Filmy Zanussiego są kinem autorskim. Prawie do wszystkich sam pisał scenariusze. W latach siedemdziesiątych, szczególnie w takich filmach, jak "Struktura kryształu", "Za ścianą" czy "Iluminacja" pozwalał aktorom improwizować, stosując technikę otwartych dialogów. Zanussi pragnął w ten sposób, jak sam mówił:
(...) charakteryzować bohaterów w sposób nieoczywisty, pozostawiając margines dla niedopowiedzenia, prymat nastroju nad akcją a jednocześnie budować napięcie dramaturgiczne wynikające ze zderzenia racji psychologicznych, czy moralnych.
Najbardziej znaczącym filmem lat osiemdziesiątych jest zrealizowany w Polsce w 1984 roku "Rok spokojnego słońca". Głównie jednak w tej dekadzie realizował Zanussi swoje plany artystyczne na Zachodzie - stał się twórcą europejskim.
Oprócz dominujących w filmach tego reżysera tematów takich, jak wolność i zniewolenie, moralne wybory, związki ludzkiego losu z Absolutem pojawia się w nich często motyw śmierci. Andrzej Kijowski napisał:
Przewodnim nurtem myślowym twórczości Zanussiego zdaje się być uświadomienie konieczności umierania. Filmy tego reżysera ukazują przechodzenie człowieka z jednych pozycji na drugie i choć spory dotyczą spraw nadzwyczaj realnych (...), gdzieś w tle wyczuwa się zadumę nad niepojętym wymiarem ponadegzystencjalnym, w którym irracjonalna konieczność zakończenia życia dopełnia jakąś oczywistość.
W swoich dziełach Zanussi porusza odwieczne problemy: miłości, śmierci, szczęścia i sumienia, przyglądając się, jak objawiają się one w dzisiejszym świecie. Charakterystyczne dla kina Zanussiego są przeciwieństwa, które reżyser w swoich obrazach usiłuje godzić. Światopogląd chrześcijanina pozostaje w jawnej sprzeczności z racjonalizmem naukowca.