Agnieszka Osiecka zaproponowała jej wykonanie piosenki "Intymny świat". Utwór ten zyskał tak dużą popularność, że aktorkę zaproszono na festiwal do Opola, gdzie zdobyła III nagrodę w kategorii piosenka kabaretowo-rozrywkowa. Wkrótce nagrała inne przeboje: "Kochasia, który odszedł w siną dal" (za który wraz z Bohdanem Łazuką otrzymała w 1965 roku II nagrodę w Opolu), "Mówiłam żartem", "Żelazną Bramę". Zaproszono ją do udziału w programie Jeremiego Przybory "Divertimento op. 3 Szelesty jesienne" (1966), gdzie zaśpiewała piosenkę "Historia prosta" oraz do cyklicznego programu telewizyjnego "Muzyka lekka, łatwa i przyjemna" (reż. Janusz Rzeszewski) prowadzonego przez Lucjana Kydryńskiego w latach 1961-1972. Wystąpiła również w programach rozrywkowych u Olgi Lipińskiej m.in. w "Gallux Show" (1970). W latach sześćdziesiątych dawała wiele koncertów w kraju i za granicą - dla Polonii w Stanach Zjednoczonych, w Moskwie i republikach ZSRR. Największym jednak jej osiągnięciem były trwające dwa miesiące występy w paryskiej Olimpii (1965).
W 1970 roku nagrała płytę "Iga Cembrzyńska śpiewa".
Według pomysłu aktorki powstał niezwykły spektakl muzyczny "Cztery dialogi z sumieniem" do wierszy jej ulubionej poetki Maryny Cwietajewej, wykonywany z towarzyszeniem zespołu jazzowego Sesja 72. Artyści występowali z tym znakomitym widowiskiem w Starej Prochowni i mieli tak duże powodzenie, że zostali zaproszeni na 14. Międzynarodowy Festiwal "Jazz Jamboree" (1973). Ich występ został przyjęty entuzjastycznie, a brytyjska firma Apollo-Sound wydała w Londynie "Dialogi" na płycie długogrającej.
Na początku lat osiemdziesiątych aktorka wystawiła w teatrze Buffo z udziałem Michała Bajora i z towarzyszeniem zespołu Janusza Bogackiego recital "Dialog z sumieniem", gdzie znalazły się znów śpiewane wiersze Maryny Cwietajewej a także Heinego, Goethego i songi Brechta. Z tym spektaklem została zaproszona w 1984 na Dni Kultury Polskiej do Essen. Prasa niemiecka nazwała ją wówczas "gwiazdą wielkiego formatu".
Wspólnie ze swoim byłym studentem Wojciechem Walasikiem występowała w całej Polsce z recitalem "Szkoła tańców salonowych". Wykonawcy zostali zaproszeni do udziału w Festiwalu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Wkrótce ukazała się płyta pod tym samym tytułem (1988).
Nagrała także płytę kompaktową "Mój intymny świat" (1998), na której znalazły się jej największe przeboje, wznowioną w "Złotej Kolekcji": "Portrety" (2002).
W telewizji
W drugiej połowie lat siedemdziesiątych aktorka wystąpiła w kilku programach telewizyjnych: "Podróż sentymentalna" (1977) razem z Romanem Wilhelmim, gdzie oboje zaśpiewali stare przeboje, oraz w innych programach autorskich: "Godzina z Igą Cembrzyńską", "Szalona szansonistka", "Iga Cembrzyńska" - recital.
