Wystawa Teatr niemożliwy prezentuje twórczość
Tadeusza Kantora w kontekście współczesnej sztuki polskiej, dzieł
Katarzyny Kozyry,
Pawła Althamera,
Roberta Kuśmirowskiego i
Artura Żmijewskiego. Pojęcia: teatru, realności przedstawionej i przedstawiającej, problem przenikania się sztuki i życia, rola i miejsce artysty w obrębie dzieła, artysta jako twórca i jako element spektaklu - to tylko niektóre z zagadnień w różny sposób interpretowanych przez każdego z tych artystów. Wystawa nie ma na celu ukazania formalnych podobieństw czy najczęściej nieistniejących prostych pokrewieństw i zależności pomiędzy Kantorem a młodą generacją twórców, ale raczej wspólnych problemów i zagadnień przy różnorodności ich postaw artystycznych.
Wystawa była wcześniej prezentowana w Kunsthalle Wien (8 lipca - 3 listopada 2005) oraz w Barbican Centre w Londynie (3 lutego - 17 kwietnia 2006).
Kurator wystawy Sabina Folie skupia się głównie na teatralnym oraz performatywnym aspekcie twórczości Kantora, prezentując jego obiekty ze spektakli, rysunki do przedstawień oraz dokumentację filmową i fotograficzną. Zderza je z instalacjami wideo oraz performancami Katarzyny Kozyry (kolejne etapy jej najnowszego projektu In art dreams come true), filmem Artura Żmijewskiego Lekcja Śpiewu 2 oraz z rzeźbiarskim portretami i akcją Pawła Althamera Plener z udziałem osób na co dzień pilnujących sal w
Galerii "Zachęta". Robert Kuśmirowski jako jedyny z zaproszonych artystów podejmuje bezpośrednią grę z Kantorem biorąc za temat swej najnowszej pracy ławkę z Umarłej klasy, słynnego spektaklu Tadeusza Kantora. Instalacja ta jest prezentowana w trzech różnych odsłonach, podczas kolejnych etapów wystawy w Barbican Centre i Galerii "Zachęta". Wystawa w "Zachęcie", której kuratorem jest Hanna Wróblewska, stanowić będzie całkiem nowe podejście do tematu performatywności.
"Do jakich wniosków prowadzi cały pokaz? Otóż kuratorzy 'Teatru niemożliwego' wybrali takich artystów, których sztukę niełatwo zdefiniować, bo wtapia się bądź imituje rzeczywistość. I właściwie jest w opozycji do twórczości Kantora. Krakowski mistrz wczuwał się w rolę demiurga. Manipulował aktorami-marionetkami, sam także stanowiąc element przedstawień.
Kuśmirowski, najmłodszy uczestnik prezentacji, nie kreuje dzieł, lecz kopiuje to, co już istnieje. Robi to jednak w taki sposób, żeby imitacje bądź zestawienie ich z oryginałami miało wymiar metafory.
Althamer, Kozyra i Żmijewski w ogóle nie tworzą nowych obiektów. Zadowalają się tym, co oferuje im świat. Eksplorują również samych siebie. Badają własne możliwości fizyczne oraz psychiczne, starając się pokonywać różnego typu ograniczenia. A następnie upubliczniają wyniki tych doświadczeń.
Taka postawa przywodzi na myśl poszukiwania twórców eksperymentalnego teatru z Jerzym Grotowskim i Peterem Bookiem na czele. Przypominają się też dokonania autorów happeningów, artystów spod znaku sztuki ciała, performerów. Od lat 50. artyści zapuszczają się poza granice uprawianej przez siebie dyscypliny. W najbardziej skrajnych przypadkach utożsamiają sztukę z życiem. Joseph Beuys twierdził, że każdy jest artystą - co oznaczało, iż każdy ma potencjał twórczy. Problem tylko, w jaki sposób wyzwolić te pokłady kreatywności. Na trop naprowadza wystawa 'Teatr niemożliwy'." (Monika Małkowska, "Rzeczpospolita" 09.05.06)
Wystawie Teatr niemożliwy w Kunsthalle Wien i Barbican Centre towarzyszyłą angielsko-niemiecka wersja bogato ilustrowanego katalogu. Na wystawę w "Zachęcie" został wydany katalog w wersji polsko-angielskiej. Na publikację składają się teksty krytyków: Sabiny Folie, Hanny Wróblewskiej i Jarosława Suchana oraz teksty artystów i wywiady z nimi.
Kuratorzy wystawy: Sabine Folie, Hanna Wróblewska, współpraca ze strony Kunsthalle Wien Georgia Holz, Simone Sentall, współpraca ze strony "Zachęty": Julia Leopold. Organizatorzy wystawy: Kunsthalle Wien, "Zachęta" Narodowa Galeria Sztuki.