Andrzej Rozhin studiował przez rok aktorstwo w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, po czym ukończył filologię polską na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1961 roku został zaangażowany jako aktor w Państwowym Teatrze Lalki i Aktora im. Andersena w Lublinie, gdzie pracował przez sześć lat. Etat aktorski łączył z prowadzeniem założonego przez siebie w 1961 roku teatru Gong 2, który początkowo był teatrem studenckim, ale w październiku 1965 roku zmienił status na zawodowy, pod nazwą Akademicki Teatr UMCS Gong 2 z siedzibą w Chatce Żaka. Wówczas Andrzej Rozhin został zatrudniony przez UMCS na stanowisku kierownika artystycznego teatru, później – dyrektora i kierownika artystycznego. Ponadto był w nim reżyserem wszystkich przedstawień, autorem scenariuszy, aktorem.
W latach 1965–1974 zespół wystawił przedstawienia: "Ildefons i inni" (1961) według Juliana Tuwima, Bolesława Leśmiana, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego; "Leśne wspomnienia (1962) – piosenki partyzanckie AK i AL; "Nostalgia" (1962) – program poetycki; Aleksander Błok, "Dwunastu"; Jacques Prevert, "Próba pokazania pewnej kolekcji głów w Paryżu we Francji" (1963); "Jazz i poezja" – poezja afrykańska w aranżacjach jazzowych Pawła Falkiewicza (1963); "Więcej gazu" (1964) – składanka piosenek przedwojennych; Włodzimierz Majakowski, Bułat Okudżawa, "Wstęgi czerwone" (1964); "Twój powszedni morderca" (1964) poetycki spektakl o miłości, według wierszy Wiktora Woroszylskiego, Louisa Aragona i "Listów portugalskich" Mariany Alcoforado (I Nagroda za najciekawszy program poetycki zaprezentowany podczas 3. Festiwalu Kultury Studentów Polskich w Warszawie w konkursie Melpomena 65.
Gong 2 przy UMCS pod wodzą Andrzeja Rozhina wyrósł na jedną z ważnych i utytułowanych polskich scen studenckich. Z Gongiem wystawił trzydzieści premier, często nagradzanych. W sezonach artystycznych 1964/1965 i 1965/1966 Andrzej Rozhin występował równocześnie jako aktor piosenkarz w kabarecie Czart (kierownictwo Tytus Wilski, Zbigniew Czeski) obok Piotra Szczepanika, Piotra Suchory i Kazimierza Grześkowiaka. Andrzej Rozhin był ponadto inicjatorem i szefem dziewięciu odsłon festiwalu Lubelska Wiosna Teatralna.
Czternaście lat kierowania niezależną sceną obrodziło niezwykłymi przedstawieniami, w których Rozhin wypowiadał się pełnym głosem artysty niepogodzonego z rzeczywistością, w jakiej przyszło mu żyć. Jego widowiska wpisywały się w ruch rodzącej się właśnie awangardy teatralnej. Czasy jednak były takie, że po jego głośnym "Wietnamie ukrzyżowanym" – będącym refleksem buntu amerykańskich dzieci kwiatów czy "Wyznaniach mordercy, czyli Siegfried Müller opowiada" – spowiedzi jednego z najokrutniejszych najemników Czombego z lat kongijskiej wojny domowej, nawet admiratorzy twórczości Rozhina, jak Andrzej Hausbrandt w 1972 roku, zaczęli go przestrzegać przed upolitycznieniem teatru:
Wolę jednak, kiedy w amerykańskie piersi biją się Amerykanie, a w niemieckie – Niemcy.
Wkrótce Rozhin rozpoczął emocjonujący etap szefowania zawodowym scenom całego kraju. Był dyrektorem i kierownikiem artystycznym teatrów: w Gorzowie Wielkopolskim (1974–1977), Olsztynie (1977–1978), Koszalinie (1979–1981), Szczecinie (Polski, 1981–1983) i Lublinie (im. Osterwy, 1985–1993). Pozostawiał te teatry na nieporównanie wyższym poziomie – artystycznym, frekwencyjnym, organizacyjnym – niż zastał. Zmieniał sceny nie z własnej woli, lecz przeważnie na skutek decyzji lokalnych decydentów, z którymi nie szedł na zbytnie artystyczne kompromisy. W rozmowie z Haliną Ańską ["Nadodrze", 15 grudnia 1974] mówił:
Kształt teatru, jaki chciałbym robić, mieści się, niestety, gdzieś na pograniczu sfery marzeń i rzeczywistości. Funkcja kulturotwórcza teatru polega na upowszechnianiu rzeczy artystycznie wartościowych, ale chcąc, aby teatr stanowił forum ich prezentacji należałoby postępować niekiedy wbrew ogólnie przyjętym gustom i kanonom, a co gorsze nierzadko popadać w kolizję z przepisami administracyjnymi... Teatr powinien być głęboko zespolony z tradycją narodową, ale także z czasem, w którym żyjemy; prezentować najnowsze kierunki artystyczne, ale nie zapominać o klasyce: kształtować gust społeczeństwa upowszechnianiem rzeczy wartościowych, ale zdawać sobie sprawę z tego, że pewna część widowni oczekuje od teatru po prostu rozrywki.
