"Architektura w Polsce 1945–1989" jest próbą opisu PRL-owskiej przestrzeni, w której formy architektoniczne zapisane są na zasadzie stopklatek. Autorka ożywia poszczególne kadry, choć emocje są tu miękko stonowane. Całość uporządkowana jest z zachowaniem zasad chronologii: od pogłosu modernizmu w odbudowywanym kraju, przez idee socrealizmu, aż po postmodernistyczną grę z widzem.
Cymer prześwietla polską przestrzeń wzdłuż i wszerz, wybierając najciekawsze architektoniczne kąski: bloki, osiedla, centra miast, szkoły, uczelnie wyższe, obiekty kultury i sportowe, wieżowce, kościoły i inne. Projekty mniej lub bardziej udane, ale z jakichś powodów zasługujące na uwagę. Są ikony, autorka pokazuje je jednak z nie zawsze oczywistej perspektywy, np. gdy przypomina o wkładzie "anonimowych" polskich artystów w wyposażenie i działanie Pałacu Kultury i Nauki. Nie brakuje również odkryć, zaskakujących zarówno dla czytelnika, jak i samej historyczki sztuki, o czym ta zapewnia w wywiadach i na spotkaniach autorskich.