Podkreślał, że to teatr wybrał jego, a nie odwrotnie, bo zanim trafił do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, studiował w grupie prawnej Wydziału Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1947–1950). Uczęszczał jednocześnie do Studia Dramatycznego Eleonory Frenkiel-Ossowskiej przy miejscowym Teatrze im. Juliusza Osterwy. Tam też, obok teatrów studenckich, zdobywał aktorskie ostrogi. Marzenia o adwokaturze porzucił, jak twierdził, z powodu wierszy Tadeusza Różewicza, które wtedy odkrył. Rektor warszawskiej PWST, prof. Aleksander Zelwerowicz wysoko ocenił Siemiona na egzaminie wstępnym. Po dwóch tygodniach przeniósł go od razu na drugi rok, a po kolejnych trzech na trzeci. W 1951 roku Siemion został absolwentem PWST, w której później pracował jako pedagog na Wydziale Aktorstwa. Wykładał także w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych w Warszawie. Był wielkim miłośnikiem folkloru, badaczem i popularyzatorem kultury polskiej wsi. Sztuki ludowej, wywodzącej się z tradycji historycznej, kresowej. Zabiegał oto, żeby nie została zapomniana, a przeciwnie – kultywowana i rozwijana. W 1979 roku doprowadził do otwarcia w stylowym staropolskim dworku we wsi Petrykozy (województwo mazowieckie) – który odrestaurował i mieszkał w nim od lat – Wiejskiej Galerii Sztuki. Prywatne muzeum było równocześnie galerią wystawową, salą koncertową i teatralną, a także miejscem wielu wydarzeń kulturalnych. Gościł w nim malarzy, rzeźbiarzy, muzyków, aktorów. Stworzył dom otwarty, wciąż tętniący sztuką.
Moje chłopskie pochodzenie nigdy nie było dla mnie powodem do wstydu - podkreślał Siemion. - Co prawda w rodzinie krążyły opowieści, że jesteśmy potomkami książąt porwanych z Pskowa, ale fakty jednoznacznie wskazują na chłopstwo.
["Wprost", 2005]
Ojciec Wojciecha, Mikołaj Siemion był wiejskim nauczycielem, kierownikiem szkoły w Krzczonowie. Znał na pamięć Pana Tadeusza. To on zaszczepił w synu – jednym z siedmiu, dwie córeczki wcześnie zmarły – miłość do poezji. Został zamordowany przez Niemców w Auschwitz.
We wsi był teatr, który dzisiaj nazwano by ludowym, poza tym na co dzień śpiewano pieśni - opowiadał Siemion w jednym z wywiadów. - Moja babcia też śpiewała.
["Przegląd", 2003]
Jeżeli myślę o Krzczonowie – wspominał – to natychmiast wyświetla mi się z fotograficzną dokładnością nasz stary dom rodzinny, i stawy przy tym domu, i dziadkowa łódź, którą wypływaliśmy na połów, i bardzo piękne stare drzewa, o których wiem, że ich już tam nie ma, ale są w mojej wyobraźni. Pamiętam doskonale sąsiadów. I Józka, co grał na trąbce, i Józka Krzysiaka, który prowadził pięknie melodię na skrzypcach, i Mietka Robaka, znakomitego bębnistę.
["Kurier Lubelski", 2008]
Przyszły czasy stalinowskie. W warszawskiej szkole teatralnej rektor Zelwerowicz, przymuszany do założenia komórki POP – podstawowej organizacji partyjnej, powierza zadanie zdolnemu studentowi z Krzczonowa. Dopóki istniała Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, Siemion się z nią nie rozstał. W 1983 roku wszedł w skład rady krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W latach 1985–1989 sprawował mandat posła na Sejm PRL IX kadencji z ramienia PZPR. Zasiadał w sejmiku mazowieckim (1998–2002, 2007–2010), reprezentując Polskie Stronnictwo Ludowe. Jako działacz społeczny prezesował oddziałowi mazowieckiemu Stowarzyszenia Współpracy Polska-Wschód. Był żonaty z Jadwigą Siemion, koleżanką z Wydziału Prawa KUL, cenioną adwokatką, zmarłą w 2004 roku. W 2009 ożenił się ponownie, z Barbarą Kasper, anglistką.
Czupurny inteligent z awansu
Jowialne oblicze, kopiasta strzecha włosów barwy słomy i charakterystyczny głos – o twardym, po chłopsku stanowczym akcentowaniu, choć zarazem o szczerym, ujmującym brzmieniu. Jego aktorstwo było prawdziwie ludowe. Tym odróżniał się od kolegów, że nie grał wieśniaka, lecz nimi był. Był tak autentyczny, że widzowie traktowali go niemal jak naturszczyka. Kiedyś zwrócił się do scenografa Andrzeja Stopki z prośbą: "Wie pan, zawsze ubierają mnie w takie straszne łachy, w jakieś okropne trepy, rozlatujące się kapcie czy gumiaki, a ja raz chciałbym zagrać w prawdziwych oficerkach". Stopka pomedytował i spoglądając spode łba, mruknął: "Panie Siemion, pan nawet w oficerkach będziesz dla mnie na bosaka". Jakkolwiek go ubrać, zawsze był polskim chłopem.
Taką też postać, kaprala Naroga, zagrał w "Skąpanych w ogniu" (1963) Jerzego Passendorfera. Żalił się, że nigdy nie udało mu się zagrać żołnierza wyższego stopniem. Grane przezeń postaci zapadły jednak w pamięć pokoleń polskich widzów.
Na dużym ekranie Wojciech Siemion zadebiutował w 1951 roku, w roli ucznia szkoły morskiej w Załodze Jana Fethkego. Dwa lata później wcielił się się w Bronka, członka zespołu pieśni i tańca w Przygodzie na Mariensztacie Leonarda Buczkowskiego.
Szansę prawdziwego zaistnienia na dużym ekranie dał mu dopiero Andrzej Munk. W drugiej połowie lat pięćdziesiątych wystąpił w dwóch jego filmach: "Błękitnym krzyżu" (1955) i "Eroice" (1957). W jego "Zezowatym szczęściu" (1960) zagrał antypatycznego urzędnika, personalnego Kacperskiego. W "Jutro premiera" (1962) Janusza Morgensterna wcielił się w inspicjenta Józia.
Był niezastąpiony w rolach czupurnych inteligentów z awansu, podszytych kompleksem prowincjusza. Bodaj najciekawszy w powojennym kinie wizerunek takiego bohatera – w dodatku o aspiracjach artysty – dał w filmie Salto (1964) w reżyserii Tadeusza Konwickiego.
Wojtek Siemion jest aktorem przez całą okrągłą dobę. Wojtek jest zawsze aktorem. Wojtek Siemion lubi recytować wiersze w każdej wolnej chwili. Lubi recytować dla kolegów, dla przechodniów, nawet dla dzieci – wspominał Tadeusz Konwicki. – Kiedy kręciliśmy "Salto", któregoś wieczora Siemion jadł kolację we wrocławskim Klubie Dziennikarzy. Po kolacji Wojtek wspiął się na podium dla orkiestry i zaczął recytować Gałczyńskiego. Recytował tak cały wieczór. Sala z wolna pustoszała. Wreszcie zostało kilkunastoosobowe towarzystwo przy zsuniętych stolikach. Wtedy Siemion zszedł z podium i zbliżył się do tego towarzystwa. I recytował tylko dla nich, tylko dla nich jedynych, jak cygański skrzypek, obchodząc nieśpiesznie te zsunięte stoliki. Koło północy jeden z biesiadników odwrócił się nieśmiało do artysty i rzekł z przepraszającym uśmiechem: "My russkije, my nie panimajem".
[Tadeusz Konwicki, "Kalendarz i klepsydra", Czytelnik, Warszawa 1976]
Niezapomniane, zindywidualizowane postacie z ludu stworzył w filmach: "Kierunek Berlin" (1968) Passendorfera; "Ziemia obiecana" (1974) Andrzeja Wajdy, gdzie zagrał Wilczka, zachłannego plebejskiego lichwiarza; "Przedwiośnie" Filipa Bajona (2001), w którym grał poczciwego służącego Maciejunia oraz w "Ubu Król" Piotra Szulkina (2003). Jego popularność ugruntowały również komedie Stanisława Barei: "Poszukiwany poszukiwana" (1972), "Nie ma róży bez ognia" (1974) oraz "Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz" (1978). Nie bez znaczenia były też seriale telewizyjne. Siemion wystąpił między innymi w "Wojnie domowej" – jako wychowawca Pawła (reż. Jerzy Gruza, 1965), "Niewiarygodnych przygodach Marka Piegusa" – jako kapitan MO (reż. Mieczysław Waśkowski, 1966) i "Alternatywy 4" (reż. Stanisław Bareja, 1983).
Nie można pominąć ról Siemiona w filmach zagranicznych, jak w węgierskiej ekranizacji "Legendy o zajęczym paprykarzu". Powieść Józsi Jenö Tersánszkyego z 1935 roku była buntem pisarza przeciw niesprawiedliwości społecznej, dyskryminacji człowieka i narastaniu tendencji faszystowskich. Reżyser Barna Kabay wybrał w 1975 roku tę historię wiejskiego odmieńca, szukającego porozumienia nie z pomiatającymi nim ludźmi, lecz ze zwierzętami, na swój debiut fabularny, w głównej roli obsadzając polskiego aktora.
W roli Gazsiego występuje Wojciech Siemion. Czołowy nasz odtwórca ról wiejskich, przaśnych ludzi, jest tak słowiański, jak już bardziej być nie może. Lniana czupryna, niebieskie oczęta, lekko wystające kości policzkowe. Wydaje się, że jest to wizualny sygnał reżysera: uogólniam, nie mówię o nas, Węgrach, mówię o ludziach.
[Krzysztof Kreuzinger, "Opowieść o szczęśliwym człowieku" w: "Film", 23 października 1977]
Ostatnie role filmowe Siemiona to między innymi "Taxi A" Marcina Korneluka (2007), "Niezawodny system" Izabeli Szylko (2008) i "Ostatnia akcja" (2009) w reż. Michała Rogalskiego, gdzie grał w doborowej obsadzie: z Aliną Janowską, Barbarą Krafftówną, Janem Machulskim, Marianem Kociniakiem i Piotrem Fronczewskim.
