Studia reżyserskie w łódzkiej PWSFTviT podjął w 1962 roku. Przerwał je w roku 1964 i zaczął studiować na uniwersytecie filozofię i historię. Po trzyletniej przerwie podjął z powrotem naukę w szkole filmowej. Zrealizował film absolutoryjny i ukończył studia w 1969 roku (dyplom otrzymał w 1998 roku). Marczewski został wyróżniony dwukrotnie za całokształt twórczości. W roku 1981 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia w dziedzinie filmu za osiągnięcia artystyczne w filmach Zmory i Dreszcze. W roku 2002 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury w dziedzinie filmu za rok 2001. W tym samym roku uzyskał tytuł naukowy - profesora sztuki filmowej. W roku 2006 otrzymał nagrodę - Specjalnego Złotego Dinozaura dla "wybitnego twórcy filmowego, łączącego z powodzeniem własną twórczość filmową z pracą pedagogiczną" na 13. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym "Etiuda & Anima" w Krakowie. W 2008 roku został laureatem nagrody "Wielki FeFe" na 15. Festiwalu "FeFe-Felliniada" w Warszawie.
Pracował w łódzkim Studiu Małych Form Filmowych Se-Ma-For. Tam powstał jego krótkometrażowy film aktorski z elementami animacji pt. Lekcja anatomii. Później rozpoczął współpracę z WF "Czołówka", gdzie zrealizował kilka filmów telewizyjnych: Podróżni jak inni, Odejścia i powroty (trzyodcinkowy serial) i Wielkanoc. Wszystkie te filmy były związane tematycznie z latami okupacji.
"Wojna jest dla mnie w jakimś stopniu pretekstem" - mówił reżyser - "interesują mnie ludzkie postawy, przeżycia, ambicje i dążenia. Ujawniają się przecież najdobitniej właśnie w sytuacjach dramatycznych, jakich dostarczał tamten okres." ("Film" 1972 Nr 7)
Już w tych pierwszych filmach ujawnia się charakterystyczne dla tego reżysera podejście do tematu wolności człowieka. Tak pisze o tym Tadeusz Sobolewski:
"W długich, inscenizowanych w głąb ujęciach, jak gdyby okrążających bohatera, Marczewski wyraża jego uwikłanie w historię traktowaną jako pułapka bez wyjścia." ("Kino" 1993 nr 10)
Człowiek - dziecko, lub dorosły - zagubiony w meandrach kluczowych wydarzeń naszej historii występuje we wszystkich prawie filmach Marczewskiego.
W debiutanckim filmie kinowym Zmory takim bohaterem jest kilkunastoletni Mikołaj Srebrny. Film powstał na podstawie powieści Emila Zegadłowicza pod tym samym tytułem. Wydana w 1935 roku książka stała się od razu obiektem licznych ataków. Śmiałe sceny erotyczne, a także antyklerykalna i prolewicowa wymowa przysporzyły autorowi licznych wrogów. Wojciech Marczewski napisał do filmu tylko dialogi. Pisania scenariusza podjął się czeski dramaturg Pavel Hajny (autor scenariusza do Zaklętych rewirów). Reżyser dokonał jednak w scenariuszu wiele zmian, podopisywał nawet sceny, których nie ma w książce. Często są one reminiscencjami własnych przeżyć reżysera. W rezultacie film Marczewskiego dochowuje nie tyle wierności wątkowi, co nastrojowi powieści, starając się oddać niepokoje wieku dojrzewania wrażliwego chłopca.
Maciej Zalewski tak wypowiedział się o filmie:
" 'Zmory' nie są jeszcze jedną wycieczką w kolorowy świat bajkowej przeszłości. Marczewski, szanując intymność wspomnień, tworząc nawet specyficzną poetykę wspominania - pokazuje rozterki i niepokoje współczesności." ("Kino" 1979, nr 3)
Sam reżyser tak mówi o filmie w wywiadzie dla Małgorzaty Furdal:
"Chociaż 'Zmory' dzieją się na początku wieku, starałem się opowiadać tak, jakbym opowiadał o własnym życiu, o swoim dzieciństwie. Zależało mi na tym, żeby nie były odbierane jako film historyczny. To film zdecydowanie autobiograficzny, pod względem emocji, lęków, przeczuć i fascynacji." ("Kino" 1993, nr 10)
Film okrzyknięto jednym z najważniejszych debiutów w powojennym polskim kinie. Bardzo wysoko oceniony przez krytykę uzyskał wiele nagród, miedzy innymi Grand Prix na FPFF w Gdańsku.
