Komuna//Warszawa - Życie i twórczość | Artysta

Komuna// Warszawa to jeden z najważniejszych teatrów niezależnych, eksperymentujący na styku sztuk performatywnych, video instalacji i muzyki.

komuna warszawa sierakowski 1_6409666.jpg

Zdjęcie nagłówka

Szerokość zdjęcia

standardowy (1240 px)

Podpis obrazka

Scena z przedstawienia "Sierakowski", fot. Magda Mosiewicz / Komuna Warszawa

Tryb paralaksy

Off

Text positon

Center

Komuna// Warszawa w swej twórczości sięga po tematy ważne i współczesne, nieustannie poszukując nowych form i środków wyrazu. Komuna// Warszawa tworząc przestrzeń do twórczego dialogu i dyskusji, przyciąga twórców młodego pokolenia. Swoje spektakle zrealizowali tu m.in. Monika Strzępka i Paweł Demirski, Marcin Liber, Paweł Passini, Krzysztof Garbaczewski czy Leszek Bzdyl. Grupa działa od końca 2009 roku jako "pogrobowiec i spadkobierca Komuny Otwock" - jak określają ją sami członkowie. Powstała w 1989 roku "anarchistyczna wspólnota działań", przyjęła nazwę Komuna Otwock (od miejsca zamieszkania uczestników), a w 1995 została zarejestrowana jako stowarzyszenie, którego obszarami działań były dziedziny: kultury i sztuki, edukacji, ochrony środowiska, ochrony praw człowieka oraz swobód obywatelskich, a także aktywizowania społeczności. Powołali ją do życia młodzi artyści - Grzegorz Laszuk (prawnik, grafik i designer) oraz Paweł Stankiewicz.

KO była głosem pokolenia, które wkraczało w dorosłość w okresie transformacji ustrojowej w Polsce. Artyści, performerzy, animatorzy przybywali z różnych stron: ze świata subkultury (punk, anarchia, hipisowskiej), undergroundu muzycznego. Aktywnie popularyzowali idee socjalizmu utopijnego, feministyczne, ekologii i wegetarianizmu; współpracowali także z warszawską grupą Ruch Społeczeństwa Alternatywnego. Za cel stawiali sobie jednak przede wszystkim działania dla społeczności lokalnej (malowanie graffiti, wieszanie ulotek, przygotowywanie koncertów w klubie "Smok", comiesięczny Dyskusyjny Klub Filmowy, organizacja wystaw w Galerii Miejsce, wydawanie gazetki "Info", prowadzenie nielegalnego radia Czosnek). W jednej z pierwszych deklaracji KO pisała:

Sztuka jest Świętem, Święto jest Rewolucją: niszczy zastane granice, jednoczy przeciwieństwa, burzy porządek oparty na przemocy i głupocie.

W 1995 roku otworzyła się przed nimi możliwość wynajęcia budynku przedwojennej szkoły w Ponurzycy. Artyści założyli stowarzyszenie i sporządzili oficjalny program Domu Komuny Otwock w Ponurzycy (z zielonymi szkołami, ośrodkiem integracyjnym dla wsi, schroniskiem turystycznym). Wzorem była działalność Ośrodka Praktyk Teatralnych Gardzienice i Grupy Lucim Witolda Chmielewskiego. Na remont budynku (modrzewiowy dworek z 1931 roku) i rozruch ośrodka przeznaczono pieniądze z nagrody w konkursie Fundacji Kultury Małe Ojczyzny.

W dokumentach stowarzyszenia zapisano, że do głównych zadań Komuny Otwock w sferze kultury, teatru i animacji społecznej należeć będą między innymi: produkcje spektakli teatralnych, organizowanie akcji parateatralnych (we współpracy z Amnesty International i Klubem Gaja), happeningów i performance'ów (scenicznych i ulicznych), włączanie się w kampanie społeczne i ekologiczne, prowadzenie warsztatów, organizowanie wystaw, koncertów, spotkań i wykładów, a także działalność wydawnicza.

