Artysta wizualny. Urodził się i zmarł w Łodzi. Tworzył rzeźby, obiekty, instalacje, tkaniny, grafiki oraz prace malarskie. Równolegle z działalnością plastyczną grał na skrzypcach. Wykorzystywał nagrania dźwięku jako integralny element wybranych prac i wystaw. Był na tyle wybitną i oryginalną osobowością twórczą, że nie da się go przyporządkować do żadnej ze znanych tendencji.
-
W latach 1945-51 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi na Wydziale Architektury Wnętrz, pod kierunkiem profesorów: Julii Kotarbińskiej, Elwiry i Jerzego Mazurczyków oraz Władysława Strzemińskiego. W 1951 roku otrzymał dyplom, a w 1955 roku rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystej uczelni, w której w 1991 roku otrzymał tytuł profesora.
Od początku lat 50. Starczewski aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym, prezentując w ramach wystaw grupowych malarstwo, grafikę i ceramikę. Artysta debiutował na wystawie indywidualnej w Klubie Związku Literatów Polskich w Warszawie w 1956 roku. Pokazał na niej kompozycje o metaforycznych tytułach takich jak "Kobiety, morze i słońce", "Spadające gwiazdy" i "Impresje na tematy ludowe i prehistoryczne". Tytuły innych prac, wśród nich "Kogut", "Żmija", "Ptak" ujawniają zainteresowania artysty światem fauny. Rok później, w ramach kolejnej wystawy indywidualnej zorganizowanej w Biurze Wystaw Artystycznych w Łodzi (1957) Starczewski pokazał również prace ceramiczne. Ten najwcześniejszy okres pracy artysty, za sprawą medium oraz ulubionej wówczas formy talerzy i wazonów można łączyć ze sztuką użytkową. Jednak od samego początku sztuka Starczewskiego wymyka się schematom podziałów między sztuki czyste i użyteczne. Prace o obłych, biomorficznych kształtach, nawiązujących do starożytnych i ludowych artefaktów oraz form natury były nowoczesnymi rzeźbami i reliefami w których również kolor miał znaczenie, choć od malarstwa artysta odszedł na dobre w połowie lat 50.