W czasie swoich dyrektorskich peregrynacji Rozhin wystawiał również w teatrach warszawskich oraz na wielu innych scenach polskich i zagranicznych. Jego przedstawienia wzbudzały emocje, były szeroko komentowane. Jak choćby głośna inscenizacja "Kotki na rozpalonym blaszanym dachu" Tennessee Williamsa z 1992 roku, z kreacją Krystyny Jandy:
Teraz tę jedną z najgłośniejszych i najdrastyczniejszych sztuk Williamsa po raz pierwszy możemy obejrzeć w Warszawie, jednak czasy, kiedy mogłaby kogokolwiek zaszokować, minęły bezpowrotnie – odnotował recenzent "Rzeczpospolitej". – Ta wypełniona namiętnościami, sadomasochistyczna rozgrywka rodzinna o sukcesję po umierającym na raka milionerze nie może być już żadnym zaskoczeniem dla najniewinniejszego nawet odbiorcy "Dynastii". Temat, wydawałoby się przerobiony już u nas na 122 stronę, znalazł w praskim Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera znakomite przyjęcie. Na frekwencyjny sukces wpłynęła przede wszystkim doskonała obsada. Krystyna Janda w roli Margaret prezentuje aktorstwo drapieżne, w pełnej skali emocjonalnych odczuć, doskonale przylegające do wizerunku tytułowej Kotki, kobiety ambitnej, niepohamowanej w dążeniu do zachowania własnej godności, w walce o ukochanego mężczyznę i trwałość związku niedyktowanego wyrachowaniem.
Rozhin należy do wąskiego grona mistrzów reżyserskiego fachu, którzy nie poprzestali na opanowaniu podstaw rzemiosła, lecz doskonalili je z przedstawienia na przedstawienie. To jeden z garstki ostatnich Mohikanów, kierujących się przekonaniem, że teatr tworzy się nie dla zaspokojenia własnych wizjonerskich ambicji, lecz dla widza. Co wcale nie oznacza schlebiania jego gustom, ani kierowania się kaprysami mody, bądź meandrami poprawności politycznej. Na prowadzonych przezeń scenach zawsze można było znaleźć nowości repertuarowe. To on w czasach naszej transformacji ustrojowej – ale i ekonomicznej – odkrył dla polskiego teatru musical.
Andrzej Rozhin zaryzykował wystawienie spektaklu muzycznego w prowadzonym przez siebie teatrze dramatycznym ["Bracia krwi" Willy'ego Russella, Lublin 1993] nie po raz pierwszy. Teatr Osterwy ma już w swoim repertuarze "Sztukmistrza z Lublina" oraz dwa hity musicalowe: "Strych" (z Węgier) i "Człowieka z La Manchy" (z USA).
Prace sceniczne Rozhina wyróżniał zawsze rzetelny warsztat inscenizatora. Twórcy dbałego o to, aby w stosowaniu oryginalnych środków nie ulec dziwaczności, manierze czy niezrozumiałości. Nie dawał się skusić łatwiźnie "przekraczania granic teatru", a de facto hołdowaniu bełkotowi artystycznemu i intelektualnemu, tak ukochanemu przez dzisiejszą, totalnie pogubioną krytykę. To właśnie tacy jak on – a bynajmniej nie ci akurat modni twórcy, rozpieszczani wysyłaniem ich produkcji na międzynarodowe festiwale – stanowią sól polskiego teatru.