"Nie wypije, nie zje, a gada poezje"
"Wieża malowana", Wojciech Siemion (Recytator), reż. Jerzy Markuszewski, Studencki Teatr Satyryków, 1959, fot. z albumu Adam Kilian "Fascynacje/Fascinations", Warszawa 2015, dzięki uprzejmości Aleksandry Rembowskiej Tak napisał o nim jeden z przyjaciół. Zanim Wojciech Siemion został aktorem, pracował między innymi jako lustrator w Izbie Skarbowej. W pierwszej roli teatralnej wyszedł na scenę 14 grudnia 1946 roku w "Krakowiakach i góralach" Wojciecha Bogusławskiego w Teatrze Miejskim w Kaliszu. Pięć lat później ukończył studia w warszawskiej PWST. Był aktorem STS-u, a z końcem lat sześćdziesiątych – kabaretu Pod Egidą. Po sezonie w Teatrze Polskim w Szczecinie (1950–1951), związał się ze scenami stołecznymi: Teatru Ateneum (1951–1955), Teatru Młodej Warszawy (1955–1957; dziś Rozmaitości), Teatru Komedia (1957–1962 i 1966–1968, w którym pełnił funkcję dyrektora i kierownika artystycznego), Teatru Narodowego (1962–1963, 1964–1965, 1972–1983), Teatru Powszechnego (1963–1964) i Teatru Ludowego w Warszawie (1970–1972). Grał także przez sezon w Teatrze Polskim we Wrocławiu (1968–1969). Upamiętnił się jako założyciel i sprawny dyrektor Starej Prochowni (od 1972 roku).
Wielką wagę przykładał zawsze do kultury słowa – poprawności językowej i do umiejętnego wyczucia rytmiki utworów. Popularyzował polską poezję jako niezrównany interpretator utworów Adama Mickiewicza, Cypriana Kamila Norwida, Mirona Białoszewskiego i Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. A także – jako autor poświęconych im książek w cyklu "Lekcja czytania". Słowo nie miało przed nim tajemnic. Jak mało kto potrafił wydobyć zeń sens. Głosił wszem i wobec, że jest sługą poetów.
Tylko poezja pozwala nam tworzyć to coś, co nazywa się odrębnością narodową – podkreślał Siemion. – Jeżeli chcemy czuć wspólność narodową, która określa się słowami "Jestem Polakiem", nie wolno zapominać o tym, że głównym wyznacznikiem naszej odrębności jest język, a ten kształtują nam przede wszystkim poeci.
["Gazeta Wyborcza", 2002]
W latach 1958–1965 był związany ze Studenckim Teatrem Satyryków w Warszawie, legendarnym STS-em. Momentem przełomowym w aktorskiej drodze Siemiona był wyreżyserowany tam przez Jerzego Markuszewskiego w 1959 roku monodram "Wieża malowana", który przeszedł do historii polskiego teatru. Siemion nie tylko w nim wystąpił, ale napisał także – we współpracy z Ernestem Bryllem – scenariusz, na który złożyły się teksty i piosenki zaczerpnięte z polskiej poezji ludowej. W czasach rozkwitu poezji zaangażowanej, ukazał bogactwo i piękno autentycznej poezji ludowej. Stworzył poruszające prostotą formy widowisko o doli i niedoli chłopskiego losu. O prawdach starych jak świat: ciężkiej pracy, wiernej miłości, śmierci i nagrodzie czekającej w niebie.
Tym przedstawieniem stworzył "teatr jednego aktora", któremu pozostał wierny do końca. Entuzjastyczne przyjęcie premiery, wnikliwe recenzje Jerzego Pomianowskiego, Jana Kotta, Wiktora Woroszylskiego i Ludwika Flaszena sprawiły, że świadomość dużego dokonania stała się powszechna. Na afiszu wykonawca był zapowiadany jako recytator, bo nikt jeszcze nie wiedział, jak to nowe zjawisko nazwać. Widowisko stało się kamieniem węgielnym w teatrze jednego aktora – przyjęła się nazwa nadana przez Flaszena – a także kamieniem milowym w przedstawianiu nieprzemijających wartości kultury polskiej wsi.
Osobnym zjawiskiem w STS-ie był Wojciech Siemion – odnotował aktor i kronikarz STS-u Ryszard Pracz. – Współpraca z nim została zapoczątkowana wieczorem poezji ludowej pt. "Wieża malowana". Na scenie pięć olbrzymich postaci z legend ludowych: król, kat, pan oraz Jasio i Kasia, wykonane pięknie w słomie i drzewie przez Adama Kiliana oraz aktor – sam na scenie, w cywilnym ubraniu, współgrający z postaciami, mówiący za nich i dialogujący z nimi. Nasz kolega Janusz Gazda, filmowiec – oświetlał je w taki sposób, że robiły wrażenie ruchu i grania. Piękne widowisko, z którym Siemion objeździł wiele miejscowości. Było nawet (razem z "Oskarżonymi") w Sarajewie na Festiwalu Sztuk Współczesnych, wszędzie bardzo się podobało. Później przecieraliśmy drogi do wydawnictwa cudownej literaturze Izaaka Babla, którego zakazane dzieła przemycał z Moskwy Ziemowit Fedecki i publikował już w 1957 roku wraz z równie zakazanym "Doktorem Żywago" Pasternaka w zamkniętym niebawem kwartalniku "Opinie". Książka Babla, w doskonałym tłumaczeniu Jerzego Pomianowskiego, miała trudności z ukazaniem się drukiem z racji mówienia samej prawdy o rewolucji. I znów Siemion zagrał wiele soczystych postaci z "Armii Konnej" oraz zupełnie cudowne postacie z "Opowiadań odeskich" z Benią Krzykiem na czele. Przedstawienie otrzymało skromną, ale piękną oprawę scenograficzną Andrzeja Strumiłły, a muzykę idealnie dobrał Marek Lusztig.
[Ryszard Pracz, "Teatr Satyryków STS [1954–1975]", Rytm, Warszawa 1994]
Nie kryje zachwytu sama Maria Dąbrowska, uznając, że Siemion w "Wieży malowanej" stwarza "ósmy cud folkloru."
Siemion dał pierwszą autentyczną interpretację poezji plebejskiej, autentyczną, bo nie realistyczną. Tak jak nie jest realistyczna ta poezja, choć zbudowana z najbardziej realistycznych elementów pierwszych. Tak samo nie realistyczna jest gestykulacja, mimika, a wszystko bezbłędne, nieomylne, genialne. Trzeba koniecznie widzieć Siemiona.
[Maria Dąbrowska, "Dzienniki powojenne 1960–1965", T. 4., Czytelnik, Warszawa 1996]
Kolejnym jego znaczącym dokonaniem było "Widowisko o Rudolfie Hoessie – wrogu ludzkości" Andrzeja Jareckiego:
Siemion grał Hoessa tak wspaniale, że publiczność na festiwalu w Erlangen opuszczała teatr spłakana i skruszona – odnotował Ryszard Pracz. – Sukces był oczywiście olbrzymi, bo publiczność bezbłędnie odebrała intencje autora i nasze, że w ustroju totalitarnym nawet najzwyklejszy, skromny człowiek może stać się zbrodniarzem. Trzeba też krótko przypomnieć udział Siemiona w faktomontażu Osieckiej i Jareckiego pt. "Oskarżeni". Cieszyło się to przedstawienie ogromnym powodzeniem i miało dwie wersje. W pierwszej, obok pary głównych bohaterów (z Aliną Janowską grała na zmianę Zofia Merle) grało kilka osób ze stałego zespołu STS-u. W wersji drugiej tylko Janowska i Siemion. W drugiej części przedstawienia dodaliśmy piosenki z muzyką Jarka Abramowa. Były tam znane: "Widzisz mała", "Ballada o Chmielnej" czy "Polka kryminalna". Wojciech Siemion zagrał także proboszcza w "Kazaniach" Andrzeja Jareckiego w roku 1963. Były to pięknie napisane dzieje nieszczęśliwej miłości dwojga młodych ludzi: on – partyjny, ona – katoliczka. Rzecz działa się w małym miasteczku i była wyłożona w formie 12 kazań na 12 niedziel po Wielkanocy, wygłaszanych przez proboszcza. My, tzn. św. Maria Magdalena (Marysia Chrząszcz), św. Dorota (Krystyna Chimanienko) i św. Floryan – patron strażaków (Ryszard Pracz), graliśmy figury świętych stojące w kościele i "ożywające" po każdym kazaniu, aby skomentować kazanie, poplotkować i reprezentować tzw. głos ludu. Było to przedstawienie dyskusyjne i... tak się też stało. Na kolejny spektakl zaprosiliśmy słuchaczy Akademii Teologii Katolickiej i Wyższą Szkołę Partyjną. Co to była za dyskusja po spektaklu! Bardzo pouczająca. Ostatnim występem Wojciecha Siemiona w naszym teatrze był w roku 1965 spektakl wg znakomitego opowiadania "Oskarżony" Wiesława Dymnego pt. "... i diabłu ogarek". Historię Wilusia i Kani walczących w czasie ostatniej wojny raz po stronie niemieckiej, raz po stronie alianckiej, opowiedział Siemion przy współudziale naszego zespołu dziewcząt, które śpiewały piękne piosenki Osieckiej napisane do tego spektaklu.
[Ryszard Pracz, "Teatr Satyryków STS [1954–1975]", Rytm, Warszawa 1994]
Do najbardziej znanych teatralnych ról Siemiona należą kreacje na scenie Teatru Narodowego: Józefa w "Żywocie Józefa" Mikołaja Reja w reżyserii Kazimierza Dejmka (1965), Bohatera w "Kartotece" Tadeusza Różewicza w reżyserii Tadeusza Minca (1973) oraz w inscenizacjach Adama Hanuszkiewicza: Osipa w "Rewizorze" Mikołaja Gogola (1973), Grabca w "Balladynie" (1974) i Wernyhory w "Śnie srebrnym Salomei" Juliusza Słowackiego (1977). Zaznaczył się też w wyrazistym epizodzie Przewodniczącego w "Pluskwie" Majakowskiego, ostatnim przedstawieniu tragicznie zmarłego Konrada Swinarskiego (1975).
