Na Bukowinie, w Czerniowcach, jeszcze w okresie austro-węgierskim, w 1869 r., powstała najstarsza i najważniejsza organizacja polonijna, działająca następnie w realiach państwa rumuńskiego – Towarzystwo Polskie Bratniej Pomocy i Czytelnia Polska. Na jej wzór w 1903 r. powstało Towarzystwo Bratniej Pomocy i Czytelnia Polska w Suczawie, do którego przeszłości nawiązuje obecnie działający Związek Polaków w Rumunii z siedzibą w wybudowanym przez suczawskich Polaków w latach 1903-1907 Domu Polskim.
Okres po 1918 r., kiedy to cała Bukowina znalazła się w granicach państwa rumuńskiego, to odczuwalna dla wszystkich mniejszości polityka rumunizacyjna i wprowadzone w 1922 r. zmiany w obrębie szkolnictwa, mające na celu konsolidację powstałej Wielkiej Rumunii. Polacy wykorzystali wówczas dla celów nauczania języka polskiego wprowadzoną kilka lat później ustawę o szkolnictwie prywatnym. W 1918 r. powołano Polską Radę Narodową, przemianowaną potem na Polską Radę Narodową w Wielkiej Rumunii, aż wreszcie w 1932 r. Związek Stowarzyszeń Polskich w Rumunii, zrzeszający większość działających w państwie organizacji polskich. Z danych z roku 1929 wynika, że w Rumunii mieszkało wówczas ok. 50 tys. Polaków – większość na Bukowinie i w Besarabii. Po stratach terytorialnych w wyniku zakończenia drugiej wojny światowej liczba ta znacznie spadła, również w wyniku reemigracji do Polski (a także do Czechosłowacji) w latach 1946-1950, kiedy to głównie na ziemie zachodniej Polski wyjechało z Rumunii ok. 20 tys. osób, przede wszystkim z Bukowiny.
Po wprowadzeniu rządów komunistycznych w Rumunii, w połowie lat 50. XX w., zdelegalizowano organizacje mniejszości narodowych, także polskie, działające na Bukowinie. Dom Polski w Suczawie został znacjonalizowany, Towarzystwo Bratniej Pomocy i Czytelnia Polska zaprzestało działalności. Dopiero po rewolucji 1989 roku mniejszość polska, obok innych, zaczęła organizować się na nowo. W 1990 r. powołano w Bukareszcie Związek Polaków w Rumunii. Organizacje powstawać zaczęły także na terenie Bukowiny. Ze względu na to, że tam właśnie znajduje się skupisko rumuńskiej Polonii, siedzibę i władze organizacji polonijnej niedługo potem przeniesiono do Suczawy, gdzie działa do dziś jako jedyna organizacja polonijna w Rumunii, zrzeszająca 14 filii, z czego 11 na Bukowinie.