Rzeźbiarka, autorka instalacji i filmów wideo. Czołowa reprezentantka nurtu sztuki krytycznej. Urodziła się 1 lutego 1963 w Warszawie.
Rzeźbiarka, autorka instalacji i filmów wideo.
W latach 1985–1988 studiowała germanistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1988 roku rozpoczęła studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuki Pięknych Warszawie. Tam w 1993 roku obroniła dyplom w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego, zwanej Kowalnią, oraz zaprzyjaźniła się z nauczycielem rysunku – Jerzym Stajudą.
Po studiach zaprzestała uprawiania rzeźby na rzecz fotografii, wideo, wideo-instalacji, performansu.
W 1997 roku została wyróżniona Paszportem Polityki jako najbardziej obiecująca polska artystka. Reprezentując Polskę na 47. Biennale w Wenecji w 1999 roku otrzymała honorowe wyróżnienie. Obecnie mieszka w Berlinie i Warszawie.
Głośna praca dyplomowa
Katarzyna Kozyra, "Piramida zwierząt", 1993, instalacja, kol. Zachęty Narodowej Galerii Sztuki, fot. Jacek Gładykowski, dzięki uprzejmości Zachęty Narodowej Galerii Sztuki
Praca dyplomowa Katarzyny Kozyry, "Piramida zwierząt" (1993), zdobyła spory, początkowo głównie negatywny, rozgłos w prasie i telewizji. Od tej pory artystka zyskała miano dyżurnej skandalistki polskich mediów. Jako dyplom, zainspirowana motywem z bajki braci Grimm "Trzej muzykanci z Bremy", stworzyła obiekt złożony z ustawionych na sobie martwych, wypchanych zwierząt – konia, psa, kota i koguta. Dwa z nich – konia i koguta – wybrała oraz zleciła ich zabicie. Praca składa się z estetycznego obiektu oraz drastycznego filmu wideo rejestrującego zabijanie konia. Kozyra wydobyła paradoksalną rozbieżność między osiągniętym efektem, a procesem realizacji. Skandal, jaki wzbudziła "Piramida" unaoczniał społeczną hipokryzję - powszechną akceptację zabijania zwierząt, jednak pod warunkiem, że służy ono konkretnym, pragmatycznym celom człowieka.
W latach dziewięćdziesiątych Katarzyna Kozyra uznana została za czołową artystkę nurtu tzw. sztuki krytycznej, głównie za sprawą dotykania społecznych tabu (śmierć, choroba, nagość), zazwyczaj związanych z kwestią ciała (chorego, starego, nieobecnego w publicznym dyskursie). Jej zainteresowanie cielesnością sięga jeszcze okresu studiów (np. "Akty anorektyczki" 1991, "Polaroidy czarno-białe" 1992).
W 1995 roku powstała seria czterech wielkoformatowych fotografii zatytułowanych "Więzy krwi", przedstawiających nagie postacie kobiece na tle symboli religijnych – krzyża i półksiężyca. Dwie z nich zostały zestawione na billboardzie w ramach Otwartej Galerii AMS w 1999 roku. Pracę wówczas ocenzurowano.
Tabu związane z nagim kobiecym ciałem ujawniła również "Olimpia" (1996). Na pracę złożyły się: tryptyk fotograficzny nawiązujący do słynnego obrazu Maneta oraz film wideo rejestrujący zabieg chemioterapii wykonywany na artystce, od 1992 roku cierpiącej na chorobę nowotworową. W odróżnieniu od "Olimpii" Manetowskiej, która również swego czasu wzbudzała spore kontrowersje, w pracy Kozyry kobiece ciało jest chore lub stare. Artystka nie tylko ukazała stereotypy funkcjonowania kobiecego ciała w sferze publicznej (dyktowane "męskim spojrzeniem"), ale także wprowadziła wyłom w obowiązującym kanonie estetycznym.
Nieprzypadkowo też film w wideo-instalacji "Łaźnia" (1997) zaczyna się oraz kończy obrazami Rembrandta i Ingresa, które udowadniają, że kanon piękna w sztuce jest zmienny. Kozyra sfilmowała ukrytą kamerą wnętrze kobiecej łaźni. Zajmujące się higieną osobistą stare kobiety w naturalny sposób przyjmują pozy z obrazów dawnych mistrzów. Kozyra po raz kolejny dokonała zderzenia widza z ciałem zniszczonym wiekiem, a tym samym wykluczonym. Instalacja była pierwszym przykładem starannie przemyślanej aranżacji przestrzennej prac wideo, co artystka kontynuowała w późniejszych realizacjach.
Nowe światło na "Łaźnię" rzuciła odpowiadająca jej "Łaźnia męska", pokazywana na Biennale w Wenecji w 1999 roku. Tym razem, by dostać się do środka budapesztańskiej łaźni, Kozyra musiała ucharakteryzować się na mężczyznę (sztuczny zarost, silikonowy penis). Wewnątrz filmowana była z wniesionych przez jej kolegów ukrytych kamer. W ten sposób artystka podstępem uzyskała dostęp do zamkniętego dla niej świata mężczyzn. Okazało się, że ich zachowanie skrajnie odbiega od tego obserwowanego wcześniej w "Łaźni". Podczas gdy kobiety, znajdując się poza zasięgiem męskiego wzroku, oddawały się osobistym zajęciom, nie zwracając uwagi na siebie nawzajem, mężczyźni we własnym gronie nadal byli owładnięci świadomością obecności innych ciał.
