Jeremi Przybora zaliczył Młynarskiego do "trójcy wieszczów polskiej piosenki", wraz z Agnieszką Osiecką i Jonaszem Koftą. Oni to właśnie, w koncercie "Nastroje – nas troje", pokazali swój dorobek podczas festiwalu w Opolu w 1977 roku. Zdaniem twórcy Kabaretu Starszych Panów dzięki takim autorom powojenna Polska stała się "imperium piosenki na najwyższym poziomie". Z kolei Agnieszka Osiecka przyznawała:
Wojciech Młynarski to jest moja zwycięska konkurencja. Można powiedzieć, że wyhodowałam węża na własnej piersi: kiedy pracowałam w radiu, zjawił się któregoś dnia chudy ambitny chłopczyna i to ja sama, nie wiedząc, co czynię, nagrałam pierwszą piosenkę tego chłopczyny. Piosenki Młynarskiego różnią się od moich "in plus" tym, że są porządnie porymowane, dowcipne i mają puentę. To ostatnie nie udaje mi się prawie nigdy i zamiast puenty stosuję tak zwaną codę, czyli ram pam pam, albo jeszcze dwa razy to samo. Pewną słabością piosenek Młynarskiego jest to, że wykonuje je sam autor. Ale takie myślenie to jest pułapka, bo z drugiej strony polityczne i satyryczne jego piosenki w niczyich innych ustach nie zabrzmiałyby lepiej. Wojtek, oprócz swego talentu poetyckiego i estradowego, posiada cechę zupełnie niezwykłą: lojalność wobec starych przyjaciół i przywiązanie do tradycji. To on odbrązowił Hemara i Ordonkę, to on uparcie i wytrwale reanimuje gwiazdy i gwiazdorów średniego pokolenia, to on podpiera Dudka i "Dudka", to on wreszcie jest chodzącą encyklopedią polskiego kabaretu, począwszy od fin de siècle'u, a skończywszy na latach osiemdziesiątych. Zna na pamięć setki tekstów i kolegów, i koleżanek, chwali nas i reklamuje, wystawia cenzurki, kolekcjonuje tomy i tomiki. Wychowany na komorowskich truskawkach i malinach, pamięć ma fantastyczną, a serce dobre, choć rogate.
[Zofia Nasierowska, Agnieszka Osiecka, "Fotonostalgia", Prószyński i S-ka, Warszawa 2003]
Od końca lat sześćdziesiątych Wojciech Młynarski występował z autorskimi recitalami, między innymi: "W co się bawić", "Szajba", "Wieczór liryczny" i "Róbmy swoje". Koncertował w kraju i za granicą, między innymi w RFN, Francji, Wielkiej Brytanii i we Włoszech oraz w ośrodkach polonijnych USA i Kanady.
Teksty piosenek pisał między innymi dla: Alibabek, Michała Bajora, Hanny Banaszak, Ewy Bem, Dwa Plus Jeden, Haliny Frąckowiak, Edyty Geppert, Anny German, Ireny Jarockiej, Kaliny Jędrusik, Krystyny Konarskiej, Haliny Kunickiej, Krzysztofa Krawczyka, Dany Lerskiej, Grażyny Łobaszewskiej, Alicji Majewskiej, Krystyny Prońko, Łucji Prus, Ptaków, Quorum, Maryli Rodowicz, Ireny Santor, Skaldów, Jaremy Stępowskiego, Grażyny Świtały, Zbigniewa Wodeckiego, Andrzeja Zauchy. Skomponował piosenki: "Fruwa twoja marynara", "Podchodzą mnie wolne numery", "Gdybym ja kiedyś mógł robić to, na co naprawdę zasługuję", "Rap po diecie".
fragment programu "Rozmowy poszczególne"; prod. TVP i NINA; więcej na ninateka.pl
Na scenie i ekranie
W latach siedemdziesiątych Wojciech Młynarski zaczął pisać większe formy, zwłaszcza libretta operowe: "Henryk VI na łowach", "Kalmora" (muz. Karol Kurpiński) i musxicalowe: "Cień", "Awantura w Recco" (muz. Maciej Małecki), "Wesołego powszedniego dnia", "Nędzy uszczęśliwionej epilog" (muz. Jerzy Derfel) oraz "Niedopasowani, czyli Goliath i Wieloryb" (współautor Krzysztof Dzikowski, muz. Marek Sart). Napisał nowe polskie libretta musicali "Życie paryskie" (muz. Jacques Offenbach) i "Jesus Christ Superstar". Jest autorem przekładów piosenek do musicali: "Huśtawka", "Fantasics", "Chicago" i "Kabaret".
