Wiosna - tryptyk witrażowy, część środkowa, ok. 1908, pastel, tempera, karton, fot. T. Żółtowska-Huszcza w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie Twórczość Sichulskiego została zdominowana przez tematykę huculską ("Wesele huculskie", 1906; "Huculi w świetle księżyca", ok. 1920); artysta znany był także jako autor znakomitych rysunków satyrycznych. Malował ponadto pejzaże i martwe natury, kompozycje historyczne i rzadziej - portrety; w ciągu całej swej twórczości powracał do motywów religijnych - głównie w kartonach do witraży i polichromii odzwierciedlających wpływ sztuki Stanisława Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera ("Zmartwychwstanie", 1909; "Dies irae", 1909; "Wniebowzięcie", 1910; "Boża Męka", 1924; "Zdjęcie z krzyża", 1924; "Matka Boska Leśna", 1926; "św. Stanisław Kostka", 1929). Od strony warsztatowej rozwijał swój talent wielostronnie; uprawiał zarówno malarstwo sztalugowe jak i monumentalne, projektował freski i witraże, zajmował się wystrojem wnętrz i architekturą, wykonywał plakaty; doskonalił swe umiejętności w zakresie malarstwa olejnego, pastelowego, temperowego i akwarelowego, rysunku i litografii. Jego stylistyka ukształtowała się w kręgu oddziaływania wiedeńskiej secesji; stąd cechujący wczesne prace giętki, miękki kontur obiegający formy wydobyte płaską plamą barwną, stąd nasycona, niekiedy kontrastowa i ekspresyjna, kiedy indziej stonowana i zharmonizowana kolorystyka, stąd profuzja kwiatowych i roślinnych ornamentów, w których gęstą sieć wpisane są sylwety ludzkich postaci (tryptyk "Wiosna", 1909; tryptyk "Madonna z aniołami", 1909; "Anioł", 1911, tryptyk "Pokłon Trzech Króli", 1913). Na wczesne malarstwo pejzażowe Sichulskiego istotny wpływ wywarła sztuka Jana Stanisławskiego, co ujawniło się w syntetycznym oddawaniu form natury, stosowaniu gęstej pasty malarskiej i impastowej faktury ("Bodiaki", 1904). W późniejszych krajobrazach artysta zaczął rozbijać plamy barwne drobnymi uderzeniami pędzla, nadając obrazom postimpresjonistyczną migotliwość i ograniczając rolę konturu definiującego kształty ("Granaty. Pejzaż z Tatr", ok. 1913; "Chaty", 1914). Podobną jakość zyskała faktura w starannie zaaranżowanych martwych naturach ("Martwa natura z dzbanem i owocami", 1912; "Martwa natura z imbrykiem, gruszkami i cytryną", 1923).
Silnym impulsem twórczym była dla młodego Sichulskiego estetyka japonizmu; zgodnie z jej zasadami stosował asymetryczną kompozycję ("Brzoza", 1909), sylwetowo ujmował formy na neutralnym tle ("Nasturcje", 1910), zbliżał kadr do wycinków mikrokosmosu ("Ryby", 1908; "Irys", 1911). Huculskie sceny rodzajowe i wieśniacze wizerunki to wyraz kolorystycznej wrażliwości Sichulskiego, to studia intensywnych barw i ich ekspresyjnych zestawień, a także przejaw fascynacji rodzimym obyczajem, rytuałem i religijnością ludu, którego byt podporządkowany jest rytmom przyrody ("Przedwiośnie", 1906; "Pochód weselny Hucułów", 1909). Portrety Hucułów mają niekiedy - prócz walorów dekoracyjnych - aspekt groteskowy uzyskany poprzez dosadną charakterystykę fizjonomicznych rysów modeli. Ekspresję obrazów Sichulskiego intensyfikuje dynamiczny, wielokierunkowy sposób prowadzenia pędzla i sugestywne oddanie luministycznych efektów. Folklorystyczny pierwiastek dominuje także w kompozycjach o symbolicznej wymowie ("Wiosna", 1906; "Żywe Drzewo Krzyża", 1909). W latach 1920-ych twórczość Sichulskiego nabrała charakteru historyzującego i eklektycznego. W ramach tradycjonalistycznej konwencji artysta parafrazował dawne style obrazowania, sięgał po tematy mitologiczne i biblijne; rytmizacja form i syntetyzacja kształtu decydowały o dekoracyjnych walorach kompozycji. Pod wpływem wydarzeń I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej Sichulski rozwinął historyczno-patriotyczny nurt swego malarstwa ("Piłsudski ze Stańczykiem i Wernyhorą", 1917; tryptyk "Obrona Lwowa", 1920; cykl "Wojna", 1920). Czerpał też motywy z odległych, heroicznych dziejów Polski ("Bitwa pod Beresteczkiem", 1922; "Władysław Warneńczyk", 1922; "Wjazd Chrobrego do Kijowa", 1928).
