Syn aktora i reżysera Jerzego Stuhra.
W 1999 roku ukończył psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Potem zdał do krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, dyplom na Wydziale Aktorskim uzyskał w 2003 roku. W latach 2004-2008 był aktorem warszawskiego Teatru Dramatycznego. Od 2008 roku jest w zespole Nowego Teatru w Warszawie, sceny, której szefem artystycznym jest Krzysztof Warlikowski. W czasie studiów był współzałożycielem kabaretu "Po żarcie".
Na scenie debiutował jeszcze w okresie studiów. W 2001 roku zagrał Raskolnikowa w kameralnej "Zbrodni i karze" Fiodora Dostojewskiego, przedstawieniu zrealizowanym przez Bogdana Cioska w Teatrze Rozrywki w Chorzowie. Spektakl rozegrał się pomiędzy dwoma bohaterami, Stuhrowi partnerował Henryk Talar. Danuta Lubina-Cipińska pisała o jego debiucie:
Zaciśnięte szczęki, wydatne usta zwinięte w wąską szparkę, oczy pełne gniewu to Raskolnikow dzielący ludzi na dwie kategorie, przyznający sobie prawo łamania zastanych praw, usuwania przeszkód na swej drodze, także za cenę zbrodni" - pisała o debiucie aktora Danuta Lubina-Cipińska. - "Powłóczący nogami, z głową schowaną w ramionach, z błyskiem obłędu w oku to Raskolnikow zaszczuty, złamany, wyobcowany, to wesz, nie człowiek. Podnoszący głowę przy czytaniu ewangelii o wskrzeszeniu Łazarza to Raskolnikow w momencie aktu łaski, budzący się z nadzieją na nowe życie. W każdym z tych wcieleń widać niewątpliwy aktorski talent Stuhra. Widać też jednak pewne niedostatki warsztatu - przede wszystkim w relacjach z partnerem.
W teatrze Stuhr współpracował z reżyserem Andrzejem Domalikiem. Zagrał u niego w spektaklach opierających się na rosyjskim literackim kanonie. Na scenie warszawskiego Dramatycznego był Chlestakowem w "Rewizorze" Mikołaja Gogola (2002), wystąpił także w głównej roli w "Obłom-Offie", adaptacji "Obłomowa" Michaiła Ugarowa (2005). Można go było także oglądać w przedstawieniu "Boska!" Petera Quiltera w reżyserii Domalika zrealizowanym w warszawskim Teatrze Polonia (2007). W Teatrze Dramatycznym wcielił się również w postać Wierszynina w "Siostrach" Pera Olova Enquista, sztuce w inscenizacji Piotra Cieślaka, która podejmowała wątki ze słynnego dramatu Antoniego Czechowa (2006). W 2005 roku Stuhr pracował z kolei w warszawskim Teatrze Rampa. Maciej Wojtyszko powierzył mu główną rolę energicznego i ironicznego Kandyda w rozśpiewanym widowisku "Kandyd, czyli optymizm" wg Woltera. Jedną z najlepszych jego teatralnych ról okazał się Joe Porter Pitt stworzony w spektaklu Krzysztofa Warlikowskiego "Anioły w Ameryce" Tony'ego Kushnera z TR Warszawa (2007), gdzie występował razem z wypróbowanym i zgranym zespołem Warlikowskiego. Janusz Majcherek notował:
Nigdy natomiast u Warlikowskiego nie grał Maciej Stuhr, co widać natychmiast, ale paradoksalnie ta jego 'obcość' doskonale sprawdza się w postaci Pitta.
Aktor wystąpił też w kolejnych spektaklachWarlikowskiego: w "(A)pollonii" wg m.in. tekstów Eurypidesa i Hanny Krall (2009, Nowy Teatr Warszawa), "Końcu", "Kabarecie Warszawskim" (2013) i "Francuzach" na motywach twórczości Marcela Prousta (2015).
Stuhra wielokrotnie pytano, w jaki sposób psychologia wpłynęła na jego postrzeganie aktorstwa. Odpowiadał w sposób następujący:
Rola nie powstaje przecież z teorii, tylko z doświadczenia. Z wyobraźni, przeżyć, przemyśleń, z bycia takim, a nie innym człowiekiem. Gdy podczas prób w teatrze analizujemy jakąś postać, szukamy przykładów z życia, bo to pomaga sobie ją wyobrazić. Takich przykładów ze studiów znam setki. Psychologia rozwinęła moją wrażliwość na innych ludzi, ciekawość i otwartość na spotkania z nimi.
Młody aktor, który popularność i sympatię widzów zdobywa także jako artysta kabaretowy często był również pytany o motywy, jakimi się kierował wybierając aktorstwo.
Moja przewaga - nigdy tego nie ukrywałem - polegała na tym, że miałem po prostu możliwości, by zostać aktorem: od dziecka podpatrywałem to środowisko i spędzałem mnóstwo czasu w Starym Teatrze, gdzie grał mój ojciec.