Andrzej Rozhin, reżyser "Edukacji Rity" w Teatrze Ochoty [1994], jest autorem premierowej polskiej wersji, którą wystawił dziesięć lat temu w Ateneum z Krystyną Jandą i Tadeuszem Borowskim. Rozhin jest też autorem ubiegłorocznej premiery polskiej autorskiego musicalu (libretto, muzyka, piosenki) Willy'ego Russella "Bracia krwi" ('Blood Brothers') w Teatrze im. Osterwy w Lublinie. Powrót do ulubionego autora (i sztuki) wydaje się w pełni uzasadniony właśnie w sali Teatru Ochoty. Jest coś szczególnego w swoistej, magicznej więzi, która powstaje tu między publicznością a artystami. Coś, co powoduje, że te spektakle pod względem technicznym surowe i zgrzebne (brak teatralnej maszynerii, dyktowany architekturą budynku) odbiera się inaczej – łagodniej, cieplej, w atmosferze prawie rodzinnej zażyłości. [...] Andrzej Rozhin wziął na warsztat samograj, który zagrał. Musiał zagrać.
Bez względu na rodowód, gatunek i merytoryczną wagę prac Andrzeja Rozhina – wystawiał zarówno kanon klasyki, jak i polskie premiery komedii czy musicali – interpretował je zawsze w sposób trafny i przemyślany, niebanalnie i twórczo. Zwracały uwagę perfekcją przygotowania.
Reżyser Andrzej Rozhin zadbał o wartkie tempo spektaklu ["Królik Królik" Coline Serreau, 1995], aktorzy grają z zapamiętaniem godnym lepszej sprawy. Znakomita jest zwłaszcza Katarzyna Łaniewska w roli Mamy. Po wyjściu z Teatru Ochoty zastanawiałem się, dlaczego tak mnie bolą mięśnie brzucha. Czyżby ze śmiechu?
Reżyser nie tracił też z pola widzenia najmłodszej widowni:
Sztuka symbolisty Maurice'a Maeterlincka ["Niebieski ptak", Teatr Guliwer, Warszawa 2000], belgijskiego noblisty z 1911 roku, jest przypowieścią o poszukiwaniu szczęścia. Michaś i Gabrysia, rodzeństwo z ubogiej chatki, wyruszają w podróż po świecie snu. Pragną zdobyć niebieskiego ptaka, który stanowi antidotum na wszelkie choroby. Wędrówka, obfitująca w wiele niebezpiecznych przygód, ma wyraźnie inicjacyjny charakter. Nieuchwytny niebieski ptak okaże się mieszkać w ich kochających sercach. Mądry, nastrojowy spektakl, w scenografii Pavla Hubički, z muzyką Tadeusza Woźniaka, wyreżyserował Andrzej Rozhin.
Temperament inscenizatora nie przeszkadza Rozhinowi w podejmowaniu udanych prób literackich. Zapisał się w pamięci, jako autor wielu scenariuszy widowisk. W tym też własnego autorstwa, jak: "Wietnam ukrzyżowany" (1969) czy "Lwów semper fidelis" (1990).
Dusza filologa dała taż o sobie znać, kiedy Rozhin podjął się redakcji monumentalnego dzieła "Artyści sceny polskiej w ZASP 1918-2008". Księga jubileuszowa z okazji dziewięćdziesięciolecia Związku Artystów Scen Polskich przygotowana została z właściwym dla tak poważnej daty rozmachem. Publikacja ukazała ideę stowarzyszenia oraz działających w nim ludzi sceny, ekranu, radia, estrady. Teksty przeszło pięćdziesięciu autorów, na sześciuset stronach, zostały zilustrowane archiwalnymi zdjęciami, dając niezmiernie fotogeniczny przegląd zmiennych mód, ale i ciągłości tradycji. Tradycji scenicznych, choć i historycznych, bo teatr mamy taki, na jaki nam pozwalały okoliczności życiowe.
Andrzej Rozhin, jako praktyk teatru, miał tego świadomość. Tworzył ze zmiennym szczęściem: w zgodzie z zapotrzebowaniami, ale też w zgodzie z samym sobą.
Wystawił blisko dwieście przedstawień: teatralnych, telewizyjnych, operowych, estradowych. Wśród nich sporo prapremier takich autorów jak: Ernest Bryll, Michał Choromański, Stanisław Grochowiak, Marian Hemar, Ewa Lachnitt, Stanisław Lem, Kazimierz Orłoś, Tadeusz Różewicz, Władysław Terlecki, Stanisław Tym.
