Monika Strzępka - Życie i twórczość | Artysta

Reżyserka teatralna, autorka wielu scenicznych hitów, które jednocześnie stają się ważnym głosem w społecznej dyskusji. Wspólnie z dramaturgiem Pawłem Demirskim tworzy najpopularniejszą parę w polskim teatrze.

Zdjęcie nagłówka

Tytuł w nagłówku

Monika Strzępka

Szerokość zdjęcia

mały obrazek (760 px)

Podpis obrazka

Monika Strzępka i Paweł Demirski, 26.01.2011 Wrocław, Teatr Polski, fot. Bartek Sadowski/Fotorzepa/Forum

Tryb paralaksy

Off

Ustaw cały banner jako link

Off

Zadebiutowała w 2004 roku w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Wystawiła tekst młodej dramatopisarki Anny Bednarskiej "Z twarzą przy ścianie". Był to portret dwóch zagubionych we współczesnym świecie młodych par - ikon popkultury, ludzi, którzy na różne sposoby zagłuszali swoje lęki.

Rok później Monika Strzępka pracowała w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, gdzie zrealizowała "Szeks Show presents: Yorick, czyli wyznania błazna". Spektakl powstał w oparciu o składający się z tekstów Szekspira scenariusz Andrzeja Żurowskiego, który napisał ten monodram specjalnie dla Krzysztofa Gordona. Reżyserka rozegrała przedstawienie w konwencji stand-up comedy. Agata Kirol pisała w "Gazecie Wyborczej":

Ten monodram z gatunku kabaretu odczytać można jako szczerą, często trywialną i obrazoburczą, ale cenną spowiedź zblazowanego, zmęczonego swoją funkcją błazna.

Kolejne realizacje reżyserki to powrót do dramaturgii współczesnej opisującej kalekie, wyjałowione międzyludzkie relacje i zdegradowany świat. W 2005 roku na scenie Teatru Jeleniogórskiego powstał spektakl "Honor Samuraja" Adama Rappa - tragikomedia o toksycznej rodzinie z przedmieść Chicago, która żyje w świecie alkoholu, narkotyków, prostytucji, telewizji i gier komputerowych. Rok później Strzępka na Scenie Polskiej w Czeskim Cieszynie pracowała nad "Prezydentkami" Wernera Schwaba - opowieścią o trzech zrozpaczonych, samotnych kobietach, którym pozostają jedynie marzenia wygłaszane kalekim, wulgarnym językiem.

Następne przedstawienia Monika Strzępka przygotowywała wspólnie z Pawłem Demirskim. W tandemie z dramaturgiem powstały najpierw "Dziady. Ekshumacja" w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2007). Demirski mówił "Gazecie Wyborczej":

Uważam, że uwspółcześnianie klasyki polega na ubogaceniu jej o naszą wiedzę historyczną, której siłą rzeczy nie miał autor.

I w taki współczesny sposób próbował "ekshumować" Adama Mickiewicza. Z dramatu zostawił niektóre postaci: Konrada, Księdza, Panią Rollinson, w inscenizacji pojawiły się też echa scen Zaduszek, Wielkiej Improwizacji, balu u Senatora. Demirski mocno nasycił swój scenariusz dzisiejszymi odwołaniami i tymi z niespecjalnie dalekiej przeszłości.

"Courtney Love"w reżyserii Moniki Strzępki [galeria]

Styl wyświetlania galerii

wyświetl slajdy

Strzępka mówiła "Gazecie Wyborczej":

Polacy wielu rzeczy w ogóle nie przyjmują do wiadomości, nie radzą sobie z przeszłością. To jest przedstawienie polityczne. Ale teraz w Polsce co tydzień pojawiają się okoliczności, które sprawiają, że ten tekst zabrzmi jeszcze mocniej. Historia nam pomaga.

Spektakl był próbą pokazania naszych narodowych grzechów i narodowej pamięci. Joanna Derkaczew pisała dla "Wyborczej":

Te wyznania nie układają się w świadectwo polskiego męczeństwa, ale polskich win. Współczesna ekshumacja "Dziadów" nie jest spod ziemi, ale spod dywanu, gdzie przez dziesięciolecia zamiatano niewygodne sprawy. Ale swąd jest nie mniejszy. Spektakl odbiera status pokrzywdzonej całej Polsce. Młodym i starym, prawym i lewym, czarnym i czerwonym. Zostawia widzów w cuchnącym bagienku wzajemnych pretensji i nienawiści.