W filmie Dreszcze reżyser wyjątkowo skrupulatnie przeprowadza analizę systemu oddziaływania na młode umysły - moralnej deprawacji i sterowania ludzkimi postawami. W scenariuszu Marczewski wykorzystał własne przeżycia (aresztowanie ojca, pobyt na obozie harcerskim), lecz, jak sam stwierdził, fabuła jest bliższa fikcji niż realiom. Specyficzny, pełen niepokoju klimat filmu osiągnął reżyser specjalnymi środkami.
"Przy konstrukcji 'Dreszczy' wyszedłem od definicji tytułu, wprowadzając szereg odniesień. Tomek ma dreszcze, trzęsą mu się ręce. Próbuje to ukryć. Starałem się znaleźć formalny odpowiednik dreszczy. Wprowadzając 'błędy' montażowe działałem wbrew podstawowym zasadom postrzegania rzeczywistości. Chciałem widza zdenerwować, wprawić w drżenie. To nie miał być przyjemny film, miał pokazywać to, co się działo ze mną w tym najgorszym, najbardziej przerażającym okresie mojego życia." ("Kino" 1993 nr 10)
Reżyser świadomie pomieszał w filmie symbole religijne z symbolami komunizmu: portret dygnitarza umieszczony na miejscu wiszącego tu wcześniej krzyża, portret Marksa płaczący jak święty obraz, Tomek modlący się przed tym portretem. Do tego trójkątny znaczek pocztowy "Madagaskar 1938", który jest dla Tomka symbolem jego zupełnie prywatnej religii. I jest fanatyczna druhna, która niby kapłanka wprowadza chłopca w tajemnice nowej, chorej wiary. Tak pisze o tym Tadeusz Sobolewski:
"Dziwaczny romans chłopca i dorosłej kobiety wiele mówi o religijno-erotycznej podszewce komunistycznej wiary: to była zastępcza, kaleka forma miłości. Religia wydziedziczonych. Zawsze gotowa odrodzić się pod taką, czy inną nazwą."
Jednak pozornie demoniczna druhna nie jest tutaj "szatanem". W gruncie rzeczy oszukano ją, jak wszystkich innych. Zbudowała swoje życie na bezgranicznej ufności w ideę, w przekonaniu, że to, co robi, jest słuszne. A więc, jak zdaje się nam mówić reżyser, i Tomek, i ona są ofiarami systemu, w którym przyszło im żyć.
Przede wszystkim jednak Dreszcze są opowieścią o świecie dziecięcej wyobraźni, uczuć i psychiki. Tak mówi o filmie sam reżyser w wywiadzie udzielonym Teresie Krywow: "Mój główny zamiar obraca się wokół potrzeby zrobienia utworu o dzieciństwie moim i moich rówieśników - z całym bagażem doświadczeń, jakie wiązały się z tym okresem." ("Ekran" 1981 nr 24)
Akcja filmu kończy się, gdy do bohaterów docierają wiadomości z Poznania. Właśnie nastąpił koniec pewnej epoki, co wyraża się tutaj symbolicznym, pośpiesznym rozwiązaniem obozu harcerskiego. Dzieci wyjeżdżają do domów, a ich okrutna edukacja zostaje przerwana. Tym razem zostają uratowane, ale co by się stało, gdyby nie było wydarzeń poznańskich i odwilży, która nastąpiła niedługo? To pytanie, chociaż nie pada w filmie, nasuwa się nieodparcie widzom.
Dreszcze powstały w czasach solidarnościowego hurra-optymizmu i właśnie wtedy jego wymowa musiała niepokoić. Film ukazywał bowiem nieskończone możliwości samooszustwa, z którym nie potrafi sobie często poradzić nawet człowiek bardzo uczciwy. Film miał premierę 12 grudnia 1981 roku, a więc tuż przed wprowadzeniem stanu wojennego, co miało też niezwykłą wymowę.
Obaj młodzi bohaterowie Zmór i Dreszczy są pełni dobrej woli i wewnętrznej czystości. To otaczający ich agresywny świat jest skażony złem i winny wszystkiemu co się wydarza. W Zmorach symbolizują go despotyczni nauczyciele gimnazjum, a w Dreszczach ludzie prowadzący obóz harcerski.
