Jest doktorem filologii polskiej, którą studiował na Uniwersytecie Wrocławskim i absolwentem Wydziału Reżyserii Dramatu warszawskiej Akademii Teatralnej. Był kierownikiem literackim w Teatrze im. Siemaszkowej w Rzeszowie (2003-2005) i konsultantem programowym w Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie (2004-2005). W latach 1997-2002 publikował swoje teksty na łamach "Teatru", "Dialogu", "Notatnika Teatralnego".
Karierę reżyserską rozpoczynał w Teatrze im. Węgierki w Białymstoku. W 2000 roku przygotował tam "Balladynę" Juliusza Słowackiego i "Zbrodnię i karę" Fiodora Dostojewskiego. Wkrótce w Teatrze Polskim we Wrocławiu po raz pierwszy wyreżyserował własny tekst - poetycką "Katarantkę" (2001) - zapis bólu i cierpienia starszej, niewidomej kobiety, która żyje w samotności w otoczeniu bibelotów. W monologu, wspomnieniach i snach bohaterki odbijało się jej życie, u którego kresu, także ze swej winy, została sama. Kolejny dramat Mana to rzecz o niemożności porozumienia w związku. "Historię pewnej miłości" zainspirowała "Łagodna" Dostojewskiego. Man wystawił sztukę na scenie poznańskiego Teatru Polskiego (2001). Podobnie jak w przypadku "Katarantki" reżyser operował scenicznym minimalizmem, na pierwszym planie umieścił aktorów i tekst.
"Dobry spektakl" - notowała po premierze Ewa Obrębowska-Piasecka - "prosty, zwyczajny, uczciwy, ciekawy i mądry, bo zostawił nas z pytaniami, a nie gotowymi odpowiedziami, bo powodował, że się uśmiechaliśmy, zamyślaliśmy, wsłuchiwaliśmy." ("Gazeta Wyborcza-Poznań" 2001, nr 288)
fragment słuchowiska "Historia pewnej miłości", całość na ninateka.pl
W 2004 roku w Laboratorium Dramatu Tadeusza Słobodzianka Man napisał dramat zatytułowany "111" - opowieść o, zdawałoby się, normalnej rodzinie, w której syn sięga po broń i zabija rodziców. Spektakl wyreżyserował Redbad Klynstra, przedstawienie weszło do repertuaru Teatru Narodowego. Ostatnio Tomasz Man pokazał własną interpretację sceniczną historii dzieciństwa i dojrzewania chłopca-zabójcy. "111" wystawił w toruńskim Teatrze im. Horzycy (2007).
"Man precyzyjnie pokazuje, że gotowość do zbrodni rodzi się w dzieciństwie. Ta decyzja dojrzewa w człowieku czasami z powodu pozornie błahego błędu rodzicielskiego" - notował Grzegorz Giedrys ("Gazeta Wyborcza-Toruń" 2007, nr 295).
Dla Teatru im. Modrzejewskiej w Legnicy wspólnie z Krzysztofem Bizio Man napisał tekst "Deszcze" (2005) - opowieść o pięciu rodzinach mieszkających w różnym czasie w jednej legnickiej kamiennicy. Spektakl wyreżyserowała Anna Wieczur-Bluszcz. Przedstawienie zamykało miejską trylogię, powstało po słynnej "Balladzie o Zakaczawiu" i "Wschodach i zachodach miasta". Rok później monodramy Mana "3 x 2" wystawił w Starej ProchOFFni Piotr Łazarkiewicz.
W 2007 roku wyreżyserował spektakl Teatru Telewizji na podstawie swojej sztuki "Dobrze" z Marianem Opanią, Wiktorem Zborowskim i Marcinem Hycnarem w rolach głównych.
"Sztuka "Dobrze" - jak sam tytuł wskazuje - jest o pozytywnym myśleniu, na co dzień. Trudno jest czasami ot, tak sobie powiedzieć, że jest dobrze mimo wielu spraw, które nam się na głowę walą. Ale myślę, że właśnie to naturalne, a wręcz nawet odruchowe, często obojętne - wydawałoby się - słowo: "dobrze" otwiera perspektywę i daje szansę wyjścia nawet z najgorszych tarapatów. Jest to też takie słowo zaklęcie, którym mnie częstował mój dziadek - więc jemu dedykuję tę sztukę" - mówił o swoim optymistycznym tekście autor.