Reguły męskiego zachowania Kozyra tropiła również w filmowym tryptyku "Chłopcy" (2001–2002). Postawieni przed kamerą bez żadnych instrukcji nadzy, młodzi mężczyźni, ubrani jedynie w przypominające waginy przepaski, swym zachowaniem podkreślali głównie gotowość erotyczną.
Największe skandale polskiej sztuki
W dwóch pracach wykorzystujących muzykę Igora Strawińskiego Kozyra stworzyła sytuację, w której ciało pozbawione jest własnej woli, staje się marionetką w rękach artystki. W wideo-instalacji "Święto wiosny" (1999–2002) odtworzyła choreografię Niżyńskiego do baletu Strawińskiego – interpretację pogańskiego rytuału, poprzez animację filmowanych z góry leżących ciał nagich starców (przy jednoczesnej zmianie ich płci). Kolisty układ zwróconych do wewnątrz lub na zewnątrz ekranów tworzył dwa kręgi: wewnętrzny, na którym odbywał się solowy występ wybrańca wykonującego taniec śmierci, oraz zewnętrzny – z grupowym tańcem mądrych starców. O ile u Strawińskiego wybraniec umiera, u Kozyry powstaje na nowo po każdym upadku.
Do zamiany ról płciowych oraz potraktowania ciała ludzkiego jako pozbawionej kontroli marionetki dochodzi również w "Lekcji tańca" (2001), zainspirowanej baletem Strawińskiego "Pietruszka". W performansie (utrwalonym w postaci pracy wideo) kukiełkami-tancerzami stali się młodzi mężczyźni obdarzeni różowymi waginami.
Fenomen tańca Kozyra badała również w późniejszych pracach. W złożonej z siedmiu dużych ekranów wideo-instalacji "Lords of Dance" (2002) występuje para tancerzy przebranych w złote majtki i hełmy, odgrywających serię akrobatycznych ćwiczeń. W niektórych momentach sami operują kamerą, czego efektem są ciekawe zbliżenia. Ten zabieg został wykorzystany także w jednej z ostatnich prace Kozyry - opartej na podobnych założeniach przestrzennych wideo-instalacji "Twarze" (2005–2006). Kozyra sfilmowała twarze kilku tancerzy podczas tańca (baletowego, hip-hopowego, nowoczesnego, etc.). Nie widać ich ciał, lecz jedynie emocje oddawane ekspresją mimiki, podczas zwykłych występów niedostępnych dla publiczności.
Na potrzeby wideo-instalacji "Kara i zbrodnia" (2002) Kozyra sfilmowała z kolei grupę zafascynowanych militariami mężczyzn, którzy w czasie weekendów zabawiają się bronią i materiałami wybuchowymi. Celem ich działań jest jedynie niszczenie. Nie chcąc ujawniać własnych twarzy, w trakcie ujęć noszą kobiece maski i peruki. Artystka ponownie sfilmowała chłopięce zabawy, tym razem jednak z prawdziwą bronią i ostrą amunicją. W ostatnich sekwencjach filmu postacie wisielców zwisają z drzewa. Odwróceniu uległ tytuł powieści Dostojewskiego, w przypadku pracy Kozyry nie sposób jednak stwierdzić, co jest zbrodnią, a co karą.
W sztuce marzenia stają się rzeczywistością
Katarzyna Kozyra w trakcie zdjęć do filmu "Cheerleaderka" (z cyklu "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością"), Zachęta 2006, fot. Marcin Oliva Soto
W latach 2003–2009 artystka realizowała szeroko zakrojony projekt "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością", wykorzystujący różnorodne formy sztuk wizualnych, muzyki i performance'u. Poszczególne jego fazy były dokumentowane na wideo i eksponowane równocześnie jako osobne prace. O ile w instalacjach inspirowanych baletami Strawińskiego to artystka była osobą pociągającą za sznurki marionetek, tym razem sama poddała się kształtowaniu, spełniała sen o zostaniu "prawdziwą kobietą" oraz śpiewaczką operową.
W projekcie brali udział berlińska drag queen Gloria Viagra oraz nauczyciel śpiewu – Maestro (Grzegorz Pitułej), którzy wprowadzili Kozyrę w swoje światy: nocnych klubów i opery, z ich utrwalonymi stereotypami kobiety idealnej. Oba spotkały się ze sobą w wideo-instalacji "Non so piu", w której artystka pobiera równolegle lekcje u Glorii Viagry oraz u Maestra, by ostatecznie wykonać arię z "Wesela Figara".