Maria Dąbrowska pisząc pod datą 21 października 1962 roku (piątek) o wrażeniach z "Historyi o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim" w Teatrze Narodowym, odnotowała między innymi:
Oczywiście trudno sobie wyobrazić to przedstawienie bez Siemiona, który zrobił arcydzieło ze zmartwychwstałego Chrystusa (zrobiony na Chrystusika Frasobliwego). Siemion gra też dwie farsowe role w intermediach. Te intermedia były dla Dejmka bardzo kuszące, bo mówią dobitnie, jaka silna była społeczna myśl satyryczna, ale w widowisku XVI-wiecznym brzmią trochę anachronicznie, kiedy bity i prześladowany chłop (Siemion) zapowiada, że ucieka na Zaporoże przed uciskiem pańszczyzny (przytoczyłam ten tekst w moim odczycie, jest to już bardzo XVII-wieczne, bo w XVI wieku właściwie pańszczyzna dopiero się zaczynała).
[Maria Dąbrowska, "Dzienniki 1958-1965", T. 5., Czytelnik, Warszawa 1988]
Wykreowany przez scenografa Andrzeja Stopkę toporny, jakby wyciosany niewprawną ręką plebejskiego świątkarza Jezusik, walczący z piekielnymi mocami potęgą plastycznego, ujętego w rymy Słowa, dał jego wykonawcy, Siemionowi, asumpt do stworzenia jeszcze innej kreacji. Do Wowry – tekstu o beskidzkim snycerzu rzeźbiarzu świątków – będzie w swojej owocnej karierze aktorskiej wracał wielokrotnie. A jego muzeum w Petrykozach będzie już tylko konsekwentnym dopełnieniem rozmiłowania w dziełach sztuki naiwnej.
Na początku lat siedemdziesiątych Siemion zrealizował swoje marzenie o stworzeniu własnego teatru poezji. Założył Teatr Stara Prochownia na Starym Mieście, przy ulicy Boleść w Warszawie. W ciągu trzydziestu lat działalności Starej Prochowni, od 1972 do 2002 roku, wystąpiło na jej scenie ponad 800 aktorów, wśród nich takie sławy, jak Irena Eichlerówna, Nina Andrycz, Hanna Skarżanka, Tadeusz Łomnicki, Gustaw Holoubek, Krystyna Janda czy Krzysztof Kolberger.
Siemion towarzyszył narodzinom tej sceny. Był pomysłodawcą i animatorem wieczorów poetyckich, aktorem i reżyserem spektakli. Starą Prochownię już na początku lat siedemdziesiątych określano jako "niezwykłe zjawisko", "kolorowy stragan ze sztuką" i "warszawski underground". (Od 2002 roku teatr należy do Stołecznego Centrum Edukacji Kulturalnej; działa pod nazwą Stara ProchOFFnia, lansując twórczość młodych teatrów offowych).
Wojciech Siemion wykreował również wiele ról w widowiskach Teatru Telewizji. Zagrał między innymi Chłopa w "Mazurze kajdaniarskim" Ernesta Brylla (1966) we własnej reżyserii, Księdza w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego (reż. Jan Kulczyński, 1981) i Gruszkę w "Bigda idzie!" Juliusza Kaden-Bandrowskiego (reż. Andrzej Wajda, 1999). Dla Teatru Telewizji wyreżyserował ponadto wiele przedstawień promujących znakomite interpretacje polskiej poezji, jak na przykład "A chruśniak malinowy trwa..." według wierszy Bolesława Leśmiana (1977) czy "Mironczarnia" z utworami Białoszewskiego (1983).
Towarzysz mistrz
Trudno pominąć flirt Siemiona z władzą. Z czerwoną legitymacją PZPR popularnemu aktorowi udawało się przekraczać progi dla innych, nawet partyjnych artystów niedostępne.
Opowiadają, że jedynym artystą dopuszczanym do Gomułki był Wojciech Siemion – ujawnił Ryszard Marek Groński. – Trudno mówić o zażyłości. Pierwszy sekretarz nie był uczuciowcem jak Bierut, nie ciekawiło go przekomarzanie się z pismakiem czy komediantem. Jeśli przyjmował Wojciecha Siemiona to z powodów praktycznych. Aktor, sam upozowany na świątka, udzielał mu korepetycji: uczył wymowy i dykcji (z wiadomym skutkiem). Objaśniał, jak należy wchodzić na trybunę i jak z niej schodzić, co zrobić z rękami po przemówieniu, kiedy przywołać na twarz uśmiech, kiedy udawać wzruszonego i przejętego. Dlaczego wybrano Siemiona? Zadecydowała przaśność i rdzenność.
[Ryszard Marek Groński, "Puszka z Pandorą", Polska Oficyna Wydawnicza BGW, Warszawa 1991]
Otóż Wojtek, mimo, że grał swoje znakomite monodramy właśnie w STS-ie – był w naszym zespole trochę jakby niezupełnie akceptowany – wspominał aktor i pisarz Jerzy Karaszkiewicz. – Był, jak to się wtedy mówiło, mocno partyjny. Został nawet członkiem Komitetu Warszawskiego PZPR. Oczywiście, jako konformista, żył sobie z tego bardzo dobrze. Obskakiwał więc wszystkie państwowe i partyjne fety, podejmowany był w salonach Białego Domu i w bratnich ambasadach. Ściskał dłonie wszystkich prominentów, z wieloma był za pan brat. Byliśmy z nim na wielu festiwalach zagranicznych i wszędzie, czy to w Moskwie czy w Parmie, zaraz po przyjeździe był porywany na jakieś dodatkowe spotkania i chałtury. Miał wielki talent aktorski i łączył to doskonale z talentem do interesu. Załatwić umiał po prostu wszystko. Najwspanialszy parodysta, Wiesio Gołas, pokazywał kiedyś, ku uciesze kolegów, jak to Wojtek udaje pieseczka, wchodzi na czworakach do ministerstwa, merdając ogonkiem i robiąc hau-hau – poklepywany i głaskany przez panie sekretarki, wynosi w ząbkach nowy talonik na samochód, który wręcza mu towarzysz minister mówiąc: "Masz".
[Jerzy Karaszkiewicz, "Pogromca łupieżu", Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2002]
Toteż w nie lada zdumienie musiał wprawić zespół, kiedy na festiwalu w Erlangen w 1969 roku, pozytywnie odpowiedział na zaproszenie Tadeusza Nowakowskiego.
Pan Tadeusz nieoczekiwanie zwrócił się do milczącego do tej pory Wojtka Siemiona: "A może by pan, panie Wojciechu, wystąpił w Monachium, dla nas, pracowników radia Wolna Europa?". "Oczywiście, bardzo chętnie" – odpowiedział ku naszemu zdumieniu Wojtek.
[Jerzy Karaszkiewicz, "Pogromca łupieżu", Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2002]
Skoro Siemion powiedział "tak", należało ruszyć do Monachium i przygotować spotkanie. Autor tych wspomnień i Stanisław Tym pojechali z Tadeuszem Nowakowskim jako pierwsi. W mieszkaniu jednego z szefów Rozgłośni Polskiej RWE zebrało się ogromne grono słuchaczy.
Wielkim wrażeniem było dla mnie, gdy przedstawiałem się znanym dotąd tylko z nazwisk i głosów największym wrogom Polski Ludowej – relacjonował Karaszkiewicz. – Lecz widok Wojtka Siemiona, oddanego piewcy tej właśnie ludowej i socjalistycznej, był tak zabawny, żeśmy się w końcu trochę przestali bać. Jak by co – myśleliśmy asekurancko – będzie na niego. W końcu aktorem był wtedy uwielbianym. Sam Kazimierz Wierzyński napisał o nim swój znakomity wiersz: "Siemiony, Siemiony". Wojtek, oprócz tego, że jest świetnym aktorem, ma fenomenalną wprost pamięć. Sądzę, że gdyby chciał wyrecytować wszystko, czego się nauczył, to i miesiąca by zabrakło. Ale i słuchać go można też bez końca. (...) Wojtek dwoił się i troił w oczach. Od pewnego momentu przeszedł do poezji naszych wielkich romantyków. I nagle te wszystkie zawiedzione nadzieje, żale, los emigranta, te refleksje, że my tacy przecież wspaniali bohaterscy i uczciwi, a tak podle zdradzeni przez wszystkich. Syndrom hotelu Lambert zderzył się z monachijska diasporą. "Mochnacki, jak trup blady, siadł przy klawikordzie" – zaczyna Wojtek, a na sali po prostu szloch. Występ trwał do brzasku. Za oknem wschodziło słońce, gdy Siemion mówił swoją ostatnią recytację: wiersz Juliusza Słowackiego "Pogrzeb kapitana Meyznera". I tu spróbuję opisać, jak ten wieczór się zakończył. Daję Państwu słowo honoru, że nie zmyślam. Życie dopisuje czasem nadzwyczajne wprost zakończenia. Więc Wojtek kończy wiersz. Oto ostatnia fraza: Ale ty Boże, który z wysokości
Strzały swe rzucasz na kraju obrońce
Błagamy ciebie przez tę garstkę kości,
Zapal przynajmniej na śmierć naszą słońce.
Niechaj dzień wyjdzie z jasnej niebios bramy
Niechaj nas przecież widzą, gdy konamy.
Huragan braw. Wszyscy mamy łzy w oczach. I nagle ostry, długi dzwonek do drzwi. Pan domu otwiera. W drzwiach stoi policja. To sąsiedzi ich wezwali. Znowu Polacy są za głośni. Nie dadzą spokojnie spać.
[Jerzy Karaszkiewicz, "Pogromca łupieżu", Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2002]
W kontekście 35 lat pracy pedagogicznej Wojciecha Siemiona w 2007 roku Maria Szyszkowska upominała się o jubileusze aktora, o których "zapomina" jego macierzysta, warszawska uczelnia. Przypomniała, że jest on także autorem książek, które są lekcją czytania naszych wielkich poetów.
