W 1970 roku ukończył wydział operatorski Łódzkiej Szkoły Filmowej. Film dyplomowy zrealizował w 1976 roku. Jednak jako operator, a wcześniej asystent operatora w warszawskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych, pracował już wcześniej - debiutując w 1971 w filmie dokumentalnym. Od 1976 jest także operatorem filmów fabularnych. Autor zdjęć wielu głośnych filmów, głównie takich reżyserów, jak: Krzysztof Kieślowski i Marcel Łoziński w filmie dokumentalnym. W filmie fabularnym pracował zarówno u Kieślowskiego, jak i u Agnieszki Holland. Od 1987 roku jest współpracownikiem telewizji brytyjskiej Channel 4 oraz BBC.
Jacek Petrycki jest laureatem nagrody BAFTA Brytyjskiej Akademii Filmowej za zdjęcia do filmu "The Betrayed" (1996), a także wielu zagranicznych i polskich nagród, w tym nominacji do Polskiej Nagrody Filmowej "Orzeł" za zdjęcia do filmu Mariusza Malca "Człowiek wózków" (2002). Autor zdjęć do najgłośniejszych dokumentów lat 70.: "Życiorys" (1975) i "Szpital" (1976) Krzysztofa Kieślowskiego, "Jak żyć" (1977) i "Próba mikrofonu" (1980) Marcela Łozińskiego, a także filmów innych dokumentalistów, którzy w tamtych latach starali się przekazać prawdę o PRL-u i ludziach: Andrzeja Zajączkowskiego, Bohdana Kosińskiego, Andrzeja Brzozowskiego, Tomasza Zygadły, Pawła Kędzierskiego i wreszcie Andrzeja Titkowa. Petrycki jest także operatorem głośnych filmów tzw. kina moralnego niepokoju, na stałe kojarzony z tym nurtem: "Spokoju" (1976) i "Amatora" (1979) Krzysztofa Kieślowskiego, "Aktorów prowincjonalni" (1978) czy wykraczającej poza ten nurt "Kobiety samotnej" (1981) Agnieszki Holland.
- Pracując z Kieślowskim przy fabułach, korzystałem z doświadczeń dokumentalnych z pracy z Marcelem. Agnieszka z kolei była zdecydowanie ukierunkowana na fabułę i jeżeli chodzi o warsztat, wpłynęła na mnie najmocniej - mówił po latach w rozmowie z Bartoszem Michalskim ("Film & TV Kamera" 4/2003).
W realizacji pełnometrażowych debiutów fabularnych - "Aktorów prowincjonalnych" i "Amatora" - wykorzystał całe doświadczenie wyniesione z realizacji dokumentalnów - powiedział w rozmowie z Niną Sławińską ("Film" 9/1980). Sztandarowe filmy fabularne tego okresu czerpały z dokumentu zarówno w inscenizacji, jak i w stylu fotografii. "To były nie tylko prawdziwe ciasne wnętrza, to była też dokumentalna kamera" - wspominał w wiele lat później ("Reżyser" 6/1996).
Tamten okres (lat 70. XX wieku) Jacek Petrycki pamięta jako czas walki o to, by zdjęcia kręcone ciężkimi, statycznymi kamerami nabrały życia. Ożywianie zdjęć polegało na używaniu dłuższego obiektywu, robieniu nieostrego pierwszego planu. Tak było w "Aktorach prowincjonalnych", gdzie wiele obrazów nie zostało wyeksponowanych celowo, zostały brudne. Mogło to skończyć się procesem, gdyż zakwestionowała je kontrola techniczna, wówczas bardzo rygorystyczna w sprawach standardów określających - na przykład - że "poprawne ujęcie to jest takie, gdzie minimum trzydzieści procent kadru jest ostre". Wszystko skończyło się dobrze, gdy w obronę młodego operatora wziął Jerzy Wójcik, autor zdjęć m.in. do "Faraona" Jerzego Kawalerowicza ("Film & TV Kamera" 4/2003).
Jacek Petrycki towarzyszył jako operator pokoleniu polskich dokumentalistów, którzy debiutowali na przełomie lat 60. i 70. Pokoleniu, które chciało uczynić z dokumentu instrument mówienia prawdy o Polsce. Krzysztof Kieślowski, Andrzej Zajączkowski, Tomasz Zygadło - te nazwiska zabłysły wówczas w polskim dokumencie. Obok nich byli starsi, jak Bogdan Kosiński czy Andrzej Brzozowski. Ich filmy Petrycki realizował także w kolejnej, trudnej dla dokumentalistów dekadzie. Należał wówczas do powstałej w warszawskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych (WFDiF) nieformalnej grupy filmowców dokumentalistów, powołanej przez Kosińskiego, rejestrującej wszystko, co było związane z "Solidarnością", najpierw oficjalną, potem podziemną.