W lipcu 2005 roku w Wiedniu (podczas otwarcia wystawy "Teatr niemożliwy" w Kunsthalle) Kozyra jako ptaszek wychodzący co godzinę z budki, przebrana w różne stroje wykonywała arię Królowej Nocy z "Magicznego fletu" Mozarta ("Facade Concert"). Ten sam utwór powtórzyła we włoskim Pelago, po tym jak prowadzona przez Maestro (kryjącego się pod maską szczura) procesja wniosła posąg Madonny (o twarzy artystki) na szczyt wzgórza ("Madonna from Pelago"), oraz w analogicznej akcji w Regensburgu ("Madonna from Regensburg").
Podczas performance'u "Diva – Reinkarnacja" (w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie oraz Barbican Art Center w Londynie) Kozyra występowała w metalowej klatce mając na sobie kostium nagiej, otyłej śpiewaczki operowej, co znacznie utrudniało jej śpiewanie.
W innych odsłonach akcent przeniesiony został na życie klubowe. W prezencie urodzinowym dla Glorii Viagry artystka w berlińskim klubie Big Eden jako sobowtór słynnej drag queen publicznie zaśpiewała piosenkę Robbiego Williamsa i wykonała striptease, który zakończył się odsłonięciem sztucznego penisa na jej kroczu i schowaniem go do torebki ("Tribute to Gloria Viagra"). Z kolei w filmie wideo "Opowieść zimowa" artystka wcieliła się w postać bajkowej księżniczki otoczonej karłami.
Wszystkie części projektu "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością" łączą różnorodne style – niski z wysokim, melodramat z komedią. Jednocześnie Kozyra gra na stereotypach męskości i kobiecości, swobodnie zmieniając role, udowadniając, że płeć jest aktem performatywnym.
Za pendant do "Opowieści zimowej" uznać można "Summertale (Opowieść letnią)" (2008), wraz z zapowiadającym ją trailerem. W filmie tym, również utrzymanym w atmosferze baśni, zamieszkujące na pozór sielską krainę karliczki mszczą się na płci męskiej mordując mężczyzn, którzy niespodziewanie pojawiają się w ich okolicy wraz z Kozyrą. Mężczyznami tymi są Maestro i Gloria Viagra, której płeć zdradzają plamy moczu pozostawione przez nią na desce klozetowej.
Jako puentę cyklu "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością" odczytać można performance i film "Il Castrato", powstałe na festiwalu "Gender Bender" w Bolonii. W "Il Castrato" dochodzi do pomieszania ról płciowych. Wśród występujących na scenie przebranych za kobiety mężczyzn w strojnych barokowych sukniach, Kozyra zostaje rozpoznana jako zdrajczyni... mężczyzna. Pod suknią ukrywa bowiem męskie genitalia (w rzeczywistości kolejne przebranie, które uznać można za autocytat - vide "Łaźnia męska"). W obecności widowni (półnagich mężczyzn) następuje kastracja i symboliczne wniebowzięcie fałszywych organów.
Równolegle do projektu "W sztuce..." powstały prace zainspirowane osobą "Lou Salome" (2005). Katarzyna Kozyra wciela się w jej postać, w wiedeńskim pałacu Schwarzenberg i pałacowych ogrodach tresuje dwóch aktorów przebranych za psy, których maski do złudzenia przypominają twarze Nietzschego i Rilkego, znajomych Lou Salome. Podczas działania w rzymskim Teatro Palladium ("Lou Salome a Roma. Teatro di Cani") w październiku 2005 roku na widownię zaproszono właścicieli psów. Dzięki temu akcja tresowania psów-filozofów na scenie połączyła się z nieprzewidywalnym zachowaniem zwierząt obecnych na widowni. W odróżnieniu od projektu "W sztuce...", tym razem Kozyra jest dominą, która przejmuje całkowitą kontrolę nad swymi podopiecznymi.
W powstałym podczas wystawy "Teatr niemożliwy" w warszawskiej Zachęcie teledysku "Chearleaderka" (2006) Kozyra śpiewając piosenkę Gwen Stefani "What You Waiting For?" tańczy w męskiej szatni, w której przebierają się umięśnieni mężczyźni. Początkowo nie przyciąga ich uwagi. Dopiero przemiana artystki w postacie-cytaty z jej poprzednich prac ("Łaźni męskiej" oraz "Divy-Reinkarnacji") budzi ich zainteresowanie, a ostatecznie – wrogość. Tym samym Kozyra powraca do wielokrotnie podejmowanego przez siebie wątku ciała jako kostiumu.
W ostatnich latach Kozyra przeprowadziła też szereg akcji w ramach założonej przez siebie Midget Gallery – nieposiadającej stałej siedziby galerii karłów, którzy występowali w jej filmach. W ten sposób artystka podjęła krytyczną dyskusję z rynkiem sztuki i rządzącymi nim regułami. Przebrane w bawarskie stroje "Midżety" ze specjalnymi ekranami na plecach odwiedziły między innymi 4. Biennale w Berlinie (2006), londyńskie targi Frieze (2006) czy Liste (2007), wyśmiewając współczesne zabiegi merkantylne.
