Droga Pawła Hendricha do komponowania była nietypowa. Do osiemnastego roku życia nie miał doświadczeń z klasyczną edukacją muzyczną, ale grał już od pewnego czasu na basie w zespole metalowym. Zdecydował się wówczas na naukę gry na waltorni, dzięki czemu mógł zacząć edukację od razu na poziomie średniej szkoły muzycznej. Jak sam twierdzi, decyzja o podjęciu klasycznej ścieżki edukacji podyktowana była "pragnieniem zgłębienia wnętrza muzyki".
Niedługo po rozpoczęciu nauki, zachęcony przez pedagogów, podjął pierwsze próby kompozytorskie - początkowo bardzo intuicyjne, po niedługim czasie jednak coraz bardziej usystematyzowane. W pierwszym okresie komponowania, jeszcze na etapie szkoły średniej, konsultacji w zakresie kompozycji udzielał Pawłowi Hendrichowi prof. Jerzy Filc. Już w tym czasie Hendrich zaczyna porządkować swoją technikę kompozytorską. W wieku 22 lat pisze pierwsze dojrzałe kompozycje, w tym "Gnothi seauton" z 2001 roku na orkiestrę kameralną.
Na kształtowanie się języka muzycznego kompozytora ogromny wpływ, jak sam przyznaje, miały rodzinne tradycje akademickie. Część rodziny Hendrichów pracowała naukowo na wyższych uczelniach w obszarze nauk ścisłych. Przyszły kompozytor jeszcze podczas nauki w średniej szkole muzycznej rozpoczął studia ekonomiczne.
Paweł Hendrich bardzo dużą wagę przykłada do teoretycznego zaplecza komponowania. Sam mówi, że blisko mu do średniowiecznego modelu tworzenia muzyki, gdzie twórca ma być najpierw teoretykiem, a dopiero następnie praktykiem. U Hendricha przekłada się to na ogromną pracę na etapie prekompozycyjnym, którego wkład w całość procesu twórczego nad utworem sam ocenia na 85 procent.
Swoje zainteresowania systematyką muzyczną rozwijał pisząc kolejne prace teoretyczne i kompozycje na Akademii Muzycznej we Wrocławiu – tytuł licencjacki broni w 2006 roku, magisterski (z wyróżnieniem) w klasie kompozycji Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil w roku 2008, w 2011 roku otrzymuje tytuł doktora. W międzyczasie (w roku akademickim 2005/2006) w Hochschule für Musik w Kolonii uczy się pod kierunkiem Yorka Höllera. W latach 2004-2008 jest stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a w 2007 roku Europejskie Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego włącza go do grona trzynastu kompozytorów objętych czteroletnim Programem Promocji. W 2009 otrzymuje stypendium Zarządu Województwa Dolnośląskiego. W 2010 uhonorowany członkostwem w Akademii Młodych Uczonych i Artystów. Od 2008 jest zatrudniony w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu (obecnie jako adiunkt).
W tym samym roku wraz z dwójka innych wrocławskich kompozytorów: Cezarym Duchnowskim oraz Sławomirem Kupczakiem zakłada zespół Phonos ek Mechanes, który łączy elementy muzyki komponowanej, improwizacji oraz live electronics. Gra w nim na gitarze elektrycznej. Do tej pory zespół występował na festiwalach muzyki improwizowanej, współczesnej i elektroakustycznej w Polsce i za granicą.
W 2012 roku nakładem wydawnictwa Bołt Records ukazał się monograficzny album zespołu "C+-". Dwa lata wcześniej wydawnictwo DUX opublikowało monograficzną płytę z kompozycjami Pawła Hendricha. Znalazły się na niej takie utwory jak "Divertsicorium" (2005) na zespół kameralny, "Multivalentis" (2006) na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian, czy "Liolit" (2009-2010) na orkiestrę kameralną.
Zawarte na płycie kompozycje, podobnie jak te powstałe po 2002 roku, wskazują na wzrastające zainteresowanie kompozytora wielowarstwowością dzieła oraz heterochronią, czyli symultanicznymi przebiegami linii muzycznych w odmiennych tempach. Hendrich rozwija też autorską koncepcję okresowej organizacji materiału wysokościowo-dźwiękowego.
