Opublikowała w języku angielskim dwie antologie polskiej literatury: "The Modern Polish Prose" (1945) oraz "The Modern Polish Mind" (1962). Przed wojną wydała też kilka zbiorów opowiadań dla młodzieży, a okazjonalnie próbowała sił również w dramatopisarstwie. Studiowała w Krakowie, Warszawie i w Nancy, dzieląc swoje zainteresowania między literaturę polską, francuską i muzykę.
Przez cały okres przedwojenny, a sporadycznie i później, Kuncewiczowa występowała jako śpiewaczka, a wątki muzyczne często przewijają się w jej utworach. Przez pewien czas pracowała jako tłumaczka w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, uczestnicząc nawet w konferencji pokojowej w Paryżu w roku 1919. W roku 1921 wyszła za mąż za eseistę, prawnika i polityka Jerzego Kuncewicza, a rok później urodził się Witold Kuncewicz, ich jedyny syn i późniejszy założyciel Fundacji Kuncewiczów.
Pisarka debiutowała – jeszcze pod panieńskim nazwiskiem Szczepańska – w warszawskim "Pro Arte et Studio" opowiadaniem "Bursztyny". Większą aktywność literacką sygnalizuje jednak dopiero rok 1926, kiedy wydany zostaje tekst z historii Chin, zatytułowany "Tseu-Hi, władczyni bokserów". Utwory Kuncewiczowej pojawiały się często na łamach tygodnika "Bluszcz", a ona sama uczestniczyła w życiu literackim także jako członkini PEN Clubu.
Po wybuchu II wojny światowej Kuncewiczowa mieszkała we Francji, następnie w Anglii, a po roku 1955 w Stanach Zjednoczonych, gdzie przez pewien czas prowadziła wykłady z literatury polskiej na Wydziale Slawistyki Uniwersytetu w Chicago. Nie zatraciła jednak kontaktu z Polską, w której pojawiała się co jakiś czas. W latach siedemdziesiątych na stałe wróciła do Kazimierza nad Wisłą, gdzie obecnie znajduje się jej grób, a także dom, w którym niegdyś zamieszkiwała wraz z mężem, zwany Kuncewiczówką. Budowany był on od roku 1935, według projektu Karola Sicińskiego, architekta i konserwatora zabytków. W charakterze ciekawostki warto podać fakt, że jako kamień węgielny zamurowano wówczas dwie książki: "Dwa księżyce" Marii oraz "Przebudowę" Jerzego Kuncewiczów. Obecnie w domu znajduje się muzeum poświęcone Kuncewiczom oraz ich bratankowi – Janowi Józefowi Szczepańskiemu.
Niezależnie od utworów prozatorskich Kuncewiczowa jest autorką pierwszej w Polsce powieści radiowej "Dni powszednie państwa Kowalskich" kontynuowanej jako "Kowalscy się odnaleźli". Część odcinków była emitowana przez Radio Wolna Europa. Później powstali jeszcze "Kowalscy w Anglii", a przez pewien czas pisarka nosiła się z zamiarem stworzenia kolejnej, tym razem amerykańskiej części tej sagi.
W 1938 roku Kuncewiczowa została laureatką Złotego Wawrzynu Polskiej Akademii Literatury, w 1937 – nagrody literackiej miasta Warszawy. W roku 1982 otrzymała nagrodę Polskiego Ośrodka Stowarzyszenia Kultury Europejskiej SEC; w tym samym roku Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie przyznał jej tytuł doktora honoris causa.
Pierwszym istotnym dziełem pisarki był zbiór opowiadań "Przymierze z dzieckiem". Tytułowe opowiadanie eksploruje temat narodzin, macierzyństwa i zawiązanych z nimi przeżyć, przy czym więź z dzieckiem przedstawiona zostaje jako coś, co kobieta musi w sobie wypracować. Książka zawiera jeszcze teksty zatytułowane "Prawa i lewa ręka", "Polska na fiszmarku" oraz "Tamto spojrzenie". Zbiór ten pokazuje już niemal wszystkie właściwości dojrzałego pisarstwa Kuncewiczowej: umiejętność psychologicznego wglądu, niecofanie się przed literacką obróbką motywów fizjologicznych, przekonanie o wpływie psychologicznej przeszłości na teraźniejszość, wreszcie mniej lub bardziej wyraźną obecność elementu autobiograficznego w pisarstwie. Swoistą kontynuacją "Przymierza z dzieckiem" – opisującą jednakże wcześniejszy etap życia – jest mikropowieść "Twarz mężczyzny", traktująca o wpływie erotyzmu na rozwój duszy kobiety.
Sporą popularność, ugruntowaną inscenizacją filmową reżyserowaną przez Andrzeja Barańskiego (1993), zdobył zbiór powiązanych ze sobą opowiadań "Dwa księżyce". Warto zobaczyć, w jaki sposób dzieło Kuncewiczowej postrzegał sam reżyser:
W zbiorze jej nowel znalazłem to, co ogromnie cenię. Zmysł obserwacyjny, wyczulony na językowe niuanse słuch, wyjątkową znajomość opisywanego środowiska i doskonale nakreślone portrety psychologiczne.
Utwór tytułowy przedstawia głównych bohaterów cyklu, którym następnie poświęcone zostają poszczególne opowiadania. Postaci da się podzielić na dwie grupy – miejscowych oraz "letników", zazwyczaj przedstawicieli inteligencji bądź artystów. Szczególną cechą tomu jest montowanie obrazu świata przedstawionego z poszczególnych, drobnych epizodów, sytuujące cały zbiór gdzieś między cyklem opowiadań a powieścią. Nawiasem mówiąc, takie rozwiązanie kompozycyjne było dość popularne w prozie przedwojennej – wystarczy przypomnieć "Ludzi stamtąd" Marii Dąbrowskiej.
Za najważniejsze dzieło Kuncewiczowej jednomyślnie uznawana jest "Cudzoziemka". Powieść tę drukowano wpierw w odcinkach w dzienniku "Kurier Poranny", potem opublikowało ją wydawnictwo "Rój". Do wybuchu II wojny światowej ukazały się cztery wznowienia; piąta reedycja miała miejsce w Nowym Jorku w roku 1945, gdy Marian Kister reaktywował wydawnictwo pod zmienioną nazwą "Roy Publishers". Książka cieszyła się dużą popularnością i uznaniem, a z czasem została przetłumaczona na kilkanaście języków (wersję francuską sygnował Claude Backvis). Wprawdzie nagrodę "Wiadomości Literackich" utraciła na rzecz powieści "Sól ziemi" Józefa Wittlina, lecz trzy pochwalne recenzje napisał o niej Bruno Schulz. W jednej z nich stwierdzał:
Kuncewiczowa zna wszystkie tajemnicze drogi, kręte przesmyki i ścieżki złości, wszystkie jej manifestacje i wybuchy, cała biedna, wysilona perfidia nieszczęśliwego, zaplątanego w siebie charakteru podpatrzona jest i oddana z niesłychaną maestrią.