W kolejnych latach "Dobrze" wystawiano także w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze i Teatrze Nowym w Łodzi.
Jest Man także autorem spektakli dla dzieci - jego "Królewna Śnieżka" została wystawiona przez Aleksandra Maksymiaka w Teatrze Lalek Banialuka w Bielsku-Białej w 2014 roku, rok później sam natomiast wyreżyserował w gdańskim Teatrze Miniatura sztukę "Zostań przyjacielem" - muzyczną historię o przyjaźni pingwinki i żółwia.
Man w teatrze sięgał również po cudze teksty, był to przede wszystkim polski dramat współczesny. Kilkakrotnie wystawiał teksty Krzysztofa Bizio - "Porozmawiajmy o życiu i śmierci" (Teatr Współczesny w Szczecinie, 2001, Teatr Powszechny w Warszawie, 2004), "Lament" (Teatr Powszechny w Łodzi, 2003), "Śmieci" (Teatr Powszechny w Warszawie, 2005) i Gabloty (Teatr Narodowy, 2006). Reżyserował sztuki Michała Walczaka - "Piaskownicę" (Teatr im. Mickiewicza w Częstochowie, 2004) i "Podróż do wnętrza pokoju" (PWST we Wrocławiu, 2006), a także "Dzień świra" Marka Koterskiego (Teatr Miejski w Gdyni, 2006). Z zachodniej dramaturgii wybrał m.in. "Prezydentki" Wernera Schwaba (Teatr Krypta w Szczecinie, 2002), "Kształt rzeczy" Neila LaBute'a (Teatr im. Siemaszkowej w Rzeszowie, 2003) i "Złodzieja" Dario Fo (Teatr im. Kochanowskiego w Opolu, 2006). Natomiast w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze realizował współcześnie potraktowaną klasykę Harpagona wg "Skąpca" Moliera (2005) i "Króla Leara" Szekspira (2007). Jest również autorem adaptacji prozy Bohumila Hrabala. Spektakl "Zbyt głośna samotność" powstał w 2003 roku w warszawskim Teatrze Studio.
Tomasz Man był założycielem wrocławskiego Teatru Pod Gryfami. W 2003 roku wystawił tu opracowany dramaturgicznie blog anonimowego internauty "Żona mnie opierniczyła", "Historię pewnej miłości" i "Oskara i Ruth" Ingmara Villqista.
Tomasz Man od lat związany jest blisko z Teatrem Polskiego Radia. Jego pierwszą realizacją była "Matka i lampart" z Ewą Dałkowską i Adamem Woronowiczem (2005), opowieść o trudnej relacji niespełnionej matki i utalentowanego muzycznie syna. W kolejnych latach napisał i zrealizował dla radia także m.in. groteskową historię zakochanej w szwedzkim zespole kobiety "Moja ABBA" z Justyną Szafran, Sandrą Korzeniak i Andrzejem Chyrą (2011), biografię niemieckiego artysty Hansa Bellmera "Świat jest skandalem" z Zygmuntem Malanowiczem w głównej roli; gorzką opowieść o emigracji "Exodus" z Natalią Rybicką i Magdaleną Popławską (2014). Jego ostatnią realizacją była współczesna, autorska opowieść o "Fauście" z Chyrą, Mają Ostaszewską i Markiem Kalitą (2015).
Nagrody:
- 2002 - Nagroda Ludowego Towarzystwa Naukowo-Kulturalnego za zbiorową kreację dla twórców spektaklu "Porozmawiajmy o życiu i śmierci" Krzysztofa Bizio z Teatru Współczesnego w Szczecinie na 37. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form "Kontrapunkt" w Szczecinie
- 2005 - nagroda za scenariusz oryginalny - za tekst słuchowiska "Matka i lampart" na 5. Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji "Dwa teatry" w Sopocie
- 2006 - zielonogórski Leon 2006 - nagroda dla najlepszego spektaklu sezonu - "Harpagona" na podstawie "Skąpca" Moliera z Lubuskiego Teatru im. Kruczkowskiego w Zielonej Górze.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, luty 2008, aktualizacja: NMR, czerwiec 2016.
