Aktorka, piosenkarka i tancerka. Jedna z artystek teatru towarzyszącego polskim żołnierzom w czasie drugiej wojny światowej. Żona Feliksa Konarskiego Ref-Rena. Znana także pod pseudonimem "Ochotniczka Helenka".
-
Przyszła na świat w Krakowie jako Janina Piwocka. Tam też, po ukończeniu klasycznego gimnazjum, podjęła studia medyczne. Jednak zew sceny był silniejszy – wkrótce Janina została adeptką Miejskiej Szkoły Dramatycznej (mieszczącej się w dzisiejszej siedzibie Starego Teatru), którą ukończyła w 1925 roku. W tym samym roku ze schizmy w słynnym międzywojennym kabarecie "Qui Pro Quo" wyłonił się teatr rewiowy "Perskie Oko" z pierwszą siedzibą przy Nowym Świecie w Warszawie. To właśnie w "Perskim Oku" debiutowała aktorska nowicjuszka Oleńska. Wśród innych teatrów, w których młoda artystka występowała przed wybuchem drugiej wojny światowej był m.in. Teatr Messal-Niewiarowskiej, grupa założona w 1926 roku przez tancerki i śpiewaczki operetkowe: Lucynę Messal oraz Kazimierę Niewiarowską. W maju 1927 roku Oleńska wyjechała z zespołem na występy gościnne do czeskiej Pragi. W kolejnych latach pojawiała się m.in. na scenach w Lublinie i Płocku.
Przełomowa okazała się dla niej współpraca z rewiowym teatrem "Mignon", którą nawiązała w 1931 roku, kiedy zespołem kierował Feliks Konarski pseudonim Ref-Ren – poeta, aktor, autor piosenek, organizator teatralny, autor słów legendarnych “Czerwonych maków na Monte Cassino”. Dwa lata później Konarski i Oleńska zostali małżeństwem, które przerwała dopiero śmierć artystki. Para współpracowała także w kilku innych przedwojennych teatrzykach, m.in. "Wesoły Amor". Oleńska wykonywała wiele utworów skomponowanych przez męża, m.in. “Banany”, “Imieniny we Lwowie”, “Fajer polkę”, “My od Lwowa za daleko” i “Ta joj! Ta Lwów”. W 1963 roku Konarski własnym sumptem wydał w Londynie książkę biograficzną "Taka sobie Helenka" opatrzoną podtytułem "kartka z pamiętnika". O żonie pisał w pierwszym rozdziale tak:
Groteskowa sylwetka na pozór niezdarnej i niezaradnej >>ufermy<< – zyskała sobie niezwykłą wprost popularność na długim etapie naszej żołnierskiej drogi. Bo Helenka śmieszyła nie tylko swoim wyglądem – ale przede wszystkim swoją na pół >>chaplinowską<< na pół >>szwejkowską<< filozofią, dzięki której stała się czymś w rodzaju wesołej kroniki i krzywym zwierciadłem naszego Żołnierskiego Życia.
Konarski w tym fragmencie odniósł się rzecz jasna do czasu drugiej wojny światowej i niezwykłego w historii polskiego teatru epizodu – działalności artystycznej u boku Armii Andersa. Przemierzając razem z wojskiem trasę wiodącą od ZSRR przez Bliski Wschód po Włochy, Oleńska – członkini zespołu "Polska Parada" – stworzyła postać ochotniczki Helenki sportretowanej m.in. w utworze kompozytora Henryka Warsa pod takim właśnie tytułem.
Po wojnie wystąpiła w polsko-włoskim filmie Michała Waszyńskiego "Moja Droga", w którym jedną z ważniejszych ról zagrała Irena Anders (Renata Bogdańska). Oleńska wykonała w filmie utwór "Gdzie najlepiej" – tango skomponowane przez Henryka Warsa ze słowami Aleksandra Świtaja. "Panie Jóśku, niech pan prawdę powi / Gdzie najlepiej było nam? We Lwowi", śpiewała.
Razem z mężem tworzyła powojenne środowisko polskich imigrantów w Londynie. Występowała wówczas w produkcjach Teatru Związku Artystów Scen Polskich (m.in. w spektaklach na podstawie tekstów Juliana Tuwima czy Zofii Kossak-Szczuckiej). W 1965 roku małżeństwo przyjęło zaproszenie kuzyna Feliksa Konarskiego i przeniosło się na stałe do Chicago, gdzie Oleńska mieszkała aż do śmierci. Pochowana została w kwaterze żołnierskiej na katolickim cmentarzu Maryhill w stanie Illinois. Osiem lat później spoczął tam także jej mąż. Odznaczona Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino.
Źródła: staremelodie.pl, encyklopediateatru.pl, filmpolski.pl, B. Holmgren, “Tending Andersland: The Calling of Feliks Konarski and Nina Oleńska”, 2018 (dostęp online).