''Wolność i umiłowanie wolnej Polski to nieodzowny element twórczości Gintrowskiego" – mówiła Katarzyna Gintrowska, prezes Fundacji im. Przemysława Gintrowskiego.
"Myślę, że Przemek byłby szczęśliwy, że ta nagroda nie jest tylko nagrodą muzyczną, ponieważ wartości, jakie w sobie pielęgnował równie ważne są w literaturze, muzyce, sztukach audiowizualnych, we wszystkich dziedzinach sztuki. Fundamentem tego wszystkiego jest wolność i niezależność artysty" – dodała przewodnicząca Rady Fundacji i żona barda Agnieszka Gintrowska.
Jan Polkowski
''Jan Polkowski jest człowiekiem wymykającym się łatwej ocenie – mówił Paweł Lisicki, redaktor i publicysta, członek jury Nagrody – Od blisko 40 lat ma wpływ na kształt polskiej kultury, choć gdyby odwołać się do sondaży i zapytać o niego Polaków, pewnie nikły procent wiedziałby o kim mowa. To cena, jaką przyszło mu płacić za artystyczne i życiowe wybory".
Urodził się w 1953 roku, debiutował w 1978. Publikował tylko w drugim obiegu, sam założył czasopismo ''Sygnał''. Jako działacz opozycji i wydawca internowany 13 grudnia 1981 roku. Jego twórczość tłumaczono na niemiecki, angielski, francuski, szwedzki, serbochorwacki.
"W jego poezji nie ma łatwych dróg. Jest poetą, a także pisarzem sprzeciwu, artystą zaangażowanym na rzecz wartości najwyższych. Jego przesłanie z mocą wybrzmiewało już w latach 80.; wydał wtedy 6 tomików wierszy. W 1983 roku otrzymał nagrodę Fundacji Kościelskich. Wspaniały poetycki głos tamtej dekady, wcielenie polskiego mitu. Poeta, kolporter podziemnej prasy, działacz SKS-u" – podkreślał Lisicki.
Antonina Krzysztoń
''Antonina Krzysztoń jest osobą, która w swojej drodze twórczej nie idzie na kompromis, nie ulega modom (...) Zaczynała w okresie stanu wojennego, w kręgach związanych z poezją śpiewaną (...) Dziś coraz częściej wykonuje własne teksty; jak sama mówi, pisze o tym, co dla niej ważne – miłości, pragnieniu bycia lepszym, urodzie świata" – mówił Marek Kościkiewicz, współtwórca zespołu De Mono, wręczając śpiewaczce Nagrodę.
Piosenkarka urodziła się w 1954 roku w Krakowie, w 1981 roku zadebiutowała na Przeglądzie Piosenki Prawdziwej w Hali Oliwii. Swoje pierwsze kasety wydawała w podziemnych oficynach ( CDN, Nova, Solidarność Wielkopolska ). Była to jej własna decyzja, wynikająca z bojkotu oficjalnych środków przekazu: ''Wiedziałam, że moje piosenki w większości mogłyby ukazać się w normalnym obiegu, nie chciałam tego'' oznajmiła artystka.
Od 1990 roku wydała 15 płyt, występuje regularnie na festiwalach piosenki poetyckiej i religijnej. Współpracowała z Michałem Lorencem, Adamem Pierończykiem, Leszkiem Możdżerem, Krzysztofem Knittlem, Wojciechem Waglewskim, Adamem Strugiem oraz wieloma innymi muzykami i kompozytorami.
Stanisława Celińska
''Stanisława Celińska pracowała z największymi. Zaczynała u Erwina Axera, potem pojawił się Tadeusz Łomnicki, Zygmunt Hübner, aż po ostatnie lata i przygodę z Krzysztofem Warlikowskim i Nowym Teatrem. W filmie nieco rzadziej, ale również wybitnie – Andrzej Wajda, Jerzy Antczak, Jerzy Stuhr i Stanisław Bareja" – powiedział wręczający nagrodę Adam Sztaba, muzyk, aranżer i producent. "Współtworzyła wybitne zespoły teatralne w Teatrze Współczesnym, Dramatycznym, Studio, Ateneum czy Nowy Teatr w Warszawie. Bardzo trudno o niej mówić, ponieważ wymyka się wszelkim ramom".
Aktorka urodziła się w 1947 roku, debiutowała w wieku 21 lat w warszawskim Teatrze Współczesnym. Przez całe życie pracowała równolegle w teatrze, teatrze Polskiego Radia i w kinie. W grudniu 2012 roku ukazała się jej debiutancka płyta "Nowa Warszawa'', nagrana wspólnie z pianistą Bartłomiejem Wąsikiem i Royal String Quartet. Album zawiera nowe aranżacje klasycznych utworów opowiadających o Warszawie, wśród z nich znalazły się piosenki Stanisława Grzesiuka, T.Love, Czesława Niemena, Bajmu czy Kaliny Jędrusik. W 2015 roku premierę miał jej kolejny krążek "Atramentowa...". Płyta odniosła sukces i szybko stała się platynowa.
Źródło: PAP