- Udało nam się w tamtych czasach dojść do pokazywania pewnych tajemnic. Pokazywać rzeczy, które, choć znane, obecne w społecznym doświadczeniu, nigdy nie pojawiły się na ekranie jako prawdziwe życie ("Reżyser" 6/1996).
Mimo flirtu z fabułą Petrycki jest wierny dokumentowi. Dramatycznie przyjął odejście Krzysztofa Kieślowskiego od dokumentu jako formy, która wpływa na bohatera, ingeruje w jego życie. "Wierzę w ten gatunek, w to, że powinien istnieć, i że uprawiając go należy przestrzegać zasad moralnych" ("Kino" 7/8/2001) - deklaruje Petrycki. I dodaje, że w dokumencie czasem trzeba powiedzieć rzeczy straszne i jeśli to czemuś służy, nie można tego unikać. Podczas pracy w Czeczenii, Rosji, Kosowie dla Channel 4 i BBC zdarzały mu się drastyczne sytuacje. Nie wyłączył nigdy kamery.
- Nie, ponieważ nauczyłem się podejmowania jasnych decyzji, w jakim stopniu warto poświęcić nawet spokój własnego sumienia dla uzyskania czegoś, co może przynieść mocny efekt.
Podczas kręcenia obrazów o bezdomnych dzieciach w Petersburgu filmował scenę, gdy mała dziewczynka wstrzykiwała sobie w żyłę narkotyk. "Co miałem robić? Wyjść albo ją powstrzymać? Ale za chwilę zrobiłaby to samo poza planem." Emisja tego filmu wywołała w Wielkiej Brytanii i na świecie prawdziwy wstrząs, znaleźli się ludzie chcący zająć się tymi dziećmi, co świadczy za trafnością wyboru operatora.
W tej samej wypowiedzi Jacek Petrycki krytykuje dzisiejszy dokument realizowany według modelu BBC, który opiera się na komentarzu tłumaczącym o co chodzi. "Dokument powinien być dziełem - oprócz tego, że pokazuje coś, co nas obchodzi" - podkreśla.
Najbardziej irytuje go robienie filmów nie według oryginalnych pomysłów, tylko wedle schematu. Filmy produkowane przez BBC nazywa modelem "telewizji dla idiotów, takiej, gdzie wszystko jest powiedziane od a do z, po kolei, gdzie wszystko powinno być dosyć grzeczne i gdzie powinno być bardzo dużo angielskich wypowiedzi."
Daje przykład takiej pracy. W filmach realizowanych w Jugosławii dla BBC "ważne było, że jakiś prezenter przyjeżdża i o tym opowiada po angielsku", a nie sama wojna, tamta rzeczywistość. "Inaczej jest w Channel 4, gdzie realizuję klasyczne dokumenty, takie jak w Polsce" ("Reżyser", 6/96).
Oglądając film, widzimy najczęściej pracę operatora jako czysto techniczną. Prace Petryckiego świadczą, że się mylimy, a autorzy zdjęć nie są wyłącznie ludźmi do wynajęcia. Zapytany przez Sendecką, skąd się biorą świetni polscy operatorzy, odpowiada, że polska szkoła operatorska bierze się po prostu ze szkoły filmowej. Chodzi o to, że w polskim filmie "na pierwszym miejscu stawia się to, co, a dopiero na drugim - jak". Dopiero reszta jest kwestią techniki. "Jeśli operatora obchodzi, o czym kręci film, sam sobie zadaje pytanie, jak by to najlepiej sfilmować" ("Reżyser" 6/96). W 1980, po realizacji filmów fabularnych z nurtu kina moralnego niepokoju - "Aktorów prowincjonalnych" Agnieszki Holland i "Amatora" Krzysztofa Kieślowskiego, mówił podobnie:
- Ja po prostu bardzo rzadko robię film, który by mnie nie obchodził, gdybym nie był operatorem" ("Film" 9/1980).
Jacek Petrycki przyznawał wielokrotnie, że nie jest kreacjonistą. Zarówno w filmach dokumentalnych, jak i fabularnych fotografuje dokumentalnie. Mówił wręcz o "przezroczystej fotografii", której efekt starał się uzyskać.
- Taki sposób robienia zdjęć jest chyba moim emploi. Bardzo rzadko zdarza mi się robienie sceny kreacyjnej "na pokaz" (...), w której chodzi o zaszokowanie widza sposobem jej pokazania." ("Film" 9/1980)
Nic dziwnego, że to on właśnie był autorem zdjęć większości filmów kina swego pokolenia, nazwanego kinem moralnego niepokoju. Jednak Petryckiemu zdarzały się także inne realizacje, bardziej "kreacyjne". Jest przecież także autorem zdjęć do filmów "Gorączka" (1980) i "Europa Europa" (1990) Agnieszki Holland. Choć sama reżyserka po zrealizowaniu filmu "Shot in the Heart" (2001) pytana, dlaczego właśnie Petryckiego zaangażowała do sfilmowania tej historii, powiedziała:
- Mam paru operatorów, z którymi się przyjaźnię i w zależności od tematu staram się wybrać tego, który, moim zdaniem, będzie potrafił najlepiej sfotografować daną historię. W tym przypadku liczę na dokumentalny styl, jakim posługuje się Jacek" (www.stopklatka.pl, rozmowa Grzegorza Wójtowicza z Agnieszką Holland, 5.02.2001).
