W 1986 roku ukończyła Wydział Scenografii warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz Architektury na Politechnice Warszawskiej. Z teatrem związana jest od lat 90. Pracuje przede wszystkim w teatrach warszawskich.
Współpracowała z Michałem Ratyńskim, przygotowała kostiumy do m.in. "Ten list napisał do mnie Fernando Krapp" Tankreda Dorsta w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1992), "Czasu i pokoju" Botho Straussa w warszawskim Teatrze Szwedzka 2/4 (1993) oraz "Madame Therése" wg Blaise Cendrasa w Teatrze Rozrywki w Chorzowie (2001). Projektowała też scenografie do przedstawień Agnieszki Glińskiej, z którą na warszawskich scenach zrealizowała m.in. głośny monodram Doroty Landowskiej "Jordan" Anny Reynolds i Moiry Buffini (1996), "Korowód" Arthura Schnitzlera (1997) i "Opowieści lasku wiedeńskiego" Ödöna von Horvatha (1998) w Teatrze Ateneum, "Trzy siostry" Antoniego Czechowa (1998) i "Kalekę z Inishmaan" Martina Mc Donagha (1999) w Teatrze Powszechnym oraz "Barbarzyńców" Maksyma Gorkiego (2000), Bambini di Praga Bohumila Hrabala (2001) i "Stracone zachody miłości" Szekspira (2003) w Teatrze Współczesnym, Poduszyciela Martina McDonagha (2006) w Teatrze Narodowym w Warszawie, Lulu na moście Paula Austera (2008) w Teatrze Dramatycznym w Warszawie, Sztuki bez tytułu Antoniego Czechowa (2009) w Teatrze Współczesnym w Warszawie oraz Mewy (2010), Pożegnań (2012) i Iwony, księżniczki Burgunda (2014), jednej z głośniejszych realizacji Glińskiej ostatnich lat.
Często pracowała także z Grzegorzem Jarzyną. Na deskach warszawskiego Teatru Rozmaitości (obecnie TR Warszawa) stworzyła dekoracje do Magnetyzmu serca Aleksandra Fredry (1999) i "Księcia Myszkina" na podstawie "Idioty" Fiodora Dostojewskiego (2000) oraz kostiumy do Uroczystości / Festen Thomasa Vinterberga i Mogensa Rukova (2001). Z Jarzyną pracowała również projektując scenografię do "Doktora Faustusa" Thomasa Manna na scenie wrocławskiego Teatru Polskiego (1999), w wiedeńskim Burgtheater nad Lew w zimie (2007), w Operze w Lyon przy realizacji Gracza (2009) oraz w Bawarskiej Operze Narodowej przy Dziecku i czarach oraz Karle (2011), w Toneelgroep w Amsterdamie przy Fredrze Jeana Racine'a (2011) oraz w Staatsoper Monachium podczas pracy nad Dzieckiem i czarami/Karłem (2011). Ponadto zrealizowała scenografię do Aretei Grzeogrza Jarzyny w ramach projektu „Odyseja Europa” w Schauspiel Essen (2010).
Maciejewska była także autorką kostiumów do "Bilarda petersburskiego" wg Fiodora Dostojewskiego (1997) i oprawy plastycznej do "Tamy / The Weir" Conora McPhersona (1999) - spektakli Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej przygotowanych w warszawskim Teatrze Studio. Z Redbadem Klynstrą zrealizowała m.in. Gry Edny Mazyi we Wrocławskim Teatrze Współczesnym (2003) oraz "Electronic City" Falka Richtera w TR Warszawa (2003).
Scenografie Maciejewskiej cechuje prostota i funkcjonalizm oraz celne, ale nie nachalne odniesienia do rzeczywistości. W brawurowej scenicznej interpretacji Fredry - "Magnetyzmie serca" "galopowała" przez epoki potraktowane tutaj z humorem i oddechem, zapowiadającym współczesność, w której rozegrały się ostatnie sekwencje spektaklu. W "Trzech siostrach" tytułowe bohaterki ubrała w popularne ciuchy, w przedstawieniu Howie i Rookie Lee Marka O'Rowe'a w reżyserii Artura Urbańskiego (TR Warszawa, 2001) wzniosła replikę klatki wielkiego bloku ze skrzynkami na listy i jarzeniówkami, w "Obróbce" Martina Crimpa (2002) kolejnym spektaklu Urbańskiego z TR - zbudowała sushi bar, ale i bardzo umiejętnie poszerzyła teren gry. Podobnie jak wcześniej w "Bambini di Praga", gdzie stworzyła przestrzeń, na którą składały się podświetlone kolumny, drewniane taborety i ławy oraz wahadłowe drzwi. Miejsce akcji płynnie zmieniało się, było poczekalnią dworcową, pociągiem, hotelem, ogrodem, czy szkołą tańca. Pytana o inspiracje do tworzenia scenografii powołuje się na prace angielskiego fotografika Cecila Beatena, który zajmował się przede wszystkim portretami oraz fotografował modę.
