Dla autorki spektaklu istotna była kwestia odnowienia wspólnoty poprzez taniec. Ale w spektaklu równie istotne są próby ustanowienia tymczasowej wspólnoty poprzez muzykę. Z intensywnością i pewną brutalnością kompozycji elektronicznych kontrastowały pieśni ze słowami napisanymi przez Piotrowską-Auffret i melodiami Anny Szwajgier. Pieśni zbudowane były wokół formuły canso – miłosnego, wielozwrotkowego utworu popularnego wśród trubadurów. Swego rodzaju oda do serca (obecnego w spektaklu także jako świetlna instalacja) znalazła się w końcowej części spektaklu, wprowadzając atmosferę pełną łagodności, ciepła i troskliwości (widoczną rzecz jasna także w kolektywnie wykonywanej choreografii). Canso dedykowane sercu okazuje się nieoczekiwaną kodą przepełnionego technoenergią spektaklu. Pytanie o wspólnotę – możliwość jej odnowienia, potrzeby względem niej, przyszły, naznaczony doświadczeniem pandemii kształt – pozostaje otwarte. Zwycięstwem tego choreograficznego spektaklu jest jednak pojawiająca się chęć dołączenia do intensywnego, wspólnego tańca. To instynktowne pragnienie zsynchronizowania się z nadanym przez spektakl rytmem wykracza poza analityczno-krytyczny porządek, stając się czystym, emocjonalnym zjawiskiem.
Co ma wspólnego techno ze śmiercią? "Danse Macabre" pokazuje, że to pytanie wcale nie jest prowokacyjne, a odpowiedź jest prostsza niż się wydaje. Myśląc o analogiach między tymi fenomenami, nietrudno zaobserwować, że oba łączą jednostkową perspektywę doświadczenia z jego jednoczącym charakterem. Taniec w klubie jest zwykle tańcem indywidualnym, wsobnym, skupionym na własnej ekspresji, a zarazem wykonywanym jednocześnie z dziesiątkami – czasem setkami – innych osób do tego samego rytmu. Śmierć to także doświadczenie, którego nie da się podzielić, a które zarazem – co ujęte zostało w motywie danse macabre – "rozlewa" się na nas wszystkich. Wszyscy i wszystkie tańczymy (dosłownie i w ramach alegorii), umierając.
Teatr Kochanowskiego w Opolu, "Danse Macabre", reżyseria i choreografia Renata Piotrowska-Auffret, scenografia i kostiumy Zuzanna Srebrna, reżyseria świateł i konsultacje dramaturgiczne Joanna Leśnierowska, muzyka Marcin Janus, kompozycje wokalne Anna Szwajgier, premiera 18 czerwca 2021