jeśli czarno na białym
czy choćby w domyśle,
z ważnego albo błahego powodu
postawione zostaną znaki zapytania,
a w odpowiedzi –
jeżeli dwukropek:
(fragment utworu "Właściwie każdy wiersz", pierwodruk 2004, przedruk w tomie "Dwukropek")
Bohaterem jej jedenastego z kolei, a drugiego po Noblu, tomu poetyckiego był dwukropek. Tym znakiem zakończyła utwór "Właściwie każdy wiersz", a zarazem cały zbiór, sugerując jakiś ciąg dalszy, oczekiwanie na odpowiedź, podjęcie rozmowy, moment wahania, nabrania oddechu. Wszystkie wiersze tej książki mówią o zdarzeniowości i przemijaniu jednak bez pesymizmu, o dwuznaczności i możliwości wyboru.
Krytyczka Eliza Kącka na łamach "Tygodnika Powszechnego" stwierdziła, że Szymborska "stworzyła najściślej pytajną poetykę w historii literatury polskiej. Nikt bodaj nie pytał więcej". W "Wierszach wszystkich" noblistki można doliczyć się ponad czterystu znaków zapytania. "Sporządziłam spis pytań, / na które nie doczekam się już odpowiedzi" – rozpoczęła utwór "Spis". W "Radości pisania" zastanawiała się, "dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?", we "Wzrastaniu", "czy wiersz, czy dom układać – piękniej?". Pytała siebie: "Co treścią jest uśmiechu / i podania ręki?", "Czy wiesz, że przyjaźń trzeba / współtworzyć jak miłość?" ("Pytania zadawane sobie"). Sprawdzała z troski, ciekawości, pod pretekstem, dla pewności. W mowie noblowskiej przekonywała: "Natchnienie, czymkolwiek ono jest, rodzi się z bezustannego »nie wiem«".
Jeśli Szymborska lubiła pytajniki, to raczej nie przepadała za przecinkami. Michał Rusinek przyznał, że mniej więcej połowa tych znaków interpunkcyjnych w nowszych książkach poetyckich noblistki jest jego wkładem do literatury polskiej. Może tę niechęć miała po dziadku Antonim, który swój pamiętnik (przygotowany później do druku przez wnuczkę) pisał bez przecinków czy kropek? Jeśli talent literacki jest zapisany w genach, to poetka odziedziczyła go właśnie po nim – "prekursorze Apollinaire’a", jak kiedyś zażartowała. Zapewne dla zabawy pod koniec lat 50. napisała swoje epitafium zaczynające się od słów: "Tu leży staroświecka jak przecinek / autorka paru wierszy".