Polega to m.in. na wyjściu poza model, w którym oktawa stanowi podstawowy czynnik organizacji materiału wysokościowego. W rezultacie kompozytor opracowuje inne modele podziału oktawy niż klasyczny z dwunastoma półtonami, odchodzi też od podziałów regulowanych oktawą, włączając ją w bardziej nadrzędne struktury organizujące materiał. W 2017 roku nakładem wydawnictwa DUX ukazała się płyta "Metaforma". Ponadto utwory Hendricha zostały wydane na dziesięciu innych CD.
Praca nad każdą kompozycją to dla Pawła Hendricha okazja do rozwijania autorskiego systemu organizacji materiału dźwiękowego na etapie prekompozycyjnym.
Większość jego kompozycji nosi łacińskie i starogreckie nazwy; niejednokrotnie są to neologizmy. Zwracają one uwagę przede wszystkim na zagadnienia techniczno-kompozytorskie podejmowane w danym utworze. Kompozytor unika bowiem odniesień pozamuzycznych, a jego twórczość zdecydowanie opowiada się po stronie muzyki absolutnej, a zarazem po stronie naukowej ścisłości. Chodzi tu muzykę jako naukę ścisłą w tym sensie, że technika pojawia się w niej jako teoria naukowa wskazująca na możliwości wynikające z praw akustyki.
Jest laureatem wielu nagród, m.in. w 2005 III nagrody za Anepigraph na małą orkiestrę (2005) na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim organizowanym przez Fundację im. Franza Josefa Reinla w Wiedniu. W 2009 jego utwór Metasolidus I na orkiestrę symfoniczną został nominowany wraz z sześcioma innymi do Nagrody Mediów Publicznych OPUS (konkurs nie został rozstrzygnięty). Aktualnie Paweł Hendrich sprawuje funkcję dyrektora artystycznego Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej "Musica Polonica Nova" we Wrocławiu oraz jest członkiem komisji programowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień". W sezonie artystycznym 2016/2017 kompozytor był również rezydentem Orkiestry Muzyki Nowej (program finansowany ze środków IMiT). W 2017 roku otrzymał odznakę honorową "Zasłużony dla Kultury Polskiej".
Paweł Hendrich brał udział w kursach i warsztatach dla kompozytorów w Warszawie, Wrocławiu, Frankfurcie, Pekinie, Görlitz/Zgorzelcu z udziałem takich wykładowców, jak Peter Eötvös, Luca Francesconi, Anders Hillborg, Marco Stroppa, Horatiu Radulescu, Ivan Fedele i inni.
Utwory Pawła Hendricha były wykonywane m.in. na festiwalu Warszawska Jesień, festiwalach Musica Polonica Nova i Musica Electronica Nova we Wrocławiu, Festiwalu Prawykonań w Katowicach, festiwalu Audio Art w Warszawie i w Krakowie, podczas Poznańskiej Wiosny Muzycznej, Musica Viva w Monachium, Frankfurter Positionen, Rudens Kamermūzikas Festivāls w Rydze, Suså Festival w Næstved (Dania), Rudersdal Sommerkoncerter w Hørsholm (Dania), Lotus Festival (Japonia), czy Unerhörte Musik w Berlinie. Znalazły się również w programie Światowych Dni Muzyki we Wrocławiu, a także festiwali University of Louisville New Music Festival (USA), 24. Portrety kompozytorów w Warszawie, Słuchalnia w Toruniu, Nowe Fale w Gdańsku, Katowice JazzArt Festival. Były grane na koncertach w Polsce, Niemczech, Austrii, Szwecji, Hiszpanii, Portugalii, Czechach, Turcji, na Węgrzech, Malcie, Słowacji, Litwie Łotwie i w Estonii, Rosji, Japonii, Chinach oraz Stanach Zjednoczonych przez takie zespoły jak: NFM Filharmonia Wrocławska (dyr. Szymon Bywalec), Orkiestra Muzyki Nowej (dyr. Szymon Bywalec), Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia (dyr. Szymon Bywalec), Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej (dyr. Fabián Panisello), Ensemble Modern (dyr. Peter Eötvös, Anu Tali, Clemens Heil), Ensemble Musikfabrik (dyr. Diego Masson), PluralEnsemble (dyr. Fabián Panisello), LUX:NM, KammarensembleN (dyr. Staffan Larson), Illinois Modern Ensemble (dyr. Stephen A. Taylor), The Forbidden City Chamber Orchestra (dyr. Liu Shun), orkest de ereprijs (dyr. Wim Boerman), Lutosławski Quartet, LutosAir Quintet (dyr. Maciej Koczur), Śląska Orkiestra Kameralna (dyr. Osvaldo Ferreira), Orkiestra Akademii Beethovenowskiej (dyr. Michał Dworzyński), Wrocławska Orkiestra Kameralna Leopoldinum (dyr. Ernst Kovacic), Tech-no Orchestra (dyr. Robert Kurdybacha), Sound Factory Orchestra (dyr. Robert Kurdybacha), Arcis-Ensemble (dyr. Urlich Nicolai), Polska Orkiestra Jeunesses Musicales (dyr. Miłosz Bembinow), Warszawska Grupa Cellonet (dyr. Andrzej Bauer), NFM Trio Smyczkowe Leopoldinum, zespół Kwartludium, an_ARCHE New Music Ensemble, Melos Ethos Ensemble (dyr. Zsolt Nagy), Kwadrofonik czy przez takich solistów jak Elżbieta Woleńska, Mikołaj Pałosz, Rafał Łuc, Adam Bałdych, Ignaz Lisiecki, Agnieszka Gajgier-Otręba, Alicja Lizer-Molitorys i Stanisław Lasoń.