Wśród ostatnich realizacji Jacka Petryckiego wiele dotyczy miejsc, w których dzieje się coś dramatycznego: Kurdystan, Afganistan, Kosowo, Rosja. Jego obecność w tych miejscach jest nieprzypadkowa. Wynika i z charakteru, i poglądu na sztukę, i życie przez niego prezentowane.
- A ja jestem tak skonstruowany, że napędzam się konfliktami, dramatami, tym, że próbuję dotrzeć do czegoś bolesnego, albo czegoś, co ludzie powinni zobaczyć wbrew obiegowym opiniom. Więc jest mi łatwiej pojechać na przykład do Kurdystanu i zrobić coś, co jest szalenie dramatyczne i wzruszające i na dodatek mało znane" ("Reżyser" 6/1996).
Tu koło się zamyka. W latach 70. i 80. zdarzało mu się robić filmy dokumentalne po kryjomu, uciekając przed policją. Gdy zrealizował z Marcelem Łozińskim w podziemiu film o pogromie kieleckim "Świadkowie" (1987), który - a było to pod koniec lat 80., gdy Polska nazywała się jeszcze PRL i rządził nią generał Wojciech Jaruzelski - został oficjalnie pokazany w lokalu Klubu Inteligencji Katolickiej "i nic się nie stało, nikt nie poszedł siedzieć", uznał, że zamyka się pewien etap, może nawet misja dokumentu w Polsce?
W naszym kraju, jego zdaniem, wszystko się dziś ugrzeczniło. Jednak Petrycki realizuje filmy w Polsce nie tylko jako autor zdjęć. "Czternaście dni. Prowokacja bydgoska" oraz poświęcone Nowej Hucie "Miasto bez Boga" wyreżyserował ze swoim wieloletnim współpracownikiem z heroicznych czasów PRL, Grzegorzem Eberhardtem.
W 2011 roku Petrycki zrealizował dokument "Moje zapiski z podziemia" - zbiór amatorskich nagrań dokumentujących konspiracyjną codzienność w czasie stanu wojennego. Ich bohaterami są członkowie "Solidarności". Jacek Petrycki zmontował z tych nagrań godzinny film o tym, jak było zorganizowane antykomunistyczne podziemie. W filmie wypowiadają się ówcześni opozycjoniści - Janusz Onyszkiewicz, Stefan Kisielewski, Marek Edelman, Zbigniew Bujak czy Jan Lityński.
W tym miejscu trzeba wspomnieć koniecznie o jednym z ostatnich filmów, które fotografował Jacek Petrycki. Chodzi o głośną fabułę Antoniego Krauzego "Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł", poświęconą wydarzeniom grudniowym i masakrze robotników w Gdyni 17 grudnia 1970 roku. Zdjęcia Petryckiego w tym filmie, zwanym nawet przez niektórych krytyków fabularyzowanym dokumentem, utrzymane są w stylu, w którym - jak się wydaje - operator czuje się najlepiej, i który świetnie pasuje do tematu podjętego przez Krauzego.
Filmografia
Etiudy filmowe - zdjęcia:
- 1968 - "Świt", etiuda fabularna, reż. Anna Górna;
- 1968 - "Bachianas brasileiras", etiuda fabularna, reż. Preben Osterfelt.