W Ponurzycy organizowano dożynki, koncerty, festiwale teatralne - jednak wobec narastającego konfliktu z miejscową ludnością członkowie KO wiosną 1999 powrócili do Otwocka i do dawnych form aktywności.

Jeszcze w Ponurzycy wystawili pierwsze przedstawienie - "nieartystyczną operę industrialną" "Stefan albo sens życia" (1994, udział w Festiwalu Teatrów Ulicznych w Jeleniej Górze), w którym padały słowa deklaracji: "Będziemy rzucali swoje spektakle jak bomby".

Od połowy lat dziewięćdziesiątych KO zaczęto traktować jako jeden z najciekawszych, zaangażowanych społecznie zespołów z nurtu teatrów alternatywnych, śmiało i twórczo korzystających z multimediów. Ważną cechą grupy była wspólnotowość kreacji artystycznych. Na plakatach podpisywał się cały zespół, choć niekwestionowanym liderem i reżyserem przedstawień pozostawał Grzegorz Laszuk. Jego bogata osobowość wywarła zdecydowany wpływ na formę spektakli. Przyznaje, że fascynowały go akcje warszawskiej Akademii Ruchu, kierowanej przez Wojciecha Krukowskiego - minimalistyczny, nieco konceptualny styl z pogranicza teatru i performance art (nazywał AR "wzorcem działania"). Pisał:

podobały nam się jej środki działania - właśnie takie proste - raczej znak plastyczny, niż jakieś głębokie aktorskie przeżywanie.

Wśród innych źródeł inspiracji Laszuk wymieniał: Bread and Puppet Theatre, katalońską grupę La Fura dels Baus (spektakle "MTM" i "Manes" pokazane na poznańskiej Malcie). Z czasem doszło doświadczenie physical theatre angielskiego DV8, zauroczenie teatrem tańca Piny Bausch, a w końcu rytualnym, japońskim teatrem nō.

Pierwsze widowiska KO przypominały plakaty polityczne - bez fabuł, z nadrzędnym hasłem, które obudowywali zrytmizowanym, grupowym ruchem. Laszuk wyjaśniał, że "w połączeniu z rytmiczną muzyką miały działać podprogowo". Gesty wykonawców nie ilustrowały słów (stanowiły raczej wizualny kontekst lub tworzył ciąg asocjacji). Do tego dochodziła transowa muzyka wybijana na beczkach, bębnach, grana na egzotycznych instrumentach. Ważne były także slajdy i projekcje na ekranach - haseł, zdjęć, fragmentów filmów dokumentalnych, a także fluorescencyjne światła i stroboskopy.

Za pierwszy sukces powszechnie uważa się przedstawienie "bez tytułu" (1997) przygotowane w stylu koncertów grupy Laibach, ze slajdami, hasłami i zdjęciami (człowiek na księżycu, Hitler i Stalin, głodujące dzieci) wyświetlanymi na dwóch ekranach. Akcja składała się z projekcji ankiety z dziesięcioma pytaniami: czy jesteś szczęśliwy/a? co kieruje twoim życiem? co może poprawić świat?... Dołączono do nich na zasadzie chaotycznego potoku kilkanaście odpowiedzi, a widz miał siebie samego skonfrontować z nimi. Między ekranami grupowo lub w parach z wielką precyzją poruszali się dynamicznie aktorzy. Oprawę muzyczną stanowiły tworzone na żywo (na beczkach, cymbałkach i didżeridu) transowe rytmy w stylu techno i ambient. W kulminacyjnej scenie artyści cięli na kawałki arkusze z namalowanymi symbolami (pacyfa, znak anarchii, Polski walczącej, gwiazdy Dawida, tao, swastyki, dolara, logo Komuny Otwock i Legii Warszawa). Po chwili skrawki były sklejane w różnych konfiguracjach i prezentowane publiczności, by uświadomić chaos myślowy codzienności i szum informacyjny.

