W latach 1976-1981 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni profesora Stefana Gierowskiego. W 1982-1988 wykładał technologię malarstwa w macierzystej uczelni.
Od 1982 do 1992 współtworzył najważniejszą formację artystyczną lat 80. - Gruppa (razem z Ryszardem Grzybem, Pawłem Kowalewskim, Jarosławem Modzelewskim, Włodzimierzem Pawlakiem i Markiem Sobczykiem). Brał udział w niemal wszystkich jej wystawach i akcjach, współredagował jej pismo "Oj dobrze już".
W latach 1985-1989 (z przerwami) z Markiem Sobczykiem pracował przy polichromii cerkwi neounickiej w Kostomłotach na Podlasiu. W 1991/92 wykładał w prywatnej Szkole Sztuki w Warszawie, założonej i prowadzonej przez Jarosława Modzelewskiego i Marka Sobczyka. Od 1995 do 2000 roku współtworzył Stowarzyszenie KRAAA (Kolektywny Ruch Animacji Aktywności Artystycznej), animował Galerię PWW - Pracownia Wolnego Wyboru w Zielonej Górze. Należy do grona fundatorów nagrody dla wyróżniających się studentów w ramach Funduszu na Rzecz Popychania Sztuki do Przodu im. Jerzego Ludwińskiego w Zielonej Górze.
Od 1992 prowadzi pracownię malarstwa w Katedrze Sztuki i Kultury Plastycznej na Uniwersytecie Zielonogórskim. Obecnie jest profesorem tej uczelni. W latach 2003-2008 był redaktorem strony internetowej www.artpilot.com prezentującej sztukę wybranych studentów i absolwentów oraz promującej malarstwo i inne koncepcje obrazu. Ma również na swoim koncie pracę jako terapeuta zajęciowy w Klinice Nerwic warszawskiego Instytutu Psychiatrii i Neurologii.
W 1987 roku otrzymał I nagrodę II Krajowego Biennale Młodych "Droga i Prawda" we Wrocławiu. W 1999 z kolei I nagrodę na I Biennale Małych Form Fotograficznych w BWA Poznań.
Lata 80: Gruppa, ekspresjonizm i symbolizm
Wczesne prace Woźniaka z lat 1982-1985 odznaczają się największą w gronie Gruppy różnorodnością formy i tematyki. Obrazy "plakatowe", niefiguratywne, operują znakami i emblematami, zazwyczaj o politycznym i prześmiewczym wydźwięku ("Nowa fala popierdala", "Czerwony rogalik co ranek na śniadanie", "Polak w czadzie"). Równocześnie artysta tworzy kompozycje o ograniczonej skali barwnej, malowane rzadką, cieknącą farbą ("Entuzjazm sztuki", "Dzieweczko wstań", "Nowofalowy portret Jurija Andropowa"). Jeszcze inne odznaczają się karykaturalną deformacją postaci ("Debil", "Geniusz", "Trzygłowy egzekutor", "Portret budowniczego Arki"). W 1985 Woźniak maluje "papiery", w których eksponuje gest - walki, pojednania, błogosławieństwa itp. ("Rozbij czaszkę", "Braterstwo broni", "Kain i Abel").
W latach 1986-1987 w malarstwie Woźniaka dominuje ekspresjonizm. Powstałe w tym czasie obrazy odznaczają się bogatą fakturą wynikającą z pospiesznego i spontanicznego sposobu malowania oraz ostrą kolorystyką ("Cenię sobie to wewnętrzne doznanie", "Pojedynek o kość biodrową", "Kontur wewnętrzny"). Okres ten wieńczy dramatyczny "Dom dla nieuleczalnie chorych - pamięci Katarzyny Kobro", nagrodzony na wystawie "Droga i Prawda" we Wrocławiu.
Podczas pobytu na stypendium w Berlinie Zachodnim (1986) artysta zaczyna, a w ciągu 1987-1989 rozwija malarstwo symboliczno-metaforyczne. Wychodząc od symboliki chrześcijańskiej ("Bramy raju", tryptyk "Przemiana", cykl z Upadłym Aniołem), dochodzi do indywidualnych ujęć kompozycyjnych, które zachowują jednak "sakralny" wysoki ton ("Poprzedni ja", "Budowniczy", "Cielę"). W serii "Mebli" (1989-1990) i nieco późniejszych kompozycji z pustymi wnętrzami ("Drabina", "Kominek" itp.) artysta odchodzi od przedstawiania postaci.
Lata 90: obraz zwielokrotniony
Od 1991 roku Woźniak poszukuje nowych jakości obrazu malarskiego. Zaczyna go powielać. Powstają obrazy podwójne, potrójne i wielokrotne. Przykładem mogą być takie prace, jak "A (zbiór niekompletny)", "Irys", "Złota figa", "Rekonstrukcja horyzontu I i II", "Zakupy i sprawy do załatwienia", "Korona malarstwa" oraz różne wersje "Geniusza i Debila". W "Autoreferacie" Ryszrd Woźniak pisze:
Obrazy wielokrotne ujawniły swój potencjał ekspozycyjny (…). Przez zmienność sposobu prezentacji obraz otrzymał nową fizyczność i wzbogacił się o nowe znaczenia. Każdy obraz jest jednocześnie całością i częścią. (…) Tak budowany obraz, dzięki zabiegowi zwielokrotnienia, prezentuje swoją organiczną niekompletność i niedoskonałość jako cechy umożliwiające mu zaistnienie w świadomości odbiorcy.