Filmy dokumentalne - zdjęcia:
- 1971 - "Ziemia", reż. Tomasz Zygadło, zdjęcia z Piotrem Kwiatkowskim;
- 1971 - "Przed rajdem", reż. Krzysztof Kieślowski, zdjęcia z Piotrem Kwiatkowskim;
- 1972 - "...Gra szła va banque", reż. Jerzy Kaden;
- 1972 - "Ktoś od nich", reż. Ewa Kruk;
- 1972 - "Między Wrocławiem a Zieloną Górą", reż. Krzysztof Kieślowski;
- 1972 - "Podstawy BHP w kopalni miedzi", reż. Krzysztof Kieślowski;
- 1972 - "Robotnicy 1971: Nic o nas bez nas", reż. Krzysztof Kieślowski, Tomasz Zygadło, zdjęcia wraz z Witoldem Stokiem i Stanisławem Mroziukiem (film rozpowszechniany też w ocenzurowanej wersji "Gospodarze");
- 1973 - "318 x 121", reż. Jerzy Kaden;
- 1973 - "Dymitr Żyliński", reż. Franciszek Kuduk;
- 1973 - "I ty możesz być mecenasem", reż. Jerzy Ziarnik;
- 1973 - "Krauzowie i inni", reż. Bogusław Rybczyński;
- 1973 - "Lunapark", reż. Barbara Pietkiewicz;
- 1973 - "Na lądzie", reż. Tomasz Zygadło (zdjęcia z Piotrem Kwiatkowskim i Januszem Kreczmańskim);
- 1973 - "Ósmy kontynent", reż. Andrzej Zajączkowski (zdjęcia z Dariuszem Łukasikiem);
- 1973 - "Powitanie jutra", reż.Bohdan Rybczyński;
- 1973 - "Ze wsi", reż. Tadeusz Pałka;
- 1974 - "Biolodzy", reż. Marcel Łoziński;
- 1974 - "Król", reż. Marcel Łoziński;
- 1974 - "Olimpijczycy", reż. Tomasz Zygadło;
- 1974 - "Pierwsza miłość", reż. Krzysztof Kieślowski;
- 1974 - "Prześwietlenie", reż. Krzysztof Kieślowski;
- 1974 - "Wiejskie kontrasty", reż. Jerzy Kaden;
- 1974 - "Wizyta", reż. Marcel Łoziński;
- 1975 - "Inwentarz", reż. Tadeusz Pałka, Grzegorz Skurski (zdjęcia z Jackiem Zygadło i Andrzejem Arwarem);
- 1975 - "Ławka", reż. Andrzej Titkow;
- 1975 - "Wyścig o życie", reż. Andrzej Zajączkowski;
- 1975 - "Zderzenie czołowe", reż. Marcel Łoziński (zdjęcia z Witoldem Stokiem i Romanem Miastowskim). Nagrody: wyróżnienie na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie;
- 1975 - "Życiorys", reż. Krzysztof Kieślowski (zdjęcia z Tadeuszem Rusinkiem);
- 1976 - "Film nr 1650", reż. Marcel Łoziński;
- 1976 - "Mikrofon dla wszystkich", reż. Tomasz Zygadło (zdj. z Witoldem Stokiem). Nagrody: 1976 - wyróżnienie na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie;
- 1976 - "Próba wspólnoty", reż. Andrzej Titkow (zdjęcia z Witoldem Stokiem);
- 1976 - "Szkic etnograficzny", reż. Bohdan Kosiński; Nagrody: 1976 - wyróżnienie na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie;
- 1976 - "Ten pierwszy", reż. Tomasz Pobóg-Malinowski (zdjęcia ze Stanisławem Niedbalskim);
- 1976 - "Troska i nadzieja. Raport w sprawie ochrony środowiska", reż. Andrzej Titkow (zdjęcia z Wiktorem Skrzyneckim);
- 1976 - "Wędrówka po Ziemi Augustowskiej", reż. Andrzej Jurga;
1976 - "Wszyscy dla wszystkich", reż. Paweł Kędzierski, Leszek Tarnowski (zdjęcia z Jackiem Piotrem Latałło); - 1976 - "Zapora", reż. Irena Kamieńska (zdjęcia z Leszkiem Krzyżańskim);
- 1976 - "Szpital", reż. Krzzysztof Kieślowski;
- 1977 - "Jak żyć", reż. Marcel Łoziński;
- 1977 - "Kalosz", reż. Andrzej Jurga;
- 1977 - "Klasa profesora Sautera", reż. Maria Kwiatkowska;
- 1977 - "Nie wiem", reż. Krzysztof Kieślowski;
- 1977 - "Przychodzimy, Odchodzimy... czyli Piwnica pod Baranami", reż. A. Górna, Lubomir Zając (zdjęcia z Jerzym Zielińskim);
- 1977 - "Zapada czas", reż. Witold Stok;
