Na początku lat 90. Linda był już niekwestionowaną osobowością polskiego kina. Miał na swoim koncie aktorskie nagrody na Festiwalu Filmowym w Gdyni (do 1986 - Gdańsk) i "Złotą Kaczkę" przyznawaną przez czytelników miesięcznika "Film". Uchodził za aktora o sile oddziaływania porównywalnej do tej, jaką mieli przed nim Zbigniew Cybulski czy Daniel Olbrychski. Ale Linda stał się prawdziwym idolem, gdy zagrał w filmach Władysława Pasikowskiego - porucznika Arka w "Krollu" (1991), Franza Maurera w "Psach" (1992) i "Psach 2. Ostatnia krew" (1994) oraz Pawika w "Mieście prywatnym" Jacka Skalskiego (1994). Wykreował na ekranie nowy typ bohatera. Był nim. Grażyna Stachówna pisała w "Dialogu" (1997, nr 2):
Dojrzały mężczyzna o wysoko podgolonych krótkich włosach, trochę jakby nieświeży i spocony, ubrany byle jak, ale z "mocnymi" akcentami: czarne skóry, wojskowy pas, ciężkie buty, metalowe kółko w uchu, tatuaż. Jest nonszalancki, twardy, wewnętrznie skupiony, zawsze gotowy do ataku lub do obrony, siła jego potencjalnej agresji jest stale widoczna w ruchach i zachowaniu. Mówi krótko, gdy trzeba - bardzo dosadnie, potrafi dużo wypić bez widocznych rezultatów. Wywiera magnetyczny wpływ na kobiety, jednak nie ma do nich zaufania, kiedyś został zdradzony, głęboko zraniony, może nawet upokorzony, dlatego pogardza kobietami i traktuje je lekceważąco. Jest lojalny wobec przyjaciół. Potrafi być okrutny, umie sprawnie, profesjonalnie zabijać. W gruncie rzeczy pod maską twardziela i macho Boguś jest zmęczonym, smutnym i cierpiącym mężczyzną. Jak wszyscy twardziele jest mocno sentymentalny i czasem to manifestuje.
Ten wizerunek aktor utrwalał kolejnymi rolami w filmach Władysława Pasikowskiego, które nie powtórzyły artystycznego sukcesu "Krolla" czy "Psów". Linda zagrał więc w filmach wojennych i sensacyjnych: "Demonach wojny wg Goi" (1998), "Operacji Samum" (1999) i filmie Reich (2001).
Linda stał się bohaterem kultury masowej, męskim wzorem do naśladowania dla młodszej generacji widzów. Równocześnie jego nowa kreacja budziła sprzeciw. Część krytyki miała mu za złe, że "niegdyś wyrażał aspiracje swojego pokolenia, a dziś wdzięczy się do generacji następnej" (Tadeusz Lubelski, "Kino" 1994, nr 7/8).
Izabela Smoczyńska zaś w "Kinie" (1999, nr 5) pisała:
Dla widzów dorosłych "Boguś" jest zaprzeczeniem obrazu, jaki Bogusław Linda stworzył w swoich poprzednich filmach. Traktują to nowe wcielenie jako zaprzedanie się aktora; przypuszczają, że wyrzekł się samego siebie dla sławy (...) lub pieniędzy (...) zamiast służyć jako wzór do identyfikacji dla rodziców, oddaje swój wizerunek małolatom, wymyka się spod kontroli oczekiwań pokolenia lat 50. (urodził się w roku 1952) na rzecz pokolenia lat 80.