W tych dwóch filmach, a także w Odejściach i powrotach oraz Ucieczce z kina "Wolność" jest podniesiony problem zdrady. Nie chodzi tu o zdradę w trywialnym znaczeniu, tylko o w jakimś sensie nieuniknioną zdradę idei, w której wychowywał się każdy z bohaterów. Mikołaj zdradza Kościół, a potem socjalistyczną organizację. Tomek, dając się omotać hasłami komunizmu, też zdradza dotychczasowy pogląd na świat. Są to zdrady niezawinione. Niezawiniona jest też zdrada uwikłanego w wojenne zawirowania Henryka z Odejść i powrotów. Ale czy to samo można powiedzieć o człowieku, który świadomie zgodził się zostać cenzorem, jak główny bohater Ucieczki z kina "Wolność"? A jednak reżyser patrzy na tę postać wyrozumiale, mało tego, uważa, że każdy z nas, Polaków był po trosze takim "cenzorem" i dał się uwieść systemowi.
Filmy Zmory, Dreszcze i zrealizowany w 2000 roku Weiser tworzą swoistą trylogię, której tematem jest dojrzewanie młodych ludzi. Jeżeli jednak w dwóch pierwszych ważnym elementem jest sytuacja polityczna danego okresu naszych dziejów, to trzeci obraz jest zupełnie apolityczny. Reżyser tak o tym mówi:
"Zrezygnowałem z tropu solidarnościowego i z interpretacji pokoleniowej, bo zachwyciła mnie szansa uniwersalizmu. Zachwyciłem się siłą dzieciństwa." (wywiad Marii Malatyńskiej "Przekrój" 2001 nr 1)
Film Weiser został zrealizowany na podstawie powieści Pawła Huelle pod tytułem Weiser Dawidek. Książka była wielkim wydarzeniem literackim końca lat osiemdziesiątych. Kilkakrotnie próbowano zaadaptować ją na ekran (scenariusze pisali m.in. Maciej Dejczer i Anglik Toni Grisoni), ale żadna próba się nie powiodła. Dopiero Wojciech Marczewski napisał scenariusz, który został zaakceptowany. Reżyser dokonał wielu zmian: przede wszystkim akcja filmu przeniesiona została w lata sześćdziesiąte i rozgrywa się na Dolnym Śląsku, a nie jak w książce w Gdańsku. Ta druga zmiana została podyktowana nie tylko względami praktycznymi (Gdańsk za bardzo się zmienił, a na Dolnym Śląsku znaleziono miejsca, które wyglądały tak samo, jak w latach sześćdziesiątych), ale i faktem, że sam Marczewski mieszkał jako dziecko przez dwa lata w Kowarach, dlatego łatwiej mu było właśnie tam odnaleźć swój świat dzieciństwa.
W wywiadzie przeprowadzonym przez Tadeusza Lubelskiego reżyser powiedział o filmie:
"Dla mnie cały 'Weiser' traktuje o tajemnicy i o tęsknocie za tym, żeby ona istniała." ("Kino" 2001 nr 12)
Ta do końca filmu niewyjaśniona tajemnica przypomina sytuację z takich dzieł, jak Piknik pod wiszącą skałą Petera Weira lub Przygodę Antonioniego. Warstwa niezwykłości jest związana w tym filmie z osobą głównego bohatera - Dawidka. To jego wyjątkowość i niewytłumaczalne zniknięcie pozostaje symbolem zagubionego dzieciństwa, którego poszukujemy bezskutecznie przez całe dorosłe życie, tak jak Paweł Heller w tym filmie.
Piotr Wojciechowski tak napisał o dziele Marczewskiego:
" 'Weiser' jest filmem ambitnym, wzruszającym, mającym niepowtarzalną wizualną urodę. Udało się Marczewskiemu stworzyć świat dziecięcej magii, fascynacji i metafor." ("Film" 2002 nr 1)
Marczewski jest mistrzem filmowego nastroju. W filmie Weiser obrazy o wyjątkowej urodzie zostały podkreślone znakomitą muzyką Zbigniewa Preisnera.
Oprócz trzech filmów z dziecięcymi bohaterami Marczewski zrealizował kilka innych, w których główne postacie są ludźmi dorosłymi: Klucznik z 1979 roku, Ucieczka z kina "Wolność" z 1990 roku i Czas zdrady z 1998 roku.