Jednak większość recenzentów pisała, że "Dziady" utonęły w konwencji kabaretowej, a tekst Demirskiego w płaskiej doraźności.

Kolejna realizacja teatralnego duetu rozdrapująca polskie rany, próbująca dokopać się do naszej narodowej świadomości – spektakl "Był sobie Polak, Polak, Polak i diabeł, czyli w heroicznych walkach narodu polskiego wszystkie sztachety zostały zużyte" wystawiony został w wałbrzyskim Teatrze Dramatycznym (2007). W tej politycznej burlesce o narodowych wartościach, mitach, kompleksach i słabościach twórcy pokazali groteskowy i podszyty gorzką prawdą obraz polskiego społeczeństwa. Z kolei przygotowana w Teatrze Polskim we Wrocławiu "Śmierć podatnika" (2007) na cel brała konsumpcyjne społeczeństwo. Rozegrana w konwencji farsy historia pewnej bananowej republiki była opowieścią o neoliberalnym społeczeństwie. Następny wspólny projekt Strzępki i Demirskiego to spektakl "Diamenty to węgiel, który wziął się do roboty" (2008, Teatr im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu) - aktualna wariacja na temat Czechowowskiego "Wujaszka Wani" z postacią przerysowanego, biernego wujaszka, którego pokazano jako ofiarę transformacji, osobę wykluczoną z nowego, dzikiego, kapitalistycznego świata. Katarzyna Kamińska pisała we wrocławskim wydaniu "Wyborczej":

"Diamenty" to spektakl ważny i zabawny. Strzępka i Demirski nie szukają rozwiązań, nie stają w niczyjej obronie. Uświadamiają tylko, że kapitalistycznej maszynie niewiele mamy do powiedzenia: albo wchodzimy w jej tryby, słuchamy instrukcji, co jeść, jak się ubierać i o której chodzić spać, albo lądujemy w lamusie społeczeństwa.

W Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu z inspiracji "Operą żebraczą" Johna Gaya i "Operą za trzy grosz" Bertolta Brechta powstała "Opera gospodarcza dla ładnych pań i zamożnych panów" (2008). Demirski i Strzępka w uprawianej od kilku lat formule teatru kabaretowego, lewicowo zaangażowanego i programowo prowokacyjnego zajęli się tym razem filantropią, która przynosi zyski głównie pomagającym, pozwala na zdobycie władzy i pieniędzy. Z kolei w "Sztuce dla dziecka" (2009, Teatr im. Norwida w Jeleniej Górze), posługując się gagami i grubym dowcipem, próbowali analizować pamięć o wojnie i Zagładzie.

"Ciemności" Pawła Demirskiego i Moniki Strzępki [galeria]

Styl wyświetlania galerii

wyświetl slajdy

Kolejny spektakl duetu to inspirowany powieścią "Czterej pancerni i pies" - "Niech żyje wojna!" przygotowany w 2009 roku w wałbrzyskim Teatrze Dramatycznym. Przed premierą twórcy mówili:

Nie rozliczamy, ani nie próbujemy narzucić własnej wersji wydarzeń. Próbujemy tylko upomnieć się o to, co w historii przemilczane, odrzucone.

Joanna Wichowska komentowała na portalu dwutygodnik.com:

Spektakl "Niech żyje wojna" zaczyna się tam, gdzie czterej pancerni i pies nigdy nie dotarli. Moskwa, 3 sierpnia 1944 roku, premier Mikołajczyk u Stalina (a w Warszawie Powstanie). Moment historyczny, wobec którego, będąc Polakiem, koniecznie trzeba się jakoś ustosunkować. Nawet jeśli się nie wie, kto to Mikołajczyk, a kto, powiedzmy, Rymkiewicz. I co to właściwie jest ta polityka historyczna. Bo, zwłaszcza będąc Polakiem, wciąż trzeba wybierać: PRL-owskie seriale wojenne czy "powstańcza" płyta Lao Che? Janek Kos czy Krzysztof Kamil Baczyński? Lwów i Wilno, czy Ziemie Odzyskane? Wybita inteligencja, czy ciocia ze wsi? Wspomnienia cudze, czy własne? Cudze czy własne minuty ciszy?