Role w "Krollu" i "Psach" przyniosły Lindzie kolejne wyróżnienia i nagrody. Równocześnie aktor starał się odejść od wizerunku, z jakim kojarzono go od czasów przebojowych filmów Pasikowskiego. W "Porze na czarownice" Piotra Łazarkiewicza wcielił się w postać Księdza Jana (1993), zagrał Stygmę w "Jańciu Wodniku" Jana Jakuba Kolskiego (1993), a także Michała - ojca walczącego o prawo do swojej córki, w filmie Macieja Ślesickiego "Tato" (1995) i zamachowca - Artura Herlinga, w "Prowokatorze" Krzysztofa Langa (1995). W 1996 wcielił się w postać Michała - naukowca-antropologa, w "Szamance" Andrzeja Żuławskiego (1996). Ponownie też zagrał u Kolskiego, aktora Zemana w "Jasminum" (2006). W 1999 aktor współpracował na planie filmowym z Andrzejem Wajdą, który obsadził go w roli Jacka Soplicy w ekranizacji Mickiewiczowskiego "Pana Tadeusza". Linda zagrał także Petroniusza w "Quo vadis" w reżyserii Jerzego Kawalerowicza (2000).
Aktora można było też zobaczyć w komediach: "Szczęśliwego Nowego Jorku" w reżyserii Janusza Zaorskiego (1997), "Złocie dezerterów" Janusza Majewskiego (1998) i "Segmencie '76" Oskara Kaszyńskiego (2002).
W 2000 ponownie stanął za kamerą. Wyreżyserował komediowy film "Sezon na leszcza", w którym zagrał Gliniarza, prymitywnego i nieudolnego policjanta. W 2006 roku nakręcił, w zupełnie innej poetyce, film o kobietach. "Jasne błękitne okna" były nostalgiczną opowieścią o przyjaźni, wspomnieniach i próbie ponownego odnalezienia się w świecie.
Linda nadal jest związany z polskim kinem sensacyjnym i kryminalnym, gra twardzieli i gangsterów. Wystąpił m.in. w roli "Cyny" w kryminale Piotra Wereśniaka "Stacja" (2001), jako gangster "Ptasior" w serialu telewizyjnym "Dziki" Grzegorza Warchoła (2004) i "Dzikim 2. Pojedynku" w reżyserii Krzysztofa Langa (2005); był "Dżokerem" w komedii kryminalnej "Czas Surferów Jacka Gąsiorowskiego" (2005).
Bogusław Linda w filmie "Pitbull: Nowe porządki", fot. materiały prasowe Aktor wziął udział w ciekawym eksperymencie filmowym, a raczej w rodzaju sfilmowanego performance'u odwołującego się do poetyki westernu - "Summer Love" w reżyserii Piotra Uklańskiego (2006), w którym zagrał Szeryfa. W ostatnich latach występował w serialach ("Prawo miasta", "I kto tu rządzi", "Ratownicy"), rzadziej, i zwykle w rolach nie na miarę swoich możliwości, pojawiał się na dużym ekranie ("Sztos 2" Olafa Lubaszenki, "1920. Bitwa Warszawska" Jerzego Hoffmana, "Pitbull. Nowe porządki" Patryka Vegi). Dwukrotnie z powodzeniem pracował za to w teatrze jako reżyser: w 2012 roku wyreżyserował w warszawskim Teatrze Ateneum "Merylin Mongoł" Nikołaja Kolady z Agatą Kuleszą i Marcinem Dorocińskim, zaś w 2014 - "Tramwaj zwany pożądaniem" Tennessee Williamsa z Julią Kijowską i Tomaszem Schuchardtem.
"Powidoki" w reżyserii Andrzeja Wajdy, fot. Akson Studio Wielkim powrotem Lindy do kina światowego formatu jest rola Władysława Strzemińskiego w "Powidokach" - ostatnim filmie Andrzeja Wajdy (2016), który miał swoją premierę na festiwalu w Toronto, pokazany został także m.in. na 41. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i na Rzymskim Festiwalu Filmowym. Jest także polskim kandydatem do Oscara. Adam Siennica (www.naekranie.pl) pisał:
Najjaśniejszym punktem "Powidoków" jest Bogusław Linda w głównej roli. Znów przypomina o tym, że nie jest tylko największym twardzielem polskiego kina, ale też dobrym, utalentowanym aktorem, który potrafi tworzyć subtelne, emocjonalne kreacje. Jego rola nie jest oparta na aktorskich fajerwerkach czy nadekspresji. Spokojna, wyważona, a kiedy trzeba – odpowiednio emocjonalna i charyzmatyczna, a jednocześnie wiele wymagająca od aktora z uwagi na fakt, że gra on kalekę. Linda sprostał wyzwaniu, dając z siebie bardzo dużo.