W Kluczniku znów mamy jako tło akcji znaczący moment naszej historii - rok 1945, kiedy to w atmosferze niepewności przeprowadzano reformę rolną. Ta sytuacja w sposób zasadniczy wpływa na losy głównych bohaterów - hrabiego i jego klucznika. Scenariusz do tego filmu napisał Wojciech Marczewski na podstawie dramatu Wiesława Myśliwskiego. Film w początkowej fazie ma narrację realistyczną, która wraz z rozwojem akcji zmienia się, żeby na końcu dojść do symbolicznej.
Po zrealizowanych w 1981 roku Dreszczach w twórczości Marczewskiego nastąpiła długa, bo prawie dziesięcioletnia przerwa. Dopiero w roku 1990 powstał film Ucieczka z kina "Wolność". Niezwykła opowieść z elementami fantastyki, była swoistym rozrachunkiem z PRL-owską absurdalną rzeczywistością. Reżyser tak mówił o filmie:
"Wtopiłem w ten film dużo naszych obsesji społecznych, politycznych, psychologicznych, ale też i wiele mojego osobistego odczucia wszystkiego, co nas w tamtym momencie ogarniało i pochłonęło. To jest historia polityczna. Tyle, że opowiedziana nie poprzez opis realistyczny, a wykreowana z moich reakcji, wizji, pamięci, to obraz impresyjny." (z wywiadu dla Marii Brzostowieckiej - "Ekran" 1992 nr 7)
Osadzenie akcji filmu w łódzkim kinie przewrotnie nazwanym przez komunistów "Wolność" i nadanie tytułu wyświetlanemu w nim filmowi "Jutrzenka" ma wymiar groteskowy. Scenariusz do Ucieczki z kina "Wolność" był napisany już w latach osiemdziesiątych. Niestety wtedy został odrzucony. Dopiero po 1989 roku film mógł zostać zrealizowany. Film dostał kilka nagród w kraju, ale najbardziej zaskoczyły wszystkich, w tym samego reżysera, nagrody na międzynarodowych festiwalach filmów fantastycznych - nagroda dla najlepszego filmu w Burgos oraz Grand Prix w Avoriaz. Ucieczka z kina "Wolność" wyprzedziła wszystkie wysokobudżetowe produkcje, m.in. film The Addams Family Barry'ego Sonnenfelda. Warstwa polityczna naszego filmu została całkowicie pominięta przez jury konkursu, a przewodniczący, słynny aktor Malcolm MacDowell stwierdził: "My dostrzegliśmy w filmie Marczewskiego przede wszystkim wyobraźnię i fantazję."
Filmy Marczewskiego zaliczane są do nurtu kreacyjnego polskiego kina. Marczewski nigdy nie identyfikował się z tak zwanym kinem moralnego niepokoju. Łączyły go z nim (jak sam stwierdził) jedynie fundamentalne zasady, czyli brak zgody na rzeczywistość. Dla Marczewskiego kino moralnego niepokoju było zbyt uproszczone. Nie wierzył w to, że obalenie systemu jest cudowną receptą na wszystkie polskie problemy. Postać Marczewskiego - artysty, tak scharakteryzował Zdzisław Pietrasik:
"Wojciech Marczewski - prawdziwy oryginał wśród naszych filmowców, nie zabiegający o splendory i nagrody, kręcący rzadko i tylko wtedy, gdy ma coś istotnego do powiedzenia." ("Polityka" 2001 nr 3)
Poza realizacją filmów poczesne miejsce w życiu zawodowym Marczewskiego zajmuje działalność pedagogiczna. Od 1984 roku wykłada w Narodowej Szkole Filmowej i Telewizyjnej w Kopenhadze. W latach 1992-1994 był dziekanem Wydziału Reżyserii Narodowej Szkoły Filmowej i Telewizyjnej w Wielkiej Brytanii. Prowadził warsztaty dla reżyserów, scenarzystów i aktorów w Niemczech, Holandii, Szwajcarii, Danii i w Polsce (w Łodzi i w Katowicach). Jest współzałożycielem i jednym z głównych wykładowców działającej od 2002 roku w Warszawie Mistrzowskiej Szkoły Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy.