Kompozycje Pawła Hendricha były zamawiane m.in. przez: Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień (Ensemble Musikfabrik), Deutschlandfunk (Kwartludium), Goethe-Institut, BHF BANK Stiftung i Ensemble Modern, Miasto Wrocław (NOSPR), Instytut Polski w Madrycie (PluralEnsemble), Instytut Muzyki i Tańca, Orkiestrę Muzyki Nowej, The Forbidden City Chamber Orchestra, Narodowe Forum Muzyki (Lutosławski Quartet, LutosAir Quintet, NFM Trio Smyczkowe Leopoldinum), Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, Związek Kompozytorów Polskich (Pablostrom, Orkest de Ereprijs).
Strona internetowa artysty: http://www.hendrich.pl/
Autor: Paweł Krzaczkowski, styczeń 2015; aktualizacja: MG, grudzień 2019.
Najważniejsze kompozycje:
- "Gdzieniegdzie" instalacja na flet, klarnet, saksofon, skrzypce, gitarę elektryczną, klawiaturę MIDI, live electronics oraz obraz wideo (2019)
- "Gliptopalinomia" na fortepiano solo (2017-...)
- "Holoedr" na saksofon, puzon, akordeon, fortepian i wiolonczelę (2016-17).
- "Hordiaver" na orkiestrę kameralną (2016-17),
- "Mutuusmutus" na orkiestrę kameralną i powietrzną perkusję (2016)
- "Bajki robotów", co-opera na zespół kameralny, komputery, warstwę wideo i syntezator mowy (wraz z Cezarym Duchnowskim; 2015-16)
- "Pteropetros" na akordeon, kwartet smyczkowy i kwintet dęty (2015)
- "Xenobrach" na dwie perkusje i dwa fortepiany (2015)
- "Exophor" na zespół instrumentów chińskich (2015)
- "Alopopulo" na orkiestrę kameralną, skrzypce i komputery (2014)
- "Accant" na akordeon i komputer (2014)
- "Ertytre" na jedną lub osiem wiolonczel (2013-14)
- "Drovorb" na klarnet, róg, fortepian, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2013)
- "Kioloik" na jeden lub dwa flety (2012)
- "Sedimetron" na zespół kameralny (2012)
- "Metasolidus II / Crypto" skrypty na orkiestrę symfoniczną i komputer (2011-12)
- "Emergon αβ" na zespół kameralny i komputer (2011)
- "Liolit" na orkiestrę kameralną (2009-2010)
- "Diaphanoid" na zespół kameralny (2010)
- "Hyloflex αβ" na orkiestrę smyczkową i komputera (2007-09)
- "Cyclostratus" na skrzypce, klarnet basowy, marimbę, fortepian i beatbox (2008)
- "Metasolidus I" na orkiestrę symfoniczną (2005-07)
- "Instalacja dźwiękowa Phonarium II" (2006)
- "Multivalentis" na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (2006)
- "Anepigraph" na małą orkiestrę (2005)
- "Diversicorium" na zespół kameralny (2005)
- "Heterochronia" na orkiestrę symfoniczną (2002-04)
- "Gnothi seauton" na orkiestrę kameralną (2001)