W Teatrze Telewizji debiutowała rolą Lukrecji w "Spazmach modnych" Wojciecha Bogusławskiego(1962) w reżyserii Bohdana Trukana. Inne role to między innymi: Luzzi w "Pierwszym dniu wolności" Leona Kruczkowskiego (1963) w reżyserii Adama Hanuszkiewicza, Greta u Zygmunta Hübnera w "Ostatniej stacji" Ericha Marii Remarque'a (1967), Paniusia w "Sztormie" Władimira Bill-Biełocerkowskiego (1967) w reżyserii Ireneusza Kanickiego, Klarysa w "Szewskiej pasji Filipa Hotza" Maksa Frischa (1968) w reżyserii Serga Nicoloffa, Leo u Józefa Słotwińskiego w "Dwóch wyrokach" Zbigniewa Safjana (1969), u Jerzego Gruzy - Dorymena w "Mieszczanin szlachcicem" Moliera i Mirynna w "Obronie Ksantypy" Hieronima Ludwika Morstina - oba przedstawienia z 1969 roku. U tego samego reżysera zagrała Monikę w "Mordujemy Vivaldiego" Davida Mercera (1985). Inne role to: Eileen Midway u Edwarda Dziewońskiego w "Pod własnym dachem" Davida Turnera (1972), Rosemary Sydney u Jana Kulczyńskiego w "Pikniku" Williama Inge (1975), Wanda u Sławomira Kryńskiego w "Aktorkach" Feliksa Falka (1989), Germaine Lauzon u Barbary Sass w "Siostrzyczkach" Michela Tremblay'a (1993), Anfisa Obnoskina u Andrzeja Kostenki w "Ekselencji" Fiodora Dostojewskiego i Lorraine u Macieja Dejczera w "Zagubionych" - obie sztuki z 1995 roku.
Tak wypowiedział się o Cembrzyńskiej reżyser Maciej Dejczer (cytat z książki Barbary Rybałowskiej "Iga sama i w duecie", Łódź 2001):
Wielkość Igi to pokora i ogromne doświadczenie w pracy. (...) Jest typem aktorki, która doświadczając wiele w życiu, mogła w jakiś sposób zmieniać, udoskonalać swój warsztat.(...) Może zagrać wszystko, nawet przysłowiową książkę telefoniczną, i jestem przekonany, że zrobiłaby to bardzo dramatycznie lub śmiesznie, bo ma również duże zdolności komediowe.
Cembrzyńska jest autorką adaptacji z prozy Egona Kischa sztuki "Wniebowzięcie szubienicznej toni" (1989), w której zagrała główną rolę. Przedstawienie wyreżyserował Laco Adamik.
W teatrze
W 1962 roku zaczęła występy w warszawskim Teatrze Powszechnym. Po dwóch rolach w nieudanych spektaklach zagrała Annę u Adama Hanuszkiewicza w "Dla miłego grosza" Apolla Korzeniowskiego (1963). Kreacja ta okazała się jej wielkim sukcesem. U tego samego reżysera zagrała Zosię w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego (1963) i Ałłę w "Kolumbach" wg Romana Bratnego (1964–1965). W Teatrze Powszechnym wystąpiła jeszcze jako Elżbieta u Andrzeja Konica w "Śpiącej królewnie" Ireny Prusickiej (1963) oraz u Jana Wilkowskiego i Adama Kiliana jako Anioł w "Pastorałce" Leona Schillera (1964). W 1966 roku grała w warszawskim Teatrze Komedia u Jeremiego Przybory postać Stokrotki w "Jedzcie stokrotki" i u Wojciecha Siemiona Katarzynę de Vausselles w "Królu włóczęgów" Rudolfa Frimla.
Od 1967 do 1980 roku aktorka występowała w warszawskim Teatrze Ateneum. Zagrała tam u Janusza Warmińskiego: Marikę w "Niemcach" Leona Kruczkowskiego (1967), Monikę w "Kuchni" Arnolda Weskera (1972) i Ernę w "A miłość nigdy się nie kończy" Ödöna von Horvátha (1976).