Na Scenie na Dole warszawskiego Teatru Ateneum – ale i na wielu innych, także estradowych i festiwalowych – z powodzeniem wystawiał widowiska poświęcone wybitnym artystom. Stworzył scenariusze teatralnych programów muzycznych: "Brel", "Piosenki Włodzimierza Wysockiego", "Hemar – piosenki i wiersze", "Ordonka", "Cicha woda", "Piosenki Jerzego Wasowskiego", "Pejzaż bez ciebie" i "Criminale tango". Jest autorem tłumaczeń tekstów Charles'a Aznavoura, Georges'a Brassensa, Jacques'a Brela, Bułata Okudżawy i Włodzimierza Wysockiego.
Jego widowiska zadziwiały warsztatową perfekcją, kulturą, elegancją i rzadkim pietyzmem dla autora. Pamiętna była premiera jego "Brassensa" w warszawskim Teatrze Rampa (6 maja 1999). Podczas ukłonów na scenie pojawił się sam inscenizator i ujął mikrofon. Dzięki naturalnej swobodzie, swadzie i umiejętności nawiązywania kontaktu z widownią, temperatura na sali momentalnie skoczyła w górę. Jedna zwrotka, z którą Wojciech Młynarski włączył się do piosenki wykonywanej przez Piotra Machalicę, pokazała, jak powinno się śpiewać Georges'a Brassensa. Jak to przedstawienie mogłoby wyglądać, gdyby wykonawcy dorównywali reżyserowi. Nie tyle indywidualnością i talentem, ile emocjonalnym zaangażowaniem w przedsięwzięcie, w którym wzięli udział.
Wspaniałym pomysłem był musical "Dyzma". Wierna powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza adaptacja (współautorka Henryka Królikowska) zyskała ostre songi Wojciecha Młynarskiego (siłą wyrazu równe Brechtowskim) z muzyką Włodzimierza Korcza, które historię z lat międzywojnia przeniosły w całkiem bliskie nam czasy. Reżyser Laco Adamik dał prapremierę widowiska w chorzowskim Teatrze Rozrywki we wrześniu 2002 roku. To pierwszy musical umieszczony w rodzimych realiach, o temacie na tyle uniwersalnym, że miałby szansę na dobre przyjęcie w świecie.
Oprócz własnych tekstów, Młynarski przywracał scenie wartościowe dokonania innych twórców. W grudniu 2002 roku przedstawieniem "Zaświadczenie o inteligencji" w Teatrze Ateneum odtworzył atmosferę kabaretu Owca. Grupa założona w 1966 roku przez Jerzego Dobrowolskiego miała tylko jeden program, piętnujący chamstwo, głupotę, niekompetencję, nowomowę i prymitywizm rządzących, na równi z konformistycznymi postawami rządzonych. Widz Owcy otrzymywał zaświadczenie o inteligencji, które "uprawnia do uważania się za intelektualistę i częściowo zwalnia od pracy zawodowej". Po trzech latach ówczesne władze zakazały kabaretowi występów. Młynarski przypomniał teksty Dobrowolskiego, jak i własne pisane dla Owcy, które nadal brzmiały niepokojąco aktualnie.
"Młynarski, czyli trzy elementy" to z kolei widowisko Magdy Umer z utworami mistrza polskiej piosenki, przygotowane na jubileusz czterdziestolecia jego pracy artystycznej. Premiera odbyła się 31 stycznia 2003 w Teatrze Ateneum. Na tej samej scenie, otwartej na ambitną rozrywkę, w listopadzie 2003 roku Wojciech Młynarski dał cykl występów pod tytułem "Czterdziecha". Zawarł w nim trzy zasadnicze nurty: piosenki dawne – z "Jesteśmy na wczasach" na czele; tłumaczenia pochodzące głównie ze widowisk zrealizowanych przez siebie w Ateneum: "Brel" i "Brasens" i komentarz do bieżącego życia, czyli tak zwane śpiewane felietony. Piosenki recitalu znalazły się później w albumie CD zatytułowanym "Czterdziecha".