- 1978 - "Monsieur Jury", reż. Andrzej Brzozowski (zdjęcia z Witoldem Stokiem);
- 1978 - "Pani Zofia", reż. Maria Kwiatkowska (zdjęcia z Jackiem Czerwińskim);
- 1978 - "Vivat Akademia Górniczo-Hutnicza", reż. Marcel Łoziński;
- 1978 - "Zwycięzcy", reż. Andrzej Zajączkowski;
- 1979 - "... Jeden z nas...", reż. Witold Stok;
- 1979 - "Domki z innych kart", reż. Andrzej Zajączkowski;
- 1979 - "Egzamin dojrzałości", reż. Marcel Łoziński;
- 1979 - "Mój Kraków" / "Mein Krakau", reż. Krzysztof Zanussi;
- 1979 - "Napisz mi coś wesołego", reż. Andrzej Chodakowski;
- 1979 - "Syn-Sohn-Son", reż. Witold Stok;
- 1979 - "Pielgrzym", reż. Andrzej Trzos-Rastawiecki (zdjęcia z Bogdanem Dziworskim, Jackiem Mierosławskim, Witoldem Stokiem, Jackiem Zaleskim, Witem Dąbalem i Krzysztofem Ptakiem);
- 1979 - "Prawdziwa bajka", reż. Andrzej Zajączkowski;
- 1980 - "Gadające głowy", reż. Krzysztof Kieślowski (zdjęcia z Piotrem Kwiatkowskim - WFD);
- 1980 - "Powiedzcie im...", reż. Andrzej Zajączkowski;
- 1980 - "Próba mikrofonu", reż. Marcel Łoziński;
- 1980 - "Robotnicy '80", reż. Andrzej Chodakowski, Andrzej Zajączkowski (zdj. z Michałem Bukojemskim);
- 1980 - "Park narodowy", reż. Bohdan Kosiński;
- 1981 - "Wzywamy was", reż. Bohdan Kosiński;
- 1982 - "Azyl", reż. Andrzej Titkow;
- 1982 - "Rozmowa 1982", reż. Krzysztof Lang;
- 1982 - "Z kraju i ze świata", reż. Tomasz Zygadło (zdjęcia z Pawłem Latałło);
- 1983 - "Credo...", reż. Andrzej Trzos-Rastawiecki (zdj. z Bogdanem Dziworskim, Witem Dąbalem., Jackiem Mierosławskim, Krzysztofem Pakulskim, Krzysztofem Ptakiem, Zygmuntem Samosiukiem, Jackiem Siwickim);
- 1983 - "Sztuka dla milionów", reż. Tomasz Pobóg-Malinowski;
- 1984 - "Trzeci sprawiedliwy", reż. Krzysztof Wierzbicki;
- 1985 - "Dzień dziecka na wsi", reż. Paweł Kędzierski;
- 1985 - "Takie miejsce", reż. Andrzej Titkow;
- 1986 - "Ćwiczenia warsztatowe", reż. Marcel Łoziński;
- 1986 - "Piękny dwudziestoletni", reż. Andrzej Titkow;
- 1987 - "Dzień jak rok", reż. Piotr Kędzierski (zdjęcia ze Stanisławem Niedbalskim);
- 1987 - "Odwagi, ja jestem", reż. Andrzej Jurga;
- 1987 - "Świadkowie", reż. Marcel Łoziński;
- 1987 - "Więcej światła", reż. Stanisław Manturzewski (zdjęcia ze Stanisławem Niedbalskim i Waldemarem Kolsickim);
- 1988 - "Daj mi to", reż. Andrzej Titkow;
- 1988 - "Pro toto", reż. Andrzej Titkow;
- 1988 - "Siedem dni tygodnia - Warszawa" / "Seven Days a Warsaw" / "Semaine a Varsovie", reż. Krzysztof Kieślowski, film z serii holenderskiej "City Life" według pomysłu Dirka Rijneke i Mildred van Leeuwaarden;
- 1988 - "Soc...", reż. Piotr Łazarkiewicz;
- 1990 - "45-89", reż. Marcel Łoziński;
- 1990 - "Las Katyński", reż. Marcel Łoziński (zdj. z Andrzejem Adamczakiem);
- 1991 - "Siedmiu Żydów z mojej klasy", reż. Marcel Łoziński;
- 1991 - "Teoś", reż. Michał Nekanda-Trepka;
- 1992 - "Aterkomster" / "Powroty", reż. Joanna Helander i Bo Persson (zdjęcia z Jackiem Bławutem i Krzysztofem Pakulskim);
- 1992 - "Teater attonde dagen" / "Teatr Ósmego Dnia", reż. Joanna Helander i Bo Persson (zdj. z Jackiem Bławutem);
- 1993 - "89 mm od Europy" reż. Marcel Łoziński (zdjęcia z Arturem Reinhartem);
- 1993 - "Autoportret", reż. Marcel Łoziński (zdjęcia z Andrzejem Adamczakiem);
- 1993 - "Przerwany film", reż. Bohdan Kosiński;