Aktorem, który pozostał wierny sobie, jest bez wątpienia Wojciech Siemion – twierdzi prof. Maria Szyszkowska. – Gdy w czasie wykładów z zakresu filozofii człowieka szukam przykładu kogoś ze współcześnie żyjących jako wzoru do naśladowania, to niejeden raz wskazywałam Wojciecha Siemiona. Nie ma wątpliwości, że tym, co najmocniej deprawuje nie tylko jednostkę, ale także społeczeństwo, jest konformizm. A w naszych czasach zaznacza się wyjątkowa pokusa, by zyskiwać dla siebie właściwe miejsce poprzez recytowanie słusznych poglądów. Haniebne jest ignorowanie przez czynniki oficjalne tak wielkiego artysty, jakim jest Wojciech Siemion. Jego wielka popularność wśród tych, którzy żyli w PRL, jest na miarę jego dokonań artystycznych. Jeżeli mniej jest znany przez najmłodszą generację, to dlatego, że nie udostępniono mu mediów."
"Gdy pracowałem jeszcze w mojej Starej Prochowni, wówczas scenie poetyckiej, kolejno 14 moich projektów zostało odrzuconych przez pana dyrektora, gdy tymczasem według mnie to dyrektor powinien być co tydzień u mnie i mówić: panie Wojciechu, róbmy coś, mam tu worek pieniędzy" - żalił się aktor z poczynań swej zwierzchności tuż po ustrojowej transformacji." (Przemysław Szubartowicz, "Czas wie swoje" w: "Przegląd" 30 lipca 2008)
Sympatyczny wizerunek Wojciecha Siemiona budowały również: jego skromność, bezpośredniość, serdeczność i otwartość wobec innych ludzi. Prof. Szyszkowska wspomniała również o mniej znanej stronie aktywności aktora.
"Pamiętam, że w latach siedemdziesiątych, gdy Siemion był dyrektorem Teatru Stara Prochownia, który założył, udostępnił bezinteresownie pomieszczenia dla potrzeb Laboratorium Higieny Psychicznej dla Ludzi Zdrowych. Otóż z inicjatywy Jerzego Grotowskiego powstała ta placówka, którą kierował prof. Kazimierz Dąbrowski. Miała ona na celu służenie tym, którzy przeżywają stan zagubienia i poszukują pomocy w odnalezieniu sensu życia." (Maria Szyszkowska, "Aktor i polityka" w: "Trybuna", 28-29 kwietnia 2007)
Mistrzowskie opanowanie słowa przez Wojciecha Siemiona wyniosło jego aktorstwo na absolutne wyżyny. W pamięci widzów pozostanie wielkim za interpretacje poezji, za przyśpiewki ludowe, które podniósł do rangi prawdziwej sztuki, za niepowtarzalne monodramy, za muzeum w Petrykozach. W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych w telewizyjnym cyklu "Wywiadów z Wampirem" młody prowadzący zwrócił się do Wojciecha Siemiona: "Jeszcze niedawno nie tylko pracował pan jako aktor, ale także był pan członkiem PZPR, a nawet działaczem partyjnym. Jak powinienem się zwracać - 'proszę pana', czy może 'towarzyszu'?" Na to aktor z niezmąconym spokojem: "Jak dla pana, wystarczy 'mistrzu'."
Siemiony
Siemiony z piasku z pszenicy
Z Lublina
Jeśli Polska ma skórę to waszą
Jeśli włosy to wasze
Jeśli oczy to wasze
Jeśli wasze to moje
Siemiony
Lubelskie kujawskie
I nadwiślańskie
Jeśli Polska jest młoda to dla was
Jeśli czeka to na was
Jeśli cierpi to za was
Jeśli wy to i ja
Jeśli rankiem to obłok
Jeśli nocą to usta
Jeśli pachnie to siano
Jeśli szczęście to szczęście
Jeśli rozpacz to coś o tym wiem
Siemiony siemienne
Siemiony nasienne
Ziemie nieziemskie
I nie anielskie
Pszenice i włosy
Oczy i słowa
Usta na piasku
Polskie lubelskie
To ja.
(Kazimierz Wierzyński, "Siemiony", z tomu "Kufer na plecach", "Instytut Literacki" [Bibiloteka "Kultury" T. 97], Paryż1964; pierwodruk: "Kultura" 1962)
Wojciech Siemion zmarł 24 kwietnia 2010 w Warszawie w wyniku doznanych trzy dni wcześniej obrażeń w wypadku samochodowym pod Sochaczewem. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
Twórczość
Role, scenariusze, reżyserie w teatrze:
- 1946 - Krakowiacy i górale Bogusławskiego (reż. zbiorowa), obsada aktorska: Góral Madrygał, Teatr Miejski im. Wojciecha Bogusławskiego Kalisz, premiera 14 grudnia 1946;
- 1951 - Pociąg do Marsylii Gruszczyńskiego (reż. Jerzy Ukleja), obsada aktorska: Barthelemy, Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza Warszawa, premiera 31 grudnia 1951;
- 1952 - Zwycięstwo Warmińskiego (reż. Janusz Warmiński), obsada aktorska: Czesław Kamiński, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 3 kwietnia 1952;
- 1952 - Zbiegowie Auderskiej (reż. Jerzy Ukleja), obsada aktorska: Wojtek, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 19 lipca 1952;
- 1952 - Sprawa rodzinna Lutowskiego (reż. Janusz Warmiński), obsada aktorska: Tomasz, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 19 września 1952;
- 1953 - Południk 49 Herba (reż. Janusz Warmiński), obsada aktorska: Alabama, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 18 lutego 1953;
- 1953 - Panna Maliczewska Zapolskiej (reż. Janusz Warmiński), obsada aktorska: Edek, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 23 lipca 1953;
- 1954 - Spazmy modne Bogusławskiego (reż. Maria Wiercińska), obsada aktorska: Jurga, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 14 stycznia 1954;
- 1954 - Estrada poetycka. Wieczór inauguracyjny program składany (reż. zespół), obsada aktorska, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 20 maja 1954;
- 1954 - Estrada poetycka. Konstanty Ildefons Gałczyński (reż. Ludwik René), asystent reżysera, obsada aktorska, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 9 grudnia 1954;
- 1955 - Ludzie i cienie Wydrzyńskiego (reż. Krystyna Skuszanka), asystent reżysera, obsada aktorska: Piotr, Teatr Ziemi Opolskiej Opole, premiera 12 lutego 1955;
- 1955 - Noc cudów Gałczyńskiego, reżyseria, Teatr Ziemi Opolskiej Opole, 26 marca 1955;
- 1955 - Studencka miłość Dychawicznego (reż. Stanisław Bugajski), obsada aktorska: Marek, Teatr Młodej Warszawy Warszawa, premiera 13 października 1955;
- 1956 - Słowo o Jakubie Szeli Jasieńskiego, reżyseria, obsada aktorska, Teatr Młodej Warszawy, premiera 6 kwietnia 1956;
- 1956 - Kłamstwo polityczne Vercorsa (reż. Jan Bratkowski), obsada aktorska: Świadek, Klub Aktorski przy redakcji "Po prostu" Warszawa, premiera 10 czerwca 1956;
- 1956 - Eskapada Mac Dougalla (reż. Irena Babel), obsada aktorska: Deventry, Teatr Młodej Warszawy, premiera 19 czerwca 1956;
- 1956 - Ostatnia noc Skowrońskiego (reż. Stanisław Bugajski), obsada aktorska: Lavoyer, Teatr Młodej Warszawy, premiera 10 października 1956;
- 1956 - Odprawa posłów greckich Kochanowskiego (reż. Stanisław Bugajski), obsada aktorska: Antenor, Teatr Młodej Warszawy, premiera 12 października 1956;
- 1957 - Wieczór poezji. Konstanty Ildefons Gałczyński reżyseria, Teatr Młodej Warszawy, premiera 2 stycznia 1957;
- 1957 - Bal w Operze Tuwima, reżyseria, Teatr Młodej Warszawy, premiera 4 marca 1957;
- 1957 - Boy Boya-Żeleńskiego (reż. Olga Koszutska), obsada aktorska: Waskowski, Teatr Młodej Warszawy, premiera 6 maja 1957;
- 1958 - Szopa betlejemska Jareckiego, reżyseria (z Jerzym Markuszewskim), STS Warszawa, premiera 18 stycznia 1958;
- 1958 - Estrada poetycka poświęcona starej Warszawie, scenariusz (z Lucyną Tychową), reżyseria, premiera 28 marca 1958;
- 1958 - Porwanie Sabinek Schönthanów (reż. Czesław Szpakowicz), obsada aktorska: Antoni Gromski, Teatr Komedia Warszawa, premiera 8 czerwca 1958;
- 1959 - Uczeń diabła Shawa (reż. Czesław Szpakowicz), obsada aktorska: Krzysztof Dudgeon, Teatr Komedia Warszawa, premiera 16 czerwca 1959;
- 1959 - Królowa przedmieścia Krumłowskiego (reż. Jerzy Rakowiecki), obsada aktorska: Felek, Teatr Komedia Warszawa, premiera 22 października 1959;
- 1959 - Wieża malowana program składany (reż. Jerzy Markuszewski), scenariusz (z Ernestem Bryllem), obsada aktorska STS Warszawa, premiera 24 listopada 1959;
- 1960 - Złoty cielak Ilfa i Pietrowa (reż. Czesław Szpakowicz), obsada aktorska: Aleksander Korejko, Teatr Komedia Warszawa, premiera 18 marca 1960;
- 1960 - Ballady i fraszki program składany, scenariusz, reżyseria, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 7 maja 1960;
- 1960 - Widowisko o Rudolfie Hoessie Jareckiego (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska: Rudolf Hoess, STS Warszawa, premiera 12 czerwca 1960;
- 1961 - Oskarżeni Jareckiego i Osieckiej (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska, STS Warszawa, premiera 4 stycznia 1961;
- 1961 - Zdrada Babla (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska: (monodram), STS Warszawa, premiera 27 marca 1961;
- 1961 - Wejście i wyjście Kołakowskiego (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska: Ksiądz Bernard, Teatr Ateneum Warszawa, premiera 15 grudnia 1961;
- 1962 - Medea Eurypidesa (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska: Chór, Teatr Dramatyczny Warszawa, premiera 17 stycznia 1962;
- 1962 - Wieczór poezji Władysława Broniewskiego (reż. Ryszarda Hanin), obsada aktorska, Sala Kongresowa PKiN Warszawa, premiera 2 kwietnia 1962;
- 1962 - Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim Mikołaja z Wilkowiecka (reż. Kazimierz Dejmek), obsada aktorska: Filius, Jezus, Chłop, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 7 kwietnia 1962;
- 1962 - Zemsta Fredry (reż. Ewa Bonacka), obsada aktorska: Hajduk, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 7 kwietnia 1962;