Maciejewska fascynuje się kamieniami i skamielinami, ich formy i faktury wykorzystuje później w komponowaniu kostiumów. Teatralne kostiumy Maciejewskiej, mimo że często wykorzystują związki z epoką historyczną, zawsze odnoszą do teraźniejszości. Scenografka poszukuje takich znaków, które w stroju aktora byłyby czytelne dla widza.
"W kostiumie nie może być fałszu. Mam wrażenie, że czasami kostium historyczny przytłacza osobowość postaci - aktora, po prostu ją zabija" - mówiła Maciejewska. - "A proste, nawet dyskretne rozwiązanie plastyczne ma niekiedy niezwykłą siłę wyrazu i niesie intensywne myślowe przesłanie. Bliski mi, po tym względem, jest film Coppoli - 'Dracula'. Dracula ubrany jest w kostium z epoki wiktoriańskiej, a do tego nosi okularki z niebieskimi szkłami. Właśnie okularki sygnalizują bezczelność Draculi i wnoszą ze sobą energię" ("Teatr" 2000, nr 4-6).
Scenografka przyznaje, że jeśli ma problem ze strojem dla aktora zaczyna się zastanawiać, co taka osoba mogłaby mieć w kieszeniach, zwraca też uwagę na buty.
"Magda nie robi kostiumów, ale ubrania. To mnie w niej zachwyca" - mówiła o scenografce Agnieszka Glińska. - "Aktorzy nie mają poczucia, że są za kogoś przebrani, czują się swobodnie w niedoszytych, niewykończonych kostiumach, z którego kieszeni nierzadko coś wystaje. Stroje do przedstawień przywozi zewsząd: z Londynu, z łódzkich lumpeksów" ("Twój Styl" 2003, nr 5).
Maciejewska projektowała scenografie do kolejnych przedstawień TR Warszawa - Cokolwiek się zdarzy, kocham cię Przemysława Wojcieszka w reżyserii autora (2005), do spektaklu "Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku" Doroty Masłowskiej (2006) - kolejnej inscenizacji Wojcieszka oraz Heleny S. Moniki Powalisz w reżyserii Aleksandry Koniecznej (2006). Nadal współpracuje z Jarzyną. Na scenie TR zrealizowali wspólnie "Giovanniego" wg Mozarta i Moliera (2006), "T.E.O.R.E.M.A.T." Piera Paolo Pasoliniego (2009) i sztukę Doroty Masłowskiej "Między nami dobrze jest" (2009). Z kolei w wiedeńskim Burgtheater pracowali nad "Lwem w zimie" Jamesa Goldmana (2007) i spektaklem "Medea", współczesną wersją mitu na podstawie scenariusza Michała Walczaka i Jarzyny (2008). Stworzyli świetne spektakle. W sztuce Goldmana
"Scenę obudowano z trzech stron szklanymi ścianami, pozwalającymi wejrzeć w inne pomieszczenia rezydencji; fitness studio czy bar - wszystko to skąpane w zielonej tonacji z przyćmionym światłem, dostrojonym do atmosfery bożonarodzeniowej" - pisała Grażyna Krzechowicz ("Odra" 2008, nr 4).
Takie scenograficzne ujęcie oraz dyskretna reżyseria pozwoliły na wybrzmienie aktorskich emocji. Powstał współczesny thriller, okrutna opowieść z kręgu finansowych potentatów. W hipnotycznej i żarliwej "Medei" rzecz rozgrywała się w porządnym mieszczańskim, bardzo eleganckim mieszkaniu. W takiej przestrzeni rodziła się tragedia, która przybierała coraz bardziej uniwersalny charakter.
Ostatnie spektakle, które plastycznie tworzyła Maciejewska, to m.in.: "Lulu na moście" Paula Austera w reżyserii Agnieszki Glińskiej (Teatr Dramatyczny im. Gustawa Holoubka w Warszawie, 2008), "Aktorzy prowincjonalni" Agnieszki Holland i Witolda Zatorskiego w inscenizacji Holland i Anny Smolar (Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu, 2008) i "Jedną ręką" Joël Pommerat w reżyserii Anny Smolar (Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie, 2009).
Maciejewska współpracowała również często z Andrzejem Sewerynem (np. Irydion Zygmunta Krasińskiego w Teatrze Polskim, 2013), Krystyną Jandą (liczne realizacje dla Teatru Polonia) oraz Andrzejem Żuławskim. Odpowiadała za scenografię do teatralnej wersji Aktorów prowincjonalnych Agnieszki Holland oraz spektakli Redbada Klijnstry: 111 (Teatr Narodowy w Warszawie) oraz Gier (Teatr Współczesny we Wrocławiu).
