Leszek Bzdyl mówił o pracy w Teatrze Dada w "Gazecie Morskiej":
Dużo uczymy się (...), także poprzez kontakt z innymi kreatorami. Wszystko to nas nasącza, ale mam wrażenie, że jesteśmy stabilni w tym, co robimy, mamy jasną i klarowną opowieść o miłości i śmierci.
Od 1998 do roku 2001 Teatr Dada współtworzył liczne projekty Bałtyckiego Uniwersytetu Tańca. W latach 2000-2007 był związany z Klubem Żak w Gdańsku, następnie w sezonie 2008/2009 podjął współpracę z Teatrem Nowym w Łodzi, a od 2008 roku związany jest z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, na którego to deskach swoją premierę miało wiele przedstawień teatru, m.in. "Czerwona Trawa", "Le Sacre" czy "Transmigrazione di Fermenti d'Amore". Zespół współpracuje też z stale z Nadbałtyckim Centrum Kultury i Fundacją Teatru Szekspirowskiego w Trójmieście, Starym Browarem, Fundacją Nuova i CK Zamek w Poznaniu, Re-wizjami w Warszawie. W latach 1996-2001 prowadził Dzień Pięknego Towarzystwa, a w latach 2002-2007 Gdańską Korporację Tańca – festiwal teatrów tańca i tańca współczesnego, promujący tancerzy i choreografów z Trójmiasta. Teatr Dada von Bzdülöw działa na styku aktorstwa i tanecznej ekspresji. Wykorzystuje poetykę purnonsenu, elementy banalnej codzienności, kontrastuje ze sobą kulturę wysoką z kiczem. Klimat swoich przedstawień buduje też poprzez plastykę sceny - operowanie światłem i kolorem. W jednym przedstawieniu Teatru Dada von Bzdülöw pojawiają się zatem pastiszowy cudzysłów i liryczny ton serio. Według członków grupy to, co najciekawsze w sztuce powstaje na "styku" różnych form i stylistyk. Dlatego aktorzy chętnie posługują się w swoich realizacjach różnymi konwencjami - odwołują się do teatru cyrkowego, jarmarcznego, pantomimy. W swoich choreografiach zespół czerpie z tradycji literackiej, przekładając idee zawarte w dziełach europejskich pisarzy na ruch, a nie skupiając się na samej fabule dzieł pisanych. W ich przedstawieniach można zauważyć fascynację Gombrowiczem ("Kilka błyskotliwych spostrzeżeń...") czy Borisem Vianem ("Czerwona trawa"). Magdalena Gołaczyńska pisała o Teatrze Dada von Bzdülöw w "Dialogu":
Taniec współczesny, pantomima i gra aktorska stają się nierozerwalną materią widowiska. W tym teatrze ważną rolę odgrywają też inspiracje literackie. "Człowiek, który kłamał, na przykład Heiner Müller" (1996) to spektakl autotematyczny, opowieść o żmudnym procesie twórczym. Artysta w pocie czoła kreuje swoje dzieła, a na scenie zjawiają się wizje powstające w jego umyśle – wyimaginowane, niegotowe jeszcze postaci i sytuacje.
Zespół ma na swoim koncie blisko 50 przedstawień. Do realizacji teatru należą m.in.: "Peep-Show" według Georga Taboriego oraz "Ptaki podobno jak ludzie" (1993), "Dziewczyny, lalki i nic" (1993), "Zagłada ludu, albo moja wątroba jest bez sensu" wg Wernera Schwaba (1994), "Szczątki szczątków miłości" (1995),"Człowiek, który kłamał, na przykład Heiner Muller"(1996), "Wykrywacz serc, czyli balia hańby" wg Borysa Viana (1996), "Nie było nie będzie, czyli nie ma" (1996), "Łapiti kontra reszta świata" (1998), "Apartament nr 7" (1999),"Dialogus in conventione" (2001), "W błogosławionym nawiasie" (2001), "So beautiful" (2001), "Pokój do wynajęcia" (2001), "Magnolia" (2002), "Fragment" (2003), "Strategia" (2003), "Kilka błyskotliwych spostrzeżeń (a la Gombrowicz)" (2004), "Zwłoki" (2005), "Bonsai" (2005), "Juicy Flesh" (2005), "Eden" (2006), "Karnacja" (2007, projekt Chiharu Mamiya i Katarzyny Chmielewskiej z muzyką Wojtka Mazolewskiego), "Opus pessimum, czyli nigdy nie mów mi, że mnie kochasz" (2008), "Barricade of Love" (2008), "Faktor T" (2008), "Przed południem, przed zmierzchem" (2009, w reżyserii Piotra Cieplaka, Teatr Nowy w Łodzi), "Caffe Latte" (2009, projekt duetu SzaZa i Teatru Dada),"Le Sacre" (2010), "Fruu" (2011), "Celebration, czyli koniec. I jeszcze raz!" (2012). Z tych spektakli: "ponad połowa była 'literacka'. Ale nie są to adaptacje." Leszek Bzdyl mówił w rozmowie dla "Teatru":
Tekst służy jako punkt wyjścia, ale czerpane z niego inspiracje można rozwijać w różnych kierunkach. To, co proponujemy, jest pewną formą dyskusji z literaturą, a jednocześnie realizacją potrzeby opowiedzenia o wszystkim, co rodzi się we mnie w trakcie lektury. (...) Przez prosty fakt, że teatr tańca, teatr posługujący się ciałem, z samej istoty nie ukonkretnia się przez słowo, potrzebna była literatura dająca ciału przestrzeń do istnienia w sobie.
W 2009 grupa stworzyła "Czerwoną trawę" inspirowaną prozą Borisa Viana. Spektakl prezentowany był podczas Polskiej Platformy Tańca 2010. Regina Lissowska w swojej recenzji pisała w "Teatrze" (nr 2/2010):
Dada przeniosło na scenę atmosferę powieści w sposób całkowicie wolny od mimetyzmu. Czerwona trawa pozwala widzom jej doświadczyć: to świat pogmatwanych damsko-męskich relacji, zmysłowych kolorów i smaków, przesycony surrealistycznym nastrojem. Ponadto głęboko refleksyjny, choć ani na moment nie wpadający w patos. To słodko-gorzka sztuka, która nie chce być traktowana ze śmiertelną powagą – domaga się od odbiorców uznania jej prawa do niezobowiązującego istnienia tu i teraz.
Spektakl jest dostępny w pełnej wersji na oficjalnym kanale Teatru Dada:
Czerwona Trawa / Red Grass / Teatr Dada von Bzdülöw (full version) from Teatr Dada on Vimeo.
"Duety nieistniejące" z 2011 po raz pierwszy zostały zaprezentowane podczas Festiwalu Ciało/Umysł w Teatrze Studio w Warszawie. Spektakl łączy taniec z grą aktorską, muzyką (w wykonaniu Mikołaja Trzaski) oraz projekcjami wideo.
Duety Nieistniejące / Invisible Duets - Teatr Dada von Bzdülöw from Teatr Dada on Vimeo.
