Rafał Łuc urodził się w 1987 roku we Wrocławiu, gdzie ukończył Państwową Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną im. Karola Szymanowskiego oraz Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego w klasie swojego ojca, Zbigniewa Łuca. Ponadto jest absolwentem prestiżowej brytyjskiej Royal Academy of Music u profesora Owena Murraya (z wyróżnieniem) oraz zdobywcą licznych stypendiów, m.in. Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci, Młodej Polski, Samorządu Wrocławia, Urzędu Marszałkowskiego Dolnego Śląska oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Rafał Łuc był także finalistą i laureatem wielu konkursów, np. w samym 2010 triumfował w Young Concert Artists Trust, Ibla Grand Prize i Międzynarodowym Konkursie Akordeonowym im. Andrzeja Krzanowskiego. W 2011 nagrał z koreańską wiolonczelistką Hau-Eun Kim płytę z dziełami Bacha i Piazzolli, w 2015 ukazał się solowy debiut Łuca z utworami na akordeon i elektronikę wrocławskich kompozytorów, a w 2017 – pierwszy album Duo van Vliet, duetu stworzonego przez Łuca wspólnie z Ianem Andersonem, zawierający dzieła m.in. Dowlanda, Brittena i Hosokawy.
Jednak prawdziwym żywiołem muzyka są zdecydowanie występy na żywo, a grał z najbardziej renomowanymi zespołami (m.in. BBC Symphony Orchestra, London Sinfonietta, Narodowe Forum Muzyki, ostatnio rezydent Orkiestry Muzyki Nowej) i artystami (Walerij Giergiew, Guy Pratt, Pierre-André Valade, Łukasz Borowicz, Marzena Diakun, nie wspominając o kursach u Friedricha Lipsa, Mattiego Rantanena, Claudio Jacomucciego, Reinholda Friedricha czy Motion Trio). Koncertował w wielu miejscach w Polsce oraz za granicą (Czechy, Słowacja, Dania, Szwecja, Niemcy, Węgry, Anglia), także w salach tak znanych, jak Carnegie Hall, Southbank Centre, St. Martin in the Fields czy Purcell Room. Regularnie gra m.in. z altowiolistą Ianem Andersonem (Duo van Vliet), oraz jazzmanami Andrzejem Strzemżalskim, Wojciechem Bulińskim i Grzegorzem Piaseckim (Instytut Filmów Dźwiękoszczelnych), a ostatnio wraz z Jackiem Sotomskim i Aleksandrą Gołaj współzałożył Postensemble (obecnie Kompopolex). Oddzielne miejsce zajmują projekty orkiestrowe, jak udział w "Kantacie na XX-lecie Października" Siergieja Prokofiewa (Z City of Birmingham Symphony Orchestra i Orkiestra Teatru Maryjskiego z Sankt Petersburga) oraz partie solowe w "Zagubionej autostradzie" Olgi Neuwirth (z muzykami NFM) i "Morgen und Abend" Georga Friedricha Haasa (w Royal Opera House).
Rafał Łuc mówił w wywiadzie Arturowi Pruzińskiemu:
W 2016 roku, który był dla mnie całkiem owocny jeśli chodzi o koncerty, udało mi się zagrać w wielu naprawdę ciekawych miejscach oraz wziąć udział w fajnych projektach, w których spełniam się jako artysta. Z jednej strony zagrałem w Royal Albert Hall na BBC Proms, z drugiej koncerty w Planetarium, Bajki Robotów Pawła Hendricha i Cezarego Duchnowskiego, recital w ramach cyklu Zapomniane Miasto we Wrocławiu, koncert o 4 rano w warszawskiej Królikarni oraz premiera utworu Accordion GO Jacka Sotomskiego zaliczają się do mojej zeszłorocznej czołówki. Każdy z tych eventów był nietypowy i niezapomniany. Lubię grać projekty niszowe, pokazywać instrument w miejscach, w których nie mam okazji zagrać na co dzień. Fajnie jest wyjść z sal koncertowych i grać dla ludzi, którzy często nie zdają sobie sprawy co ten instrument tak naprawdę może zrobić. Te niszowe projekty mają wielką jakość artystyczną. Jedynie czym się różnią od innych koncertów jakie gram to, że nie muszę nosić garnituru.
Debiutancka płyta solowa "acc+ca" jest ściśle powiązana z doktoratem Rafała Łuca na wrocławskiej Akademii Muzycznej, a prezentowane na niej utwory Cezarego Duchnowskiego, Pawła Hendricha, Mikołaja Laskowskiego, Michała Moca i Sławomira Kupczaka są jednocześnie przedmiotem teoretycznej analizy oraz praktycznej interpretacji. Wszystkie dzieła zdaje się przenikać temat modeli ulegających erozji (seria w "Betelgeuse", akordy w "Accant", rondo w "acc++ca", nagłaśnianie w "neath me, itch!"), ale pokazują zarazem wielowymiarowość relacji między akordeonem a elektroniką. Z kolei w "Lachrymae Revisited" Duo van Vliet wydobywa motywy lamentacyjne i medytacyjne z muzyki barokowej i współczesnej. Brzmienia altówki i akordeonu na tej dojrzałej płycie idealnie się przenikają, także w ostrzejszych brzmieniowo utworach, jak na przykład "ReVerse 2" Adama Porębskiego. Ten ostatni kompozytor, wraz Duchnowskim, Jackiem Sotomskim i Martą Śniady, Pawłem Hendrichem i Mikołajem Laskowskim należy do ścisłego grona przyjaciół i współpracowników Łuca. Łączy ich unikanie standardowych akordeonowych tricków, bezpretensjonalne poczucie humoru i cyfrowa tubylczość. Działalność taperska w Instytucie Filmów Dźwiękoszczelnych (klub Puzzle, potem NFM) zalicza się bardziej do guilty pleasures Rafała Łuca, podobnie jak granie tonalnych tang Piazzolli, które ostatnio ogranicza zresztą na rzecz prawykonań, improwizacji i eventów.
Robert Ratajczak w recenzji "acc+ca" pisał:
W pięciu długich i rozbudowanych utworach wypełniających płytę acc++ca obcujemy z muzyką generowaną w rozmaity sposób i przy użyciu nietypowych rozwiązań. Nad całością materiału dominuje nastrój niepokoju, potęgowany przez nieprzewidywalność dźwiękowych figur, z jakich złożona jest robiąca wrażenie konceptualnej suity, płyta. Rafał Łuc eksperymentuje nie tylko z formą, ale też brzmieniem uzyskując zdumiewające efekty m.in. dzięki nagłaśnianiu instrumentu przy użyciu... dyktafonu. To nie jest muzyka, do jakiej przyzwyczajeni są konserwatywni miłośnicy muzyki akordeonowej. acc++ca to album, jaki może przypaść do gustu odbiorcy otwartemu na wyzwania i możliwości nowoczesnej technologii muzyki elektronicznej. Rafał Łuc zuchwale poszerza spektrum zastosowań tradycyjnego akordeonu obalając tym samym jakiekolwiek schematy i kreując muzyczne środowisko przy użyciu niekonwencjonalnych rozwiązań.
Dyskografia:
- Dawn Till Dusk z Hau-Eun Kim (Universal Music Korea, 2011)
- acc+ca (Dux, 2015)
- Lachrymae Revisited z Ianem Andersonem (Orchid Classics, 2017)