Absolwent polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Wydziału Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Za młodu Szczerski związany był z ruchem teatrów studenckich. W połowie lat siedemdziesiątych zakładał grupy Judasz i Fantastron. W 1979 roku doprowadził do reaktywacji zasłużonego dla Krakowa eksperymentalnego Teatru 38. Kierował nim przez kolejnych trzynaście lat. Szczerski grał, reżyserował i pisał scenariusze. Jego najbardziej znane realizacje w Teatrze 38 to "Beckett" według tekstów irlandzkiego noblisty (1979) i "Proces" na podstawie prozy Franza Kafki (1981). Równocześnie pracował w teatrach repertuarowych. Miał w dorobku reżyserię przeszło pięćdziesięciu przedstawień, począwszy od Starego Teatru w Krakowie, poprzez Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie, Współczesny w Szczecinie, a skończywszy na Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach.
Chociaż jednym z jego pierwszych przedstawień w teatrach repertuarowych była sceniczna wersja "Pamiętnik wariata" Mikołaja Gogola (1985, Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie), głównie sięga po utwory dwudziestowiecznych autorów. Na kieleckiej scenie przygotował między innymi "Myśl jest przestrzenią dziwną" na podstawie tekstów Karola Wojtyły (1998) i ascetyczne, powracające do formy Teatru Rapsodycznego przedstawienie "Przed sklepem jubilera" (2005), prapremierę "Seansu" Bogusława Schaeffera (1992) oraz jego "Próby" (1996), a także "Miłość na Krymie" (1994) i "Wdowy" (2007) Sławomira Mrożka, gdzie starał się wskrzesić tę popularną przed kilkunastoma laty czarną komedię, zamieniając widownię w kawiarnię i rozgrywając akcję pomiędzy publicznością. Wystawił "Drugie zabicie psa" Marka Hłaski (2001), a w Teatrze Telewizji pokazał "Namiętności" na podstawie jego opowiadań (1989). Zmierzył się z Witoldem Gombrowiczem. W tragikomicznej, groteskowej "Iwonie, księżniczce Burgunda" (2004) rolę tytułową bardzo dobrze zagrała Agnieszka Kwietniewska. W 2006 roku wyreżyserował "Nowy ład świata", na który złożyły się jednoaktówki Harolda Pintera.
"Zależało mu, by widz mocniej poczuł tak często obecną u Pintera atmosferę zagrożenia – notował Jan Bończa-Szabłowski. – Publiczność nie jest więc wpuszczana do teatru, lecz czeka na rozpoczęcie spektaklu przed bramą, na której widnieje tytuł przedstawienia stylizowany na napis 'Arbeit macht frei' w obozie w Auschwitz. Strażnicy w czarnych mundurach, przypominający zomowców czy wręcz obozowych kapo, sprawdzają bilety i dzielą widzów na trzy grupy: czerwoną, białą i czarną. Każda z nich prowadzona jest przez wyznaczonego strażnika do innej części teatru." ("Rzeczpospolita", 23 stycznia 2007).
Piotr Szczerski miał także na swoim koncie kilka realizacji teatralnej klasyki. W kieleckim teatrze pokazał cieszącego się ogromną popularnością "Skąpca" Moliera (1999) i powściągliwego, skupionego na słowie "Króla Leara" Williama Szekspira (2001). W obu przedstawieniach w główne role z powodzeniem wcielił się Krzysztof Wieczorek. Zarówno "Króla Leara", jak i kolejną Szekspirowską realizację – "Romeo i Julię" w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie (2003) reżyser grał w nowych przekładach Jerzego S. Sity.
"Siłą tego spektaklu nie jest jednak uwspółcześnienie, ale młodość - pisał o olsztyńskiej inscenizacji Juliusz Ćwieluch. - Szczerski oddał sztukę młodym i, co najważniejsze, dobrze zapowiadającym się aktorom." ("Gazeta Wyborcza – Kielce", 28 kwietnia 2003).
Dobrze przyjęte były też jego widowiska poetyckie – "Ballady i romanse" na podstawie poezji Adama Mickiewicza (1998) i "Bal wisielców" – autorskie przedstawienie z wierszami Juliana Tuwima, odnoszące się do współczesności i mocno atakujące rozpasanie i arogancję władzy (2003). Szczerski z upodobaniem powracał do dzieła Alana Alexandra Milne'a przygotowując adaptację i reżyserując przedstawienia na motywach "Kubusia Puchatka" (1986, Teatr 38 w Krakowie; 1990, Teatr Współczesny w Szczecinie; 1997, Lubuski Teatr im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze). Ostatnio ten nurt mądrej refleksji dla dzieci i rodziców dopełnił "Mały Książę" Antoine'a de Saint-Exupery'ego. (2009, Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach).
Ostatnim wyreżyserowanym przez Piotra Szczerskiego przedstawieniem był "Kordian" Juliusza Słowackiego, którego premiera odbyła się 3 maja 2015 roku w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach.
Nagrody i odznaczenia:
- 1995 – nagroda wojewody kieleckiego;
- 1997 – nagroda główna za reżyserię "Prób" Bogusława Schaeffera w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach na 1. Ogólnopolskim Festiwalu Komedii Talia w Tarnowie;
- 1998 – nagroda za reżyserię przedstawienia "Ballady i romanse" według Adama Mickiewicza w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach na 23. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych Klasyka Polska;
- 2004 – nagroda za scenariusz widowiska "Bal wisielców" według Juliana Tuwima w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach na 29. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych Klasyka Polska;
- 2005 – Srebrny Medal Gloria Artis – Zasłużony Kulturze;
- 2006 – Złoty Krzyż Zasługi; kielecka nagroda od Radia Fama w plebiscycie popularności w sezonie 2005/2006;
- 2007 – kielecka Dzika Róża w plebiscycie publiczności dla najlepszego przedstawienia w sezonie 2006/2007 – dla "Macicy" Marii Wojtyszko z Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach oraz nagroda dziennikarzy za przedstawienie "Nowy ład świata" Harolda Pintera z kieleckiego Teatru im. Stefana Żeromskiego;
- 2014 – Tarnów - XVIII Ogólnopolski Festiwal Komedii Talia – nagroda za reżyserię przedstawienia "Jakiś i Pupcze (Smutna komedia)" z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach;
- 2015 – Kielce - wyróżnienie Vir Bonus (łac. dobry mąż), przyznawane przez Stowarzyszenie im. Karskiego za dokonania, postawę życiową i niezłomność charakteru, w dziele pojednania chrześcijańsko-żydowskiego – pośmiertnie (5 lipca 2015).
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, czerwiec 2011, aktualizacja: jrk, październik 2015.