Gerson należał do najwybitniejszych przedstawicieli polskiego dziewiętnastowiecznego akademizmu; zasłużył się także w znaczący sposób dla rozwoju szkolnictwa i życia artystycznego Warszawy. Swą edukację artystyczną rozpoczął w 1844 roku na Oddziale Architektury warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych; w latach 1845-1850 studiował w tejże szkole malarstwo pod kierunkiem J. F. Piwarskiego, C. Breslauera i M. Zaleskiego; dyplom uzyskał w 1851. W okresie 1849-1853 związał się z grupą absolwentów SSP skupionych wokół Marcina Olszyńskiego, z którymi przemierzał pieszo kraj, Kielecczyznę, Pojezierze Augustowskie, Lubelszczyznę, Mazowsze i Kujawy, zwiedzał Wilno i Kowno w celu rysunkowego dokumentowania typowych dla różnych regionów mieszkańców miast, miasteczek i wsi. Zgromadzone wówczas studia i szkice wykorzystał w albumie litograficznym "Ubiory ludu polskiego" (1855); sięgnął do nich także ilustrując wydawnictwo O. Kolberga "Lud" (wydawane od 1865).
Kolejną wyprawę po Małopolsce, Podhalu i Tatrach odbył w 1860; etnograficzne zainteresowania Gersona i obiektywistyczna obserwacja otaczającej rzeczywistości znalazły wyraz w krajobrazowych notatkach utrzymanych w realistycznej konwencji. W latach 1852-1853 artysta wykonał techniką olejną kilka pannaux dekoracyjnych na blasze będących częścią wystroju wnętrz statków pasażerskich Żeglugi Parowej "Płock" i "Włocławek" (m.in. Warszawa widziana od Pragi; Widok Włocławka).
W okresie 1853-1855 kontynuował naukę w akademii petersburskiej. W 1859 został tu wyróżniony tytułem "niekłassnyj chudožnik" w dziedzinie malarstwa historycznego i portretowego, w 1873 otrzymał tytuł akademika, zaś w 1878 został uhonorowany tytułem profesora tejże uczelni.
W okresie 1856-1858 doskonalił swój warsztat artystyczny w Paryżu uczęszczając przez trzy miesiące do pracowni L. Cognieta oraz samodzielnie studiując sztukę dawnych mistrzów w muzeach i galeriach. W gronie polskich twórców osiadłych na emigracji, m.in. Cypriana Norwida, Henryka Pillatiego, Franciszka Tepy i Teofila Kwiatkowskiego prowadził dyskusje na temat sztuki narodowej.
Po powrocie do Warszawy otworzył własną pracownię przy ul. Miodowej, z której korzystała znaczna grupa malarzy, m.in. Franciszek Kostrzewski, Józef Simmler, Józef Szermentowski i Władysław Bakałowicz. Znakomicie osadzony w środowisku artystycznym zainicjował wraz z A. Schouppém powstanie w 1858 Krajowej Wystawy Sztuk Pięknych przekształconej później w Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. W latach 1877-1878 i 1882-1883 pełnił funkcję wiceprezesa TZSP; w ramach działalności tej instytucji był animatorem i współorganizatorem wielu ważnych przedsięwzięć artystycznych, publicystycznych i kolekcjonerskich. W 1867 objął stanowisko nauczyciela rysunku w Instytucie Głuchoniemych, które piastował do 1871; w 1872 wykładał teorię i historię sztuki w Zakładzie Szmita dla kobiet.
W 1871 podjął pedagogiczne obowiązki w warszawskiej Klasie (Szkole) Rysunkowej, w której wykształcił do 1896 całą plejadę artystów, m.in. Józefa Chełmońskiego, Stanisława Lentza, Edwarda Okunia, Józefa Pankiewicza, Władysława Podkowińskiego, Jana Stanisławskiego i Leona Wyczółkowskiego.
Od 1867 nauczał prywatnie w swej pracowni, do której przyjmował także studentki i amatorów. Kładł duży nacisk na studium z natury i na warsztat rysunkowy. Zaszczepił swym uczniom szacunek dla tradycji malarstwa i jednocześnie poczucie własnej niezależności twórczej; odrzucił jednak nowe prądy artystyczne, zarówno impresjonistyczną wrażeniowość jak symbolistyczną metaforykę. Najwyżej w hierarchii wartości sytuował malarstwo historyczne o patriotyczno-dydaktycznej wymowie.