W 2010 roku duet zaprezentował publiczności dedykowany legendom polskiej kultury spektakl "Był sobie Andrzej, Andrzej, Andrzej i Andrzej". Mówili o nim tak:

Przysłowie mówi, że o gustach się nie dyskutuje. My chcemy dyskutować właśnie o guście a co za tym idzie o polskiej kulturze. Chcemy skonfrontować przeszłość ze współczesnością, mity dotyczące polskiej kultury z postulatami nowych twórców. Poszukać odpowiedzi co właściwie znaczy dobry gust? W jaki sposób się kształtuje. Czy nie dyskutujemy o guście bo jesteśmy społeczeństwem pluralistycznym, czy może dlatego, że nie ma o czym dyskutować bo wiemy że dobry gust jest tylko jeden? "Był sobie Andrzej…" jest spektaklem o legendach polskiej kultury, o polskim teatrze, o narracjach tworzonych przez artystów do opisania polskiego społeczeństwa, wreszcie próbą odpowiedzi na pytanie o relacje pomiędzy twórcą a widzem.

Z kolei w głośnej "Tęczowej Trybunie 2012" Strzępka wzięła na reżyserski warsztat temat mniejszości seksualnej – geje walczą u niej o prawa do własnego sektoru na Stadionie Narodowym. "Tęczowa..." nie jest jednak, jak zauważa Magda Piekarska w Gazecie Wyborczej, interwencyjną wypowiedzią w sprawie gejowskiej inicjatywy.

"Tęczowa Trybuna 2012" w reżyserii Moniki Strzępki [galeria]

Styl wyświetlania galerii

wyświetl slajdy

Wszyscy jesteśmy pedałami - mówi jedna z postaci. I taki właśnie przekaz płynie ze sceny. Nie ma tu znaczenia orientacja seksualna - rzecz w tym, że dokładnie tak jak "tęczowi" w spektaklu traktowani są wszyscy obywatele w relacjach z władzą. Teatralny duet stawia Polakom gorzką diagnozę, bez taryfy ulgowej. To nie może się udać - wydają się mówić Strzępka i Demirski. Więcej: w tym kraju nic nie może się udać.

"Tęczowa Trybuna 2012" miała premierę rok przed mistrzostwami Europy w piłce nożnej Euro 2012 i wywołała gorące dyskusje wśród krytyków i publiczności. Podobnie jak "O dobru", w którym twórcy zabrali głos w sprawie kondycji współczesnego teatru i jego roli w życiu publicznym. Anka Herbut pisała w "Dwutygodniku":

Spektakularną karierę zespołu Nirvana z realiami polskiego show biznesu lat dziewięćdziesiątych reżyserka połączyła we wrocławsim spektaklu "Cortney Love". To, jak czytamy na stronie Teatru Polskiego, muzyczna opowieść o schematach, ograniczeniach i zbanalizowaniu możliwych dróg kariery. Courtney Love – osoba wiernie towarzysząca sukcesowi Nirvany i jednocześnie posądzana o doprowadzenie do upadku grupy – staje się figurą, która z łatwością katalizuje w sobie negatywne skutki rzeczywistości kapitalistycznej. Pracownik traktowany jak towar bądź klient. To chyba najsmutniejsze przedstawienie Strzępki i Demirskiego. Poczucie rozczarowania, bycia częścią nadpsutego mechanizmu, przenosi się ze sceny na widownię, wyzwalając stan niemalże depresyjny i powodując wrażenie wyczerpania i bezsilności.

Spektakl z sukcesem prezentowany był także w festiwalowym namiocie gdyńskiego Openera. Na reżyserskim koncie Strzępki znalazła się także przyglądająca się biznesowym układom "Firma"; 'Bierzcie i jedzcie", spektakl o obsesji zdrowego żywienia i dietetycznych mitach oraz pierwszy w polskim teatrze serial polityczny "Klątwa. Odcinki z czasów beznadziei".

"Artyści" Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego [galeria]

Styl wyświetlania galerii

wyświetl slajdy

W grudniu 2014 roku Strzępka i Demirski pokazali w krakowskim Starym Teatrze swój nowy spektakl "nie-boska komedia. WSZYSTKO POWIEM BOGU!". Była to o tyle sensacyjna premiera, że w grudniu 2013 roku "Nie-Boską komedię. Szczątki" miał pokazać Oliver Frljić. Jego inscenizacja miała być skupiona wokół problemu polskiego antysemityzmu. Jan Klata, ówczesny dyrektor krakowskiego Starego Teatru, zdecydował jednak przerwać próby do spektaklu. Rok później swoje odczytanie romantycznego dramatu zaprezentowali Strzępka z Demirskim, choć ich spektakl był, jak czytamy w opisie, jedynie zainspirowany "Nieboską komedią". Dramaturg zaznaczył też, że przedstawienie nie miało związku z realizacją Frlijća.

