Podczas okupacji była nauczycielką tajnych kompletów w Warszawie, po wojnie zamieszkała w Gdańsku, gdzie znalazła pracę w Bibliotece Pedagogicznej we Wrzeszczu. Jej koleżanki z pracy zapamiętały ją jako osobę utrzymującą dystans, władczą, oszczędną w słowach. O żydowskich korzeniach Józefiny dowiedziały się dopiero podczas antysemickiej nagonki 1968 roku. Józefina, po zebraniu zespołu, na którym zarzucano jej niepopełnione błędy, sama złożyła dymisję ze stanowiska dyrektora biblioteki.
Trzydzieści lat po rozstaniu z Schulzem, w 1967 roku, Juna zaczęła wreszcie opowiadać w listach do Ficowskiego o ich związku.
"Miał w sobie coś z elfa, Ariela i zarzucałam mu - o ile z tego w ogóle można zrobić zarzut - że nieznany mu był ten gorący, soczysty miąższ ludzkich namiętności i doznań. Obce mu było uczucie ojcostwa i jego potrzeba, obca mu była zazdrość o kobietę i pragnienie wyłączności, (...) obca mu była potrzeba własnego domu i rodziny" - pisała.
"Był całkowicie i bez reszty zaprzedany swej twórczości. To był jedyny sens jego życia, bez koncesji i bez ustępstw" - konkludowała Józefina, która pragnęła normalnego życia, wspólnego domu. To właśnie stało się powodem ich rozstania.
Józefina Szelińska popełniła samobójstwo w lipcu 1991 roku. Miała wtedy 86 lat.
Premiera: 27 sierpnia 2015 roku nakładem Wydawnictwa Literackiego.
Źródło: PAP, oprac. AW
Agata Tuszyńska, "Narzeczona Schulza"
Wydawnictwo Literackie 2015
Oprawa: twarda
ISBN: 978-83-08-05433-8