W okresie 1877-1878 prowadził wykłady dla rzemieślników w Muzeum Przemysłowym. Bardzo bogata działalność ilustratorska Gersona obejmowała rysunki zdobiące czasopisma i książki, m.in. K. W. Wójcickiego "Życiorysy znakomitych ludzi" (1850), Władysława Syrokomli "Królewskich lutnistów" (1857), Adama Mickiewicza "Pisma" (1858), Ignacego Krasickiego "Bajki i przypowieści" (1868) oraz "Świat Polski w zabytkach sztuki" (1884-1885). Dokumentacyjną wartość miał wydany przez Gersona wraz z A. Lerue album "Widoki Warszawy" (1852), oraz wraz z H. Skimborowiczem - "Willanów. Album widoków i pamiątek..." (1877).
Pedagogiczne cele przyświecały mu przy tłumaczeniu dzieł z zakresu teorii i praktyki malarskiej, Leonarda da Vinci "Rozprawy o malarstwie" (Warszawa 1876), J. Bochenka "Normalnej postaci mężczyzny i kobiety wykreślonej nowym sposobem" (Warszawa 1895), J. Del Medico "Anatomii dla użytku malarzów i rzeźbiarzów ułożonej" (Warszawa 1877) i H. Mayeux "Pomysłowości zdobniczej" (Warszawa 1898). Do najważniejszych prac Gersona z zakresu teorii i historii sztuki należały książki "Współczesne kierunki malarstwa" (Warszawa 1876) i "Znawstwo prawdziwe czy rzekome w malarstwie" (Warszawa 1895).
Zajmował się także krytyką artystyczną, wygłaszał popularyzatorskie odczyty, pisał wspomnienia (m.in. "Jednodniówka. Pamięci profesorów i kolegów b. Szkoły Sztuk Pięknych", Warszawa 1897).
Pełnił funkcję kierownika artystycznego czasopism "Przyjaciel dzieci" (1861) i "Wieniec" (1872); w 1900 założył dwutygodnik "Świat artystyczny". Jego wielostronna działalność obejmowała także teatr; projektował dekoracje ścienne dla gmachów teatralnych (plafon Teatru Wielkiego) oraz kostiumy sceniczne, komponował żywe obrazy o tematyce historycznej, oparte na ludowych legendach i dziełach literackich (m.in. "Dziadach" Mickiewicza, 1877; "Starej Baśni" Kraszewskiego, 1885).
Artysta uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych; prezentował swe prace w warszawskim TZSP (corocznie 1860-1900), Salonie Artystycznym (1888-1899) i Salonie A. Krywulta (1887, 1889, 1892, 1893, 1896, 1900) oraz w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1855-1901); wziął udział w Pierwszej Wielkiej Wystawie Sztuki Polskiej urządzonej w Krakowie w 1887. Wysyłał swe dzieła na międzynarodowe ekspozycje w Paryżu (1867, 1875, 1876, 1883, 1888, 1889, 1890, 1894, 1895, 1896, 1897, 1898, 1899, 1900), Wiedniu (1873, 1882, 1886, 1888), Petersburgu (1873, 1878, 1881, 1882, 1884, 1885), Londynie (1873), Filadelfii (1876), Monachium (1897, 1880), Moskwie (1882), Berlinie (1891) i Los Angeles (1894). Został uhonorowany medalem na Powszechnej Wystawie w Wiedniu (1873), Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Paryżu (1889), Światowej Wystawie w Chicago (1893) i Międzynarodowej Wystawie Sztuki w San Francisco (1894). Indywidualna wystawa zorganizowana za życia artysty odbyła się w Lublinie w 1884 roku.
W zakresie stosowanych przez Gersona technik mieściło się malarstwo freskowe, olejne i akwarelowe, rysunek i litografia. W jego repertuarze tematów pierwszorzędne miejsce zajmowały - zgodnie z kanonem sztuki akademickiej - kompozycje historyczne, alegoryczne i religijne. Alegorycznymi panneaux udekorował sale kilku warszawskich budynków, hotelu Victoria (1869-1870), gmachu pobernardyńskiego użytkowanego przez TZSP (1870), siedziby Towarzystwa Kredytowego Miejskiego (Miasto Warszawa dające opiekę i gościnność wszelkim objawom życia społecznego, 1880) oraz kamienicy Szlenkera (1883). Wykonał szereg malowideł i obrazów ołtarzowych do wnętrz kościołów katolickich i ewangelickich na terenach polskich, rosyjskich i austriackich, m.in. w Wojciechowicach koło Opatowa (1891). Dzieła te cechowała tradycyjna ikonografia, oraz znamienna dla akademickich norm estetycznych biegłość kompozycyjna i warsztatowa.