Twórcy, jak tłumaczył Demirski, sięgnęli po tę sztukę nie po to, by Krasińskiego poprawiać, ale go interpretować. Polski wieszcz staje się w inscenizacji Strzępki jedną z głównych postaci, grany jest przez Marcina Czarnika i Małgorzatę Hajewską-Krzysztofik. Jak w wielu przedstawieniach duetu, postaci mnożą się i mieszają ze sobą – wieszcz spotyka się na scenie choćby z… Wilkiem z Wall Street. Łukasz Gazur podsumowywał w "Dzienniku Polskim":

Ten spektakl w Narodowym Teatrze Starym ma to, co ma większość spektakli duetu Strzępka – Demirski: społeczny nerw, energię, a także spojrzenie na narodowe blizny. Do tego jeszcze doskonałe aktorstwo.

Odbiór przedstawienia, jak relacjonowała Olga Katafisz na portalu teatralny.pl, był niezwykle żywy. Spektakl został doceniony również przez recenzentów, zdobył tez wiele nagród, m.in. Grand Prix oraz nagrodę dla zespołu aktorskiego na 40 Opolskie Konfrontacje Teatralne, Nagrodę Teatralną im. St. Wyspiańskiego dla zespołu aktorskiego czy dodatkową nagrodę za najlepszy tekst dramatyczny dla Demirskiego na festiwalu Boska Komedia.

W maju 2016 roku w warszawskim Teatrze Żydowskim premierę miało przedstawienie "Marzec '68. Dobrze żyjcie – to najlepsza zemsta". Jak pisali w opisie przedstawienia twórcy:

To nie jest przedstawienie historyczne, czy dokumentalne. To jest przedstawienie o łatwości z jaką ludzie podporządkowują sobie wydarzenia, tak, żeby pasowały do ich poglądów. Trudno o wyciąganie tzw. lekcji z historii, kiedy historię traktuje się jak młotek na politycznych przeciwników.

Duet Strzępka/Demirski zrealizował także pierwszy telewizyjny serial o kulisach polskiego środowiska teatralnego. "Artyści" w warstwie fabularnej przedstawiają kulisy funkcjonowania jednego z warszawskich teatrów miejskich, jednak opowieść odczytywana może być jako wieloznaczna metafora, w której ogniskują się problemy współczesności oraz konflikt sztuki i działań kulturalnych z twardymi uwarunkowaniami ekonomicznymi. Pierwszy odcinek "Artystów" na specjalnym, przedpremierowym pokazie spotkał się z bardzo ciepłym przyjęciem widowni - zauważyła Kalina Mróz w Gazecie Wyborczej.

"Ze względu na dużą dawkę inteligentnego, dość wisielczego poczucia humoru i bardzo przekonujące przedstawienie polskiego środowiska teatralnego. Nie ma mowy o rażącym w polskich serialach sterylnym pokazywaniu Warszawy czy papierowych postaciach. Aktorzy grają w nieco przerysowany, celowo teatralny sposób, ale nie wypadają karykaturalnie. Sporo w tym dowcipów, które rozbawią zwłaszcza znawców tematu. Strzępka i Demirski uważają jednak, że widzowie spoza środowiska teatralnego również mogą się zainteresować ich produkcją. Do nakręcenia telewizyjnej rozprawy o teatrze zachęcił ich zwłaszcza cieszący się wielką popularnością serial "Mad Men" o agencji reklamowej i copywriterach."

- To może być najlepszy serial TVP od lat - komentował z kolei Łukasz Adamski, publicysta portalu wpolityce.pl

"Byskotliwy, autoironiczny scenariusz, krwiste postacie, świetne tempo akcji i, co najistotniejsze, doskonała satyra na świat teatru. Pilotażowy odcinek Artystów pokazuje, że potrafimy robić seriale na wyśrubowanym światowym poziomie."