Na targach w Bazylei w 2007, uznawanych za najważniejsze, Midget Gallery otrzymała zlecenie od prywatnego kolekcjonera na zakup pracy. Okazało się to z jednej strony niezwykle trudne, z drugiej – zabawne. Ostatecznie wybór padł na plastikową kaczkę z fallusem w stanie wzwodu leżącą w balii. Podczas otwarcia berlińskiego Biennale w 2008 roku artystka zorganizowała alternatywne Pierwsze Midget Biennale. Pod rewolucyjnymi hasłami w piwnicy budynku, w którym mieszka w Berlinie, powstało firmowane przez Midgetów malowidło przedstawiające historię sztuki od czasów prehistorycznych do współczesności.
Pod koniec 2010 roku w warszawskiej Zachęcie została otwarta największa jak do tej pory wystawa Kozyry, zbierająca jej najważniejsze prace z różnych okresów: od dyplomowej "Piramidy zwierząt", przez "Więzy krwi", "Olimpię", obie "Łaźnie", po wybór filmów z cyklu "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością", zamkniętego ostatecznie w 2009 roku. Nie była to jednak zwykła retrospektywa, o czym świadczył już sam tytuł – "Casting". Kozyra potraktowała tę ekspozycję jako wstęp do pracy nad nowym projektem. Ma to być duża produkcja, eksperymentalny film fabularny, osnuty wokół wątków z życia nie kogo innego jak Kozyry właśnie.
Częścią wystawy było pomieszczenie, gdzie odbywał się nieustanny przegląd kandydatów do roli Katarzyny Kozyry. Mógł w nim wziąć udział każdy, niezależnie od płci czy wieku. Pierwsze przymiarki prezentowane były na bieżąco w galerii, a wszystkich uczestników castingu można było zobaczyć na filmie wyświetlanym podczas finisażu. Szczególnie interesująco wypadali mężczyźni, opowiadający o doświadczeniu wejścia do łaźni z doczepionym penisem ("Czułam się nie do końca mężczyzną" lub "Bałam się, że mi fiut odpadnie"). Okazało się również, że nie jest wcale tak łatwo przekonująco zacytować Kozyrę, która mówi:
Z mojej wszechmocy rodzi się przekonanie, że za co bym się nie wzięła, wszystko mi się uda. Bo potencjalnie jestem utalentowana w każdej dziedzinie.
Sama wystawa pomyślana więc była nie tylko jako ekspozycja klasycznych już prac Kozyry, ale też jako pomoc w przygotowaniu się do roli. Jedną z sal zamieniono w czytelnię, wypełnioną katalogami, zbiorami wycinków prasowych i filmami dokumentalnymi. Ciekawą formę przybrał też katalog, w którym życie i twórczość Kozyry opisane jest dwutorowo – tekstami artystki opisującymi jej prywatne doświadczenia (relacje z przyjaciółmi, partnerami życiowymi, współpracownikami, ale też sny) i skrupulatnym kalendarium w szczegółach oddającym jej karierę. Całość zilustrowana została zdjęciami z życia prywatnego, podróży i zaplecza powstawania prac i filmów.
W 2013 roku w CSW Zamek Ujazdowski Kozyra po raz pierwszy zaprezentowała projekt "Szukając Jezusa", w którym wcieliła się w rolę badacza i odkrywcy. Punktem wyjścia była dla Kozyry informacja o tzw. syndromie jerozolimskim – ostrym zaburzeniu urojeniowym opisanym w medycynie w drugiej połowie XX wieku. Cierpiący nań chorzy odwiedzający Jerozolimę lub tzw. Ziemię Świętą utożsamiają się z postaciami biblijnymi, najczęściej i przede wszystkim z Mesjaszem.
Kozyra wraz z ekipą filmową udała się w 2012 roku do Jerozolimy, by tam odnaleźć tych, którzy na początku XXI wieku wierzą, że są Jezusem. Efektem tej podróży jest materiał nakręcony podczas przygotowań do Wielkanocy w Ziemi Świętej – zdjęcia Jerozolimy, będącej sceną dla religijnych rytuałów, na której występują ludzie o różnych wierzeniach, wyznaniach i kolorach, próbujący przekonać artystkę o swej cudowności i prawdziwości kolejni Mesjasze oraz otaczający ją cały czas barwny tłum pielgrzymów i mieszkańców.
Tym razem przed oczami artystki odbywa się ciągły performans, w którym to nie ona jest głównym bohaterem czy uczestnikiem, a jedynie odbiorcą, próbującym odnaleźć i zarejestrować choć fragment tego, co się dzieje w tym świętym mieście.
Pierwszy film fabularny
Katarzyna Kozyra, "Szukając Jezusa", 2012, fot. dzięki uprzejmości Fundacji Katarzyny Kozyry
W 2014 Katarzyna Kozyra została czwartą laureatką Nagrody Filmowej Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej i Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Powołana we współpracy z Mistrzowską Szkołą Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy nagroda powstała w odpowiedzi na aktualną tendencję w kinie światowym - tworzenie przez artystów z pola sztuk wizualnych filmów skierowanych do kinowego widza. Jej pierwszym laureatem został w 2011 roku Zbigniew Libera, a wygrana to budżet na realizację filmu pełnometrażowego.
