Urodził się w 1982 w Wejherowie. W latach 2001-2002 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej, po czym porzucił studia techniczne i w 2002 roku podjął studia kompozytorskie w Akademii Muzycznej w Krakowie pod kierunkiem Marka Stachowskiego. Tytuł magistra z wyróżnieniem uzyskał w klasie kompozycji Zbigniewa Bujarskiego, a tytuł doktora w klasie Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Akademii Muzycznej w Krakowie. W 2005 roku studiował w Staatliche Musikhochschule Stuttgart w ramach programu stypendialnego Socrates/Erasmus. Otrzymał również stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wyróżniające osiągnięcia w nauce oraz stypendium dla wybitnych młodych naukowców przyznawane przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Jako kompozytor współpracował z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie, Akademią Sztuk Pięknych w Krakowie oraz Uniwersytetem Jagiellońskim, a od 2006 roku z Akademią Teatralną w Warszawie.
W 2008 Karol Nepelski zdobył I nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim im. Marka Stachowskiego za kompozycję "Feu Eternel" na orkiestrę symfoniczną. W tym samym roku przebywał w Bourges (Francja) jako kompozytor-rezydent. W 2009 roku realizował kompozycję komputerową (performance) w studiu NOTAM w Oslo. Prowadził wykłady m. in. w Rotterdamie, Kijowie i Budapeszcie. Prowadził wykłady m. in. w Rotterdamie, Kijowie i Budapeszcie. Był kompozytorem-rezydentem programu LPO Young Composers na rok 2017/2018 w London Philharmony Orchestra.
Jego twórczość była prezentowana na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień", festiwalu muzyki współczesnej "Tonlagen" w Dreźnie, festiwalu "Musica Polonica Nova" we Wrocławiu, Festiwalu Prawykonań w Katowicach, Międzynarodowych Dniach Kompozytorów Krakowskich, Śląskich Dniach Muzyki Współczesnej, Targach Edukacji w Warszawie i Poznaniu, festiwalach "Audio Art" w Krakowie, "Malta" w Poznaniu, "Przemyska Jesień", SYNTHESE 2008 w Bourges (Francja), "Introspekce nové hudby" oraz "Salon Polski" w Pradze, festiwalach Ostrava Days Festival 2009 oraz "Alma Mater" w Budapeszcie. Muzykę Karola Nepelskiego wykonywały takie zespoły jak Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, musikFabrik, Neue Vocalsolisten Stuttgart, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej, Kwartet Śląski, Filharmonicy Lwowscy, Filharmonicy Łódzcy, Orkiestra Muzyki Nowej, Ricciotti Ensemble z Amsterdamu, zespół kameralny Kwartludium, Ensemble Nostri Temporis z Kijowa. Kompozycje Karola Nepelskiego były prezentowane na Ogólnopolskiej Konferencji Estetycznej pt. ”Materia Sztuki” (2008) oraz "Estetyka Sztuk Performatywnych" (2012), a także Światowym Kongresie Estetycznym Aisthetics in Action (2013).
Jan Topolski w magazynie "Glissando" w 2011 roku pisał:
Swoje kilkuletnie lektury i poszukiwania Nepelski podsumował pięcioczęściowej "Neurosymfonii" (2010) (...). Oczywiście nie jest to żaden podręcznik ani know-how kognitywistycznej teorii muzyki, lecz subiektywna i arbitralna próba jej zastosowania w praktyce. O tym, że eksperyment dokonuje się na nas, słuchaczach, wiadomo już w prologu, kiedy do grających muzyków dołącza dyrygent, na co zwyczaj nakazuje zareagować oklaskami wchodzącymi w tok utworu. Już pierwsza część "Neurosymfonii" dowodzi i świetnego opanowania przez Karola Nepelskiego tradycyjnego aparatu wielkiej orkiestry, i odważnego konfrontowania go z fragmentami szmerowymi, wręcz performansowymi. Całość dzieli się na dwa epizody, motoryczny i szumowy. W pierwszym wszystko pędzi do przodu niczym w dobrze naoliwionym mechanizmie, którego główne tryby to trzydziestodwójkowe krókie motywy w dętych drewnianych, przenoszące się potem do smyczków, tremola perkusji oraz punktowane rytmy dętych blaszanych. Tematem jest ruch i jego rozmaite postaci, nie tylko w partyturze, ale i w percepcji, której niejednoznaczność podkreśla Nepelski nieustającymi wariacjami motywów i metrum. Drugi epizod skupiony jest na barwie i na statyczności. Wiele momentów ma aleatoryczny czas trwania i rytm, perkusja skupia się przede wszystkim na szumach i oddechach. Pod koniec pojawiają się reminiscencje z początku oraz ogólne przyspieszenie i poruszenie, wkrótce wszystko jednak zamiera w swobodnym łączniku do części drugiej. Narodziny rytmu oraz tworzenie jego Gestalt wydaje się kodem pierwszej części "Neurosymfonii".