U Wandy Laskowskiej wcieliła się w postać Hildy Fajtcacy w "Sonacie Belzebuba" Witkacego (1969), a u Joanny Sienkiewicz zagrała Wandę w "Prywatnym życiu Piotrusia Pana" Michała Markowskiego (1977). Duży sukces przyniosła Cembrzyńskiej rola Kobiety u Zdzisława Tobiasza w "Apetycie na czereśnie" Agnieszki Osieckiej (1968). Sztuka, w której występowała z Marianem Kociniakiem, przez kilka lat utrzymywała się w repertuarze małej sceny. Ciekawy także był występ aktorki u Jerzego Grzegorzewskiego w sztuce "Bloomusalem" Jamesa Joyce'a (1974), spektaklu w owym czasie bardzo nowoczesnym, mającym formę happeningu. Znakomicie oceniono rolę Jenny w "Operze za trzy grosze" Bertolta Brechta (1980) reżyserowanej przez Ryszarda Peryta. Jan Koniecpolski pisał o niej (wg cytowanej wyżej książki "Iga sama i w duecie"):
Iga Cembrzyńska gra tak, że po plecach przechodzą ciarki. Na najwyższe uznanie, podziw i uwielbienie zasługuje także sposób, w jaki śpiewa i dramatyzuje oba songi Jenny: "Pieśń o Salomonie" i "Song Pomywaczki".
W latach siedemdziesiątych aktorka zagrała w ponad czterystu przedstawieniach sztuki napisanej przez jej męża Andrzeja Kondratiuka – "Kogel-mogel", która była wystawiana przez ich teatr objazdowy na niemal wszystkich ważniejszych scenach w Polsce (m.in. w Starym Teatrze w Krakowie, Teatrze Żydowskim w Warszawie, Teatrze Polskim we Wrocławiu).
Aktorka wystąpiła gościnnie w bydgoskiej Operze Nova, gdzie zagrała u Artura Hofmana rolę Gołdy w spektaklu "Skrzypek na dachu" (1992), a w warszawskim Teatrze Syrena u Leny Szurmiej Panią J. w "Biednym B.B." (1998). W 2006 roku można ją było oglądać w roli Maliny w farsowo-kabaretowo-musicalowym "Klimakterium... i już" Elżbiety Jodłowskiej w reżyserii Cezarego Domagały na scenie warszawskiego Teatru Rampa.
Ogółem zagrała ponad czterdzieści ról w spektaklach teatralnych i telewizyjnych.
W filmie
W filmie aktorka zadebiutowała u Wojciecha Jerzego Hasa rolą Eminy, księżniczki mauretańskiej w "Rękopisie znalezionym w Saragossie" (1964), powstałym na postawie książki Jana Potockiego. Uznany w Polsce i na świecie film (nagrodzony m.in.: w Edynburgu i San Sebastian), otworzył przed aktorką kolejne możliwości gry na srebrnym ekranie. Jak pisał Jan Słodowski w "Leksykonie polskich filmów fabularnych":
Jeden z najbardziej oryginalnych polskich filmów, wizja świata chaotycznego, nie uporządkowanego, będącego metaforą przypadkowości ludzkiego losu, pozbawiona racjonalistycznego klucza.
Później zagrała u równie znakomitego reżysera Tadeusza Konwickiego postać żony Kowalskiego w "Salcie" (1965). Wcieliła się w postać piosenkarki Ewy Zarębskiej u Pawła Komorowskiego w "Ścianie czarownic" (1966). U Janusza Morgernsterna zagrała prostytutkę "Lolę Fiat 1100" w "Jowicie" (1967). W tym samym roku aktorka wystąpiła u Jerzego Zarzyckiego w telewizyjnej mini-serii "Komedie pomyłek" w 3. odcinku "Komedia z pomyłek", gdzie zagrała jedną z głównych ról – Lorę Neuman, a w serialu telewizyjnym "Stawka większa niż życie", w "Ostatniej szansie" (odcinek 5.) - Benitę von Henning. U Juliana Dziedziny w "Otellu z M-2" (1968) zagrała Monikę, żonę Chrupka.
Przełomowy w jej karierze okazał się udział w telewizyjnym filmie komediowym "Hydrozagadka" (1970), w którym była prezenterką czołówki oraz wcieliła się w postać kelnerki w lokalu "Pod Złotym Leszczem". Film reżyserował Andrzej Kondratiuk, który do jego śmierci był partnerem życiowym i zawodowym aktorki. Byli oni niezwykle twórczą parą i nie sposób opisywać kariery Igi Cembrzyńskiej nie wspominając o Andrzeju Kondratiuku.