Ilustrator, malarz, współtwórca powojennej polskiej szkoły ilustracji. Pracował indywidualnie i w duecie z żoną Bożeną Truchanowską. Urodził się 26 lipca roku 1929 w Łodzi, zmarł 22 lutego roku 2011 w Warszawie.
Studiował na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni graficznej Tadeusza Kulisiewicza, równolegle ze swoją żoną i wieloletnią współpracowniczką Bożeną Truchanowską, z którą współpracować zaczął jeszcze podczas studiów. Wspólnie wykonywali nie tylko zlecenia ilustratorskie. W latach 50. uczestniczyli w pracach dekoratorskich podczas odbudowy Warszawy, wykonywali również sgraffita na fasadach odnawianych kamienic w Lublinie. Za jedno z nich, dekorację kamienicy przy ulicy Złotej, z portretami złotnika i jego żony w ornamentalnych dekoracjach, otrzymali nagrodę finansową, a dzięki wstawiennictwu zawiadującego lubelską odbudową Mieczysława Kuźmy także przydział na pracownię w Warszawie.
Format wyświetlania obrazka
standardowy [760 px]
Wiesław Majchrzak, "Bohater wojny domowej", 1960, fot. IAM
Przez kolejne ponad trzy dekady artyści ilustrowali także książki i czasopisma razem i pojedynkę, zachowując wciąż własny styl – w przypadku Majchrzaka bardziej linearny, rysunkowy niż w budowanych często akwarelową plamą ilustracjach Truchanowskiej. „Majchrzak pozostaje wierny grafice, Truchanowska to temperament bardziej malarski”, pisała Anita Wincencjusz-Patyna. To właśnie graficzność stylu Majchrzaka dominuje we wspólnych ilustracjach duetu, choć niekiedy możliwe jest rozróżnienie autorstwa poszczególnych ilustracji, w których ujawniają się cechy stylu jednego z twórców. Choćby, jak zauważała Wincencjusz-Patyna: „W czarno-białych kropkowanych rysunkach do „Klimka i Klementynki” twarze postaci zdradzają ślad ręki Truchanowskiej, podczas gdy ilustracje z motywami krajobrazu czy architektury są zasługą Majchrzaka”.
Format wyświetlania obrazka
mały obrazek [560 px]
Wiesław Majchrzak, "Na przykład Ogród Saski", 1975, fot. IAM
Graficzność stylu oraz pietyzm w oddawaniu detali architektury i przedmiotów w pełni dają o sobie znać w ilustrowanych w drugiej połowie lat 50. książkach takich jak „Cudowna mieszczka” Wiktora Gomulickiego czy „Okręt w herbie. Legendy gdańskie” Franciszka Fenikowskiego, w których Majchrzak, w odniesieniu do treści książek, garściami czerpał z dawnych rycin, skrupulatnie oddając elementy historycznych strojów i architektury. Historyczna stylizacja w jego ilustracjach ma więc wymiar nieomal naukowy, a ich powstanie poprzedzone było nie tylko wniknięciem w tekst utworu, ale też skrupulatnymi studiami nad źródłami ikonograficznymi związanymi z realiami epoki, o której opowiada.
Format wyświetlania obrazka
mały obrazek [560 px]
Wiesław Majchrzak, "Na przykład Ogród Saski", 1975, fot. IAM
Skupienie uwagi w równiej mierze na bohaterach i ich ekspresji, co na elementach scenerii, choćby tych z pozoru najmniej znaczących, sprawia również, że w ilustracjach Majchrzaka postaci i przedmioty niekiedy nieomal wtapiają się w tło, mieniące się całym wachlarzem dekoracyjnych deseni. To ilustracje wymagające „lektury” równie uważnej co tekst, prowokujące do tego, by zatrzymać na nich wzrok i uważnie rozsupływać wizualną opowieść, wyławiać z dekoracyjnej plątaniny kolejne elementy historii.
Text
„Te siatki linii, kresek i kropek, przypominające często technikę frotażu o zdecydowanie dekoracyjnym charakterze budują przy okazji swoisty dystans między czytelnikiem a dziejącymi się wydarzeniami. Nie dziwi więc, że Majchrzak bardzo chętnie sięgał po teksty dotyczące odległych dziejów, powieści historyczne i przygodowe osadzone w realiach minionych wieków”, pisała Wincencjusz-Patyna.
Format wyświetlania obrazka
standardowy [760 px]
Wiesław Majchrzak, "Bohater wojny domowej", 1960, fot. IAM
W przypadku baśni, oderwanych od określonych realiów historycznych, styl Majchrzaka przybierał formę ornamentalnych, barwnych kompozycji, w luźniejszy sposób inspirowanych sztuką dawną. Przypominają one niekiedy późnogotyckie tapiserie, jak w ilustracjach do „Baśni włoskich” Italo Calvino, innym razem secesyjne witraże, jak w „Latającym pałacu” Gyuli Illyésa, czy też perskie malarstwo miniaturowe, jak w „Podróżach z Abrakadabrą” Jerzego Rosa. Tak jak historyczna stylizacja wiązała się z charakterem tekstu, tak też paleta barwna bywała niekiedy ściśle powiązana z przedstawianą przez Majchrzaka scenerią, jak w przypadku utrzymanego w tonach brązów, czerwieni, oranżów i żółci syryjskiego krajobrazu w „Muftim, osiłku Laili” Aliny Centkiewicz.
Styl wyświetlania galerii
wyświetl slajdy
W ostatnich dekadach życia tworzył już sporadycznie, po rozstaniu z Truchanowską publikując przede wszystkim okazjonalne ilustracje w pismach dla dzieci. Zmarł w Warszawie 22 lutego 2011 roku.