- 1993 - "The Unforgiving", reż. Clive Gordon, Wielka Brytania. Nagrody: 1994 - nominacja do nagrody Brytyjskiej Akademii Flmowej BAFTA TV;
- 1994 - "Pisarz", reż. Antoni Krauze (zdj. z Ryszardem Jaworskim i Jerzym Murawskim);
- 1994 - "Warszawa 94. Podróż sentymentalna", reż. Marcel Łoziński, prod. Polska, Belgia;
- 1995 - "Krzysztof Kieślowski: I'm so-so...", reż. Krzysztof Wierzbicki;
- 1995 - "Po zwycięstwie 1989-1995", reż. Marcel Łoziński;
- 1995 - "Prawdziwe życie", reż. Maria Zmarz-Koczanowicz;
- 1995 - "Preisner czyli droga do sukcesu", reż. Andrzej Krauze;
- 1995 - "The Betrayed", reż. Clive Gordon, prod. Wielka Brytania. Nagrody: 1996 - nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej BAFTA TV;
- 1996 - "Pontyfikat", reż. Andrzej Trzos-Rastawiecki;
- 1996 - "Ślad", reż. Marcin Latałło;
- 1998 - "Żeby nie bolało", reż. Marcel Łoziński;
- 1999 - "Benek blues", reż. Katarzyna Maciejko-Kowalczyk;
- 1999 - "Guziki", reż. Jan Sosiński;
- 1999 - "The Valley", reż. Dan Reed, prod. Wielka Brytania. Nagrody: 1999 - nagroda Royal Society;
- 1999 - "Wódka", reż. Małgorzata Bucka (zdjęcia z Adamem Fręśką, Józefem Romaszem);
- 1999 - "Żwirowisko - Ostatnia niedziela", reż. Magdalena Łazarkiewicz;
- 2000 - "Horoskop", reż. Krzysztof Wierzbicki (zdjęcia z filmu "Pierwsza miłość");
- 2001 - "Dlatego zrobiłem film", reż. Antoni Krauze (zdjęcia z Jackiem Knoppem);
- 2002 - "Zamek" w cyklu "Nasz spis powszechny", reż. Jacek Hugo-Bader;
- 2004 - "Dites a mes amis que je suis mort", reż. Nino Kirtadze, prod. Francja;
- 2004 - "Do potomnego", reż. Antoni Krauze;
- 2004 - "Gadające głowy II", reż. Krzysztof Wierzbicki;
- 2005 - "Andrzej Wajda: On Becoming a Filmmaker";
- 2005 - "Andrzej Wajda: On Ashes and Diamonds";
- 2005 - "Andrzej Wajda: On Kanal";
- 2005 - "Auschwitz. The Nazis & the 'Final Solution' " / "Auschwitz. Naziści i 'Ostateczne rozwiązanie' " (odcinek: 3);
- 2006 - "Jak to się robi", reż. Marcel Łoziński (zdjęcia z Andrzejem Adamczakiem, Radosławem Ładczukiem i Leszkeim Skuzą);
- 2006 - "Masz już to?", reż. Andrzej Titkow;
- 2006 - "Szkoła podstawowa czyli wykształciuchy", reż. Tomasz Zygadło;
- 2007 - "Kamienna cisza", reż. Krzysztof Kopczyński (zdjęcia z Hanną Polak);
- 2007 - "Latawce", reż. Beata Dzianowicz;
- 2007 - "Victoria Jerzego Franciszka Kulczyckiego", reż. Ignacy Szczepański (zdjęcia ze Stanisławem Szabłowskim);
- 2008 - "Poste restante", reż. Marcel Łoziński. Nagrody: 2009 - Nagroda Discovery Networks Central Europe dla operatora na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych "Plus Camerimage";
- 2008 - "My cichociemni. Głosy żyjących", dokumentalny, fabularyzowany, reż. Paweł Kędzierski;
- 2008 - "WW II. Behind closed doors. Stalin, the Nazis and the West" / "II wojna światowa. Za zamkniętymi drzwiami" / "Kulisy II wojny światowej", sześcioodcinkowy serial dokumentalny, fabularyzowany, reż. Andrew Williams, Laurence Rees, produkcja: Wielka Brytania;
- 2009 - "Sen silniejszy od snu", reż. Tomasz Zygadło;
- 2010 - "Kręć! Jak kochasz, to kręć!", reż. Andrzej Wajda;
- 2010 - "Grotowski-Flaszen", reż. Małgorzata Dziewulska;
- 2011 - "Zdarzyło się tylko w Polsce", reż. Paweł Kędzierski;
- 2011 - "Tonia i jej dzieci", reż. Marcel Łoziński;
- 2014 - "Krojanty Charge", reż. Ke Wang;
- 2015 - "Dybuk. Rzecz o wędrówce dusz", reż. Krzysztof Kopczyński.