Młynarski jest też autorem scenariuszy i tekstów piosenek do telewizyjnych widowisk muzycznych: "Butterfly Cha-Cha" (muz. Marek Sart), "Śpiewy historyczne", "Dziewczyny bądźcie dla nas dobre na wiosnę", "Tradycyjna składanka", "Ściany między ludźmi" i "Czy czasem tęsknisz"; cyklu programów "Z kobietą w tytule".
Róbmy swoje
W kunsztownej formie swoich utworów Wojciech Młynarski przemyca kolokwialny, zasłyszany na ulicy język prostych ludzi. Jest bystrym obserwatorem życia, co sprawia, że jego piosenki są niezwykle komunikatywne i przemawiają do każdego: od profesora do konduktora. Przewrotnie budowane teksty niosą szczere, klarowne przesłanie, które artysta utwierdza swoją obywatelską postawą.
Za co, bywało, zbierał cięgi. Podpisanie przez Młynarskiego Listu 101 przeciwko zmianom w konstytucji PRL spowodowało, że z początkiem roku 1976 został wpisany na czarną listę osób pozbawionych możliwości publicznych występów. Na powrót do artystycznego obiegu zezwolono mu po roku z okładem.
Kolejne restrykcje objęły go dekadę później, w reakcji na jego rezygnację (wraz z profesorami: Bohdanem Korzeniewskim i Zbigniewem Raszewskim) z udziału w Radzie Artystycznej ZASP-u. Tak wyglądała ich odpowiedź na odgórne naciski w sprawie przełamania aktorskiego bojkotu telewizji. "Burmistrz Warszawy, gen. Dębicki, wydał zakaz udzielania zezwoleń na występy Wojciecha Młynarskiego" – odnotował Raszewski pod datą 13 lutego 1986 roku w swoim "Raptularzu".
Z okazji dwudziestolecia pamiętnych wyborów 4 czerwca 1989 roku Młynarski wspominał na łamach "Rzeczpospolitej":
Pamiętam ten dzień – 4 czerwca 1989 roku. Atmosfera przed wyborami była niezwykła i niepowtarzalna. Kilkakrotnie zapraszano mnie na spotkania z ludźmi "Solidarności", którzy kandydowali do Sejmu i Senatu. Zdarzało się, że na tych spotkaniach śpiewałem. Moja piosenka "Róbmy swoje" – z którą wielu ludzi się identyfikowało i powoływało na jej przesłanie – stała się w tym czasie hymnem. Niedługo przed 4 czerwca odbył się duży koncert w Teatrze Powszechnym w Warszawie, w którym wzięło udział kilkunastu wykonawców. Pamiętam między innymi Joannę Szczepkowską, Janka Pietrzaka. Czas był gorący, a klimat podniosły. Naładowany pełnymi nadziei oczekiwaniami. Występowaliśmy właśnie dla ludzi, którzy w tych wyborach mieli kandydować z list "Solidarności". Był wśród nich pan Tadeusz Mazowiecki. Miałem przeświadczenie, zresztą nie tylko ja, że dzieje się coś wspaniałego i ogromnie ważnego. Wszyscy od dawna czekaliśmy na jakąś istotną zmianę. To się wyczuwało w rozmowach ludzi między sobą, w jakimś ogólnym, wspólnym kierunku patrzenia w przyszłość.
Transformacja kraju niczego nie musiała zmieniać w postawie samego Młynarskiego. Jego twórczość – jak każdego prawdziwego artysty – wynikała z niezgody na obyczaje świata, w którym przyszło mu żyć. Jako jeden z niewielu piszących w czasach PRL-u nie musiał się tłumaczyć ze swoich ideowych opcji.
