Ślesińska uprawiała przede wszystkim rzeźbę, ale także malarstwo, rysunek i tkaninę artystyczną. Wykonywała również projekty architektoniczne. Z jej spuścizny przechowało się kilkanaście gipsowych rzeźb i modeli oraz liczne rysunkowe szkice. Znajdują się one głównie w zbiorach publicznych w kraju, m.in.: w Muzeach Narodowych w Warszawie, Poznaniu i Wrocławiu, Muzeum Architektury we Wrocławiu; i za granicą, m.in.: w Rijksmuseum Kröller-Müller w Otterlo (Holandia) i Fonds National d'Art Contemporain w Paryżu.
U początku twórczości Ślesińskiej stały historyzujące w formie rzeźby architektoniczne przeznaczone dla odbudowywanych historycznych gmachów Warszawy. Następnie tworzyła realistyczną w charakterze rzeźbę portretową, np. Leona Kruczkowskiego (1952, brąz). Dzieła zaprezentowane na wystawach w 1957, wykonane przeważnie w roku poprzednim – np. gipsowe "Włosy" oraz odlane w żeliwie "Akt" czy "Matka" ("Macierzyństwo"), zapowiedziały zwrot artystki ku nowoczesnej formie. Interpretacja postaci ludzkiej o małej głowie osadzonej na smukłym torsie skontrastowanym z masywną dolną partią ciała zdradzała wpływ dzieł Henry'ego Moore'a. Krytykę ujęła przede wszystkim pełna ażurów forma, przenikającą się z przestrzenią, oraz emocjonalność w podejściu do tematu. W powstających w następnych latach dziełach figuratywność stawała się coraz bardziej aluzyjna, np. "Heloiza i Abelard" (1957, gips). Ich wybitnie plenerowy charakter zaowocował w późniejszych latach kilkoma realizacjami pomnikowymi, np. "Pomnik Piotra Curie i Marii Skłodowskiej-Curie" (1963, kamień) w Lublinie.