Kolejny - "Trzeba zabić pierwszego boga" (2000) - zainspirował tekst Mircei Eliadego o pierwszym bogu, który przypadkowo stworzył życie. Dziesięciu performerów imponowało kondycją fizyczną i precyzją ruchu, podobała się minimalistyczna muzyka à la Steve Reich i scenografia stworzona z elementów odnalezionych na ulicy (rury, belki, metalowe pręty, piecyk). Wykonawcy występowali w ujednoliconych kostiumach: szare, monochromatyczne spodnie, bluzy i topy. Wśród symultanicznych działań i wibracji niczym refren powtarzano przesłanie: "Sensem jest stan nie-snu, który czasami nazywamy rewolucją". Druga część tego dyptyku ("La Rivoluzione siamo Noi", 2000) rozgrywała się na placu u podnóża Zamku Ujazdowskiego w Warszawie. Aktorzy przemieszczali się pomiędzy trzema pięciometrowymi wieżami-masztami. Wspinali się po linach, przeciskali pomiędzy żelaznymi konstrukcjami, rytmicznie maszerowali, wykonywali zespołowo dynamiczne układy choreograficzne. Używano pochodni, polanych płonącą substancją elementów metalowych, wody, dymu. Całość została opatrzona muzyką techno, której towarzyszyli wykonawcy grający na żywo na steel-drumach. Spektakl był zainspirowany ideą rzeźby społecznej (ewolucyjnej zmiany) sformułowaną przez Josepha Beuysa i jego postulatem Trzeciej Drogi w postkapitalistycznym i postkomunistycznym społeczeństwie. Apelował do widzów o aktywizm, podjęcie trudu "bycia twórcą własnego życia".

Zespół KO zaczął regularnie występować na najważniejszych przeglądach i festiwalach teatru alternatywnego, m.in. podczas Łódzkich Spotkań Teatralnych, Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego "Malta" w Poznaniu, krakowskich Reminiscencji Teatralnych, na Międzynarodowym Festiwalu "Rozdroże" w Warszawie, The Best Off w Gdańsku, lubelskich Konfrontacji Teatralnych.

W 2001 artystki z KO przygotowały dwudziestominutowy feministyczny performance na temat pornoulotek panoszących się na ulicach "Halki" (jako część imprezy "Mia100 kobiet" w warszawskim CDQ). Zaproszone na Łódzkie Spotkania Teatralne nazwały swoją grupę Femina Fabra (wyróżnienie za język sceniczny i poruszenie ważnego społecznie tematu).

Na tryptyk "Dlaczego nie będzie rewolucji?" składały się: "Design/Gropius" (inspiracja ideą i życiem architeksta Bauhausu Waltera Gropiusa, 2002), "Perechodnik/Bauman" (prem. 2003 w Monachium) i "Przyszłość świata" (punktem wyjścia była postać terrorysty Andreasa Baadera i działalność niemieckiego RAF, 2006). Trzy przedstawienia, które stały się manifestacją lewicowego światopoglądu KO, a jednocześnie wyrazem rozczarowania konsumpcjonizmem i pasywnością społeczeństwa. Prostotę formy zastąpiło nagromadzenie i komplikacja działań fizycznych, rozbudowano i zwiększono ilość elementów scenograficznych.

Najwyżej oceniono część zainspirowaną wojennym pamiętnikiem Calka Perechodnika (żydowskiego policjanta w otwockim getcie) oraz książką Zygmunta Baumana "Nowoczesność i Zagłada", która stanowi socjologiczną analizę Holokaustu. Złożyły się na nią skandowanie kwestii, akrobacje i działania fizyczne na kozłach gimnastycznych, projekcje archiwalnych zdjęć. Rytmizacje, które przypominały koszmarną aurę obozowego życia. Spektakl otrzymał m.in. nagrodę ministra kultury w 2005 na OPTMF "Kontrapunkt" w Szczecinie).

