Pracujecie w kolektywie. Demokratyczny model pracy to też próba uzdrowienia przemocowych struktur. Udaje wam się w sposób niehierarchiczny dzielić obowiązkami?
Siniarska: Jako dyrektorka przejmę teraz głos (śmiech). Pracujemy z Kasią wspólnie, ale to nie jest praca horyzontalna. Z mojego doświadczenia wynika, że ten rodzaj pracy wymaga miesięcy przygotowania bardzo konkretnych strategii, żeby to w ogóle było możliwe. Utopią jest wybranie kilku osób i powiedzenie "okej, to teraz będziemy pracować horyzontalnie". Wychodzimy jako artystki z innych doświadczeń i estetyk – w hierarchii nie widzę czegoś koniecznie złego, bo ona pozwala też rozwiązać kwestię odpowiedzialności. Problemem nie jest władza sama w sobie, ale jej nadużywanie. Teatr dramatyczny taki rodzaj nadużyć bardzo dobrze przyswoił. Są legendy na ten temat – dotyczą szczególnie mężczyzn-reżyserów i ich metod pracy. Mam nadzieję, że to rodzaj praktyk, który absolutnie nie pojawia się w naszym procesie. Mimo wszystko jest to proces hierarchiczny z dużym poczuciem przestrzeni i odrębnych obowiązków. Relacja między pracą moją i Karoliny jest inna niż ta między zadaniami moimi i Kasi. Z Kasią pracujemy razem nad jedną formą – z Karoliną to spotkanie dwóch różnych mediów.
Nie ma wątpliwości, że zajmowanie się czysto formalnymi rzeczami przechodzi na mnie. Ja i Kasia nie dzielimy między siebie tego typu obowiązków. [Agata Siniarska zajmowała się wszystkimi formalnymi kwestiami dotyczącymi performansu, Karolina Grzywnowicz tymi dotyczącymi instalacji – przyp. red.].
Grzywnowicz: Nasza współpraca opiera się na ogromnym zaufaniu i dawaniu sobie nawzajem przestrzeni. Nie mam poczucia, że któraś z nas cokolwiek narzuca.
Wolińska: Movement research wymaga nie tylko rozmów, ale i wspólnej praktyki i jest to dla mnie bardzo cenne doświadczenie. Coś razem rozwijamy i to jest bardzo wyjątkowe, w tym tkwi siła kolektywnej pracy – pomiędzy ciałami powstaje coś, co może w innych warunkach by nie powstało.
Produkcja powstała w ramach projektu "Terytoria choreografii – nowe szlaki awangardy", realizowanego we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca, East European Performing Arts Platform, Art Stations Foundation of Grażyna Kulczyk, Lubelskim Teatrem Tańca.
Projekt Terytoria Choreografii jest częścią koordynowanego przez Instytut Adama Mickiewicza międzynarodowego programu kulturalnego POLSKA 100, realizowanego w ramach Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017-2021.
Sfinansowano ze środków MKiDN w ramach Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017-2021.
Instalacja-ogród powstała dzięki wsparciu Instytutu Pileckiego.