Zdaniem jury projekt Kozyry, "X", najpełniej realizuje kryteria nagrody, stawiając na oryginalną formę oraz radykalny pomysł wynikający z wieloletnich poszukiwań artystycznych i wybitnego dorobku artystki. Dotyczy ważnego społecznie problemu doświadczenia choroby nowotworowej, którą artystka przechodziła i dała wielokrotnie wyraz temu granicznemu przeżyciu w swojej sztuce.
Kozyra do swojego projektu pragnie zaangażować kobietę chorą na raka, w trakcie leczenia, tytułową X i zaproponować jej "podróż" poprzez swoje prace (ponowne odgrywanie takich realizacji jak "Olimpia" czy "Święto wiosny"), z nadzieją, że również w jej przypadku radykalna sztuka będzie sposobem na radzenie sobie ze śmiercią i chorobą. Kozyra jako osoba, która "przeżyła" zmagania z rakiem, będzie kimś w rodzaju przewodnika przez proces leczenia X, która stanie wobec podobnych co wcześniej artystka wyzwań i podobnie jak ona nie będzie wiedziała, czy uda się wygrać walkę z chorobą.
Otwarta pod koniec 2018 roku w galerii Żak | Branicka wystawa Katarzyny Kozyry, zaprezentowała dwa cykle fotograficzne oraz jej najnowszą pracę wideo "Sen córki Linneusza". Tytułowy film nagrany został w Uppsali w ogrodach Karola Linneusza nazwanych po osiemnastowiecznym botaniku. Twórcy systemu klasyfikacji organizmów oraz teorii płciowego rozmnażania się roślin, nomenklatura użyta przez naukowcę, wywodziła się z nazw ludzkiej anatomii płciowej, co w owym czasie wzbudziło sporo kontrowersji. Jednak postępowe poglądy Linneusza w nauce, nie przekładały się na życie prywatne.
W wideo Kozyra gra pominiętą przez historię córkę Linneusza, której ojciec zabronił studiować. Elisabeth Christina von Linné to jedna z pięciu córek, która mimo braku wykształcenia ostatecznie poszła w ślady ojca i została botaniczką. W wersji Kozyry Elisabeth prowadzi chór, w którym słynną "Odę do radości" Beethovena śpiewają pies, osioł, krowa, koń, koza i małpa. Zwierzęta muczą, piszczą i pobekują w rytm hymnu Unii Europejskiej, stojąc na paletach symbolizujących Arkę Noego. W dziele Katarzyny Kozyry córka Linneusza buduje nowy porządek świata, w którym brak różnic, a wszystkie stworzenia są sobie równe. Praca "Sen córki Linneusza" powstała ze świadomości klęski ekologicznej, do której sami doprowadziliśmy, politycznie natomiast UE to z jednej strony arka Noego a zdrugiej tonący Titanic.
W pracach na wystawie w Berlinie opisuję relacje między ludzkie, posiłkując się konwencją bajek, czyli tradycją nadawania zwierzętom cech ludzkich. Ale to ludmi rządzą podstawowe instynkty, my zaś, odreagowując przenosimy je na zwierzęta. Zabawniej można to wyrazić zakładając im "zwierzęce kostiumy" – mówi Katarzyna Kozyra w wywiadzie dla Magazynu Szum
Seria fotografii – "Homo Quardupeds (-Black, -Friends, -Blue)" – zaprezentowana w galerii ŻAK | Branicka, znalazł się również rok później na indywidualnej wystawie artystki zatytułowanej "Bipeds and Quadrupeds" w Nowym Jorku. W odróżnieniu do berlińskiej wystawy, ogromne dziesięciometrowe zdjęcia odegrały główną rolę w kameralnej przestrzeni wystawienniczej w Postmasters Gallery. W świecie Kozyry stworzenia dwunożne i czworonożne są na równi. To nie pierwszy raz gdy artystka postanowiła odwrócić hierarchie ludzi i zwierząt, kwestionując wyższość tych pierwszych.
Cykl Quadrupeds (2017) odnosi się generalnie do problemu stosunku mężczyźni a "władza". Sam pomysł przyszedł mi do głowy w trakcie pobytu w Maroku w 1998 roku. Kobiety w burkach wyprowadzają na spacer psy – gołych facetów na smyczy. To, że kobiety noszą burki, nie znaczy, że praca odnosi się jedynie do sytuacji kobiet w Islamie. Dzięki burce wyraźniej zaznacza się sytuacja kobiet jako taka. Burka to też "smycz" – mówi Kozyra.
Artystka testuje granice zawłaszczenia kulturowego, burka w "Homo Quadrupeds" to symbol ucisku kobiet, narzędzie ograniczenia, które dosłownie czyni kobietę niewidzialną. Ale to mężczyźni jako psy, w całej okazałości, wytatuowani i muskularni, są ujarzmieni i podporządkowani.
Autor: Karol Sienkiewicz, październik 2006; HSz wrzesień 2019.