Filmy dokumentalne - reżyseria:
- 1994 - "Po nowe naturalne środowisko teatru", także zdjęcia. Film na temat Ośrodka Praktyk Teatralnych Gardzienice;
- 2000 - "Cień. Wspomnienie o Jerzym Giedroyciu", także scenariusz (z Mirosławem Chojeckim), zdjęcia - Piotr Weychert i Andrzej Ostaszewski. Zrealizowany po śmierci redaktora paryskiej "Kultury" Jerzego Giedroycia. W rozmowie z Jerzym Kisielewskim, synem bywalca Maisons-Laffitte, gdzie mieściła się przez lata redakcja "Kultury" i Instytutu Literackiego osobę Giedroycia wspominają jego przyjaciele i najbliżsi współpracownicy;
- 2008 - "Czternaście dni. Prowokacja bydgoska", reż. z Grzegorzem Eberhardtem. Film montażowy poświęcony pobiciu przez milicję w marcu 1981 roku działaczy "Solidarności" z Bydgoszczy i następstwom tego zdarzenia. Materiał został oparty na nakręconych wówczas dla WFDiF materiałach dokumentalnych przez ekipę, do której należeli także autorzy filmu oraz archiwaliach filmowych Instytutu Pamięci Narodowej i dźwiękowych Polskiego Radia. Dramatyczna opowieść po latach bez słowa współczesnego komentarza (jedynie z informacyjnymi napisami umiejscawiającymi zdarzenia w czasie i nazywającymi osoby pokazywane w filmie);
- 2009 - "Miasto bez Boga", reżyseria z Grzegorzem Eberhardtem. Opowieść o Nowej Hucie, która w zamierzeniu komunistów miała być pierwszym miastem naprawdę socjalistycznym, czyli miastem bez Boga w Polsce. Tymczasem to tam doszło do pierwszych głośnych walk o kościół. Zwykła nowohucka rodzina i jej problemy z historią. Nagrody: 2009 - Nowohucki Festiwal Filmowy, Nowa Huta, I nagroda; 2010 - Worldfest Independent Film Festival, Houston, Bronze Remi; Festiwal Filmów Dokumentalnych "Tranzyt", Poznań, nagroda dla najlepszego polskiego filmu powyżej 40 minut.
- 2011 - "Moje zapiski z podziemia". Zbiór amatorskich nagrań dokumentujących konspiracyjną codzienność w czasie stanu wojennego. Ich bohaterami są członkowie "Solidarności". W filmie wypowiadają się ówcześni opozycjoniści - m.in. Janusz Onyszkiewicz, Stefan Kisielewski, Marek Edelman, Zbigniew Bujak, Jan Lityński
- 2013 - "Powrót Agnieszki H.", także zdjęcia. Reżyseria z Krystyną Krauze. Opowieść o studenckich latach Agnieszki Holland.
Filmy fabularne - zdjęcia:
- 1976 - "Spokój", telewizyjny, reż. Krzysztof Kieślowski;
- 1977 - "Coś za coś", telewizyjny, reż. Agnieszka Holland;
- 1978 - "Aktorzy prowincjonalni", fabularny, reż. Agnieszka Holland;
- 1978 - "Okruch lustra", fabularny, telewizyjny, reż. Andrzej Zajączkowski;
- 1978 - "Wsteczny bieg", telewizyjny, reż. Laco Adamik;
- 1979 - "Amator", fabularny, reż. Krzysztof Kieślowski;
- 1979 - "Cham", telewizyjny, reż. Laco Adamik. Nagrody: 1980 - Festiwal Polskiej Twórczości Telewizyjnej, Olsztyn, nagroda dla młodego twórcy za zdjęcia do filmu;
- 1980 - "Gorączka", fabularny, reż. Agnieszka Holland;
- 1981 - "Kobieta samotna", telewizyjny, reż. Agnieszka Holland;
- 1982 - "Przesłuchanie", fabularny, reż. Ryszard Bugajski;
- 1984 - "Bez końca", fabularny, reż. Krzysztof Kieślowski;
- 1987 - "Cyrk odjeżdża", fabularny, reż. Krzysztof Wierzbiański;
- 1990 - "Europa Europa", fabularny, prod. Francja, Niemcy, reż. Agnieszka Holland;
- 1993 - "An Exchange of Fire", telewizyjny, prod. Wielka Brytania, reż. Tony Bicat;
- 1994 - "Moscow Central";
- 1997 - "Krok", fabularny telewizyjny, reż. Marek Piwowski;
- 1997 - "The Mission";
- 1998 - "A Kind of Hush" / "Byle zapomnieć", fabularny, prod. Wielka Brytania, reż. Brian Stirner;
- 1999 - "Gunese yolculuk" / "Podróż do słońca", fabularny, prod. Niemcy, Holandia, Turcja. Nagrody: 1999 - nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej - Felix, Międzynarodowy Festiwal Operatorów Filmowych "Manaki Brothers", Bitola, nagroda główna "Golden Camera 300";
- 1999 - "Men in Pink";
- 2000 - "Człowiek wózków", fabularny, reż. Mariusz Malec. Nagrody: 2002 - nominacja do Polskiej Nagrody Filmowej "Orzeł";
- 2000 - "Enduro bojz", fabularny, reż. Piotr Starzak;
- 2001 - "List", fabularno-telewizyjny, prod. Polska, Bośnia i Hercegowina, reż. Denijal Hasanović;
- 2001 - "Shot in the Heart" / "Strzał w serce", fabularny, reżyseria Agnieszka Holland;
- 2002 - "Julie Walking Home" / "Julia wraca do domu", fabularny, prod. Polska, Kanada, Niemcy, reż. Agnieszka Holland. Nagrody: 2004 - nominacja do Polskiej Nagrody Filmowej "Orzeł";
- 2003 - "Bulutlari beklerken" / "Waiting for the Clouds", fabularny, prod. Francja, Niemcy, Grecja, Turcja, reż. Yesim Ustaoglu;
- 2003 - "D-Day to Berlin", fabularny telewizyjny, prod. Wielka Brytania, reż. Martina Hall, Andrew Williams (zdj. z Luke Cardiff);
- 2003 - "Shooters", fabularny, prod. Wielka Brytania, reż. Dan Reed;
- 2005 - "Unkenrufe" / "Wróżby Kumaka", fabularny, prod. Polska, Niemcy, reż. Robert Gliński;
- 2006 - "Summer Love" / "Letnia miłość", fabularny, reż. Piotr Uklański;
- 2008 - "Boisko bezdomnych", fabularny, reż. Kasia Adamik;
- 2009 - "Operacja Dunaj", fabularny, reż. Jacek Głomb;
- 2011 - "Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł", fabularny, reż. Antoni Krauze;
- 2014 - "Dzwony wojny", serial fabularny, reż. Brendan Mahen;
- 2015 - "Sprawiedliwy", fabularny, reż. Michał Szczerbic.