Na przełomie lat 2004/2005 wszyscy członkowie zespołu przenieśli się do Warszawy. Początkowo pracowali w postindustrialnej hali dawnych zakładów VIS. Od kwietnia 2007 zaczęli pracować na warszawskiej Pradze (ul. Lubelska 30/32).

W nowej siedzibie powstało przedstawienie "Mill/Maslow" (2007), w którym zderzyły się ze sobą tezy systemu "piramidy potrzeb" Abrahama Maslowa i idee twórcy liberalizmu demokratycznego Johna Stuarta Milla. Wnioski płynące z widowiska dowodziły, że pragnienie szczęścia i przyjemności, oraz obawa przed strachem i bólem są silniejsze niż wszelkie ideologie i racjonalność.

W marcu 2008 zainaugurowano cykl "co-2-tygodnie-show" - forum dyskusyjne na tematy polityczno-społeczne, ubarwione happeningami, koncertami i projekcjami. Niebawem jednak twórcy z KO sami doszli do wniosku, że te debaty "zjadają im mnóstwo czasu", a w miejsce modnych teorii propagować należy działanie praktyczne i lokalne. Stąd m.in. zmiana nazwy na Komunę/Warszawa i rozpoczęcie nowego etapu pracy.

Grupa zorganizowała (7 - 29 listopada 2009) rodzaj festiwalu-stypy pod hasłem Komuna Otwock: 20 lat i koniec. Pokazano trzy przedstawienia - wznowiony "Perechodnik/Bauman", "Mill/Maslow", przedpremierową "Księgę wynalazków". Po każdym z nich toczyły się zażarte dyskusje ze specjalnymi gośćmi - Kazimierą Szczuką, Andrzejem Lederem, Edwinem Bendykiem, które prowadzili Tomasz Plata i Agnieszka Berlińska. Odbyły się też koncerty muzyków niegdyś związanych z KO oraz akcja zaprzyjaźnionego squatu Rozbrat z Poznania. Komunardzi ogłosili nowy "Manifest", w którym uzasadnili kres pewnego okresu pracy i rozliczyli się z przeszłością ("eksperyment należy uznać za porażkę"). Zarazem zainaugurowano działalność Komuny Warszawa, która

będzie robiła mniej więcej to samo, co Komuna Otwock, ale pod inną nazwą. Bez zmiany pozostaje też zasada niezarobkowego uczestnictwa. Jako Komuna Warszawa będziemy mówili o sprawach dla nas ważnych w sposób dla nas ważny i odpowiadający naszym gustom. Będziemy zajmowali się raczej życiem filozofów niż filozofami. Zamiast głosić idee (...), jako Komuna Warszawa będziemy raczej opowiadać historie.

Spektrum działań KO udokumentowano publikacją książki "Komuna Otwock" (seria Przewodniki Krytyki Politycznej) pod red. Agnieszki Berlińskiej i Tomasza Platy (Warszawa 2009). KO działała do końca 2009, a przez jej szeregi przewinęło się ok. 100-150 osób.

Komunardzi chcą, żeby ich miejsce stało się przestrzenią kulturotwórczą na mapie Warszawy. Rozpoczęli od otworzenia wegetariańskiego Deficyt.Baru u podnóża kamienicy na ul. Lubelskiej, w którego wystroju wykorzystano elementy scenografii z dawnych przedstawień. Tu właśnie urządzono wegetariańskiego anty-sylwestra KW (2009/2010). Chętnie organizują tzw. domówki, czyli spotkania artystyczno-dyskusyjne w swojej siedzibie lub na platformie widokowej.

