Aleksander Franta urodził się 1 lutego 1925 roku w Krakowie, zmarł 1 maja 2019 roku. W 1949 roku skończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, po dyplomie został asystentem na macierzystej uczelni, gdzie pracował do 1952 roku, kiedy to zdecydował się ostatecznie przeprowadzić do Katowic. Rok starszy od niego Henryk Buszko (urodził się 3 września 1924 roku, zmarł 31 lipca 2015 roku) pochodził ze Lwowa, podobnie jak urodzony w 1922 roku Jerzy Gottfried. Obaj, tak jak Franta, byli absolwentami Wydziału Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie z 1949 roku. Poznawszy się na studiach, w roku obrony dyplomu wspólnie wzięli udział w konkursie na projekt gmachu Orbis w Warszawie, zdobywając jedną z czterech równorzędnych nagród. Był to ogromny sukces debiutujących przecież projektantów, który utwierdził ich w przekonaniu, że ich talenty współgrają ze sobą i warto tworzyć razem. Szybko przyszły kolejne zwycięstwa, bo zaledwie rok później trio wygrało konkurs na projekt siedziby Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych w Katowicach, jeden z ważniejszych i bardziej prestiżowych konkursów w tamtych latach na Śląsku, bo dotyczący ważnego w przestrzeni miasta gmachu. Biurowiec Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych w Katowicach stanął w miejscu, w którym w chwili wybuchu II wojny światowej dobiegała końca budowa potężnego, modernistycznego gmachu Muzeum Śląskiego, rozebranego przez Niemców w 1940 roku; nowy biurowiec miał sąsiadować z majestatycznym gmachem Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego, stanowiąc pierzeję Placu Bolesława Chrobrego. Katowicki konkurs odbywał się w czasie obowiązywania doktryny socrealizmu, która nie pozwalała architektom na twórczą swobodę; aby spełnić wymogi narzuconej przez władze stylistyki, a zarazem nie sprzeniewierzyć się duchowi modernizmu, w którym jako architekci byli wykształceni, Buszko, Franta i Gottfried zainspirowali się powstającą wtedy w Warszawie budowlą, siedzibą Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, zwaną Domem Partii. Stołeczny budynek to konkursowy projekt z 1947 roku wspomnianych tu już "Tygrysów", majestatyczny nie dzięki pompierskim zdobieniom, a uporządkowanemu, poważnemu rytmowi okien i gzymsów kamiennych elewacji. Po podobne rozwiązanie sięgnęli śląscy architekci, uzupełniając tkankę centrum Katowic o budynek spełniający wymogi doktryny, a jednocześnie pozbawiony socrealistycznego kostiumu.