W 2019 roku wystąpił w filmie w reżyserii Janusza Majewskiego "Czarny mercedes", a w 2020 powrócił do roli Franza Maurera w "Psach 3. W imię zasad" Władysława Pasikowskiego.
Ważniejsze nagrody:
- 1980 - Wyróżnienie za rolę Rawskiego w "Koczowisku" Tomasza Łubieńskiego w reżyserii Tadeusza Minca w Teatrze Polskim we Wrocławiu na 21. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu;
- 1981 - Wyróżnienie za rolę Gryziaka w filmie Agnieszki Holland "Gorączka" na 8. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku;
- 1987 - Nagroda dla najlepszego aktora sezonu, za role Witka Długosza w "Przypadku" Krzysztofa Kieślowskiego i Bolka w "Magnacie" Filipa Bajona na 12. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; Złota Kaczka - nagroda miesięcznika "Film";
- 1988 - Nagroda aktorska za rolę Jacka Grochali w filmie "Kobieta samotna" w reżyserii Agnieszki Holland na 13. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni;
- 1991 - Nagroda indywidualna jury za role: Arka w "Krollu" w reżyserii Władysława Pasikowskiego, Zbycha w "Kanalii" w reżyserii Tomasza Wiszniewskiego i Nowaka w "In flagranti" w reżyserii Wojciecha Biedronia na 16. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni;
- 1992 - Złota Kaczka - nagroda miesięcznika "Film"; Nagroda główna za rolę męską, za rolę Franza Maurera w filmie "Psy" w reżyserii Władysława Pasikowskiego na 17. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni;
- 1994 - Nagroda "Dwa złote colty polskiego kina" za rolę Franza Maurera w filmie "Psy 2. Ostatnia krew" w reżyserii Władysława Pasikowskiego oraz nagroda pisma "Video Business" dla najpopularniejszego aktora polskich filmów wideo podczas 3. Video Forum w Katowicach; Nagroda aktorska za rolę Franza Maurera w filmie "Psy" w reżyserii Władysława Pasikowskiego na 5. Festiwalu Kina Akcji i Przygody w Valenciennes we Francji;
- 1995 - Nagroda indywidualna jury za pierwszoplanową rolę męską, za rolę Michała Suleckiego w filmie "Tato" w reżyserii Macieja Ślesickiego na 20. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni;
- 1996 - Złota Kaczka - nagroda miesięcznika "Film";
- 1998 - Nagroda w kategorii "Największa niespodzianka" dla aktorów z filmu "Zabić Sekala" w reżyserii Vladimira Michalka na 3. Wrocławskim Festiwalu Filmowym "Najnowsze kino polskie";
- 2000 - Tytuł "Najsławniejszego Polaka 1999 Roku" przyznany w plebiscycie Polskiego Radia;
- 2001 - Nagroda dla najlepszego filmu komediowego, ufundowana przez Video Studio Gdańsk, dla filmu "Sezon na leszcza" w reżyserii Bogusława Lindy na 26. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni;
- 2007 - Nagroda publiczności dla filmu "Jasne błękitne okna" na 13. Festiwalu "Lato Filmów" w Toruniu;
- 2009 - Srebrny Medal Gloria Artis - Zasłużony Kulturze.
- 2013 - Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej "Dwa Teatry" - Nagroda aktorska za rolę w spektaklu telewizyjnym "Bezdech" Andrzeja Barta.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, styczeń 2004; aktualizacja: NMR, listopad 2016, ZLS czerwiec 2021.