W Teatrze Telewizji Maciejewska debiutowała w 1991 roku przygotowując scenografię do "Kolejki" Władimira Sorokina w reżyserii Piotra Cieślaka. Na małym ekranie zaprojektowała jeszcze dekoracje do m.in. "Historii" Witolda Gombrowicza w inscenizacji Jarzyny (1999), "Tartuffe'a czyli obłudnika" Moliera w inscenizacji Andrzeja Seweryna (2002), "Hamleta" Szekspira - realizacji Łukasza Barczyka (2004) i "Antygony" Sofoklesa, przeniesionej w realia słowiańskie interpretacji Andrzeja Seweryna (2004). Pracowała nad dramatem współczesnym, projektowała dekoracje do "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" Petra Zelenki w reżyserii Łukasza Kosa (2004) oraz kostiumy do "Pieniędzy i przyjaciół" Davida Williamsona w reżyserii Agnieszki Glińskiej (2005) i spektaklu Łukasza Barczyka "Na południe od granicy" na podstawie powieści Haruki Murakamiego (2006).
W ciągu ostatnich kilu lat Maciejewska zdecydowanie najczęściej podejmuje współpracę z Teatrem Polonia w Warszawie, Operą Bałtycką w Gdańsku oraz Teatrem Wybrzeże w Gdyni. Wszystkie scenografie artystki w dla Teatru Polonia, stworzone były do spektakli w reżyserii Krystyny Jandy: Zmierzch długiego dnia Eugene O'Neilla (2012), Raj dla opornych Michele Riml (2015), Matki i synowie Terrence'a McNally'ego (2016).
Magdalena Maciejewska pracowała także w filmie. W 1991 roku zajmowała się rekwizytami przy produkcji "Le Septieme Enfer / Siódmego piekła" telewizyjnej koprodukcji francusko-polskiej w reżyserii Bernarda Uzana. Później razem z Andrzejem Przedworskim była odpowiedzialna za dekoracje wnętrz w Pożegnaniu z Marią Filipa Zylbera (1993). Jest autorką kostiumów do Łagodnej - filmu Mariusza Trelińskiego na motywach opowiadania Fiodora Dostojewskiego (1997), Egzekutora Filipa Zylbera (1999), Ciszy Michała Rosy (2003) oraz Tulipanów Jacka Borcucha (2004). Maciejewska przygotowywała również scenografię i kostiumy do Przemian Łukasza Barczyka (2003) i kostiumy do Wesela (2004) Wojciecha Smarzowskiego (2004), za które rok później dostała nominację do nagrody Orła - Polskiej Nagrody Filmowej. W ostatnich latach odpowiadała za stworzenie scenografii do telewizyjnych wersji sztuk Doroty Masłowskiej – do spektaklu telewizyjnego Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku (2015) oraz filmu fabularnego Między nami dobrze jest (2014). Na planie filmowym spotkała się ponownie z Jackiem Borcuchem podczas pracy nad kostiumami do jego realizacji Wszystko co kocham (2009). W 2016 zaś odpowiadała za kostiumy w pełnometrażowym musicalu Agnieszki Glińskiej #WSZYSTKOGRA.
Nagrody:
- 1998 - Nagroda za scenografię i kostiumy do spektaklu telewizyjnego "Krawiec" Sławomira Mrożka w reżyserii Michała Kwiecińskiego na 4. Ogólnopolskim Konkursie nya Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie;
- 2000 - Nagroda za scenografię do "Magnetyzmu serca" Aleksandra Fredry w reżyserii Grzegorza Jarzyny z Teatru Rozmaitości w Warszawie na 25. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych;
- 2002 - Nagroda im. Teresy Roszkowskiej; Nagroda za scenografię do spektaklu "Howie i Rookie Lee" Marka O'Rowe'a w reżyserii Artura Urbańskiego z Teatru Rozmaitości w Warszawie na 2. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu;
- 2005 - Nominacja do Orła – Polskiej Nagrody Filmowej w kategorii najlepsze kostiumy;
- 2009 - Nagroda Boskiego Komedianta za scenografię do przedstawienia "T.E.O.R.E.M.A.T." w reż. Grzegorza Jarzyny w Teatrze Rozmaitości w Warszawie przyznana podczas 2. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia "za stworzenie spójnego krajobrazu, w którym odrębność ukazuje się poprzez potężny ładunek emocjonalny; ze szczególnym wyróżnieniem za reżyserię świateł"; wyróżnienie za scenografię do Medei Grzegorza Jarzyny w Burgtheater w Wiedniu przyznane na Small Scene Theatre Festival w Rijece w Chorwacji.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, marzec 2006; ostatnia aktualizacja: październik 2016 (ND).