Gdy w 1903 roku Konopnicka otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu pod Krosnem, Dulębianka zamieszkała tam razem z poetką. W jednym z pomieszczeń urządziła pracownię, gdzie często pozowały jej dzieci z sąsiedztwa. Zimy przyjaciółki spędzały w cieplejszym klimacie, podróżując między innymi do Włoch i Abacji (dziś Opatija) na wybrzeżu chorwackim.
Po śmierci Konopnickiej, którą opiekowała się do ostatnich chwil, w październiku 1910 roku Dulębianka przeniosła się na stałe do Lwowa. Objęła stanowisko kustoszki w Muzeum Miejskim Przemysłowym oraz kontynuowała wzmożoną działalność feministyczną i społeczną. Od 1911 roku Dulębianka redagowała dodatek do "Kuriera Lwowskiego" pod tytułem "Głos Kobiet". W 1912 roku założyła Komitet Pracy Obywatelskiej Kobiet (KPOK) oraz współorganizowała Zjazd Kobiet Austriackich w Wiedniu, a w 1913 roku wzięła udział w Kongresie Międzynarodowej Ligi Praw Wyborczych Kobiet w Budapeszcie.
Po wybuchu wojny KPOK skupił się na pomocy humanitarnej. Członkinie organizowały ochronki dla dzieci, tanie kuchnie dla mieszkańców Lwowa, kursy dla sanitariuszek, warsztaty zatrudniające kobiety, zbiórki na rzecz legionistów itp. Dulębianka została prawą ręką prezydenta Tadeusza Rutowskiego w sprawach "socjalnych", obejmując sekretariat miejskiego Wydziału Dobroczynności. W 1917 roku została także mianowana inspektorką sierocą w nowo utworzonym Miejskim Urzędzie Opieki Generalnej i Ochrony Prawnej Dziecka.
W listopadzie 1918 roku Dulębianka współorganizowała służbę kobiecą podczas polsko-ukraińskich walk o Lwów. W ostatnich dniach grudnia wzięła udział w zjeździe organizacji kobiecych, podczas którego została wybrana przewodniczącą Ligi Kobiet Polskich. Zrzekła się jednak tej funkcji, by wrócić do Lwowa.
Pod koniec stycznia 1919 roku dołączyła do Teodozji Dzieduszyckiej i Marii Opieńskiej, które jako delegatki Czerwonego Krzyża miały przeprowadzić inspekcję w obozach internowania dla Polaków na terenach kontrolowanych przez siły ukraińskie. Objazd objął Chodorów, Żurawno, Stanisławów, Stryj, Kołomyję, Buczacz, Jazłowiec, Czortków, Mikulińce, Strusów, Tarnopol i Złoczów. Tragiczne warunki w obozach sprawiły, że wszystkie delegatki zaraziły się tyfusem plamistym. Po powrocie Dulębianka zdążyła jeszcze napisać sprawozdanie z misji, które już po jej śmierci opublikował "Kurier Lwowski". Zmarła 9 marca 1919 roku.
Początkowo Maria została pochowana w grobowcu Konopnickiej na Cmentarzu Łyczakowskim. W 1927 roku trumnę uroczyście przeniesiono na nowo powstały Cmentarz Obrońców Lwowa, podkreślając zasługi Dulębianki dla miasta. Już w 1920 roku nazwano jej imieniem jedną ze lwowskich ulic. W 1930 roku została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Niepodległości, a w 1935 – odznaką honorową I stopnia przyznaną przez Polski Czerwony Krzyż.
Biografię tej niezwykłej postaci opisuję szerzej w książce "Samotnica. Dwa życia Marii Dulębianki" (Wydawnictwo Marginesy, Warszawa 2022).