Inscenizował polskie premiery utworów: Nory Ephron, Liz Lochhead, Colline Serreau, Laurence'a Boswella, Daniiła Charmsa, Donalda Churchilla, Nikołaja Erdmana, Aleksandra Gelmana, Toma Kempinsky'ego, Curzia Malapartego, Willy'ego Russella, Petera Shaffera, Aleksandra Wampiłowa, Franka Wedekinda. Oprócz sztuk teatralnych i musicali Andrzej Rozhin reżyserował również wiele koncertów galowych, widowisk plenerowych, programów kabaretowych, recitali, słuchowisk radiowych, przedstawień Teatru TV.
W filmie "Jak żyć" Marcela Łozińskiego zagrał postać uczestnika obozu dla młodych małżeństw – ojca rodziny konfliktowej. W "Aktorach prowincjonalnych" Agnieszki Holland wystąpił jako Korbut, dyrektor łódzkiego teatru.
Widowiskiem "Brat naszego Boga" Karola Wojtyły, które wystawił w Międzynarodowym Dniu Teatru – 27 marca 2011 roku w Teatrze Powszechnym im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, świętował pięćdziesięciolecie pracy artystycznej. Premierze towarzyszyła promocja książki "Wybrałem teatr", dokumentującej jego niepodważalny dorobek.
W Warszawie obchody jubileuszu półwiecza pracy artystycznej Andrzej Rozhin przypieczętował wystawieniem komedii "Klub mężusiów" Kristofa Magnussona w warszawskim Teatr Capitol [premiera polska: 21 stycznia 2013].
W kolejnych latach wyreżyserował dla Teatru Lalek Rabcio w Rabce "Piękną i Bestię" Laurence'a Boswella (2014) oraz "Jak Matołusz poszedł szukać olbrzyma" Tankreda Dorsta i Ursuli Ehler (2015). Z kolei w Teatrze Capitol w Warszawie zrealizował komedię "Kiedy kota nie ma" Briana Cooke'a i Johnniego Mortimera (2014) oraz "Przekręt (nie)doskonały, czyli Kto widział pannę Flint?" Donalda Churchilla i Petera Yeldhama.
[Jeśli nie zaznaczono inaczej, cytowane fragmenty pochodzą z recenzji autora tego tekstu].
| Autor: Janusz R. Kowalczyk, marzec 2011 | |
Twórczość Andrzeja Rozhina (wybór):
Filmografia:
Reżyseria w Teatrze TV:
- 1983 – "Matka Courage i jej dzieci" Bertolta Brechta;
- 1985 – "Dwadzieścia minut z aniołem" Aleksandra Wampiłowa;
- 1989 – "Historia z metrampażem" Aleksandra Wampiłowa;
- 1995 – "Chwile słabości" Donalda Churchilla;
- 1997 – "Piranie" Kazimierza Orłosia.
Reżyseria teatralna
Teatr Gong 2, Lublin:
Inne sceny:
- 1973 – "Lament" Michała Choromańskiego, Teatr Wybrzeże, Gdańsk, prapremiera;
- 1974 – "Karabiny" Grochowiaka, Teatr im. Juliusza Osterwy, Gorzów Wielkopolski, prapremiera;
- 1976 – "Rozstanie w czerwcu" Aleksandra Wampiłowa, Gorzów Wielkopolski, premiera polska;
- 1977 – "Przebudzenie wiosny" Franka Wedekinda, Gorzów Wielkopolski, premiera polska;
- 1977 – "Dewajtis" Marii Rodziewiczówny, Gorzów Wielkopolski, prapremiera;
- 1977 – "Premia" Aleksandra Gelmana, Teatr im. Stefana Jaracza, Olsztyn;
- 1979 – "Teatr niekonsekwencji" Tadeusza Różewicza, Teatr Popularny, Warszawa, prapremiera;
- 1979 – "Equus" Petera Shaffera, Teatr Ateneum, Warszawa, premiera polska;
- 1979 – "Kordian" Juliusza Słowackiego, Bałtycki Teatr Dramatyczny, Koszalin;
- 1980 – "Sprzężenie zwrotne" Gelmana, Teatr Na Woli, Warszawa, premiera polska;
- 1980 – "Romeo i Julia" Williama Szekspira, Koszalin;
- 1982 – "Igraszki z diabłem" Jana Drdy, Teatr Polski, Szczecin;
- 1983 – "Dwie głowy ptaka" Władysława Terleckiego, Teatr Polski, Szczecin;
