Choreografka, performerka, artystka niezależna. Interesują ją nowe nurty w sztuce tańca, improwizacja, współczesny teatr i performans. Swoje interdyscyplinarne spektakle prezentowała na festiwalach w Polsce, Europie, USA i Izraelu, współpracowała ze światowej sławy twórcami, m.in. Michaelem Schumacherem i Nigelem Charnockiem.
Absolwentka Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej w Białymstoku i Wydziału Choreografii w Centre Chorégraphique National de Montpellier. Zaczynała od teatru tańca, ale to właśnie spotkanie z kontakt improwizacją zdefiniowało jej twórczość choreograficzną. Jej zdaniem choreografia to coś więcej niż taniec. W rozmowie z Jadwigą Majewską artystka przyznaje, że to właśnie improwizacja jest drogą do pogłębiania twórczej świadomości. Na koncie ma autorskie spektakle, które przeszły selekcję jury Polskiej Platformy Tańca: "Teraz", "Tańcząc z Wrogiem", realizowaną w latach 2008-2010 serię "UNKNOWN". To projekt, w którym spotkali się artyści reprezentujący różne dziedziny sztuki. Artystka w rozmowie z Ninateką powiedziała:
To była praca ze zmysłami, proponowanie widzom doświadczeń zmysłowych innym niż te wizualne.
Natomiast w artykule na portalu taniecpolska.pl projekt opisany jest tak:
"Unknown" jest działaniem na wpół improwizowanym, co w dużej mierze bierze się z tego, że mamy do czynienia z wydarzeniem interaktywnym, w którym widzowie są bohaterami. Powodem, dla którego projekt powstał, było moje niezadowolenie jako widza w teatrze z niskiego poziomu współodczuwania tego, co dzieje się na scenie, oraz (wtedy) irytujące istnienie "czwartej ściany". Wymyśliłam więc, że widzowie są bohaterami sytuacji i przez pierwszą część spektaklu uczestniczą w działaniu w nietypowy sposób: z zamkniętymi oczami. Zaproponowałam im inny rodzaj percepcji. Widzowie improwizowali zarówno wtedy, gdy mieli zamknięte oczy, jak i później, kiedy już je otworzyli. My, artyści tworzący i proponujący działania sceniczne, układaliśmy zawsze strukturę, która przede wszystkim oparta była na pracy w przestrzeni i z przestrzenią. W zależności od grupy osób, które miały to robić, była ona bardziej lub mniej otwarta. Improwizowaliśmy w tych ramach.
Wytypowana do Polskiej Platformy Tańca została też w 2017 roku praca "Śmierć. Ćwiczenia i wariacje".
W tanecznym CV Renaty Piotrowskiej są też takie spektakle jak "break SZTUKA WOJNY" czy "UNKNOWNS.SEANS", próba choreograficznej refleksji w tańcu i przewrotne podsumowanie wcześniejszych projektów artystki. Co jest dla niej najważniejsze?
Podążanie za własną choreograficzną ideologią, poszukiwanie rodzaju ciała, ruchu, przestrzeni i światła. W trakcie procesu twórczego traktowanie spektaklu jako niezależnego obiektu – to, co powstaje wpływa też na mnie. I zgłębianie problematyki spektaklu – zależy mi na dotykaniu tematów bardzo indywidualnych.
Piotrowska współpracowała m.in. z Romanem Woźniakiem z Teatru Academia, Iwoną Olszowską, Rafałem Dziemidokiem, Michaelem Schumacherem. A w 2009 roku przygotowała w Nigelem Charnockiem spektakl "Happy". W książce "Pokolenie solo" Anny Królicy wspomina:
"Happy" - to była moja pierwsza praca wyłącznie na prawach wykonawcy. To było wyjątkowe o tyle, że Charnock był już znanym choreografem o wielkiej osobowości i ogromnym doświadczeniu. Bardzo dużo z tej współpracy wyciągnęłam. To była największa zespołowa współpraca w jakiej uczestniczyłam. Dziewięć osób na scenie, zupełnie inna motoryka i energia przy pracy. Trochę był to powrót do teatralnej estetyki, miałam tam swój monolog do wypowiedzenia.
W 2015 roku premierę w Art Stations Foundation w poznańskim Starym Browarze miała praca "Sorcery", inspirowana... powietrzem.
W 2019 roku w krakowskim Teatrze im. Słowackiego Piotrowska zaprezentowała "Wiem, uwielbiasz zwiędłe kwiaty". Punktem wyjścia dla spektaklu było małżeństwo Wyspiańskich i ciążąca nad nim choroba Stanisława. Z kolei prezentowane w warszawskim Nowym Teatrze w ramach showcase'u GENERATION AFTER 3 "Wycieka ze mnie samo złoto" (zrealizowane przy wsparciu Instytutu Adama Mickiewicza) dotykało innego tabu – kobiecemu odrzuceniu pragnienia posiadania dziecka.
Choreografka prezentowała swoje spektakle i występowała na festiwalach w Polsce, Europie, USA i Izraelu; między innymi na Festiwalu Ciało/Umysł i Międzynarodowych Spotkaniach Sztuki Akcji "Rozdroże" w Warszawie, Międzynarodowym Festiwalu Malta w Poznaniu, Festiwalu Jesieni w Paryżu, Międzynarodowym Festiwalu Tańca "Madrid en Danza" w Madrycie, Festiwalu Frameworks w Nowym Jorku, Międzynarodowym Festiwalu Mahol Shalem w Jerozolimie.
Renata Piotrowska jest kilkukrotną stypendystką Instytutu Adama Mickiewicza, Art Stations Foundation oraz stypendystką Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W latach 2011-2013 brała udział w magisterskim programie ex.e.r.ce w Narodowym Centrum Choreograficznym w Montpellier we Francji. Jest członkinią Centrum w Ruchu, kolektywu warszawskich choreografów i choreografek.
źródła: renatapiotrowska.pl, taniecpolska.pl, ninateka.pl, "Pokolenie solo" Anny Królicy, wyd. Cricoteka. Aktualizacja NS, kwiecień 2019.