Po raz pierwszy Stuhr wystąpił przed kamerą w 1988 roku w dziesiątym odcinku serialu "Dekalog" Krzysztofa Kieślowskiego. Trzy lata później, w 1991 roku, zagrał główną rolę dziecięcą w "Dzieciach wojny" w reżyserii Krzysztofa Rogulskiego, koprodukcji polsko-francuskiej. Pod koniec lat 90. Stuhr coraz częściej pokazywał się w filmie. Zagrał wówczas m.in. Aleksa w "Fuksie" Macieja Dutkiewicza (1999), Kubę Brennera w "Chłopaki nie płaczą" w reżyserii Olafa Lubaszenki (2000) i Kubę w kolejnej komedii Lubaszenki "Poranek kojota" (2001). Wizerunek młodych, bezpretensjonalnych chłopaków udało mu się przełamać kolejnymi rolami - adepta szkoły policyjnej, który uczy się zawodu i powoli dojrzewa przy boku rasowego gliny (w tej roli Jerzy Radziwiłowicz) w mrocznym, kryminalnym serialu "Glina" Władysława Pasikowskiego (2004) oraz kamerzysty Mateusza w gorzko-ironicznym filmie Wojciecha Smarzowskiego "Wesele" (2004).
Kolejne role filmowe aktora to m.in. Chwastek we "Francuskim numerze" Roberta Wichrowskiego (2006), Sebastian Tretyn w "Testosteronie" w reżyserii Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza (2007) i działonowy Sapieżyński w Operacji Dunaj Jacka Głomba (2009). Maciej Stuhr zagrał również w "Winie truskawkowym", filmie Dariusza Jabłońskiego nakręconym na podstawie prozy Andrzeja Stasiuka (2007). Wystąpił w przejmującym, wielokrotnie nagradzanym filmie Małgorzaty Szumowskiej "33 sceny z życia" (2008). Za znakomitą rolę Piotra w tym obrazie otrzymał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego.
Rolą godną Polskiej Nagrody Filmowej Orzeł okazała się kreacja w głośnym, kontrowersyjnym filmie Władysława Pasikowskiego "Pokłosie" (2012). Zagrał również w nagradzanej "Obławie" Marcina Kryształowicza u boku Marcina Dorocińskiego (2012), w "Drogówce" Wojciecha Smarzowskiego (2013) i "Excentrykach albo po słonecznej stronie ulicy" Janusza Majewskiego (2015). W "Obywatelu" Jerzego Stuhra zagrał razem ze swoim ojcem. Był też gwiazdą popularnych komedii romantycznych w reżyserii Mitji Okorna: "Listów do M" (2011) i "Planety singli" (2016).
W Teatrze Telewizji Stuhr debiutował jako osiemnastolatek. Zagrał wówczas młodego Scrooge'a w "Kolędzie wigilijnej" na motywach powieści Charlesa Dickensa (1993, reż. Robert Gliński). Później wystąpił m.in. w roli tytułowej w "Szczęściu Frania" Włodzimierza Perzyńskiego (2001, reż. Agnieszka Glińska), jako Kostia w "Czwartej siostrze" Janusza Głowackiego (2002, reż. Agnieszka Glińska) i Paweł Kryński w "Pięknej pani Seidenman", adaptacji powieści Andrzeja Szczypiorskiego (2002, reż. Janusz Kijowski). Można go było również oglądać w najnowszym dramacie - w roli korporacyjnego pracoholika Nikodema w "Najwięcej samobójstw zdarza się w niedzielę" Anny Burzyńskiej (2005, reż. Maciej Dejczer), Cezarego, jednego z członków porządnej rodziny, która zaczyna się rozpadać w tragikomedii "Bezład" Krzysztofa Czeczota (2006, reż. Witold Adamek) i jako Bonga w sztuce o samobójczyni "I. znaczy Inna" Andreasa Sautera i Bernharda Studlara (2006, reż. Maria Zmarz-Koczanowicz). Jednocześnie aktor odnalazł się w zupełnie innej poetyce, wykreował tytułową rolę w "Żywocie Józefa" Mikołaja Reja w inscenizacji Piotra Tomaszuka (2005).
Nagrody:
- 2001 - 5.10 i dalej - nagroda im. Marcina Kołodyńskiego przyznawana za życiową pasję;
- 2004 - V miejsce w plebiscycie "Rzeczpospolitej" - Złota Piątka;
- 2005 - Tytuł Mistrz Mowy Polskiej;
- 2006 - KŁAP - nagroda za najlepszy dubbing w filmie "Kurczak mały"; Statuetka "Przyjaciel Zaczarowanego Ptaszka" - nagroda dla przyjaciela ogólnopolskiego festiwalu dla osób niepełnosprawnych utalentowanych wokalnie na Festiwalu Piosenki Zaczarowanej w Krakowie;
- 2007 - Nagroda "Elle Style Awards" dla najlepszego aktora;
- 2008 - Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego za rolę Piotra w filmie "33 sceny z życia" w reżyserii Małgorzaty Szumowskiej;
- 2009 - "Orzeł" za najlepszą rolę męską w filmie "33 sceny z życia";
- 2012 - Wyróżnienie za rolę Cosme McMoon w filmie "Boska" na Krajowym Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru TV "Dwa Teatry" w Sopocie;
- 2012 - Wyróżnienie za rolę w filmie "Listy do M" na Festiwalu Polskich Filmów "Ekran" w Toronto
- 2013 - "Orzeł" na Festiwalu w Gdynii w kategorii najlepsza drugoplanowa rola męska za rolę w filmie "Obława";
- 2013 - "Orzeł" za najlepszą pierwszoplanową rolę męską w filmie "Pokłosie"
- 2014 - medal zasłużonym w kulturze Gloria Artis
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, grudzień 2007; aktualizacja: NMR, czerwiec 2016.