- 1962 - Słowo o Jakubie Szeli Jasieńskiego (reż. Kazimierz Dejmek), obsada aktorska: Waluś, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 15 listopada 1962;
- 1963 - Sprawa Suchowo-Kobylina (reż. Bohdan Korzeniewski), obsada aktorska: Kandyd Tarełkin, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 25 stycznia 1963;
- 1963 - Gdy w ogrodzie botanicznym program składany, obsada aktorska, Sala Kongresowa PKiN Warszawa, premiera 15 kwietnia 1963;
- 1963 - Żaby Arystofanesa (reż. Kazimierz Dejmek), obsada aktorska: Jeden z chóru żab, Ksantiasz, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 5 czerwca 1963;
- 1963 - Wesele Wyspiańskiego (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska: Chochoł, Hetman, Rycerz, Stańczyk, Upiór, Wernyhora, Widmo, Teatr Powszechny Warszawa, premiera 26 października 1963;
- 1963 - Kazania Jareckiego (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska: Proboszcz, STS Warszawa, premiera 1 listopada 1963;
- 1964 - Marysia i Napoleon Jareckiego (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska: Napoleon, Teatr Powszechny Warszawa, 24 stycznia 1964;
- 1964 - Stefan Jareckiego i Rakowskiego (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska: Jerzy, Teatr Powszechny Warszawa, 19 czerwca 1964;
- 1965 - ...i diabłu ogarek Dymnego (reż. Wojciech Solarz), obsada aktorska, STS Warszawa, premiera 21 stycznia 1965;
- 1965 - Jedzcie stokrotki Przybory (reż. Jeremi Przybora), obsada aktorska: Staruszek, Teatr Komedia Warszawa, 26 lutego 1965;
- 1965 - Żywot Józefa Reja (reż. Kazimierz Dejmek), obsada aktorska: Józef, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 3 kwietnia 1965;
- 1965 - Kordian Słowackiego (reż. Kazimierz Dejmek), obsada aktorska: Stojący na kolumnie, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 16 listopada 1965;
- 1966 - Król włóczęgów Frimla, reżyseria i inscenizacja, Teatr Komedia Warszawa, premiera 6 września 1966;
- 1966 - Wieczór Norwidowski (reż. Kazimierz Dejmek), Teatr Narodowy Warszawa, premiera 24 września 1966;
- 1966 - Czy pani kogoś szuka? Żęziły (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska: B-w okularach, Teatr Komedia Warszawa, premiera 20 listopada 1966;
- 1967 - Serce w rozterce Nestroya, reżyseria (z Barbarą Kilkowską), obsada aktorska: Florian Żużel, Teatr Komedia Warszawa, premiera 25 czerwca 1967;
- 1968 - Historia Manon Lescaut i... Bordowicza (reż. Maciej Z. Bordowicz), obsada aktorska: Lescaut, Teatr Komedia Warszawa, premiera 9 marca 1968;
- 1968 - Śmieszny staruszek Różewicza (reż. Helmut Kajzar), obsada aktorska: Śmieszny staruszek, Teatry Dramatyczne (Teatr Kameralny) Wrocław, premiera 7 listopada 1968;
- 1968 - Wowro teksty Andrzeja Wowro spisał prof. Tadeusz Seweryn (reż. Piotr Piaskowski), obsada aktorska: (monodram) gościnnie, Teatr Dramatyczny Warszawa, premiera 8 grudnia 1968;
- 1969 - Kondukt Drozdowskiego (reż. Jerzy Krasowski), obsada aktorska: Pawelski, Teatry Dramatyczne (Teatr Kameralny) Wrocław, premiera 16 stycznia 1969;
- 1970 - Śmieszny staruszek Różewicza (reż. Helmut Kajzar), obsada aktorska: Śmieszny staruszek (gościnnie), Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego Kalisz, premiera 15 września 1970;
- 1971 - Jasełka-moderne Iredyńskiego (reż. Jan Kulczyński), obsada aktorska: Strażnik, Teatr Ludowy Warszawa, premiera 17 kwietnia 1971;
- 1971 - Kondukt Drozdowskiego (reż. Piotr Piaskowski), obsada aktorska: Pawelski, Teatr Ludowy Warszawa, premiera 29 lipca 1971;
- 1972 - Próba z Norwidem Norwida, reżyseria, obsada aktorska, Teatr Ziemi Mazowieckiej Warszawa, premiera 16 listopada 1972;
- 1973 - Rewizor Gogola (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska: Osip, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 16 marca 1973;
- 1973 - Trzy po trzy Fredry (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska: Kacper, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 23 czerwca 1973;
- 1973 - Kartoteka Różewicza (reż. Tadeusz Minc), obsada aktorska: Bohater, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 17 listopada 1973;
- 1974 - Balladyna Słowackiego (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska: Grabiec, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 7 lutego 1974;
- 1975 - Pluskwa Majakowskiego (reż. Konrad Swinarski), obsada aktorska: Przewodniczący, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 30 sierpnia 1975;
- 1976 - Moniza Clavier Mrożka, reżyseria, obsada aktorska: (monodram) gościnnie, Teatr Bagatela im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego Kraków, premiera 1 września 1976;
- 1976 - Na szkle malowane Brylla, reżyseria, Teatr Dramatyczny Kowno, premiera 13 listopada 1976;
- 1977 - Sen srebrny Salomei Słowackiego (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska: Wernyhora, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 31 grudnia 1977;
- 1978 - Dwa teatry Szaniawskiego (reż. Andrzej Łapicki), obsada aktorska: Andrzej, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 29 kwietnia 1978;
- 1978 - Stara kobieta wysiaduje Różewicza (reż. Helmut Kajzar), obsada aktorska: Stara kobieta, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 7 października 1978;
- 1979 - Wowro teksty Andrzeja Wowro spisał prof. Tadeusz Seweryn, reżyseria, obsada aktorska: (monodram) gościnnie, Teatr Bagatela im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego Kraków, premiera 12 stycznia 1979;
- 1979 - +++ (trzema krzyżykami) Kajzara (reż. Helmut Kajzar), obsada aktorska: "Jajczarz Faust Mefisto", Teatr Narodowy Warszawa, premiera 4 grudnia 1979;
- 1980 - Warto byś wpadł Grońskiego i Marianowicza (reż. Witold Filler), obsada aktorska: Głos lalki, Teatr Syrena Warszawa, premiera 5 lipca 1980;
- 1980 - Obora Kajzara (reż. Helmut Kajzar), obsada aktorska: Profesor Ryjkowski, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 11 grudnia 1980;
- 1981 - Wowro teksty Andrzeja Wowro spisał prof. Tadeusz Seweryn (reż. Piotr Piaskowski), obsada aktorska: (monodram) gościnnie, Teatr im. Stefana Jaracza Olsztyn, premiera 17 października 1981;
- 1981 - O poprawie Rzeczypospolitej program składany (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 11 listopada 1981;
- 1982 - Villa dei misteri Kajzara (reż. Helmut Kajzar), obsada aktorska: Brat Czapla, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 20 lutego 1982;
- 1983 - Zwolon Norwida (reż. Krystyna Skuszanka), obsada aktorska: Szołom, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 16 kwietnia 1983;
- 1983 - Wyprawa plebańska. Albertus z wojny Anonim (reż. Jerzy Krasowski), obsada aktorska: Albertus, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 13 maja 1983;
- 1983 - Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale Bogusławskiego i Stefaniego (reż. Jerzy Krasowski), obsada aktorska: Pastuch, Teatr Narodowy Warszawa, premiera 18 czerwca 1983;
- 1983 - Róża jest różą jest różą Miry Michałowskiej, reżyseria, Teatr Stara Prochownia Warszawa, premiera 26 listopada 1983;
- 1984 - Kartoteka Różewicza (reż. Marek Gliński), obsada aktorska: Bohater, Teatr im. Juliusza Osterwy Lublin, premiera 28 stycznia 1984;
- 1987 - Obrona Ksantypy Morstina, reżyseria, obsada aktorska: Sokrates, Teatr Rozmaitości Warszawa, premiera 9 kwietnia 1987;
- 1987 - Pluskwa Majakowskiego, adaptacja, reżyseria, Teatr Stara Prochownia Warszawa, premiera 14 grudnia 1987;
- 1988 - Łaźnia Majakowskiego (reż. Bohdan Cybulski), obsada aktorska: Towarzysz Pobiedonosikow (gościnnie), Teatr Nowy Warszawa, premiera 16 stycznia 1988;
- 1988 - O wojnę powszechną... Różewicza (reż. Bohdan Cybulski), obsada aktorska: Bohater (gościnnie), Teatr Nowy Warszawa, premiera 15 listopada 1988;
- 1989 - Kto jest kto Urwancewicza (reż. Jan Różewicz), obsada aktorska: Niuchin (gościnnie), Teatr Nowy Warszawa, premiera 22 czerwca 1989;
- 1991 - Jeden dzień z dziesięciu lat Sołżenicyna, reżyseria, obsada aktorska, Teatr Stara Prochownia Warszawa, premiera 19 stycznia 1991;
- 1991 - Idą czasy straszne według Stefana Kisielewskiego, adaptacja, reżyseria, Teatr Stara Prochownia Warszawa, premiera 28 stycznia 1991;
- 1993 - Oskarżony Dymnego, reżyseria, Teatr Krypta Szczecin, premiera 17 lutego 1993;
- 1993 - Mój ojciec według Henryka Grynberga, scenariusz, reżyseria, obsada aktorska, Teatr Stara Prochownia Warszawa, premiera 19 kwietnia 1993;
- 1995 - Mały koncert dla niej wiersze Sergiusza Jesienina, scenariusz, reżyseria, obsada aktorska, Teatr Stara Prochownia Warszawa, premiera 10 grudnia 1995;
- 1995 - Z opłatkiem i poezją. Piąty wieczór pastorałkowy, obsada aktorska, Scena na Piętrze Poznań, premiera 26 grudnia 1995;
- 1997 - Szopa betlejemska Jareckiego, reżyseria, Teatr Dramatyczny Elbląg, premiera 19 grudnia 1997;
- 1999 - Gra o Manon według Prevosta, reżyseria, obsada aktorska, Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza Warszawa, premiera 28 czerwca 1999;
- 2002 - Chłopi (część I - "Jesień") według Reymonta, (reż. Andrzej Czernik), obsada aktorska: Kuba, Teatr Eko-Studio Opole, premiera 23 września 2002.