"M.G." w reżyserii Moniki Strzępki [galeria]

Styl wyświetlania galerii

wyświetl slajdy

Kolejną premierą zaprezentowaną przez duet w krakowskim Starym Teatrze był "Triumf woli". Premiera odbyła się w sylwestrową noc, ostatni dzień 2016 roku. Zapowiedzi spektaklu, w kontekście całokształtu twórczości, były dość zaskakujące: tym razem Strzępka i Demirski mieli pokazać widowni "przedstawienie z optymistycznym przesłaniem". Pomysł był dość prosty: w wyniku katastrofy lotniczej na bezludnej wyspie spotkały się różne postaci, które do opowiedzenia miały podnoszące na duchu historie życiowe. Wśród nich znaleźli i znalazły się m.in. Kathrine Switzer, pierwsza kobieta, która przebiegła bostoński maraton, czy wspólnie sprzeciwiający się Margaret Thatcher walijscy górnicy oraz londyński aktywiści LGBT.

Witold Mrozek pisał o spektaklu w "Gazecie Wyborczej":

Za skomplikowanym, wielowarstwowym tekstem Demirskiego stoi więc na pierwszy rzut oka prosta filozofia. Gdyby brać ją dosłownie - to bardziej coaching niż terapia. Czy "Triumf woli" to teatralne "Róbmy swoje" na 2017 r.? Piosenka Młynarskiego okazała się hitem, "Triumfowi woli" w Starym również można wróżyć sukces. Nawet jeśli w uratowanej interwencją deus ex machina intrydze i we wróżkach pocieszycielkach zobaczymy spiętrzoną ironię.

Można dodać, że na ironię i nieco bardziej skomplikowane motywacje, niż deklarowana przez Strzępkę w wywiadzie chęć "wykonania przewrotu optymistycznego", wskazuje też tytuł przedstawienia, jasno nawiązujący do propagandowego filmu Leni Riefenstahl.

Kolejnym spektaklem w reżyserii Strzępki, tym razem zrealizowanym w Teatrze Polskim w Poznaniu, było "K." (premiera: 4 listopada 2017). Głównym bohaterem przedstawienia jest postać wyraźnie wzorowana na Jarosławie Kaczyńskim (gościnnie gra go Marcin Czarnik), akcja zaś rozgrywa się w wieczór wyborczy 2019 roku. Obok polityka na scenie pojawiają się Donald (Jacek Poniedziałek/Michał Kaleta), Duch Unii Wolności (Joanna Drozda), Człowiek od Prezesów (Wojciech Kalwat) czy Partia Clownów (Jakub Papuga). Aneta Kyzioł z "Polityki" i Witold Mrozek z "Gazety Wyborczej" umieścili przedstawienie w swoich subiektywnych rankingach 10 najważniejszych wydarzeń teatralnych 2017 roku.

W styczniu 2018 roku w warszawskim Teatrze Imka Strzępka i Demirski pokazali "Ciemności" (koprodukcja z Teatrem im. Żeromskiego w Kielcach). Spektakl powstał w ramach Roku Conrada. Demirski postanowił wziąć na warsztat najbardziej znane dzieło pisarza, "Jądro ciemności"; nie stworzyli jednak ze Strzępką jego scenicznej adaptacji, a raczej nowe przedstawienie, wzbogacone o współczesne konteksty, w tym charakterystyczną dla duetu krytykę kapitalizmu. Recenzenci zwracali uwagę na minimalistyczną, ale efektowną scenografię, za którą odpowiedzialny był Arek Ślesiński.

"Wracamy do ostrzejszego tonu" – tak Demirski zapowiedział nowe przedstawienie duetu, "Rok z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej", który premierę miał 30 listopada 2018 roku w Starym Teatrze w Krakowie. Był to pierwszy spektakl zrealizowany w instytucji od momentu, w którym złożona z aktorów Rada Artystyczna przejęła pieczę nad jej repertuarem. Strzępka i Demirski w swojej realizacji znów przyglądali się klasie średniej i jej obyczajom.

W maju tego samego roku w Teatrze Polskim w Warszawie odbyła się premiera "Króla" na podstawie głośnej powieści Szczepana Twardocha. Demirski, który przygotował tekst, tym razem postanowił pozostać wierny powieści, którą zachwycał się w rozmowie z Agatą Trzebuchowską dla "Przekroju":

To jest świetnie napisana książka. Na co dzień nie czytam beletrystyki, raczej literaturę faktu, ale Króla dosłownie połknąłem. Ujęła mnie atmosfera tej powieści, wyraziści bohaterowie, polsko-żydowska Warszawa pełna politycznych podziałów, pewien rodzaj humoru, ale także rozpaczy.