Filmografia
Etiudy szkolne:
- 1967 - Jak w niebie - 5 min., dokument
- 1967 - Most nad torami - 4 min., fabularny
- 1968 - Lekcja anatomii - krótkometrażowy aktorsko-animowany
- 1969 - Próby - 11 min., fabularny
- 1972 - Długie cienie - 12 min., fabularny
Filmy fabularne:
- 1969 - Podróżni jak inni - fabularny TV, scenariusz: Krzysztof Zanussi na podstawie powieści Droga w ogniu Franciszka Księżarczyka
- 1973 - Odejścia i powroty - serial TV, trzy odcinki. Scenariusz napisany na podstawie autentycznych przeżyć uczestnika ruchu oporu podczas okupacji. Każdy odcinek przedstawia jeden dzień z kolejnych lat wojny. I odcinek Co komu pisane - akcja odcinka rozgrywa się w 1943 roku - młody chłopak o imieniu Henryk przypadkowo wstępuje do organizacji podziemnej. Tam otrzymuje pierwsze zadanie. II odcinek Być żołnierzem - rok 1944, Henryk przyłącza się do oddziału radzieckiego. Zostaje członkiem grupy specjalnej, gdzie wykonuje wiele niebezpiecznych zadań. Szybko dorośleje i zdobywa doświadczenie. III odcinek Tak bardzo zmęczeni - rok 1945, Henryk wraca w rodzinne strony. Wojna zrobiła z niego dorosłego człowieka. Chce pomóc koledze uwięzionemu przez Rosjan - w czym ma mu pomóc to, że nosi mundur Armii Radzieckiej. Niestety, jego przyjaciele z organizacji uznają go za zdrajcę i wydają na niego wyrok śmierci.
- 1974 - Wielkanoc - półgodzinny film TV zrealizowany na podstawie opowiadania Jerzego Putramenta. Akcja filmu rozgrywa się w 1944 roku. Małżeństwo Anna i Marek - żołnierze polskiego wojska - spotykają się we wsi za linią frontu. Mają dla siebie tylko jeden dzień i noc. Krótki urlop zatruwa im jednak dramatyczne wydarzenie - podczas wybuchu miny ginie synek gospodarzy.
- 1975 - Bielszy niż śnieg - półgodzinny film TV - scenariusz Władysława Terleckiego na podstawie jego własnego opowiadania. Utrzymany w atmosferze niesamowitości kameralny dramat, którego bohaterami są osiemdziesięcioletni pisarz i jego o wiele młodsza żona. Według krążących plotek zdominowała ona zupełnie swojego męża i odsunęła go od świata. Gdy przyjeżdża do nich ekipa telewizyjna, żeby z pisarzem przeprowadzić wywiad, okazuje się, że to on sam wyalienował się i nie chce odpowiadać na żadne pytania.
- 1978 - Zmory - scenariusz napisał Pavel Hajny na podstawie powieści Emila Zegadłowicza. Galicyjskie miasteczko w początkach XX wieku. To tutaj dorasta kilkunastoletni bohater filmu - Mikołaj Srebrny. Reżyser wprowadza nas w świat intymnych marzeń i tajemnic dziecka, któremu życie nie szczędzi tak dramatycznych wydarzeń, jak śmierć ojca i matki. Ciąg luźno powiązanych epizodów opowiada nam o problemach chłopca podczas nauki w c.k. gimnazjum prowadzonym przez despotycznych nauczycieli, o jego pierwszych fascynacjach seksem i zetknięciu z panującymi wówczas nurtami politycznymi. Mimo tego, że akcja filmu rozgrywa się w tak odległych czasach, zagadnienia w nim poruszane wciąż są aktualne. (Nagrody: 1979 - Nagroda Główna Jury FPFF Gdańsk; Nagroda im. Andrzeja Munka przyznawana przez PWSFTViT Łódź; Nagroda OCIC - San Sebastian; 1980 - nagroda pisma "Film" za debiut w filmie fabularnym za rok 1979)
- 1979 - Klucznik - scenariusz na podstawie dramatu Wiesława Myśliwskiego. Mała wioska podczas przemian związanych z reformą rolną w 1945 roku. Miedzy głównymi bohaterami filmu - śmiertelnie chorym hrabią i jego klucznikiem toczy się swoista gra, która sztucznie podtrzymuje dotychczasowy, obowiązujący tutaj od wieków porządek. (Nagrody: 1980 - Grand Prix za reżyserię filmu oraz Nagroda "Panoramy Północy" na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie)