Role, scenariusze, reżyserie w Teatrze Telewizji:
- 1957 - Bal w Operze Tuwima (reż. Tadeusz Aleksandrowicz), opracowanie tekstu, premiera 9 maja 1957;
- 1957 - Montaż radzieckiej poezji rewolucyjnej (Błok, Majakowski), reżyseria, obsada aktorska, premiera 31 października 1957;
- 1957 - Pamięci Andrzeja Struga według prozy Struga, scenariusz, reżyseria, premiera 28 listopada 1957;
- 1958 - Opowieść o żołnierzu Ramusa, (reż. Jan Kulma), obsada aktorska, premiera 27 stycznia 1958;
- 1958 - Prometeusz Goethego, adaptacja, reżyseria, premiera 20 lutego 1958;
- 1958 - Estrada poetycka poświęcona starej Warszawie, scenariusz, reżyseria, premiera: 28 marca 1958;
- 1958 - Mały książę de Saint-Exupery'ego, (reż. Jerzy Gruza), premiera 26 maja 1958;
- 1958 - Wiersze Tadeusza Różewicza (estrada poetycka), reżyseria, premiera 5 lipca 1958;
- 1958 - Wiersze Leśmiana (estrada poetycka), reżyseria, premiera 10 lipca 1958;
- 1960 - Godzina dwunasta Arbuzowa (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska, premiera 15 lutego 1960;
- 1960 - Ballady Lorki (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska, premiera 28 lutego 1960;
- 1960 - Mężczyzna w damskim kapeluszu Gałczyńskiego (reż. Andrzej Brzozowski), obsada aktorska: Mężczyzna w damskim kapeluszu, premiera 19 września 1960;
- 1961 - Ta trzecia Sienkiewicza(reż. Bohdan Radkowski), obsada aktorska: Światecki, premiera 23 stycznia 1961;
- 1961 - Gawędy wuja Mrożka (reż. Jerzy Gruza), obsada aktorska, premiera 22 maja 1961;
- 1961 - Nowości poetyckie Międzyrzecki, Różewicz, Słucki, Woroszylski (reż. Lucyna Tychowa), obsada aktorska, premiera 9 czerwca 1961;
- 1961 - Romans prowincjonalny Filipowicza (reż. Olga Lipińska), obsada aktorska, premiera 26 czerwca 1961;
- 1961 - Dobre uczynki Wojciecha Ozdoby Mularczyka (reż. Konrad Swinarski), obsada aktorska: Wojciech Ozdoba; premiera 29 października 1961;
- 1962 - Jeszcze pożyjesz Okudżawy (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska, premiera 3 czerwca 1962 (część 1), premiera 13 czerwca 1962 (część 2), premiera 21 czerwca 1962 (część 3);
- 1962 - Pamiętnik szalonego Gogola (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska (monodram), premiera 22 października 1962;
- 1962 - Cudza żona i mąż pod łóżkiem Dostojewskiego (reż. Andrzej Wajda), obsada aktorska, premiera 26 listopada 1962;
- 1963 - Wieża malowana telewizyjna wersja przedstawienia z warszawskiego STS-u (reż. Jerzy Markuszewski), scenariusz (z Ernestem Bryllem), obsada aktorska, premiera 27 lutego 1963;
- 1963 - Wesele Wyspiańskiego (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska: Chochoł, premiera 11 marca 1963;
- 1963 - Piętnaście sekund według Przymanowskiego (reż. Stefan Szlachtycz), obsada aktorska, premiera 26 czerwca 1963;
- 1963 - Otwieranie snów Quasimodo (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska, premiera 8 września 1963;
- 1963 - Ziemi przypisany Kawalca (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska, premiera 25 września 1963;
- 1963 - Ballada ciesielska według Partity na instrument drewniany Stanisława Grochowiaka, (reż. Barbara Bormann), obsada aktorska: Łaciak, premiera 18 listopada 1963;
- 1964 - Pożegnania według Dygata (reż. Jerzy Markuszewski), obsada aktorska: Feliks, premiera 16 marca 1964;
- 1965 - Wozniesienski i inni (reż. Adam Hanuszkiewicz), obsada aktorska, premiera 10 listopada 1965;
- 1965 - Ballada wigilijna Brylla (reż. Ludwik René), obsada aktorska, premiera 24 grudnia 1965;
- 1966 - Ostatni Gorkiego (reż. Jan Bratkowski), obsada aktorska, premiera 21 lutego 1966;
- 1966 - Mazur kajdaniarski Brylla, reżyseria, obsada aktorska: Chłop, premiera 30 kwietnia 1966;
- 1966 - Śniadanie na trawie na podstawie pięciu opowiadań: "Drugi autobus popołudniowy" Brylla, "List do Obywatela Przewodniczącego Państwa" Janusza Krasińskiego, "Kto zje sarnę" Ozgi-Michalskiego, "Czynnik nadprzyrodzony" Przymanowskiego i "Śniadanie na trawie" Pilota, scenariusz (z Ernestem Bryllem), reżyseria, obsada aktorska, premiera 29 lipca 1966;
- 1966 - Od Ostrówi świeci gwiazda Brylla, reżyseria, obsada aktorska: Żołnierz, premiera 24 grudnia 1966;
- 1968 - Oskarżony Dymnego (reż. Wojciech Solarz), obsada aktorska, premiera 3 kwietnia 1968;
- 1968 - Polnische Wirtschaft ("Polskie gospodarstwo") Grochowiaka, reżyseria, obsada aktorska, premiera 1 września 1968;
- 1969 - Byłem i ja Lucjana Rudnickiego (reż. Wojciech Solarz), obsada aktorska, premiera 28 maja 1969;
- 1969 - Narzeczone (Lament na jednego aktora i chór żeński) Grochowiaka, reżyseria, obsada aktorska: Pigwa, premiera 12 października 1969;
- 1970 - A jesteś ogród Grochowiaka (reż. Andrzej Konic), obsada aktorska, premiera 22 lipca 1970;
- 1970 - Czas, który minął, reżyseria, obsada aktorska, premiera 31 sierpnia 1970;
- 1970 - Wowro świątkarz beskidzki teksty Andrzeja Wowro spisał prof. Tadeusz Seweryn (reż. Piotr Piaskowski), obsada aktorska: Wowro, premiera 1 stycznia 1970;
- 1971 - Orzeł na dachu Himilsbacha, adaptacja, reżyseria, obsada aktorska: Opowiadacz i Stańczak, premiera 1 maja 1971;
- 1971 - Śmieszny staruszek Różewicza (reż. Helmut Kajzar), obsada aktorska: Śmieszny staruszek, premiera 7 marca 1971;
- 1971 - Oby dniem wskrzeszenia był Krzysztonia, adaptacja, reżyseria, obsada aktorska (monodram): Bombardier, premiera 26 września 1971;
- 1971 - Za nami szła Polska program składany, reżyseria, obsada aktorska, premiera 21 listopada 1971;
- 1972 - Milczenie Przybosia, reżyseria, obsada aktorska, premiera 5 marca 1972;
- 1972 - Szkoła żon Moliera (reż. Jerzy Gruza), obsada aktorska: Arnolf, premiera 3 kwietnia 1972;
- 1972 - Wisła Władysława Broniewskiego, scenariusz, reżyseria, obsada aktorska, premiera 30 kwietnia 1972;
- 1972 - Chryja Radiczkowa (reż. Jerzy Dobrowolski), obsada aktorska: Arałambi, premiera 25 czerwca 1972;
- 1973 - Większe od życia Mieczysława Jastruna, reżyseria, obsada aktorska, premiera 18 lutego 1973;
- 1973 - Głody Chlebnikowa, reżyseria, obsada aktorska, premiera 21 lutego 1973;
- 1973 - Dwaj Macieje Leśmiana, reżyseria, obsada aktorska, premiera 8 lipca 1973;
- 1974 - Rozpaczą wichru Tadeusza Borowskiego, reżyseria, obsada aktorska, premiera 26 stycznia 1974;
- 1974 - Uspokojenie Słowackiego, reżyseria, obsada aktorska (monodram), premiera 17 lutego 1974;
- 1974 - Pejzaże prowincjonalne program składany, reżyseria, obsada aktorska, premiera 11 marca 1974;
- 1974 - Radość pisania program składany, reżyseria, obsada aktorska, premiera 2 czerwca 1974;
- 1974 - Spojrzenie wiersze Baczyńskiego, Gajcego, Stroińskiego, reżyseria, premiera 4 sierpnia 1974;
- 1974 - Posłuchajmy przez chwilę muzyki program składany, reżyseria, obsada aktorska, premiera 15 września 1974;
- 1974 - Studium ciszy program składany, reżyseria, premiera 3 listopada 1974;
- 1975 - Kronika olsztyńska wiersze Gałczyńskiego, reżyseria, premiera 9 czerwca 1975;
- 1975 - Piąte wesele program składany, scenariusz, reżyseria, obsada aktorska, premiera 7 grudnia 1975;
- 1976 - Wiersze program składany, reżyseria, premiera 3 czerwca 1976;
- 1977 - A chruśniak malinowy trwa... Leśmiana, scenariusz, reżyseria, recytacja, premiera 11 lutego 1977;
- 1977 - Stepowy Król Lir Turgieniewa (reż. Witold Filler), obsada aktorska: Suwenir, premiera 20 czerwca 1977;
- 1977 - Rewizor Gogola (reż. Jerzy Gruza), obsada aktorska: Łuka-Łukicz, premiera 25 grudnia 1977;
- 1978 - Nić czasu Norwida, scenariusz, reżyseria, obsada aktorska, premiera 8 grudnia 1978;
- 1980 - Odprawa posłów greckich Kochanowskiego (reż. Zbigniew Zapasiewicz), obsada aktorska: Ulisses, 7 stycznia 1980;