Wybrane wystawy indywidualne:
- 2019 – "Bipeds and Quadrupeds", Galeria Postmasters, Nowy Jork
- 2018/2019 – "A Dream of Linnaeus' Daughter" ("Sen córki Linneusza"), Galeria ŻAK | BRANICKA, Berlin
- 2017 – "Looking for Jesus. Interwievs from the Archive", Städtische Galerie Delmenhorst
- 2016 – "Katarzyna Kozyra. All that Beauty", Galerie Chrisstophe Gaillard, Paryż
- 2015 – "Katarzyna Kozyra. Looking for Jesus": Postmasters Gallery, Nowy Jork; 18. Międzynarodowy Festiwal Filmowy ZOOM–Zbliżenia, Jelenia Góra; Caterina Tognon Gallery, Wenecja; Państwowa Galeria Sztuki, Sopot.
- 2014 – "Katarzyna Kozyra. Looking for Jesus": Galeria Labirynt, Lublin; Atlas Sztuki, Łódź; MsuraraMix Festival #14 Jerusalem, The New Gallery, Jerozolima; "Katarzyna Kozyra: Summertale", Turku Art Museum, Finlandia;
- 2013 – "Looking for Jesus", Żak Branicka Gallery, Berlin; "Szukając Jezusa", CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa;
- 2012 – "Casting Call! Looking for the BODY", Family Business Gallery, Nowy Jork; "Trangression", Museum voor Moderne Kunst Arnhem, Arnhem; "Warsaw Tel–Aviv New York", Salon Akademii, Warszawa, "The Rite of Spring", Musee Rodin, Paryż; "Katarzyna Kozyra", Kulturhuset, Sztokholm; "Master of Puppets", Galeria Schmela Haus, Düsseldorf;
- 2011 – "Wystawa", Muzeum Narodowe w Krakowie; "Casting w Tel Awiwie", CCA, Tel Awiw; "In Art Dreams Come True", Fresh Film Fest, Praga;
- 2010 – "Casting", Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
- 2009 – "Summertale" – Galleri Image, Arhus, Dania; "Faces" – Muzeum Sztuki, Łódź
- 2008 – "Summertale" – Galeria Żak–Branicka, Berlin; Postmasters, Nowy Jork; "Strafe und Verbrechen. Cheerleader" – Museum fur Moderne Kunst, Weserburg
- 2007 – "Święto wiosny" – Centrum Kultury Zamek, Poznań; Appearances from In Art. Dreams Come True" – Galerie Steinek, Wiedeń; "In Art Dreams Come True" – BWA, Wrocław; Ludwig Museum, Budapeszt; Galeria Arsenał, Białystok
- 2006 – "The Midget Gallery" – Berlin, Niemcy; Londyn, Wielka Brytania; "In Art Dreams Come True" – DAAD, Berlin, Niemcy; "Opowieść zimowa" – BWA, Zielona Góra; BWA, Wrocław
- 2005 – "Opowieść zimowa" – BWA, Zielona Góra; "Sacre du printemps" – Centre National de la Danse, Paryż, Francja; "Faces" – Hebbel Theater, Berlin, Niemcy; Centre National de la Danse, Paryż, Francja (2006); TR, Warszawa (2006); "Kara i zbrodnia" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 2004 – "Non so piu cosa son, cosa faccio..." – Postmasters Gallery, Nowy Jork, Stany Zjednoczone; Baltic Art Center, Visby; Galleria Civica di Arte Contemporanea, Trydent, Włochy
- 2003 – "Tanzübungen" – Museum Ostdeutsche Galerie, Regensburg, Niemcy; "Tavaszi áldozat" – Ludwig Museum, Budapeszt, Węgry; "Bathhouses" – David Winton Bell Gallery, Providence, Stany Zjednoczone
- 2002 – "Lords of dance" – Museo Nacional Centro del Arte Reina, Sofia, Bułgaria; "Święto wiosny" – Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
- 2001 – "Dance Lesson" – Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig, Wiedeń, Austria
- 2000 – "Łaźnia męska" – Pawilon Polski na XLVIII Międzynarodowym Festiwalu Sztuki w Wenecji, Włochy; Jiri Svestka Gallery, Praga, Czechy; "Łaźnia" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; Centrum Sztuki Współczesnej, Wilno; "Więzy krwi" – Galeria Otwarta AMS, Warszawa i Poznań; "Prace 1993–1999" – Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk
- 1997 – "Łaźnia" – Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; Instytut Polski, Lipsk, Niemcy (1998)
- 1996 – "Olimpia" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Galeria Laboratorium, Warszawa
- 1994 – "Piramida zwierząt" – Galeria a.r.t., Płock
Wybrane wystawy zbiorowe:
- 2019 – "Historie o starości", Galeria Arsenał Białystok
- 2018 – "Bestiarium", Gdańska Galeria Miejska
- 2017 – "Uporczywe upodobanie", Galeria Labirynt, Lublin; "Sztuka w sztuce", MOCAK, Kraków; "Od sztucznej rzeczywistości do selfie. Autoportret w polskiej sztuce współczesnej", Galeria Awangarda BWA, Wrocław
- 2016 – "DE-MO-KRA-CJA", Galeria Labirynt, Lublin
- 2015 – "Wojna i pokój", Galeria Labirynt, Lublin; "Let's dance", Galeria Art Stations, Poznań, "Gender w sztuce", MOCAK, Kraków