Spektakle teatru telewizji - zdjęcia:
- 1990 - "Panna Julia" Augusta Strindberga, reż. Ryszard Ziobro;
- 1995 - "Legenda o świętym Krzysztofie" Jakuba de Voragine'a, reż. Krzysztof Zaleski;
- 1995 - "Szkoła uczuć. Dzieje pewnego młodzieńca" Gustawa Flauberta, reż. Krzysztof Zaleski;
- 1996 - "Przybysz z Narbony" Juliana Stryjkowskiego, reż. Laco Adamik;
- 1996 - "Sprawa Stawrogina" Fiodora Dostojewskiego, reż. Krzysztof Zaleski;
- 1997 - "W poszukiwaniu zgubionego buta" Wiesława Myśliwskiego, reż. Izabella Cywińska. Nagrody: 1998 - Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, Warszawa - wyróżnienie;
- 1999 - "Dybuk", Szymona An-skiego, reż. Agnieszka Holland;
- 2001 - "Przemiana" (1999) Lidii Amejko (autorka i reżyseria);
- 2002 - "Bar świat" (2002) Bohumila Hrabala, reż. Izabella Cywińska;
- 2002 - "Rysa" Pawła Mossakowskiego, reż. Krzysztof Zaleski;
- 2004 - "Duszyczka" (także realizacja telewizyjna i operator kamery) Tadeusza Różewicza, reż. Jerzy Grzegorzewski. Nagrody: 2006 - Krajowy Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru TV "Dwa Teatry", Sopot - nagroda za zdjęcia;
- 2004 - "Książę nocy" Marka Nowakowskiego, reż. Krzysztof Zaleski;
- 2004 - "Metamorfozy albo złoty osioł" Apulejusza (scenariusz Włodzimierz Staniewski), reż. Włodzimierz Staniewski, zdjęcia z Krzysztofem Gołąbkiem;
- 2005 - "Tajny agent" (2005) Josepha Conrada, reż. Krzysztof Zaleski. Nagrody: 2006 - Krajowy Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji "Dwa Teatry", Sopot - nagroda za zdjęcia;
- 2006 - "Kroniki - obyczaj lamentacyjny" (także realizacja i operator kamery) Roberta Stillera, reż. Grzegorz Bral;
- 2006 - "Narty Ojca Świętego" Jerzego Pilcha, reż. Piotr Cieplak;
- 2006 - "Słowo honoru", scenariusz Krzysztof Zaleski i Paweł Wieczorkiewicz, reż. Krzysztof Zaleski;
- 2007 - "Sędziowie" (2007) Stanisława Wyspiańskiego, reż. Jerzy Grzegorzewski, realizacja telewizyjna Jan Englert;
- 2008 - "Koncert Życzeń", scenariusz i reżyseria Beata Dzianowicz;
- 2008 - "Hamlet Stanisława Wyspiańskiego" Stanisława Wyspiańskiego, reż. Jerzy Grzegorzewski, realizacja telewizyjna Jan Englert.
Jacek Petrycki był także operatorem kamery w filmach fabularnych, m.in. w "Listach naszych czytelników" (1973) w reżyserii Stanisława Latałły, a współpracował przy zdjęciach do innego jego filmu - "Lasst uns frei fliegen über den Garten" / "Pozwólcie nam do woli fruwać nad ogrodem" (1974). Także w Teatrze Telewizji był autorem realizacji i operatorem kamery, m.in. - "Złowiony - Rekonstrukcje" (1994) Tadeusza Różewicza w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego.
Jacek Petrycki wystąpił w filmie Krzysztofa Zanussiego "Iluminacja" (1972). Jest również jednym z bohaterów filmu dokumentalnego w reżyserii Grzegorza Skurskiego "Zawód operator" (2007).
Autor: Jan Strękowski, maj 2008; aktualizacja: KM, luty 2016.