Рускі пераклад ХІХ стагодзьдзя аўтарства Ліядора Пальміна (1882), у адрозьненьне ад беларускага, захоўвае эквілінеарнасьць, але эквірытмічны толькі напалову – на першую палову вершаванага радка, затое другая палова робіцца сымэтрычным першай сяміскладовікам – трохстопным ямбам з жаночай клаўзулай. Далей, што праўда, зьяўляецца мужчынская рыфма, і 13 складоў такім чынам захоўваецца:
Литва, моя отчизна! ты, как здоровье наше:
Когда тебя утратим, ты нам милей и краше.
Теперь, с тобой расставшись, о родина моя,
Тебя с тоской сердечной пою и вижу я.
А вось Уладзімір Бенедзіктаў у сваім вольным перакладзе (1902), не цырымонячыся, ператварае чатырохрадкоўе зачыну ў васьмірадкоўе, а міцкевічаўскі 13-складовік – у пушкінскі чатырохстопны ямб:
Литва! отчизна дорогая!
Ты – как здоровье: мы в своем
Лишеньи, все с тобой теряя,
Тебе всю цену сознаем!
Теперь, Литва, твою красу я
Постиг и вижу всю вполне.
В чужом краю тебя рисую,
Когда тоска жмет сердце мне.
“Бог – Польшча – Міцкевіч”