Pierwszą istotną akcją KW była plastyczno-konceptualna kampania miejsko-internetowa pt. "Trzeba uważać" (od grudnia do końca stycznia 2010). Na kilkunastu słupach ogłoszeniowych w centrum Warszawy rozwieszono duże plakaty z hasłem "Trzeba uważać". Odsyłały one do strony internetowej, na której uczestnicy akcji mogli dopisywać swoje pomysły, na co i dlaczego trzeba uważać. 31 stycznia w siedzibie grupy odbyło się uroczyste podsumowanie kampanii. Prezentacji tej swoistej "mapy uważności" towarzyszył koncert zespołu Kosmos 1999 (jego utwór "Trzeba uważać" był poetycką inspiracją dla tej akcji).

Kolejną ważną inicjatywą była powstanie cyklicznego programu "Perform" - pokazów i spotkań z najciekawszymi polskimi twórcami (m.in. z choreografką Edytą Kozak, artystką Joanną Rajkowską, reżyserem Marcinem Liberem, malarzem abstrakcjonistą Jarosławem Flicińskim), którzy pracują na pograniczach teatru wizualnego, tańca współczesnego, performance art, aktywności prospołecznych. Program tworzony jest w czterech cyklach: "Biografie i autobiografie", "Remiksy", "Akcje afirmatywne", "Wolność w Warszawie: wykłady". Projekt, którego kuratorem obrano Tomasza Platę, stanowi współprodukcję Komuny Warszawa i Sceny Wysokiego Ryzyka Teatru Studio w Warszawie (partnerem jest też Teatr Polski z Bydgoszczy). Podczas uroczystej inauguracji (13 marca 2010) odbył się relacjonowany na żywo przez internet wywiad z amerykańskim prof. Richardem Schechnerem, redaktorem naczelnym "The Drama Reviews" oraz specjalistą w dziedzinie performatyki (fragmenty zamieszczono na stronie internetowej KW). Gospodarze zaprezentowali performance "Dom kultury", a na zakończenie spotkania Joanna Rajkowska odpowiedziała na pytania Maksa Cegielskiego, analizując pragmatykę działań miejskich.

Od 23 do 29 maja 2010 w salach KW i w okolicach siedziby zespołu odbywał się międzynarodowy festiwal warsztatów pod nazwą "Teatr w przestrzeni publicznej". Złożyły się nań warsztaty, wykłady i pokazy prac studyjnych w wykonaniu międzynarodowej grupy młodych aktorów, tancerzy i performerów, którzy pracowali pod kierunkiem sławnych twórców sztuki publicznej: Akademii Ruchu, Public Movement (Izrael), Poste Restante (Szwecja), Marty Ladjanszki (Węgry). Wieczorami trwały spotkania otwarte dla widzów, podczas których o specjaliści z dziedziny antropologii kultury, teatrologii i socjologii (m.in. prof. Leszek Kolankiewicz, prof. Mirosław Pęczak) omawiali polskie i zagraniczne przykłady działalności na pograniczu sztuki teatru, performatyki i teatru tańca.

Z kolei 26 czerwca 2010 uroczyście, z koncertem Kolejowej Orkiestry Dętej z Siedlec, zaprezentowano owoce akcji-instalacji "Stand by Me", czyli otwarto drewnianą platformę widokową (zbudowana na podwórzu kamienicy z podkładów kolejowych). Zaprojektowana przez młodych architektów Karsten Huneck i Bernda Truemplera z niemiecko-brytyjskiej pracowni OSA (Office for Subversive Architecture) umożliwia kontemplację torów i panoramy dworca Warszawa Wschodnia. W miejscu tym odbywają się cykliczne śniadania-dyskusje i koncerty.

W Komunie od 2010 roku odbywał się cykl RE//MIX, w ramach którego powstało kilkadziesiąt projektów zarówno uznanych, jak i początkujących twórców. Zamysł był prosty: artyści mieli odnieść się do twórczości postaci, które były dla nich ważne. Do projektu byli zapraszeni rozmaici artyści sztuk performatywnych: od reżyserów teatralnych, przez tancerzy, aż po kompozytorów i muzyków. Mieli do dyspozycji kilka tygodni prób, opiekę kuratorską i producencką, promocję oraz przygotowanie premiery. Ostatnie wydarzenia z cyklu odbyły się w grudniu 2013 roku. Podczas trwania projektu repertuar Komuny składał się głównie z remiksów.