Jako kompozytor muzyki teatralnej współpracuje z wieloma reżyserami w teatrach w Polsce i za granicą m. in. z Lukiem Percevalem (np. "3Siostry" TR 2021), Pawłem Miśkiewiczem, Pawłem Wodzińskim, Małgorzatą Warsicką, Jakubem Skrzywankiem i Waldemarem Raźniakiem.
Kompozycje
- Mrowisko na flet, obój, klarnet, fagot i waltornię (2000)
- Bentley Arnage, miniatura fortepianowa (2001)
- Scherzo na flet, klarnet, marimbę i kontrabas (2002)
- Cykl trzech utworów bez tytułu na jeden, dwa i trzy klarnety (2002)
- Lynx na fortepian, skrzypce, wiolonczelę, perkusję i syntezator (2002)
- Crystal Lake na fortepian, harfę, perkusję i stal węglową (2003)
- Kwartet smyczkowy nr 1 D&B (2003)
- Wampir musical na motywach powieści Władysława Reymonta (2003-2005)
- F@UST2004 performance (2004)
- Metafizyka na orkiestrę smyczkową (2004)
- xxx na dzidżeja i orkiestrę smyczkową (2004)
- Ave Maria motet z tekstem religijnym łacińskim i świeckim (2004)
- Noc w St. Cloud na skrzypce, sopran, flet, syntezator i perkusję (2005)
- VVS na fortepian, wiolonczelę i cztery zestawy perkusyjne (2005)
- Muzyka symfoniczna (2006)
- Kwartet smyczkowy nr 2 (2006)
- Introitus cum tropis - Missa de Nativitate Jesu Christina na flet i common-go (2006)
- Sześć pieśni kaszubskich na orkiestrę symfoniczną (2006)
- Medea na chór mieszany, skrzypce i wiolonczelę pizzicato (2006)
- Solaris 2007, opera elektroniczna (2006-2007)
- The Elements I na zespół kameralny (2007)
- The Elements II na orkiestrę symfoniczną (2007)
- Feu éternel na orkiestrę symfoniczną (2007-2008)
- Les Origines du Temps na flet altowy, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (2008)
- ...nieistniejącej kultury na flet basowy, głos i dwa zestawy bongosów i marakasów (2008)
- Two Axes na dwa zestawy perkusyjne (2008)
- Quintet Elementaire na system głośników 4+1 (2008)
- Axis Mundi warstwa elektroniczna do improwizacji na flecie shakuhachi i perkusji (2008)
- Solaris 2008, opera na motywach powieści Stanisława Lema (2008)
- mbaraka, instalacja interaktywna na aktora, flet, grzechotkę i wideo (we współpracy z Jakubem Falkowskim) (2008)
- Feu éternel na orkiestrę symfoniczną i zestaw instrumentów perkusyjnych różnych kultur tradycyjnych (2009)
- Axis Mundi, wersja częściowo improwizowana na sześć zestawów perkusyjnych i performera (2009)
- Axis Mundi, wersja częściowo improwizowana na chór i dwóch performerów (2009)
- RARA BIZANGO na obój, klarnet, fagot i kompozytora (2009)
- Trio zapomnianych zmysłów na flet, skrzypce i fortepian preparowany (2009)
- Sztuka dialogu na dwoje skrzypiec z elementami teatru instrumentalnego (2009)
- Tajemnice Groty Lascaux na puzon i tubę (2009)
- PRIMORDIUM: Naturalia na zespół instrumentalny (2009)
- Homo sonans, performance/instalacja na ciało i live electronics (2009)
- Circlesong na zespół instrumentalny (2009)
- Krótkie studium słuchu na flet, wiolonczelę i fortepian (2009)
- PRIMORDIUM: Encephalon na flet/flet basowy, klarnet/klarnet basowy, skrzypce, fortepian i perkusję i elektronikę (2010)
- Neurosymfonia na orkiestrę symfoniczną (2010)
- Preludium nr 18 op. 28 F. Chopina - translacja neuroestetyczna na zespół instrumentalny (2010)
- Non-harmonic... na zespół instrumentalny i video (2011)
- Quintet Somatique na zespół instrumentalny (2011)
- Up&Down na orkiestrę symfoniczą (2011)
- Dialogi Narcyza: Echo na gitarę z live electronics (2011)
- Metawariacje na zespół instrumentalny (2012)
- Dialogi Narcyza: Lustro Doriana Graya na fagot z live electronics (2012)
- Broken frames of I. Bergman na zespół instrumentalny (2012)
- Nostriama na zespół instrumentalny (2012)
- Santa, santa erotica! (2012)
- Pod powierzchnią (Under the Surface), instalacja (2012)
- Scena na wypadek deszczu (2013)
- C'est bordel formidable. Extravaganza wg E. Ionesco i Z. Krasińskiego (2013)
Autor: Anna Iwanicka-Nijakowska, marzec 2011; aktualizacja: maj 2021.