- 1984 – "Edukacja Rity" Willy'ego Russella, Teatr Ateneum, Warszawa, premiera polska;
- 1985 – "Sami ze wszystkimi" Gelmana, Teatr Współczesny, Szczecin, premiera polska;
- 1985 – "Okręt" Stanisława Tyma, Teatr im. Juliusza Osterwy, Lublin, prapremiera;
- 1986 – "Opera za trzy grosze" Brechta, Lublin;
- 1986 – "O'Hayo" ("Okręt") Tyma, Csokonay Szinhaz Debrecen, Debreczyn, premiera węgierska;
- 1987 – "Betleem polskie" Lucjana Rydla, Lublin;
- 1987 – "Dwaj panowie B." Mariana Hemara, Teatr Kwadrat, Warszawa;
- 1988 – "Samobójca" Nikołaja Erdmana, Teatr Ateneum, Warszawa;
- 1988 – "Mandat" Erdmana, Lublin;
- 1988 – "Feher hazoszag" ("Białe małżeństwo") Różewicza, Gordonyi Geza Szinhaz, Eger, premiera węgierska;
- 1988 – "Gałązka rozmarynu" Zygmunta Nowakowskiego, Lublin;
- 1989 – "Mandatum" ("Mandat") Erdmana, Eger, premiera węgierska;
- 1990 – "Lwów semper fidelis", Rozhina, Lublin, prapremiera;
- 1992 – "Strych" Gabora Pressera, Lublin, premiera polska;
- 1992 – "Kotka na rozpalonym blaszanym dachu" Tennesee Williamsa, Teatr Powszechny, Warszawa;
- 1992 – "Człowiek z la Manchy" Mitcha Leigha, Lublin;
- 1993 – "Bracia krwi" Russella, Lublin, premiera polska;
- 1993 – "Dekorator" Donalda Churchilla, Teatr Kwadrat, Warszawa, premiera polska;
- 1994 – "Pokrevni bratia" ("Bracia krwi") Russella, Divadlo Zaborskhego, Prešov-Košice, premiera słowacka;
- 1995 – "Królik, królik" Colline Serreau, Teatr Ochoty, Warszawa, premiera polska;
- 1997 – "Cyrano", musical Ernesta Brylla i Piotra Rubika, Teatr Komedia, Warszawa, prapremiera;
- 1999 – "Szklana menażeria" Tennessee Williamsa, Teatr im. Wandy Siemaszkowej, Rzeszów;
- 2001 – "Ivona, burgunska Princezna" Witolda Gombrowicza, Divadlo Spiska Nova Ves, premiera słowacka;
- 2002 – "Tosca" Giacomo Pucciniego, Opera na Zamku, Szczecin;
- 2003 – "Hamlet" Szekspira, Divadlo Jonasa Gregora Tajovskhego, Zvolen, Słowacja;
- 2005 – "Mądra" Carla Orffa, Opera Na Zamku, Szczecin;
- 2006 – "Wyzwolenie" Stanisława Wyspiańskiego, Gorzów Wielkopolski;
- 2006 – "Manekin, czyli kochanek Hitlera" według Stanisława Dejczera, Teatr Śląski, Katowice, prapremiera;
- 2007 – "Ptasznik z Tyrolu" Carla Zellera, Teatr Muzyczny, Lublin;
- 2008 – "Balladyna" Słowackiego, Teatr Lalki i Aktora, Łomża;
- 2008 – "Berek, czyli Upiór w moherze" Marcina Szczygielskiego, Teatr Kwadrat, Warszawa, prapremiera;
- 2010 – "Kiedy Harry poznał Sally" Nory Ephron, Teatr Kwadrat, Warszawa, premiera polska;
- 2011 – "Brat naszego Boga" Karola Wojtyły, Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego, Radom;
- 2012 – "Kartoteka" Różewicza, Teatr Lalki i Aktora, Łomża
- 2013 – "Klub mężusiów" Kristofa Magnussona, Teatr Capitol, Warszawa, premiera polska;
- 2014 – "Piękna i Bestia" Laurence’a Boswella, Teatr Lalek Rabcio, Rabka;
- 2014 – "Kiedy kota nie ma" Briana Cooke’a, Johnnie Mortimera, Teatr Capitol, Warszawa;
- 2015 – "Przekręt (nie)doskonały, czyli Kto widział pannę Flint?" Donalda Churchilla, Petera Yeldhama, Teatr Capitol, Warszawa;
- 2015 – "Jak Matołusz poszedł szukać olbrzyma" Tankreda Dorsta, Ursuli Ehler, Teatr Lalek Rabcio, Rabka;
- 2017 – "Skok w bok" Donalda Churchilla, Petera Yeldhama, Teatr Capitol, Warszawa.