Innym cyklem realizowanym w instytucji był "My, mieszczanie", stworzony we współpracy z Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Jego kuratorem był Tomasz Plata. W jego ramach odbyły się w 2014 roku trzy premiery: "Pigmalion" Wojtka Ziemilskiego, "Tocqueville. Życie codzienne po wielkiej rewolucji" Grzegorza Laszuka i "Teren badań: literatura dziewczęca z poznańskich Jeżyc" Weroniki Szczawińskiej, oraz wykłady i dyskusje, w których udział wzięli m.in. Andrzej Leder, Jan Sowa czy Przemysław Czapliński.

Z kolei trzyletni cykl "Przyszłość", którego partnerem był Instytut Adama Mickiewicza, podzielony był na części. W 2014 roku twórcy badali w Komunie "Przyszłość Europy" (premiery: "Europa. Śledztwo" w choreografii Magdy Jędry, Izy Szostak, Weroniki Pelczyńskiej, "Bohaterowie przyszłości" Markusa Öhrna, "Terry Prattchett. Nauki społeczne" Komuna//Warszawa). W 2015 roku widzowie i widzki oglądać mogli projekty zrealizowane pod szyldem "Przyszłość ciała" ("[…,]" Agaty Siniarskiej, "Arystokraci" grupy Chotkowski / Hueckel / Śliwiński / Węgłowski i "Diuna 1961. Opera mówiona. Fragmenty" Komuny//Warszawa). Cały projekt został zamknięty w 2016 roku cyklem "Realne utopie", w ramach którego powstały prace "Zrób siebie" Marty Ziółek, "Pogarda" Wiktora Rubina oraz "B.R.I.N. projekt" Komuny//Warszawa.

W 2016 i 2017 roku Komuna zaprezentowała też cieszący się popularnością projekt "Mikro Teatr". Kurator Tomasz Plata nazwał go "ćwiczeniami z samoograniczenia", co zdaje się świetnie oddawać istotę projektu, artyści mieli bowiem do dyspozycji jedynie 16 minut na scenie oraz wyjątkowo ograniczone środki (zespół nie mógł składać się z więcej niż czterech osób, korzystać można było jedynie z dwóch mikrofonów, rzutnika, czterech reflektorów oraz niewielkiej walizki rekwizytów). Mikroformy teatralne wyreżyserowali i wyreżyserowały m.in. Anna Smolar, Justyna Sobczyk, Michał Borczuch, Weronika Szczawińska, Grzegorz Jarzyna i Anna Karasińska. W grudniu 2017 roku w Nowym Teatrze zaprezentowanych zostało ponownie w formule "the best of" siedem przedstawień z cyklu.

Jak nietrudno się domyślić, "Makro Teatr" był wydarzeniem o zgoła odmiennym charakterze, było to bowiem 16 godzin nieprzerwanych działań teatralnych, które trwały od godziny 12.00 do 4.00 rano następnego dnia (23-24 września 2017) w kamienicy przy Lubelskiej 30/32. Do ich reżyserowania zaproszeni zostali Wojtek Ziemilski z Wojtkiem Pustołą, Krzysztof Garbaczewski oraz Klub Komediowy, swój makro teatr zaprezentowała też Komuna//Warszawa.

W 2017 roku Komuna, oprócz wymienionych wyżej cykli, zaprezentowała też "7 pieśni o awangardzie" oraz "Pixo" Marty Ziółek. Zainaugurowała też cykl "przed wojną / wojna / po wojnie", w którym K//W proponowała twórcom przyjrzeć się wojnie jako permanentnemu stanowi, w którym znajduje się ludzkość. Ten projekt również zaplanowany został na trzy lata. W jego ramach Cezary Tomaszewski zrealizował opowieść performatywną "Cezary idzie na wojnę", Anna Smolar – "Ośrodek wypoczynkowy", Komuna – spektakl w trzech odcinkach zatytułowany tak samo, jak cały cykl, Weronika Szczawińska – "Nigdy więcej wojny", Anna Karasińska – "Dobrze ci tego nie opowiem", Agnieszka Jakimiak – "Wojna. The best of".