- 1980 - Oskarżony Dymnego (reż. Wojciech Solarz), obsada aktorska (monodram), premiera 3 kwietnia 1980;
- 1980 - Wszystko jest poezja Stachury, reżyseria, obsada aktorska, premiera 31 października 1980;
- 1981 - Wojna w Polszcze pospolita Kluby i Lewańskiego (reż. Henryk Kluba), obsada aktorska: Karczmarz, premiera 26 stycznia 1981;
- 1981 - Wesele Wyspiańskiego (reż. Jan Kulczyński), obsada aktorska: Ksiądz, premiera 16 marca 1981;
- 1981 - Na Trzeci Maja: "Do narodu" Jakuba Jasińskiego, "Gmach podupadły" Juliana Ursyna Niemcewicza, "Hymn do miłości ojczyzny" Ignacego Krasickiego, reżyseria, obsada aktorska, premiera 3 maja 1981;
- 1981 - Jak to było naprawdę Słonimskiego, reżyseria, obsada aktorska, premiera 3 lipca 1981;
- 1982 - Krótka rada względem napisania dobrej Konstytucji Kołłątaja, reżyseria, premiera 3 maja 1982;
- 1983 - Mironczarnia Białoszewskiego, scenariusz, reżyseria, obsada aktorska, premiera 11 lipca 1983;
- 1983 - Od ojczyzny do synczyzny, obsada aktorska, premiera 20 lipca 1983;
- 1983 - Villa dei misteri Kajzara (reż. Helmut Kajzar), obsada aktorska: Brat Czapla, premiera 17 października 1983;
- 1984 - Humoreski Jarosława Haška, reżyseria, obsada aktorska, premiera 29 kwietnia 1984;
- 1985 - Zdruzgotana ziemia, autor, reżyseria, obsada aktorska (recytacja), premiera 16 stycznia 1985;
- 1985 - Róża jest różą jest różą Miry Michałowskiej, reżyseria, premiera 21 czerwca 1985;
- 1991 - Niezłomny z Nazaretu Ryszarda Kurylczyka (reż. Stefan Szlachtycz), obsada aktorska: Annasz, premiera 25 września 1991;
- 1992 - Nieboskie stworzenie Niemczuka (reż. Paweł Karpiński), obsada aktorska: Stary, premiera 28 września 1992;
- 1993 - Czterdzieści minut Henryka Dederki według wspomnień Mariny Vlady (reż. Henryk Dederko), obsada aktorska, premiera 1993;1994 - Wędrowiec wśród traw Kremera (reż. Roman Załuski, Stanisław Drozdowski), obsada aktorska: Łuczak, premiera 28 września 1994;
- 1995 - Prostak Strońskiej (reż. Barbara Borys-Damięcka), obsada aktorska: Jabłusiak, premiera 6 września 1995;
- 1996 - Ekscelencja Dostojewskiego (reż. Andrzej Kostenko), obsada aktorska: Jeżewkin, premiera 7 lutego 1996;
- 1997 - Kariera Artura Ui Brechta (reż. Piotr Szulkin), obsada aktorska, premiera 19 czerwca 1997;
- 1997 - O człowieku, który redagował 'Gazetę Rolniczą' Twaina (reż. Waldemar Krzystek), obsada aktorska: Prenumerator, premiera 22 czerwca 1997;
- 1998 - Anka Domagalika (reż. Radosław Piwowarski), obsada aktorska: Niewidomy, premiera 16 października 1998;
- 1999 - Młodość bez młodości Eliadego (reż. Andrzej Barański), obsada aktorska: Doktor w kawiarni, premiera 25 marca 1999;
- 1999 - Bigda idzie! Kaden-Bandrowskiego (reż. Andrzej Wajda), obsada aktorska: Gruszka, premiera 29 listopada 1999;
- 2000 - Historie zakulisowe Czechowa (reż. Zbigniew Zapasiewicz), obsada aktorska: generał Kołpakow, premiera 20 marca 2000;
- 2003 - Bar Świat Hrabala (reż. Izabella Cywińska), obsada aktorska: Staruszek bardzo stary, premiera 16 lutego 2003.
Film fabularny:
- 1951 - Załoga (reż. Jan Fethke), obsada aktorska: Tadeusz, uczeń Państwowej Szkoły Morskiej;
- 1951 - Gromada (reż. Jerzy Kawalerowicz), obsada aktorska: wiejski chłopak;
- 1953 - Przygoda na Mariensztacie (reż. Leonard Buczkowski), obsada aktorska: Bronek, członek zespołu pieśni i tańca ze Złocieńca;
- 1953 - Trudna miłość (reż. Stanisław Różewicz), obsada aktorska: syn Kubali;
- 1955 - Błękitny krzyż (reż. Andrzej Munk), obsada aktorska: radziecki major;
- 1957 - "Ostinato - Lugubre" (2) w Eroica (reż. Andrzej Munk), obsada aktorska: porucznik Marianek;
- 1958 - Zamach (reż. Jerzy Passendorfer), obsada aktorska: AK-owiec "Ryś";
- 1959 - Biały niedźwiedź (reż.Jerzy Zarzycki), restaurator;
- 1960 - Zezowate szczęście (reż. Andrzej Munk), obsada aktorska: personalny Józef Kacperski;
- 1960 - Ostrożnie, Yeti!, (reż. Andrzej Czekalski), obsada aktorska: zakochany pianista;
- 1960 - Marysia i krasnoludki (reż. Jerzy Szeski, Konrad Paradowski), obsada aktorska: Skrobek i Koszałek Opałek (postać animowana);
- 1961 - "Na drodze" (1) w Świadectwo urodzenia (reż. Stanisław Różewicz), obsada aktorska: taboryta Józef;
- 1961 - Złoto (reż. Wojciech Jerzy Has), obsada aktorska: współlokator;
- 1962 - Czarne skrzydła (reż. Ewa Petelska, Czesław Petelski), obsada aktorska: sygnalista Jan Duś;
- 1962 - Jutro premiera (reż. Janusz Morgenstern), obsada aktorska: inspicjent Józio;
- 1962 - Szpital (reż. Janusz Majewski), obsada aktorska: kolega;
- 1962 - Zerwany most (reż. Jerzy Passendorfer), obsada aktorska: Iwan;
- 1962 - Mord ohne Sühne, (reż. Carl Balhaus), obsada aktorska: Josef Jakubowski;
- 1963 - Skąpani w ogniu (reż. Jerzy Passendorfer), obsada aktorska: kapral Naróg;
- 1964 - Barwy walki (reż. Jerzy Passendorfer), obsada aktorska: "Elegant", członek oddziału AL;
- 1964 - Giuseppe w Warszawie (reż. Stanisław Lenartowicz), obsada aktorska: Hans, pijany żołnierz niemiecki;
- 1964 - Życie raz jeszcze (reż. Janusz Morgenstern), obsada aktorska: członek Komitetu Powiatowego atakujący Jakuszyna;
- 1964 - Salto (reż. Tadeusz Konwicki), obsada aktorska: artysta;
- 1965 - Sposób bycia (reż. Jan Rybkowski), obsada aktorska: listonosz;
- 1965-1966 - "Wywiadówka" (3), "Wizyta starszej pani" (8),"Co każdy chłopiec" (11), "Monolog zewnętrzny" (12) w Wojna domowa (reż. Jerzy Gruza) - serial tv, obsada aktorska: wychowawca Pawła;
- 1965 - Niedziela trzecia (nowela kolarska) w Zawsze w niedzielę, obsada aktorska: prezes komitetu organizacyjnego etapu;
- 1966 - "Radość i gorycz" (2) w Czterej pancerni i pies (reż. Konrad Nałęcki) - serial tv, obsada aktorska: kapral Kucharek, kucharz;
- 1966 - "Przygoda trzecia, czyli nieprawdopodobne spiętrzenie wypadków wokół akcji 'flaszka' czyli..." (3), "Przygoda piąta, czyli tajemnicze zniknięcie Cześka Pajkerta" (5), "Przygoda szósta, czyli akcja 'lwia paszcza' prowadzi śladami Nieszczególnego nie do kryjówki..." (6), "Przygoda dziewiąta, czyli nieprawdopodobny rozwój akcji doprowadzony do... niespodziewanego finału" (9) w Niewiarygodne przygody Marka Piegusa (reż. Mieczysław Waśkowski) - serial tv, obsada aktorska: Jaszczołt, kapitan MO;
- 1966 - Piekło i niebo (reż. Stanisław Różewicz), obsada aktorska: obłudnik w piekle;
- 1967 - Poradnik matrymonialny (reż. Włodzimierz Haupe), obsada aktorska: milicjant;
- 1967 - Kiedy miłość była zbrodnią (reż. Jan Rybkowski), obsada aktorska: urzędnik Arbaitsamtu;
- 1968 - Kierunek Berlin (reż. Jerzy Passendorfer), obsada aktorska: kapral Wojciech Naróg;
- 1969 - Co jest w człowieku w środku (reż. Zygmunt Hübner), obsada aktorska: starszy sierżant Słaboszewski, komendant posterunku MO w Ruszczy;
- 1969 - Ostatnie dni (reż. Jerzy Passendorfer), obsada aktorska: kapral Wojciech Naróg;
- 1970 - Pejzaż z bohaterem (reż. Włodzimierz Haupe), obsada aktorska: Dziobała;
- 1970 - Prom (reż. Jerzy Afanasjew), obsada aktorska: Kros, komendant posterunku Milicji Wodnej;
- 1971 - Kłopotliwy gość (reż. Jerzy Ziarnik), obsada aktorska: oficer straży pożarnej;
- 1972 - Poszukiwany, poszukiwana (reż. Stanisław Bareja), obsada aktorska: prokurator;
- 1974 - Nie ma róży bez ognia (reż. Stanisław Bareja), obsada aktorska: dyrektor szkoły;
- 1974 - Ziemia obiecana (reż. Andrzej Wajda), obsada aktorska: Wilczek;
- 1974 - Zwycięstwo (reż. Jerzy Passendorfer), obsada aktorska: kapral Wojciech Naróg;
- 1975 - Legenda a nyúlpaprikásról (Legenda o zajęczym paprykarzu), (reż. Barna Kabay), obsada aktorska: Gazsi;
- 1977 - Wolna sobota (reż. Leszek Staroń), obsada aktorska: Mieczysław Gawełek;