Trzyipółgodzinne przedstawienie zrealizowane zostało z rozmachem. Za scenografię odpowiedzialna była Anna Maria Karczmarska.

W 2019 roku wyreżyserowała "Świętą Joannę" – spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Przedstawienie na podstawie tragedii George’a Bernarda Shawa (wystawionej ostatni raz trzydzieści pięć lat temu) zapowiadane było jako dialog między realiami XV-wiecznej Francji i losem Joanny d’Arc oraz współczesnością naznaczoną odmienianym przez wszelkie przypadki kryzysem. "Święta Joanna" była kolejnym spektaklem studenckim wyreżyserowanym przez Strzępkę – wcześniej, w 2013 roku we wrocławskiej filii szkoły teatralnej stworzyła "Love&Information" (tłumaczenie tekstu brytyjskiej autorki Caryl Churchill przygotował Paweł Demirski). Wrocławski dyplom okazał się frekwencyjnym hitem, a zdobycie na niego biletu wymagało niemałych wysiłków.

W grudniu 2020 roku wyreżyserowała "Jeńczynę" – spektakl na podstawie tekstu Demirskiego o lękach i fantazjach seksualnych Polaków. Jak określili twórcy, "Jeńczyna" stanowić miała próbę “otwartej i wyzbytej uprzedzeń rozmowy o seksie”. Tajemniczy tytuł miał być zaś odniesieniem do słowa "jeniec" i określeń związanych z rodzajem mięsa (jak np. "cielęcina"); odniesieniem wyrażającym cierpienie związane z niemożliwością odnalezienia odpowiedniego języka do rozmów o seksie.

Już w lutym kolejnego roku duet Strzępka/Demirski powrócił (po dobrze przyjętym "Królu") do Teatru Polskiego w Warszawie, gdzie odbyła się premiera "M.G.", wyczekiwanego spektaklu bazującego na fenomenie i postaci słynnej restauratorki i osobowości telewizyjnej o tytułowych inicjałach.

We wrześniu 2021 roku Stowarzyszenie Filmowców Polskich ogłosiło, że padł pierwszy klaps na planie filmu "Zaprawdę, Hitler umarł" – pełnometrażowego debiutu fabularnego duetu Strzępka/Demirski. Film zapowiadany jest jako narracja kontrfaktualna – według scenariusza naziści wygrywają drugą wojnę światową, a Europa jest nie kontynentem, ale państwem. "Zaprawdę, Hitler umarł" powstaje w Studiu Munka w ramach programu "60 minut" wspieranego przez Polski Instytut Sztuki Filmowej.

W styczniu 2022 roku wygrała w konkursie na stanowisko dyrektora lub dyrektorki Teatru Dramatycznego w Warszawie. Funkcję tę pełnić będzie od września 2022 roku, przejmując posadę po Tadeuszu Słobodzianku, dramatopisarzu piastującym to stanowisko przez ostatnie dwie kadencje (od roku 2012). Jesienią 2021 roku w ramach listu otwartego Strzępka skrytykowała regulamin konkursu i zawarte w nim wymogi, zarzucając władzom Warszawy tworzenie i kultywowanie tzw. szklanych sufitów, czyli niewidzialnych, aczkolwiek silnie odczuwanych przez kobiety lub mniejszości barier uniemożliwiających rozwój życia zawodowego i zajmowanie wysokich pozycji. "Jestem dojrzałą kobietą i z całą mocą domagam się równego traktowania. Nie przywilejów. Po prostu równości", pisała w odezwie opublikowanej w mediach społecznościowych. Zwycięska koncepcja programowa Strzępki zawiera wizję Teatru Dramatycznego jako instytucji feministycznej, opierającej się na takich filarach, jak demokracja, ekologia, prawa i głosy mniejszości, czy inkluzywność.

Strzępka jest bohaterką filmu dokumentalnego "Ustalenia, które zostały ustalone" w reżyserii Magdaleny Mosiewicz, pokazującego kulisy pracy nad różnymi przedstawieniami tandemu. Film obejrzeć można na stronie Ninateki.

Wspólnie z Demirskim, Tomikiem Grewińskim oraz Tomkiem "Bolkiem" Sierajewskim tworzy zespół muzyczny Czerwone Świnie. Jest jego wokalistką. Zespół ma na koncie jeden album o wdzięcznym tytule "Basta, dziwko".

Autorka: Monika Mokrzycka-Pokora, grudzień 2007. Ostatnia aktualizacja: luty 2022 (MO)