W latach 1955-58 studiował dyrygenturę, a od 1956 do 1960 kompozycję pod kierunkiem Stanisława Wiechowicza w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W latach 1959-61 pracował jako redaktor w Polskim Wydawnictwie Muzycznym w Krakowie, zaś w latach 1961-67 jako prelegent muzyczny i kierownik literacki w Filharmonii w Rzeszowie. Od 1972 jest wykładowcą w Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie w latach 1978-86 był dziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki. Od 1992 zajmuje stanowisko profesora kompozycji krakowskiej uczelni.
Zbigniew Bujarski był nagradzany na wielu konkursach, m.in. w 1961 uzyskał wyróżnienie na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich za Strefy na zespół symfoniczny (1961), a w 1964 - II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach za ''Kinoth'' na orkiestrę kameralną (1963). W 1967 jego utwór ''Contraria'' na orkiestrę symfoniczną (1965) otrzymał wyróżnienie, zaś w 1978 jego Musica domestica na 18 instrumentów smyczkowych (1977) zdobyła II nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu.
Został dwukrotnie uhonorowany Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki II stopnia - w 1979 i 1987. Jest też laureatem Nagrody Związku Kompozytorów Polskich i Nagrody miasta Krakowa w 1984. W 1991 otrzymał Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego.
Zbigniew Bujarski to kompozytor o niezwykle subtelnej wrażliwości dźwiękowej, zapewne dlatego ważne miejsce w jego twórczości zajmuje kwartet smyczkowy. Jednorodny materiał brzmieniowy czterech smyczkowych instrumentów sprzyja subtelnym działaniom kompozytorskim i dążeniu do wysublimowanych efektów dźwiękowych. Sama natura kwartetowej formy jest intymna i ewokuje atmosferę skupienia. Ograniczone zaś środki, jakie stawia do dyspozycji i zespół czterech instrumentów, i klasyczna forma kwartetowa skłaniają do wejścia w głąb dźwięku i w głąb struktury formalnej. To wydaje się być naturalnym środowiskiem brzmieniowo-formalnym Zbigniewa Bujarskiego, który napisał cztery kwartety smyczkowe, opatrując je sugestywnymi tytułami: ''Na otwarcie domu'' (1980), ''Na Adwent'' (1984), ''Na Wielkanoc'' (1989) i ''Na jesień '' (2001). Przy okazji wykonania ostatniego kwartetu podczas jednego z Międzynarodowych Dni Muzyki Kompozytorów Krakowskich kompozytor powiedział:
Kwartet na jesień jest czwartym, jak dotychczas moim ostatnim kwartetem smyczkowym. Mam nadzieję, że nie ostatnim w ogóle. W moich planach przewiduję napisanie Kwartetu na Boże Narodzenie. Prawdopodobnie po skomponowaniu większego utworu symfonicznego przyjdzie czas - jak to zwykle u mnie bywało - na powrót do większej intymności, 'prywatności', którą najchętniej realizuję właśnie przez mały zespół. Gatunek kwartetu smyczkowego jest rodzajem jakby prywatnego listu, który kompozytor pisze do konkretnego adresata i w podobny sposób odbiera muzykę kwartetową innych kompozytorów - jak prywatną korespondencję dźwiękową między pojedynczymi osobami. Ten bardzo osobisty charakter muzyki oraz wysokie wymagania, jakie stawia przed kompozytorem technika kwartetu smyczkowego bardzo mi odpowiada i jak długo żyć będę, pozostanę jej wierny.
Kwartet na jesień został napisany na osiemdziesiąte urodziny Mieczysława Tomaszewskiego i jemu jest dedykowany. Prawykonanie odbyło się na jubileuszowym koncercie w sali "Florianka" w Krakowie 17 listopada 2001 roku. Grał Kwartet "Dafô".
Ważniejsze kompozycje:
- Krzewy płonące [wersja I], 3 pieśni na głos i fortepian (1958)
- Krzewy płonące [wersja II], 3 pieśni na głos i zespół kameralny (1958)
- Tryptyk na orkiestrę smyczkową i perkusję (1958)
- Synchrony I na sopran i zespół kameralny (1959)
- Synchrony II na sopran, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1960)
- Strefy na zespół symfoniczny (1961)
- Kinoth na orkiestrę kameralną (1963)
- Kompozycja kameralna na głos, flet, harfę, fortepian i perkusję (1963)
- Contraria na orkiestrę symfoniczną (1965)
- El Hombre, oratorium na głosy solo (sopran, mezzosopran, baryton), chór mieszany i orkiestrę (1969-73)
- Musica domestica na 18 instrumentów smyczkowych (1977)
- Concerto per archi na skrzypce solo i orkiestrę smyczkową (1979)
- Similis greco I na orkiestrę symfoniczną (I część cyklu Similis Greco) (1979)
- Kwartet na otwarcie domu na kwartet smyczkowy (1980)
- Narodzenie na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (III część cyklu Similis Greco) (1981)
- Veni creator spiritus na organy (1983)
- Da Bóg nam kiedyś..., pieśń na baryton i fortepian do słów Jana Lechonia (1983)
- Kwartet na Adwent na kwartet smyczkowy (1984)
- Ogrody, cykl pieśni na sopran i orkiestrę (1987)
- Veni creator spiritus na orkiestrę symfoniczną (1988)
- Kwartet na Wielkanoc na kwartet smyczkowy (1989)
- Concerto per archi II na wiolonczelę solo i orkiestrę smyczkową (1992)
- Lęk ptaków na skrzypce, altówkę i perkusistę (1993)
- Scolaresca na orkiestrę smyczkową (1993)
- Pawana dla "Oddalonej" na orkiestrę smyczkową (1994)
- Lęk ptaków II na 2 klarnety i perkusję (1994)
- Pięć pieśni na sopran, orkiestrę smyczkową i wibrafon (1994-96)
- Lęk ptaków III na klarnet, klarnet basowy, skrzypce, altówkę i perkusję (1995)
- Cassazione per Natale na dęty zespół kameralny i perkusję (1996)
- Per cello na wiolonczelę solo (1996)
- Lumen na orkiestrę symfoniczną (II część cyklu Similis Greco) (1997)
- La danza per "Aukso" na kameralną orkiestrę smyczkową (1998)
- Alleluja na chór mieszany, orkiestrę smyczkową, dwie trąbki i perkusję (1999)
- Stabat Mater na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (2000)
- Kwartet smyczkowy "Na jesień" (2001)
- Bagatela na orkiestrę smyczkową (2001)
- Orniphania na wiolonczelę i fortepian (2001)
- Peirene na orkiestrę symfoniczną (2003)
- Pieśni brzasku dnia na mezzosopran i orkiestrę smyczkową (2004)
- Elegos, pieśń żałobna na wiolonczelę solo i orkiestrę smyczkową (2004-2005)
- Games na orkiestrę (2006)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2002; aktualizacja: listopad 2008.