Młynarski komentując rzeczywistość nigdy nie popełnił koniunkturalnego tekstu, dzięki czemu jego płyty z lat sześćdziesiątych–osiemdziesiątych odbierane są dziś równie dobrze jak późniejsze. Rzeczywistość wyłaniająca się z tekstów pana Wojciecha mówi nam o wiele więcej o życiu codziennym w ludowej ojczyźnie niż opasłe roczniki gazet z tamtych lat. Autor apelu: "Róbmy swoje", pokazał, że wierność przekonaniom jest w życiu każdego człowieka o wiele ważniejsza niż ustępstwa na rzecz akurat obowiązujących, jednie słusznych tendencji.
fragment programu "Kwestionariusz kultury", prod. TVP i NINA; całość na ninateka.pl
Życie prywatne
Wojciech Młynarski był stryjecznym wnukiem Emila Młynarskiego, bratem Barbary Młynarskiej-Ahrens, aktorki (między innymi Ałła w "Kolumbach" Adama Hanuszkiewicza w Teatrze TV, od 1971 roku w Szwajcarii) i poetki. Córka Emila Młynarskiego i ciotka Wojciecha, Aniela zwana także Neli, wyszła za mąż za słynnego pianistę Artura Rubinsteina. Dzieci Anieli i Artura Rubinsteinów, między innymi aktor John Rubinstein i fotografka Eva Rubinstein, są kuzynami drugiego stopnia Wojciecha Młynarskiego.
Pochodzę z rodziny, która po obu stronach mamy i ojca miała bogate tradycje muzyczne i pięknie je kontynuowała. Stryj mego ojca – Emil Młynarski był słynnym dyrygentem, skrzypkiem i kompozytorem, pierwszym dyrektorem Opery Warszawskiej po 1918 roku. Słuchałem wielu opowieści o nim, o codziennym muzykowaniu, bo w rodzinie Młynarskich był to rodzinny obyczaj. Grano naturalnie muzykę poważną. Po stronie mamy tradycje muzyczne były różne, także nieco lżejsze. Mój dziadek Tadeusz Zdziechowski, ojciec mamy grał na przykład ślicznie na fortepianie operetkowe kuplety. Siostra mamy – Maria Kaczurbina była w latach pięćdziesiątych świetną kompozytorką piosenek dla dzieci. Mieszkaliśmy we wspólnym domu pod Warszawą i co wieczór grało się i śpiewało. Moja mama także uczyła się śpiewu, w domu odbywały się koncerty w wykonaniu kolegów mamy, a także koncerty szopenowskie czy koncerty modnych wówczas melorecytacji. Gdy mama zaczęła pracować w Polskim Radiu wystąpił raz w naszym domu z recitalem swych piosenek Henryk Rostworowski przy akompaniamencie radiowej koleżanki mamy – Franciszki Leszczyńskiej. Ponadto mieliśmy w domu wspaniały adapter i przedwojenne płyty między innymi z piosenkami Hemara, a kompletu muzycznych atrakcji dopełniało znakomite radio, w którym słuchałem pasjami jazzowych audycji Willisa Conovera z Waszyngtonu.
[w: "Prawie całość", książeczka dołączona do boksu pięciu CD, Warszawa 2001]
Wojciech Młynarski był żonaty z aktorką Adrianną Godlewską. Ich dziećmi są prezenterki telewizyjne: Agata i Paulina. Mają także syna Jana.
Z pierwszą żoną rozstaliśmy się po 29 latach. Była żona napisała o tym książkę. Czy sprawiedliwą? Kobiety nigdy nie są sprawiedliwe. Drugie małżeństwo trwało rok. Jestem ciężkim partnerem w życiu codziennym.
["Dziennik Zachodni", 17 maja 2005]
Wojciech Młynarski cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową:
Ja już w czasie pisania "Henryka VI" stwierdziłem objawy, które potem zdiagnozowano, że jestem chory na tak zwaną chorobę maniakalno-depresyjną. To znaczy, że mam okresy wzmożonego dobrego samopoczucia i mam okresy depresyjne. To choroba, którą się leczy, i na którą choruję do dziś.
[Dariusz Michalski, "Dookoła Wojtek. Opowieść o Wojciechu Młynarskim", Prószyński i S-ka, Warszawa 2008]
Rzadko się zdarza, żeby żyjącemu twórcy organizowano festiwal ku jego czci. Jesienią 2013 roku wystartował – z udziałem artysty – Festiwal Twórczości Wojciecha Młynarskiego w Sopocie.
