Penerstwo
W maju 2007 roku Szlaga zaczął współtworzyć grupę Penerstwo razem z Wojciechem Bąkowskim, Tomaszem Mrozem, Konradem Smoleńskim, Piotrem Bosackim, Magdaleną Starską i Izą Tarasewicz. W praktyce artystycznej Szlagi "penerska" estetyka uobecniła się jednak dużo wcześniej. Od samego początku można odnaleźć w niej charakterystyczne motywy, dotyczące tzw. marginesu społecznego: penerów, degeneratów, prymitywów, karłów, czarnych z getta, Żydów, a także białych wieśniaków i rednecków z polskich i z amerykańskich prowincji.
Jego wczesne obrazy wyraźnie przepełnione są ironią i próbą rozpoznania takich pojęć jak moralność, dobro, zło, sacrum i profanum. Przekonywał o tym choćby poliptyk "Siedem grzechów głównych" z 2007 roku wzorowany na malarstwie sakralnym w prowincjonalnych kościółkach. Podstawowe grzechy chrześcijaństwa uobecniają się tu pod postacią Janosików, krzyżowców z flagami tęczy, piłkarzy, czy również samego artysty, który uosabia ostatecznie grzech chciwości.
Podejmując tematy etyki i religii Szlaga buduje narrację zogniskowaną wokół "dobra i zła", wyraźnie pokazując, że we współczesnym świecie nie ma już żadnych świętości. Na obrazach artysty, podobnie jak w internecie, tematy sacrum i tabu zostają sprowadzone do wizualnej "szydery", gdzie wszystkie wartości ulegają trawestacji. Mówiąc innymi słowy: dostaje się każdemu, bez względu czy jest to Józef Piłsudski na kasztance, Malcolm X, Jan Paweł II, polscy bohaterzy wojenni z lat II wojny światowej, geje, metale, degeneraci, ekolodzy, Wszechpolacy, politycy, czarnoskórzy, rolnicy, raperzy, Żydzi, filmowe ikony popkultury czy katolicka prowincja. W świecie, w którym żadne wartości nie są stałe i wciąż ulegają transformacjom, polityczna poprawność i niepoprawność są zjawiskami wciąż trudnymi do zdefiniowania i łatwymi do zakwestionowania. Poruszając się w obrębie niewygodnych tematów uprzedzeń, stereotypizacji i stygmatyzacji, Szlaga przekracza granice, wykorzystując charakterystyczną dla siebie strategię subwersji w celu rozpoznania problemów tożsamości i przynależności. Dlatego też ironia jest niezwykle ważnym kluczem interpretacyjnym jego twórczości.