Nagrody i odznaczenia:
- 1965 – I nagroda za przedstawienie "Twój powszedni morderca" w Teatrze Gong w Lublinie na 3. Festiwalu Kultury Studentów Melpomena 65 w Warszawie; Zasłużony dla Kultury Studenckiej;
- 1966 – Grand Prix za przedstawienie "Pieśni i songi pana Brechta" na 1. Studenckiej Wiośnie Teatralnej;
- 1967 – nagroda za reżyserię "Elżbiety Bam" na 4. Łódzkich Spotkaniach Teatralnych; nagroda za reżyserię "Elżbiety Bam" na 2. Studenckiej Wiośnie Teatralnej;
- 1968 – II nagroda dla przedstawienia "Za! Kronika 1917" na Festiwalu Teatrów Studenckich w Krakowie; nagroda za reżyserię "Dialogu na święto narodzenia Chrystusa Pana A.D. 1647" na 3. Studenckiej Wiośnie Teatralnej; nagroda za reżyserię "Testamentu" i za rolę Villona na Festiwalu Artystycznym Młodzieży Akademickiej (FAMA'68) w Świnoujściu; nagroda za reżyserię "Testamentu" na 5. Łódzkich Spotkaniach Teatralnych; II nagroda za "Elżbietę Bam" na 16. Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Uniwersyteckich w Parmie;
- 1969 – nagroda za reżyserię "Trismusa" oraz za reżyserię przedstawienia "Wietnam ukrzyżowany" na 4. Festiwalu Kultury Studentów Melpomena 69 w Krakowie; Zasłużony Działacz Kultury;
- 1970 – nagroda za reżyserię "Każdego" na 8. Łódzkich Spotkaniach Teatralnych; nagroda za reżyserię "Każdego" na 6. Lubelskiej Wiośnie Teatralnej; odznaczenie za Zasługi dla Ruchu Amatorskiego; Złota Odznaka Zrzeszenia Studentów Polskich;
- 1971 – nagroda za scenariusz i reżyserię przedstawienia "Spojrzenia Tadeusza Różewicza – przygotowanie do wieczoru autorskiego" na 7. Lubelskiej Wiośnie Teatralnej; medal "Za Zasługi dla Kultury Studenckiej 1951-1971"; odznaka "XX Lat Zrzeszenia Studentów Polskich";
- 1972 – nagroda indywidualna III stopnia ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki;
- 1974 – Złota Odznaka "Zasłużony dla UMCS", Złota Odznaka im. Janka Krasickiego;
- 1979 – nagroda wojewody koszalińskiego;
- 1980 – wyróżnienie tygodnika "Przyjaźń" za reżyserię "Sprzężenia zwrotnego" w Teatrze na Woli w Warszawie;
- 1986 – Srebrna Honorowa Odznaka Zasłużonemu dla Lublina;
- 1987 – nagroda prezydenta miasta Lublina za osiągnięcia artystyczne i organizację Lubelskiej Wiosny Teatralnej;
- 1988 – nagroda II stopnia Wojewódzkiej Rady Narodowej za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury;
- 1989 – nagroda ministra kultury Węgier za przedstawienie "Feher hazoszag" w Teatrze Dramatycznym w Egerze; Nagroda Artystyczna Miasta Lublina za sezon 1988/89; Złoty Krzyż Zasługi;
- 1990 – Wojewódzka Nagroda Teatralna; Złota Odznaka "Zasłużony dla Województwa Lubelskiego";
- 1991 – Złota Odznaka Honorowa "Zasłużony dla Lublina";
- 2000 – nagroda ASSITEJ dla przedstawienia "Scrooge, czyli opowieść wigilijna o duchu" w Białostockim Teatrze Lalek;
- 2001 – nagroda ASSITEJ dla przedstawienia "Niebieski ptak" w Teatrze Guliwer w Warszawie;
- 2002 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
- 2003 – Złota Odznaka FAMA 2003;
- 2008 – Srebrny Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".
Bibliografia:
- "Wybrałem teatr, o teatrze Andrzeja Rozhina z okazji jubileuszu 50-lecia pracy artystycznej (1961–2011)", pod redakcją Tomasza Miłkowskiego i Anny Kulpy, wydawca Miasto Lublin, Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, 2011;
- Aleksandra Rozhin, "Gong 2. Spojrzenie w przeszłość. Akademicki Teatr Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej", wydawca Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2004.
Aktualizacja: ND, grudzień 2016; JRK, sierpień 2018.