Twórczość
Dyskografia (wybór)
- 1967 – "Wojciech Młynarski śpiewa swoje piosenki"
- 1968 – "Dziewczyny bądźcie dla nas dobre na wiosnę"
- 1970 – "Obiad rodzinny"
- 1971 – "Recital '71"
- 1980 – "Szajba"
- 1986 – "Młynarski w Ateneum" (w wydaniu na CD brak niektórych utworów z kasety magnetofonowej)
- 1989 – "Jeszcze w zielone gramy"
- 1989 – "Młynarski w Paryżu"
- 1995 – "Piosenki... ballady..."
- 1995 – "Róbmy swoje '95"
- 2000 – "Złota Kolekcja – Absolutnie"
- 2001 – "Prawie całość" (5 płyt)
- 2002 – "Niedziela na Głównym. Gala 2001"
- 2003 – "Zamknięty rozdział"
- 2004 – "Młynarski i Sent. Jesteśmy na wczasach... na żywo 2001"
- 2005 – "Czterdziecha"
- 2006 – "Od piosenki do piosenki. Gwiazdozbiór muzyki rozrywkowej"
- 2008 – "Pogadaj ze mną" – (Piosenki Wojciecha Młynarskiego i Włodzimierza Nahornego)
W połowie lat dziewięćdziesiątych recitale "Robimy swoje" i "Wieczór liryczny" zostały wydane na kasetach VHS.
Wybrane utwory (w tym tłumaczenia)
- "A wójta się nie bójta"
- "Absolutnie"
- "Ach to był szał, gdy Duduś grał na saksofonie"
- "Ach, co to był za ślub"
- "Alkoholicy z mojej dzielnicy"
- "Baba o sześciu cyckach"
- "Ballada kapitalna"
- "Ballada o bezrybiu"
- "Ballada o dwóch koniach"
- "Ballada o Dzikim Zachodzie"
- "Ballada o gospodarzu"
- "Ballada o kasjerze"
- "Ballada o Kołobrzegu"
- "Ballada o malinach"
- "Ballada o maratonie pływackim Sopot–Puck"
- "Ballada o późnej starości"
- "Ballada o przeszkoleniu kamerzystów"
- "Ballada o przyszłości chirurgii"
- "Ballada o romansach"
- "Ballada o siedmiu nożach"
- "Ballada o strachu na wróble"
- "Ballada o strażaku"
- "Ballada o szachiście"
- "Ballada o szczurach"
- "Ballada o szewcu Dratewce"
- "Ballada o torreadorze"
- "Ballada o trzech trubadurach"
- "Ballada o zasługiwaniu"
- "Baronowa Münchhausenowa"
- "Bas"
- "Bądź moim natchnieniem"
- "Bezczelny kaliski"
- "Bidusia"
- "Błędny Rycerz"
- "Błękitny anioł"
- "Bohaterowie Remarque'a"
- "Być narzeczoną twą"
- "Bynajmniej"
- "Chirurgia plastyczna"
- "Chłopiec na dłużej"
- "Co by tu jeszcze"
- "Co ma zrobić taki frajer"
- "Czas miłości"
- "Czterdziecha"
- "Czterdzieści cztery na wcześniej"
- "Cztery nesesery"
- "Czy jeszcze zdążę"
- "Daj 'DES' "
- "Diatryba"
- "Dla nowej miłości"
- "Dobranoc panu, panie Bzowski"
- "Dwa serca jak pociągi dwa"
- "Dwie akacje"
- "Dzieci Kolumba"
- "Dzielę z tobą dzień na dwoje"
- "Dziewczyny z Komorowa"
- "Dziewczyny, bądźcie dla nas dobre na wiosnę"
- "Ej, raz"
- "Fruwa twoja marynara"
- "Gdzie Orawa i gdzie Spisz"
- "Gram o wszystko"
- "Gruz do wywózki"
- "Hotel 'Europa' "
- "Hymn kolejarzy wąskotorowych"
- "Ile ja dopłacam"
- "Ja cię przekształcę"
- "Jak artyści szli do nieba"
- "Jak należy rozpocząć cyrkowe przedstawienie"
- "Jesienny pan"
- "Jest jeszcze panna Hela"
- "Jestem piłeczką pingpongową"
- "Jestem po prostu jestem"
- "Jesteśmy na wczasach"
- "Jeszcze się tam żagiel bieli"
- "Jeszcze w zielone gramy"
- "Jeśli znajdę taką żonę"
- "Jurata"
- "Jutro Warszawa"
- "Kartoflanka"
- "Kobiety w moim życiu"
- "Kocham jutro"
- "Kolejna jesień"
- "Kołysanka Rosemary"
- "Korespondencja ze Skandynawii"
- "Koza u rena"
- "Księżyc nad Kościeliskiem"
- "Ktoś, kto mnie lubi"
- "Kucyk"
- "Kuplety o cyrku"
- "Kuzynka Urszula"
- "Latarnik"
- "La valse du mal"
- "Leniwe"
- "Leniwy diabeł"