Zainteresowania artysty koncentrują się równocześnie na instalacjach. Niekiedy buduje je z własnych starych prac, jak na wystawie indywidualnej w Domu Artysty Plastyka w Warszawie w 1995, na pokazie "Egocentryczny manipulator". Tworzy wtedy cykl: "Krok w tył", który nazywa "auto-recyklingiem" własnego dorobku z pierwszej dekady twórczości. Zbiór ten stanowią obrazy cytujące wcześniej powstałe prace, które artysta zmodyfikował stylistycznie i wzbogacił o specjalnie spreparowane tła. Do najważniejszych z nich należą: "Avanguardie polacca", "Ikona lotu", "Ikona debila" oraz seria "Pól".
W wyniku tych doświadczeń w drugiej połowie lat 90. powstaje seria prac malowanych na drukach akcydensowych (plakatach i zaproszeniach do wystaw własnych i innych artystów). W "Autoreferacie" artysta tłumaczy:
Chciałem wówczas namalować obraz całkowicie zanurzony w czasie przeszłym, we własnej historii, będący przypomnieniem przez powtórzenie. Powstały wówczas prace będące spojrzeniem z historycznego dystansu, z oddalenia pozbawiającego wizerunki ostrości, a proces obserwacji pierwotnych emocji. (…) Wielokrotnie nawarstwione tła reprezentowały różne stopnie oddalenia/przybliżenia od i do obrazu. Nazwałem te działania "multiplikacją w głąb".
Na przełomie 1997 i 1998 roku Woźniak tworzy prace, dla których punktem wyjścia są rysunki dziecka, o którego uwagę, jak pisze artysta, we współczesnej kulturze toczy się zażarta walka. Najważniejszymi obrazami z tego cyklu są: "Korona III RP", "Pieśń dla Kosowa", "Koci dzwon", "Anioł", "Diabeł i ciasteczko", "Ekstatyczność bytu", "Frammenti", "Życie księżniczki jest nudne".
Lata 2000: poznawcza rola malarstwa
Na początku lat 2000 rozpoczyna pracę nad serią obrazów inspirowanych szkolnymi tablicami poglądowymi z lat 60-tych XX wieku. Koncentruje się w niej nad poznawczą rolą obrazu, nad jego wpływem na światopogląd współczesnego człowieka. Rdzeniem serii jest zestaw trzynastu kompozycji pod wspólnym tytułem: "Patrzeć, widzieć, wiedzieć".
W kolejnych latach Woźniak stawia pytania o obraz, przywołując zjawisko gry jako modelu najważniejszych aktywności w kulturze. Techniczna łatwość manipulowania obrazem w dobie powszechności mediów elektronicznych według artysty otwiera sferę zabawy. Gracz ulega iluzji, poczuciu panowania nad obrazem, tymczasem gra jest rodzajem snu, a obraz przedmiotem i jednocześnie narzędziem manipulacji. Twórca wyrzeka się jednoznaczności, przez co treść pozostaje ukryta. Najwyższe wartości są tylko symulowane. Przykładem tych refleksji artysty są obrazy z lat 2001-2005: "Autorytety", "Być dziewczyną prezydenta", "Zwycięstwo absolutne" oraz "Make Art More Abstract".
Pod koniec pierwszej dekady XXI wieku Woźniak tworzy kolejne cykle obrazów, zwykle złożone z kilkunastu kompozycji na ten sam temat. Najważniejsze z nich to: "Parada wielkiego kutasa", "Dialog", "Kalendarz", "Warzywnik", "The pleasure of painting", "Plądrografia", "Sztuka jaką lubię". Poza cyklami maluje również pojedyncze obrazy, oderwane od rozwijanych serii – jak np.: "Stan surowy II", "Szkic do tik taka", "Albo artysta", "To nie jest Picabia", "Projekt muzeum sztuki nowoczesnej", "Strażnik doliny", "Gospodyni swobody" oraz "Ogrodzenie doskonałe". Ponownie w "Autoreferacie" czytamy:
Wiąże się to z moim stopniowym powrotem do traktowania pojedynczego obrazu jako fenomenu i unikatu, realizacji organicznie pochodzącej od jednorazowej inspiracji. Powoli odwracam się od myślenia o malarstwie w kategoriach obrazu wielokrotnego.
Jego prace znajdują się w zbiorach publicznych, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Narodowej Galerii Sztuki Współczesnej – Zachęta w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Śląskim w Katowicach, Muzeum Górnośląskim w Bytomiu i Muzeum Okręgowym im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Jak również w zbiorach prywatnych, m.in. w Fundacji Egit, Kolekcji Banku BPH i Fundacji Sztuki Polskiej ING.
Autorska strona internetowa artysty: ryszardwozniak.com