- 2014 – "Everybody is Nobody for Somebody", Santander Art Gallery, Boadilla del Monde, Madryt; "W niedalekiej przyszłości", Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie; ; INSERT2014, New Delhi; "Dzień jest za krótki", Galeria Arsenał, Poznań
- 2013 – "Nowe otwarcie", Muzeum Narodowe w Gdańsku; "Dzień jest za krótki", BWA Jelenia Góra; "Niebezpieczne związki", CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa; "Lunch with Olympia", The 32 Edgewood Gallery, Yale University, New Haven, CT; "Dzień jest za krótki", Muzeum Współczesne Wrocław; "British British Polish Polish", CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa; "Loud!", BWA, Katowice; "Trangender Me", Gallery NTK, Praga; "My and My Muses", Steinek Gallery, Wiedeń; "Naked Men", LUDWIG Museum, Budapeszt; "International Women's Day. Feminism: From Avant–Garde to the Present", Museum and Exhibition Centre Manege, Moskwa;
- 2012 – "O2 , As part of Sofia Queer Forum", Red House, Sofia; "Digital Life 2012", Macro Testaccio, Rzym; Międzynarodowy Festiwal Filmowy Watch Docs, Warszawa; "Rosa Arbeit auf Goldener Straße", XHIBIT, Academy of Fine Arts, Wiedeń; "Naked Men", LENTOS MUSEM, Linz; "Nude Men", Leopold Museum, Wiedeń oraz LUDWIG Museum, Budapeszt; "Masquerade", Coreana Museum of Art; Copenhagen Art Festival and "Conversations" exhibition, Nikolaj, Copenhagen Contemporary Art Center; "It isn?t important, it?s only art...", Galeria Sztuki Arsenał, Białystok; "Theatre of Life", CSW Znaki Czasu, Toruń; "Sport w sztuce", MOCAK, Kraków; "Gatewatcher", Arti et Amicitiae, Amsterdam; "Thank You For The Music!", Kiasma, Helsinki;
- 2011 – "Particolare – przebiegi demokracji", Fundacja Signum, 54. Biennale Sztuki w Wenecji; – "Historia w sztuce", Muzeum Sztuki Współczesnej (MOCAK), Kraków; – "The Power of Fantasy", Palais des Beaux–Arts (BOZAR), Bruksela; "Polish! Contemporary Art from Poland", Kunstlerhaus Bethanien, Berlin; "ZMIANA MEDIUM. PRACOWNIA KOWALSKIEGO", BWA Jelenia Góra; "IF YOU LOOK FOR LONGER, CAN YOU SEE MORE? Q&A ART LOUNGE", Zacheta, Warszawa; "She Devil", Marco, Rzym; La Pagode, pokaz filmów, Paris; "Une Chambre a soi", Galerie Christophe Gaillard, Paryż; 13th Videonale (Festival For Contemporary Video Art), Bonn; "MÄRCHEN MYTHOS MAROTTE", Galerie Steinek, Wiedeń; "Drżące ciała", Daadgalerie, Berlin;
- 2010 – "Obraz kolekcji", Galeria Arsenał, Białystok; – "Das kleine Improvisation. Polnische Kunt heute", Stadtgalerie Kiel, Kilonia, Niemcy; – "To nic ważnego, to tylko sztuka", Galeria Anaid, Bukareszt; – "Minimal Differeces", White Box, Nowy Jork; – "Gender Check / Płeć? Sprawdzam!", Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; – "Ars Homo Erotica", Muzeum Narodowe, Warszawa; – "Rzeczy budzą uczucia", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 2009 – "Wild Exaggeratoin" – Haifa Museum of Art, Haifa; "Cargo Vision" – Munich Opera Festival 09, Monachium; "Inwazja dźwięku" – Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; "Performin the East" – Salzburger Kunstverein, Salzburg; "Mit dem Fahrrad zur Milchstrasse" – Galerie Neue Meister, Drezno; "Take a look at me now" – Sainzbury Centre vor Visual Art, Norwich; "Over the Bridge We Go" – Galerie Meyer Kainer, Wiedeń; "Schizma" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; "From the Archive" – Galeria Żak–Branicka, Berlin; – "Wszystkie stworzenia duże i małe", Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; – "Ukryta dekada", Muzeum Narodowe, Wrocław i Bunkier Sztuki, Kraków; – "Interwencje!", Muzeum Narodowe, Warszawa; – "Gender Check", Museum Moderner Kunst, Wiedeń; – "Awake and Dream", Signum Foundation, Wenecja; – "Wild Exaggeration. The Grotesque Body in Contemporary Art", Haifa Museum of Art, Haifa, Izrael
- 2008 – "Real thing" – Bravermangallery, Tel Awiw; "Fressen oder fliegen" – Hebbel am Ufer Theater, Berlin; "Diana and Actaeon" – Museum Kunst Palast, Düsseldorf; "Monster" – Motorenhalle, Drezno; "Sexismums?" – Galerie Vaclava Spaly, Praga; "Efekt czerwonych oczu. Fotografia polska XXI wieku" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; "Poza zasadą rzeczywistości. Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku. Szkic 3" – Muzeum Sztuki, Łódź; "Sztuka cenniejsza niż złoto" – Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa; "Pod ścianą" – Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; "Punkty odniesienia" – Muzeum Narodowe, Warszawa