- "Lubię wracać tam gdzie byłem"
- "Lubię wrony"
- "Ludzie to kupią"
- "Łoł"
- "Mam ochotę na chwileczkę zapomnienia"
- "Mija mi"
- "Mistrzostwa w narzekaniu"
- "Młodość św. Mikołaja"
- "Moja miłość największa"
- "Moje ulubione drzewo"
- "Mój człowiek"
- "Mój żołnierzyku"
- "Na luzie"
- "Najpiękniejszy list miłosny"
- "Niedziela na Głównym"
- "Nie ma jak u mamy"
- "Nie mam jasności w temacie Marioli"
- "Nie mów jaką przyjdziesz drogą"
- "Nie opuszczaj mnie"
- "Nie umiałem tak ładnie"
- "Nie wycofuj się"
- "Nie wytrzymuję"
- "Nieszczęścia chodzą parami"
- "Nowa jElita"
- "Obiad rodzinny"
- "O tych, co się za pewnie poczuli"
- "Och, ty w życiu"
- "Odpocznijmy trochę od Gołasa"
- "Ogórki małosolne"
- "Ogrzej mnie"
- "Oto wkraczamy"
- "Panie Wojtku, siwieję"
- "Pe–Pe–Pe"
- "Pieprzna ballada"
- "Piosenka o dwóch fin de siècle'ach"
- "Piosenka o Maryni"
- "Piosenka o papierowym żołnierzyku"
- "Piosenka starych kochanków"
- "Piosenka tonącego"
- "Po co babcię denerwować"
- "Po Krakowskim w noc majową"
- "Po prostu jestem"
- "Po prostu wyjedź w Bieszczady"
- "Początek drogi"
- "Podchodzą mnie wolne numery"
- "Polska miłość"
- "Poradźcie się bukłaczka"
- "Poranne łzy"
- "Prezydent, prawdziwy Polak"
- "Profesor"
- "Prolog"
- "Prowizorycznie"
- "Przedostatni walc"
- "Prześliczna wiolonczelistka"
- "Przetrwamy"
- "Przez minutę"
- "Przyjdzie walec i wyrówna"
- "Przystanek koło zoo"
- "Rap w sprawie diety"
- "Relacja zawiadowcy stacji"
- "Rozmowa z księżycem"
- "Róbmy swoje"
- "Róbmy swoje – suplement"
- "Sama w wielkim mieście"
- "Serce to jest muzyk"
- "Słowo"
- "Smutne miasteczko"
- "Sposób na bezsenność"
- "Spóźniłam się na mój ślub"
- "Statek do Młocin"
- "Strasznie lubię cię piosenko"
- "Szajba"
- "Szpital wstrętny i ponury"
- "Śliczna różdżkareczka"
- "Światowe życie"
- "Taka piosenka, taka ballada"
- "Tak bym chciała kochać już"
- "Taki cud i miód"
- "Tak jak malował pan Chagall"
- "Tango carewicz"
- "Terpentyna dziadka Pohla"
- "To nie przeszkadza wcale"
- "Trąbeczko…"
- "Truskawki w Milanówku"
- "Tupnął książę"
- "Tupot białych mew"
- "Układanka"
- "Ułańska fantazja"
- "W co się bawić"
- "W miejskim teatrzyku lalek"
- "W nieciekawych czasach"
- "W niej nie ma nic"
- "W Polskę idziemy"
- "W razie czego przypomnijcie sobie Zdzisia"
- "W szkole wolności"
- "Walc na tysiąc pas"
- "Wańka Morozow"
- "Weź pan siekierkę"
- "Wielki trójżaglowiec"
- "Wiersz o Aurelii Żelaznej"
- "Wszędzie dobrze gdzie nas nie ma"
- "Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał"
- "Wysokie drzewa z moich stron"
- "Wywalczymy kapitalizm"
- "Z kim tak ci będzie źle jak ze mną"
- "Z wielkiej nieśmiałości"
- "Zaśnij spokojnie przyjacielu"
- "Zdzisio po latach"
- "Zeszycik z pierwszej klasy"
- "Zmieniłeś się"
- "Żłób"
- "Żniwna dziewczyna"
- "Żółty buldożer"
- "Żurek"
- "Żyj kolorowo"
Książki (wybór)
- Wojciech Młynarski, "W co się bawić", wstęp Lucjan Kydryński, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1983
- Wojciech Młynarski, "Róbmy swoje", Iskry (Biblioteka Stańczyka), Warszawa 1984
- Wojciech Młynarski, "Jeszcze w zielone gramy", Kalambur, Wrocław 1988
- Wojciech Młynarski, "Robię swoje", Muza, Warszawa 1999
- Wojciech Młynarski, "Moje ulubione drzewo, czyli Młynarski obowiązkowo", Znak, Kraków 2007