Rok 2019 był w Komunie Rokiem Krajobrazu, inaugurującym nowatorski program rezydencyjny, który ma potrwać do 2022 roku. Kuratorką sezonu została Weronika Szczawińska. Jury wyłoniło troje laureatów programu rezydencyjnego w open callu: Dobrawę Borkałę, Wojciecha Grudzińskiego oraz Klaudię Hartung-Wójciak. Oprócz tego, zaproszeni do współpracy zostali Agata Maszkiewicz i nieżyjący już Rafał Urbacki. Maszkiewicz w maju 2019 roku w ramach cyklu pokazała spektakl "Taki pejzaż", a Weronika Szczawińska – "Rozmowę o drzewach". Artyści wyłonieni w open callu zaprezentowali z kolei: "Symfonię oddechową. Jaśnienie" (reż. Dobrawa Borkała), "Rodos" (Wojciech Grudziński) oraz "Manat. Romans podwodny" (reż. Klaudia Hartung-Wójciak).

Format wyświetlania obrazka

standardowy [760 px]

Scena z przedstawienia "Rozmowa o drzewach" w reżyserii Weroniki Szczawińskiej, 2019, fot. Pat Mic/Komuna Warszawa

Obrazek

rozmowy_o_drzewach_1.jpg

Komuna//Warszawa świętowała swoje trzydziestolecie w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, gdzie w ramach Departamentu Obecności zaprezentowana została wystawa "Brak zaangażowania w praktykę wytwarza teoretyczne halucynacje" (29.06 – 29.09.2019).

We współpracy Komuny//Warszawa z Fundacją Bęc Zmiana powstało Radio Kapitał – społecznościowe radio internetowe nadające całą dobę, którego posłuchać można pod adresem http://radiokapital.pl/.

W grudniu 2019 roku Komuna//Warszawa zmuszona była zawiesić swoje działania w legendarnej kamienicy przy Lubelskiej 30/32. W czasie remontu budynku odkryto, że budynek grozi zawaleniem i nadzór budowlany nakazał go zamknąć. Szczęśliwie, już w styczniu 2020 roku Komuna, a wraz z nią Stowarzyszenie Pedagogów Teatru i Stowarzyszenie Sztuka Nowa, znalazły tymczasową siedzibę w starej szkole przy ul. Emilii Plater 31. Przed pandemią zdążono tam pokazać kilka spektakli z repertuaru Komuny, jednak już w marcu dalsza działalność Komuny//Warszawa – podobnie jak wszystkich innych teatrów – musiała tymczasowo przenieść się do sieci. Instytucja postanowiła ograć ten temat w swoim stylu, inaugurując wspólnie z Teatrem Studio Projekt Kwarantanna / Studio Online, kuratorowany przez Tomasza Platę, w ramach którego twórczynie i twórcy teatru mieli przygotować krótkie performanse, ograniczone w duchu OuLiPo przez szereg wymogów formalnych – podobnie jak było to w przypadku choćby "Mikroteatru". W wyzwaniu udział wzięli m.in. Klaudia Hartung-Wójciak, Marta Malikowska i Wojtek Brożek, Barbara Kinga Majewska i Weronika Szczawińska.

19 czerwca 2020 roku odbył się oficjalny wieczór otwarcia tymczasowej siedziby przy Emilii Plater, podczas którego włączony został neon autorstwa Tima Etchellsa, święcący może krzepiąco, może złowróżbnie słowami "ALL THE THINGS THAT COULD HAPPEN NEXT".

Autor: Grzegorz Janikowski, styczeń 2011, ostatnia aktualizacja: NS, czerwiec 2020