- 1981 - Dreszcze. Film uznawany za bardziej dojrzałą kontynuację wcześniejszych Zmór. Wprawdzie akcja filmu rozgrywa się w latach pięćdziesiątych, ale i tu bohaterem jest kilkunastoletni chłopiec - Tomek, dorastający w trudnych czasach kultu jednostki. Wielkim przeżyciem jest dla niego aresztowanie ojca przez UB. Pobyt chłopca na szkoleniowym obozie harcerskim wykorzystuje reżyser do wnikliwej wiwisekcji sposobów łamania charakterów i pozbawiania osobowości młodych uczestników szkolenia. Scenariusz filmu zawiera sporo reminiscencji z dzieciństwa reżysera. (Nagrody: 1981 - Nagroda Główna Jury FPFF, Gdańsk; 1982 - "Srebrny Niedźwiedź", Nagroda FIPRESCI, Nagroda OCIC, Międzynarodowa Katolicka Organizacja Filmowa i Nagroda CICAE, Międzynarodowe Zrzeszenie Klubów Filmowych na MFF w Berlinie; 1983 - "Don Kichot" - nagroda PF DKF)
- 1990 - Ucieczka z kina "Wolność". Groteskowa opowieść o człowieku zniewolonym przez autorytarne mechanizmy władzy. Główny bohater - cenzor (znakomita kreacja Janusza Gajosa) zostaje postawiony w zupełnie absurdalnej sytuacji - oto nastąpił bunt postaci z filmu wyświetlanego w kinie "Wolność". Fantastyka jest tutaj tylko pretekstem do rozważań na temat wolności po przełomowym roku 1989. Film z licznymi odniesieniami do filmu i literatury (Purpurowa róża z Kairu Woody'ego Allena, Mistrz i Małgorzata Bułhakowa). (Nagrody: 1990 - "Złote Lwy Gdańskie", Nagroda Dziennikarzy, Nagroda Prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji na FPFF w Gdyni; 1991 - Nagroda Przewodniczącego Komitetu Kinematografii za reżyserię filmu fabularnego; "Złota Taśma" w kategorii film polski za rok 1990 przyznawana przez Koło Piśmiennictwa SFP; "Złota Kaczka" w kategorii najlepszy film polski 1990 roku przyznawana przez czasopismo "Film"; 1992 - Grand Prix MFF Fantastycznych w Avoriaz; 1994 - Nagroda dla najlepszego filmu MFF Fantastycznych w Burgos)
- 1997 - Czas zdrady (godzinny TV) - scenariusz na podstawie dramatu Coś za coś Witolda Zalewskiego. Akcja tego kameralnego dramatu rozgrywa się w 1516 roku w Toskanii. Pozbawiony urzędu Niccolo Machiavelli przebywa na wygnaniu, czekając, aż nowy książę przywróci go do łask. Jednak, gdy ten moment nadchodzi, sam Machiavelli staje się ofiarą manipulacji księcia. Film jest traktatem politycznym o ponadczasowej wymowie, którą podkreślono współczesnymi rekwizytami. (Nagrody: 1997 - Nagroda Specjalna Jury FPFF w Gdyni)
- 2000 - Weiser - scenariusz na podstawie powieści Pawła Huelle Weiser Dawidek. Głównym bohaterem filmu jest tytułowy Dawidek - żydowski chłopiec o niezwykłych umiejętnościach i charyzmie. Pojawia się on tylko we wspomnieniach czterdziestoletniego Pawła Hellera (Marek Kondrat), który usiłuje wyjaśnić tajemnicę zniknięcia Dawidka przed trzydziestu laty. Akcja filmu rozgrywa się w latach sześćdziesiątych i współcześnie. (Nagrody: 2001 - "Brązowe Grono" LLF, Łagów; Nagroda Stowarzyszenia Filmowców Polskich za twórcze przedstawienie współczesności na FPFF w Gdyni)
Inne:
W 1972 roku napisał Wojciech Marczewski scenariusz do filmu Papierowy ptak (reż. Sławomir Idziak).
W 1977 roku zrealizował dla TV sztuki teatralne Przecież ty nie żyjesz (autorka: Elaine Morgan) i Próbę (autor: Ireneusz Iredyński).
Reżyser jest bohaterem filmu dokumentalnego z 2000 roku Lubię dygresje - rzecz o Wojciechu Marczewskim (scenariusz i reżyseria: Maciej Pisarek).
Marczewski jest autorem artykułów publikowanych w latach 2005/2006 w tygodniku "Film". Artykuły są skierowane do młodzieży i obejmują następującą tematykę: jak należy robić film, jak pracować z aktorem, jak szukać tematów, jak pisać scenariusz.
Autor: Halina Olczak-Moraczewska, kwiecień 2004; aktualizacja: wrzesień 2009