- 2007 – "Mulheres em Luta" Oi Futuro, Rio de Janeiro; "Depresja" – Galeria Arsenał, Białystok; Bunkier Sztuki, Kraków (2008); "Asteizm w Polsce. Dowcip i władza sądzenia" – Galeria Program, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; "Mamidło" – Galeria Program, Warszawa; "Global Feminisms" – Brooklyn Museum, Nowy Jork; Davis Museum, Massachussets; "GK Collection # 1" – Stary Browar, Poznań
- 2006 – "Gender Bender" – Festival Internazionale, Bolonia, Włochy; "Video Zone" – Video Art Biennial, CCA, Tel Aviv, Izrael; "Eine Frage (nch) der Geste" – Opera w Lipsku; "Polyphony of Images" – Instytut Kultury Polskiej, Nowy Jork
- 2005 – "Potencjał" – budynek Metropolitan, Warszawa; "Teatr niemożliwy" – Kunsthalle, Wiedeń; Barbican Art Center, Londyn, Wielka Brytania (2006); Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa (2006); "Egocentryczne, niemoralne, przestarzałe" – Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; "Poland Overview" – Prague Biennale 2, Praga, Czechy; "Beauty" – Haus der Kulturen der Welt, Berlin, Niemcy
- 2004 – "Warszawa – Moskwa 1900–2000" – Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa; Powinność i bunt – Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa; Rzeźbiarze fotografują – Muzeum im. Xawergo Dunikowskiego, Warszawa; "Instant Europe" – Villa Manin Centro d'Arte Contemporanea, Passariano, Włochy; "54Th Carnegie International" arnegie International, Carnegie Museum of Art, Pittsburgh, Stany Zjednoczone; "Channel Zero" – Netherlands Media Art Institute/Montevideo TBA, Amsterdam, Holandia; "Anxiety of Influence" – Stadtgalerie, Berno, Szwajcaria; "Pod flagą Biało–Czerwoną. Nowa sztuka z Polski" – Estonian Art Museum, Rotermann Salt Storage, Tallin, Estonia; Centrum Sztuki Współczesnej, Wilno, Litwa; National Centre for Contemporary Art, Moskwa, Rosja
- 2003 – "Nackt! Frauenansichten. Malerabsichten. Aufbruch zur moderne" – Das Staedel, Frankfurt, Niemcy; "Architectures of Gender" –Sculpture Space, Nowy Jork, Stany Zjednoczone; "Deviations" – Galerie K&K, Berlin, Niemcy
- 2002 – "Media City" – Seul, Korea Południowa; "From Moment to Movement" – Umjetnicki Paviljon, Zagrzeb, Chorwacja; "Private Affairs" – Kunsthaus, Drezno, Niemcy; 25. Biennale w San Paolo – Brazylia
- 2001 – "The body of Art" – 1st Valencia Biennial, Walencja, Hiszpania; Art Basel – Bazylea, Szwajcaria; "Artleast 2000+" – Orangerie Congress, Insbruck, Austria
- 2000 – "L'autre moitie de l'Europe", Galerie Nationale du Jeu de Paume, Paryż, Francja; "Uważaj wychodząc z własnych snów. Możesz się znaleźć w cudzych", Galeria Zachęta, Warszawa; "Sexxx" – Teatr Academia, ul. Inżynierska 3, Warszawa; Galeria a.r.t., Płock (2001)
- 1999 – "Zeitwenden", Kunstmuseum, Bonn, Museum Moderner Kunst 20er Haus, Wiedeń, Austria; "Fireworks" – Fireworks, De Appel, Amsterdam; "After the Wall" – Modernamuseet, Sztokholm, Szwecja; Hamburger Bahnhof, Berlin, Niemcy (2000)
- 1998 – "Body and the East. Frome the 1960's to the Present", Moderna Galerija, Lublana, Słowenia; "W tym szczególnym momencie" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 1997 – "Displacement / This Placement" – Künstlerhaus Bethanien, Berlin, Niemcy; "Zones of Disturbance" – Marieninstitut, Graz, Austria
- 1996 – "Ja i Aids" – Galeria Czereja (Kino Stolica), Warszawa; "Kolekcja 3" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; "Kobiety o kobietach" – Galeria Bielska BWA, Bielsko–Biała
- 1995 – "Transhumacja" – Galeria Obrazów, Kowno, Litwa; "Antyciała" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 1993 – "Idee poza ideologią" – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa
- 1992 – "Perseweracja mistyczna i Róża" – Państwowa Galeria Sztuki, Sopot
rzeźba
instalacja wideo
filmy wideo
asp w warszawie
kowalnia
sztuka krytyczna
rzeźbiarka
biennale w wenecjii
biennale w berlinie
casting
w sztuce marzenia stają się rzeczywistością