- Dariusz Michalski, "Dookoła Wojtek. Opowieść o Wojciechu Młynarskim", Prószyński i S-ka, Warszawa 2008
- Piotra Derlatka, "Poeci piosenki 1956–1989. Agnieszka Osiecka, Jeremi Przybora, Wojciech Młynarski i Jonasz Kofta", Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2012
- Wojciech Młynarski, "Od oddechu do oddechu", wstęp Jerzy Bralczyk, Prószyński i S-ka, Warszawa 2017
Piosenki w filmach
- 1965 – "Kapitan Sowa na tropie" (odc. 2 "Uprzejmy morderca")
- 1966 – "Pieczone gołąbki"
- 1966 – "Kochajmy syrenki"
- 1966 – "Wojna domowa" (odc. 9 "Dzień matki")
- 1967 – "Jego piosenki", film dokumentalny, bohater filmu
- 1967 – "Co to jest Dudek?", film dokumentalny, wystąpił
- 1967 – "Paryż–Warszawa bez wizy"
- 1969 – "Jak powstali Skaldowie", film dokumentalny
- 1971 – "Julia, Anna, Genowefa"
- 1971 – "Zaraza"
- 1971 – "Niebieskie jak Morze Czarne"
- 1972 – "Ucieczka – wycieczka"
- 1972 – "Fortuna"
- 1972 – "Anatomia miłości"
- 1973 – "Droga" (piosenka "Absolutnie")
- 1974 – "Urodziny Matyldy"
- 1976 – "Zofia"
- 1977 – "Wesołych świąt"
- 1977 – "Pani Bovary to ja"
- 1977 – "Palace Hotel"
- 1978 – "Rodzina Leśniewskich" (odc. 5 "Ucieczka"; odc. 6 "Skok" – zagrał też rolę kierowcy podobnego do Wojciecha Młynarskiego)
- 1978 – "Bez znieczulenia"
- 1980 – "Kłusownik"
- 1980 – "Rodzina Leśniewskich", film, (zagrał też rolę kierowcy podobnego do Wojciecha Młynarskiego)
- 1981 – "07 zgłoś się" (odc. 14 "Hieny")
- 1982 – "Słona róża"
- 1982 – "Przygrywka" (odc. 6 "Wszystko dobre, co się dobrze kończy")
- 1982 – "Na tropach Bartka"
- 1983 – "Tajemnica starego ogrodu"
- 1984 – "5 dni z życia emeryta"
- 1984 – "Szaleństwa panny Ewy"
- 1987 – "Dorastanie" (odc. 5 "1976–1977")
- 1989 – "Rififi po sześćdziesiątce", (także narrator)
- 1994 – "Aktorski protest", film dokumentalny
- 1994 – "Panna z mokrą głową", serial, (także narrator)
- 1994 – "Panna z mokrą głową", film, (także narrator)
- 1995 – "Honor dla niezaawansowanych"
- 1996 – "Matka swojej matki"
- 1998 – "Dokument podróży"
- 2000 – "Nie ma zmiłuj"
- 2000 – "Miodowe lata" (odc. 45 "Wielkie manewry")
- 2005 – "Zakochany anioł"
- 2006 – "Kochaj mnie kochaj"
- 2008 – "Mama, tata, Bóg i szatan"
- 2009 – "Mniejsze zło"
- 2011 – "Sztos 2"
Nagrody (wybór)
- 1963 – Wyróżnienia na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Pożegnanie szansonistki" i "Ulicę Żabią"
- 1964 – dwie Pierwsze Nagrody Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Z kim tak ci będzie źle jak ze mną" w kategorii piosenek rozrywkowych i tanecznych oraz za "Spaloną ziemię" w kategorii piosenek aktorsko-literackich
- 1965 – I Nagroda na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Światowe życie" i "Polską miłość" w kategorii piosenek estradowych i kabaretowych; Nagroda specjalna za "Trochę miejsca" oraz Nagroda dla najlepszego wykonawcy piosenki studenckiej
- 1967 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Po prostu jestem" i "Jesteśmy na wczasach" oraz Nagroda dziennikarzy za "W co się bawić"
- 1967 – I Nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot za "Po prostu jestem"
- 1969 – Nagroda Polskiego Radia na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Czekam tu"
- 1970 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Ach, co to był za ślub"
- 1971 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "W Polskę idziemy, drodzy panowie"
