrontacja efemerycznych prac Krasińskiego z nowymi wystawami i krytyczną refleksją sprawia, że Instytut Awangardy to wyjątkowy eksperyment w dziedzinie współczesnego muzealnictwa."
Wybrane wystawy indywidualne:
- 1965 - "Edward Krasiński", Galeria Krzysztofory, Kraków
- 1968 - "Edward Krasiński", Galeria Foksal, Warszawa
- 1974 - "Edward Krasiński", Galeria Repassage, Warszawa
- 1975 - "Edward Krasiński", Galerie 28, Paryż
- 1980 - "Akcja miejska w okolicach baru 'Gruba Kaśka'", Warszawa
- 1982 - "Edward Krasiński", Galeria 72, Chełm Lubelski
- 1985, 1986, 1987 - "Edward Krasiński", Galeria Foksal, Warszawa
- 1988 - "Edward Krasiński", Galerie Donguy, Paryż
- 1989 - "Edward Krasiński. Pamięci Henryka Stażewskiego", Galeria Foksal, Warszawa
- 1991 - "Edward Krasiński", Muzeum Sztuki, Łódź
- 1993 - "Wokół dzieła i osoby Edwarda Krasińskiego", Miejska Biblioteka Publiczna, Legionowo
- 1994 - "Dom mojej córki i ja", Galeria Stara, Lublin
- 1994 - "Puzzle", Galeria Foksal, Warszawa
- 1995 - "Edward Krasiński", Galeria Foksal, Warszawa
- 1995 - "Edward Krasiński", Galeria Starmach, Kraków
- 1995 - "Edward Krasiński. Nareszcie w Łucku", Zamek Lubarta, Łuck, Ukraina
- 1996 - "Edward Krasiński", Kunsthalle Basel, Bazylea
- 1997 - "Edward Krasiński", Galeria Zachęta, Warszawa
- 1997 - "Edward Krasiński", Galeria Foksal, Warszawa
- 1998 - "Edward Krasiński", Galeria Arsenał, Białystok
- 2001 - "Edward Krasiński", Galerie Klosterfelde, Berlin
- 2003 - "Edward Krasiński", Anton Kern Gallery, Nowy Jork
- 2003 - "Edward Krasiński", Anton Kern Gallery, Nowy Jork
- 2004 - "Infinity of the Line. Hommage à Edward Krasiński", Muzeum Sztuki w Łodzi
- 2004 - "Edward Krasiński", Anton Kern Gallery, Nowy Jork
- 2006 - "Edward Krasiński. Les mises en scène", Generali Foundation, Wiedeń
- 2008 - "ABC", Bunkier Sztuki, Kraków
- 2013 - "B", Fundacja Galerii Foksal, Warszawa
- 2013 - "Labirynt", Galeria Starmach, Kraków
- 2016-2017 - "Edward Krasiński", Tate, Liverpool
Wybrane wystawy zbiorowe:
- 1962 - "Argumenty 1962", Galeria Krzywe Koło, Warszawa
- 1965 - "Konfrontacje 65", Galeria El, Elbląg
- 1965 - Pierwsze Biennale Form Przestrzennych, Elbląg
- 1967 - V Międzynarodowa Wystawa, Guggenheim Museum, Nowy Jork
- 1970 - 10. Biennale, Tokio
- 1970 - Musee d'Art Moderne de la Ville de Paris, Paryż
- 1972 - "Atelier 72", The Edinburgh Festival, Richard Demarco Gallery, Edynburg
- 1978 - 43. Biennale Sztuki Współczesnej, Wenecja
- 1978 - "Rzeźba polska", Musee d'Art Moderne de la Ville de Paris, Paryż
- 1979 - "Polska awangarda 1919-1978", Palazzo delle Esposizioni, Rzym
- 1985 - "Dialog", Moderna Museet, Sztokholm
- 1986 - "Komoji-Krasiński-Stażewski", Galeria Foksal, Warszawa
- 1991 - "Kolekcja sztuki XX wieku w Muzeum Sztuki w Łodzi", Galeria Zachęta, Warszawa
- 1994 - "Europa, Europa. Das Jahrhundert der Avantgarde in Mittel- und Osteuropa", Bonn
- 1997 - "Express Polonia. Sztuka z Polski 1945-1996", Mucsarnok, Szepmuveszeti Muzeum, Kortas Muveszeti Muzeum, Ludwig Muzeum, Budapeszt
- 1999 - "Pełzająca rewolucja", Galeria Foksal, Warszawa
- 2000 - "Amateur/Eldsjal", Goteborgs Kunstmuseum, Goteborg
- 2000 - "Manifesta3", Lubliana
- 2002 - "Edward Krasiński. Royden Rabinowitch", Galeria Foksal, Warszawa
- 2003 - "Splendor Geometrik", Galerie Gisela Capitain, Kolonia
- 2003 - "Form Specific", Moderna Galerija Ljubljana, Lubliana
- 2004 - "PRYM", BWA, Zielona Góra
- 2004 - "Krasiński – Kamoji. The Blue Tape and Shadow", Galeria Foksal, Warszawa
- 2004 - "Hommage à Edward Krasiński", Muzeum Sztuki w Łodzi
- 2004 - "Collected Views from East or West", Generali Foundation, Wienna, Austria
- 2006 - "Implosion (Ten Year Anniversary)", Anton Kern Gallery, Nowy Jork
- 2006 - "Koniec Egzotycznej Podróży", Fundacja Galerii Foksal, Warszawa
- 2006 - "Living Art - ON THE EDGE OF EUROPE", Kröler-Müller Museum, Otterlo
- 2007 - "Classics and Virgins. From the Collection of Starmach Gallery", Muzeum Narodowe we Wrocławiu
- 2009 - "Kolekcja: Dwadzieścia lat Galerii Starmach", Muzeum Narodowe w Krakowie
- 2010 - "Les Promesses du pass. Une histoire discontinue de l’art dans l’ex-Europe de l’Est", Centre Pompidou, Paryż
- 2010-2011 - "On Line: Drawing Through the Twentieth Century", MoMA, Nowy Jork
- 2011 - "Blue Scotch", Galeria Starmach, Kraków
- 2011 - "Ostalgia", New Museum w Nowym Jorku
- 2011 - "On Line. Drawing Through the Twentieth Century", Museum of Modern Art w Nowym Jorku
- 2012-2013 - "A Bigger Splash: Painting after Performance", Tate Modern w Londynie
- 2013 - "Pojmowanie bytu. Ciemność, Nieskończoność, Codzienność", Kyoto City University of Arts, Kyoto
- 2014 - 31. Międzynarodowe Biennale Sztuki Współczesnej w São Paulo
- 2014 - "Kompozycje idealnie zrównoważone, organicznie abstrakcyjne. Polska awangarda" (w ramach Quadriennale Düsseldorf 2014), Instytut Polski w Düsseldorfie
- 2015 - "Edward Krasiński – Solidarity Avenue / Aleja Solidarności", Flat Time House, Londyn
Autor: Ewa Gorządek, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, maj 2006. Aktualizacja: AS (źródła: culture.pl, instytutawangardy.org, loevenbruck.com), styczeń 2016.