- 1978 - Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz? (reż. Stanisław Bareja), obsada aktorska: badylarz "wynajmujący" ciężarówkę;
- 1978 - "Wywiadówka" (7) w Rodzina Leśniewskich (reż. Janusz Łęski) - serial tv, obsada aktorska: profesor Zbigniew Radosz, kolega pana Arkadiusza;
- 1980 - Rodzina Leśniewskich (reż. Janusz Łęski), obsada aktorska: profesor Zbigniew Radosz, kolega pana Arkadiusza;
- 1981 - Filip z konopi (reż. Józef Gębski), obsada aktorska: naczelnik;
- 1981 - Zabijanie koni (reż. Leszek Staroń), obsada aktorska: Jan;
- 1982 - Młodzik (reż. Andrzej Nikolski), obsada aktorska;
- 1982 - Zmartwychwstanie Jana Wióro (reż. Roman Nikolski), obsada aktorska: Jan Wióro;
- 1983 - "Przydział" (1), "Przeprowadzka" (2), "Pierwsza noc" (3), "20. stopień zasilania" (5) w Alternatywy 4 (reż. Stanisław Bareja) - serial tv, obsada aktorska: inżynier Dominek;
- 1991 - Odjazd (reż. Magdalena Łazarkiewicz, Piotr Łazarkiewicz), obsada aktorska: Gozdek;
- 1993 - Kolejność uczuć (reż. Radosław Piwowarski), obsada aktorska: dyrektor teatru;
- 1993 - Tajemnica trzynastego wagonu ("The Secret of Coach 13" / "La Treizieme Voiture") (reż. Alain Bonnot), obsada aktorska: konduktor Wiktor;
- 1994 - "Ofiara cudu" (13), "Do wszystkiego trzeba mieć talent" (16) w Jest jak jest (reż. Maciej Dejczer), obsada aktorska: Gierula, kuzyn Dumowiczowej;
- 1995 - Doktor Semmelweis ("Docteur Semmelweis") (reż. Roger Andrieux), obsada aktorska: członek komisji;
- 1995 - "Mazury, 1944-1989" (2), "Mazury, 1989-1995" (3) w Odjazd (reż. Magdalena Łazarkiewicz, Piotr Łazarkiewicz) - serial tv, obsada aktorska: Gozdek;
- 1996 - "Ta mała wiolonczelistka" (14) w Dom (1980-2000; serial tv) (reż. Jan Łomnicki), obsada aktorska: pszczelarz;
- 1996 - Niemcy ("Germans") (reż. Zbigniew Kamiński), obsada aktorska: Juryś, polski chłop rozmawiający z Hoppem;
- 1999 - "Rodzinny park rozrywki" (2), "Remont" (7) w Badziewiakowie (reż. Leszek Malinowski) - serial tv, obsada aktorska: pan Mietek, listonosz;
- 1999-2001 - "Stara miłość nie rdzewieje" (130), "Romans z żoną" (131), "Brudne pieniądze" (133), "Na gorącym uczynku" (144), "Czworokąt" (148), "Tomek i Ewa" (152), "Siniaki" (157), "Mademoiselle" (162), "Droga" (179), "Zły duch" (183), "Gazetowy rogacz" (190), "Starania" (215), "Męskie decyzje" (221), "Zmówiny" (227), "Szantaż" (230), "Uzdrowiciel" (238), "Sam nie wiem" (258), "Burza" (262), "Ty i ja" (263), "Tajemnicze poszukiwania" (267), "Zguba" (290), "Śmierć Kęsika" (299), "Walka Marty" (307), "Złamana ręka, zwichnięta noga" (310), "Grzeszne myśli" (336) w Złotopolscy (reż. Radosław Piwowarski, Ireneusz Engler, Janusz Dymek) - serial tv, obsada aktorska: Zdzisław Wolski, prezes Mazowieckiego Banku Inwestycyjnego;
- 2000 - Skarby ukryte w Opowieści weekendowe (reż. Krzysztof Zanussi), obsada aktorska: Więcek, dziadek Joli;
- 2001 - Przedwiośnie (reż. Filip Bajon), obsada aktorska: Maciejunio, służący Wielosławskich;
- 2002 - "Przyjaciele" (3), "Staw i kapliczka" (4), "Bal w Odolanach" (5), "W stronę Belwederu" (6) w Przedwiośnie (reż. Filip Bajon) - serial tv, obsada aktorska: Maciejunio, służący Wielosławskich;
- 2003 - Sukces (reż. Marek Bukowski), obsada aktorska: profesor szkoły teatralnej;
- 2003 - Ubu Król (reż. Piotr Szulkin), obsada aktorska: profesor Merdenpot;
- 2006 - My Baby (reż. Łukasz Wylężałek, Sylwester Radzikowski), obsada aktorska;
- 2006 - Szatan z siódmej klasy (reż. Kazimierz Tarnas), obsada aktorska: dziadek Ignaca;
- 2006 - "Dan.al.inf.c.III.10-11... - uff!!!" (5), "Choć burza huczy wkoło nas" (6), "Fiołki piękniejsze od diamentów świata" (7) w Szatan z siódmej klasy (reż. Kazimierz Tarnas) - serial tv, obsada aktorska: dziadek Ignaca;
- 2007 - Taxi A (reż. Marcin Korneluk), obsada aktorska: Emeryt;
- 2008 - Niezawodny system (reż. Izabela Szylko), obsada aktorska: Leon;
- 2009 - Ostatnia akcja (reż. Michał Rogalski), obsada aktorska: AL-owiec Władek.
Film krótkometrażowe, dokumentalne i animowane:
- 1962 - Wieża malowana (reż. Danuta Halladin), wystąpił;
- 1967 - Latarnik (reż. Edward Wątor), narrator;
- 1967 - Na trakcie pobok Skawy (o Emilu Zegadłowiczu; reż. Stanisław Kokesz), lektor;
- 1968 - Harcerska akcja 'Aurora' , (reż. Zygmunt Koziarski), scenariusz;
- 1974 - Rokita, (reż. Leszek Galewicz), lektor;
- 1975 - W Bielinach, (o folklorze ziemi kieleckiej; reż. Ryszard Wróblewski), autor komentarza, lektor;
- 1985 - Spotkanie z Wojciechem Siemionem, (reż. Krzysztof Pomes), bohater filmu;
- 2002 - Dejmek (reż. Ignacy Szczepański), wystąpił.
Etiudy Szkolne PWSFTViT:
- 1958 - Wspomnienie o poecie (reż. Maria Kwiatkowska), wykonanie poezji Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego.
Dubbing:
- 1958 - Pies Huckleberry (studio Hanna-Barbera), obsada aktorska: Pies Huckleberry;
- 2009 - Odlot (reż. Pete Docter, Bob Peterson), obsada aktorska: Carl Fredricksen.
Nagrania płytowe:
- 1973 - O krasnoludkach i sierotce Marysi (polska baśń muzyczna, wydana przez Polskie Nagrania Muza na płycie monofonicznej XL 0927 i stereo SXL 0927, reż. Wiesław Opałek), obsada aktorska: Skrobek;
- 1977 - Alicja w Krainie Czarów (polska baśń muzyczna wydana przez Polskie Nagrania Muza na płycie SX-1321 i kasecie nr CK-193, reż. Wiesław Opałek), obsada aktorska: Bazyli.
Publikacje książkowe:
- Lekcja czytania. Norwid, 2001;
- Lekcja czytania. Mickiewicz, 2003;
- Lekcja czytania. Gałczyński czyli Metryka grecka i rzymska w niektórych wierszach poety, 2003;
- (Za)patrzenie, 2004;
- Non omnis moriar przy Józefa Panfila portretach człowieka, 2005;
- Lekcja czytania. Różewicz, 2006;
- Lekcja czytania. Białoszewski, 2007;
- Lekcja czytania. Aleksander Wat, 2008;
- Lekcja czytania. Juliusz Słowacki, 2009 (Wydane przez Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki w Warszawie oraz Muzeum w Petrykozach).
Ważniejsze nagrody:
- 1953 - Nagroda (I Ogólnopolski Konkurs Recytatorów - II nagroda w kategorii zawodowców);
- 1962 - Nagroda (Srebrna Maska w plebiscycie "Expressu Wieczornego");
- 1963 - Nagroda (Srebrna Maska w plebiscycie "Expressu Wieczornego");
- 1965 - Nagroda (m. st. Warszawy);
- 1970 - Nagroda (Komitetu do spraw Radia i Telewizji);
- 1974 - Nagroda (II stopnia za rolę Bohatera w "Kartotece" na XV FPSS we Wrocławiu);
- 1975 - Nagroda (Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za wybitne osiągnięcia aktorskie, a zwłaszcza popularyzowanie poezji ludowej);
- 1984 - Nagroda ("Trybuny Ludu" za zaangażowaną działalność i twórcze osiągnięcia w dziedzinie teatru i filmu oraz za aktywną działalność społeczną);
- 1984 - Nagroda (Nagroda I stopnia Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji za twórczość i działalność radiową i telewizyjną; za wybitne osiągnięcia artystyczne w programach Telewizji Polskiej, w szczególności za spektakl "Mironczarnia" według tekstów Mirona Białoszewskiego);
- 1985 - Nagroda (dyplom Ministerstwa Spraw Zagranicznych za wybitne zasługi w propagowaniu i upowszechnianiu kultury polskiej za granicą);
- 1986 - Nagroda (Nagroda Prezydenta m. st. Warszawy za wybitne realizacje dramatu polskiego);
- 1988 - Nagroda (Nagroda Specjalna Ministra Obrony Narodowej w dziedzinie teatru i filmu za całokształt teatralnej i filmowej twórczości artystycznej, szczególnie za kreacje związane z tradycjami Wojska Polskiego);
- 1988 - Nagroda (Nagroda Prezydenta m. st. Warszawy za rolę w "Łaźni" Majakowskiego w Teatrze Nowym w Warszawie).
Bibliografia
- Józef Pless i Mirosław Wiśniewski "Rzecz o Wojciechu Siemionie", 2008
- Tomasz Miłkowski "Teatr Siemion", Wrocławskie Towarzystwo Przyjaciół Teatru, Wrocław 2009.