- 1975 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za "Tango retro" oraz Nagroda publiczności na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole
- 1977 – II Nagroda na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Kocham się w poecie"
- 1978 – II Nagroda na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za za "Gram w kiepskiej sztuce"
- 1979 – Nagroda Studia Gama na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Żyj kolorowo"
- 1980 – II Nagroda w koncercie Premiery na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Jeszcze się tam żagiel bieli"
- 1980 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i TV
- 1980 – Kalisz – 20. Kaliskie Spotkania Teatralne – wyróżnienie za teksty kupletów w przedstawieniu "Bogusławski" Wincentego Rapackiego w Teatrze Nowym w Łodzi
- 1982 – Nagroda artystyczna "Solidarności" za recital "Róbmy swoje" (z Jerzym Derflem)
- 1984 – Nagroda "Srebrna Lira" na festiwalu w Bratysławie (Czechosłowacja)
- 1985 – Wyróżnienie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Dla nowej miłości"
- 1986 – I Nagroda w koncercie Premiery na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za za "Odkryjemy w sobie miłość nieznaną" oraz wyróżnienie za "Gram o wszystko"
- 1987 – II Nagroda w koncercie Premiery na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Marsz samotnych kobiet" oraz nagroda Przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu za wybitną twórczość literacką i jej prezentację na festiwalach opolskich
- 1987 – Metronom '87 za całokształt pracy artystycznej
- 1987 – Nagroda I stopnia ministra kultury i sztuki za całokształt twórczości estradowej
- 1988 – Nagroda dziennikarzy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za współtworzenie tradycji festiwalu
- 1989 – Nagroda prezydenta m.st. Warszawy za cykl przedstawień śpiewanych na scenie Teatru Ateneum
- 1990 – Nagroda ministra spraw zagranicznych
- 1991 – Wyróżnienie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole za "Moją cierpliwość"
- 1991 – Metronom '91 za całokształt pracy artystycznej
- 1993 – Nagroda Programu III Polskiego Radia im. Mateusza Święcickiego
- 1994 – Nagroda Artystyczna Polskiej Estrady "Prometeusz" za wybitne osiągnięcia w sztuce estradowej
- 1997 – Super Wiktor
- 2004 – Tytuł mistrza mowy polskiej w 4. Konkursie "Mistrz Mowy Polskiej"
- 2008 – Grand Prix i "Diamentowy Mikrofon" na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole
- 2008 – Złote Berło, nagroda Fundacji Kultury Polskiej
- 2011 – Złoty Fryderyk, nagroda Polskiej Akademii Fonograficznej za całokształt dokonań artystycznych
- 2017 – Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej za książkę lutego 2017 – "Od oddechu do oddechu"
Wybrane odznaczenia
- 1981 – Złoty Krzyż Zasługi
- 1993 – Honorowa Odznaka ZAiKS-u (z okazji 75-lecia ZAiKS-u)
- 2000 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- 2007 – Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis"
- 2011 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- 2017 – Order Sztuki i Literatury w randze Kawalera (Francja) – przyznany przez Audrey Azoulay, francuską minister kultury i środków przekazu, jako wyraz uznania dla wkładu wybitnego poety w upowszechnianie kultury francuskiej w Polsce