Decydujący wpływ na ukształtowanie się postawy twórczej Hofmana wywarła symbolistyczna sztuka Jacka Malczewskiego; artysta uznawany jest za kontynuatora wyznaczonej przez Malczewskiego linii symboliczno-alegorycznego malarstwa zarówno w zakresie podejmowanych motywów ikonograficznych jak i stosowanej stylistyki oraz kompozycyjnych rozwiązań. Jego repertuar tematyczny obejmował obok scen religijnych ("Nadzieja", 1907; "Skarga", ok. 1907) liryczne w wyrazie kompozycje baśniowo-fantastyczne ("Odpoczynek", 1914; "Zgubione szczęście", 1919; "Pogrzeb ptaka") i antyczne wątki ("Wiosna", 1918; "Faun z dziadem", 1920).
Naczelną zasadą obrazowania Hofmana była narracyjność, koncentracja na anegdocie i pewna teatralizacja przedstawień. Motyw Madonny z Dzieciątkiem - przebranej w ludowy strój, radosnej lub melancholijnej, ukazanej na tle idyllicznego pejzażu - stał się wyróżnikiem wczesnej twórczości artysty ("Madonna ze szpakiem", 1909; "Koncert", 1910; "Adoracja Dzieciątka", ok. 1918). Postaci Chrystusa nadał Hofman kształt ożywionego przydrożnego świątka dając wyraz swym zainteresowaniom sztuką prymitywną i rzeźbą gotycką ("Spowiedź", 1906). W wielu wariantach opracowywał motyw Erosa i Psyche tworząc dowcipną trawestacje intryg snutych przez Amora; mitologiczne parafrazy Hofmana ewokowały pogodny nastrój znamienny dla poetyki sielanki. Bardziej drapieżnego charakteru nabrały nasycone rubasznym humorem sceny nawiązujące do ludowych wierzeń, zabobonów i obrzędów, których protagonistami były strachy na wróble i jasełkowi aktorzy ("Diabły", 1908; "Strach na wróble", 1906). Często powracającym w sztuce Hofmana tematem były rodzajowe epizody zaczerpnięte z życia górali oraz wizerunki chłopów, dające okazję do zaakcentowania dekoracyjności strojów i folklorystycznych fascynacji twórcy ("Dwie góralki", ok. 1918).
Pojawiające się w jego obrazach postacie nędzarzy i kalek wpisywały się w mizerabilistyczny nurt jego malarstwa skoncentrowany na egzystencjalnym cierpieniu ("Z trumienką", 1907; "Śmieciarze", 1928; "Bóg dał - Bóg wziął", 1934) i tragizmie wojny. Zapożyczony z repertuaru europejskiego symbolizmu motyw starości skontrastowanej z młodością niósł treści wanitatywne ("Starość i młodość", 1922; "Anioł i starzec", 1923). Syntetycznie potraktowany pejzaż dopowiadał symboliczny wymiar przedstawień także w obrazach o tematyce historyczno-patriotycznej ("Płacząca Ellenai", 1918; "Legionista Złotowski ze Lwowa", ok. 1916; "Dulce et decorum est pro patria mori", 1930). W nawiązującym do sztuki gotyckiej, wczesnorenesansowej i ludowej malarstwie Hofmana kluczową rolę odgrywał linearyzm. Artysta określał kształty klarownym konturem, bryłę wydobywał walorowym modelunkiem, stosował barwy lokalne wzmocnione niekiedy refleksami fioletu, różu i zieleni. Jego umiejętność werystycznego odtworzenia rysów twarzy przejawiła się w serii autoportretów malowanych w różnych okresach życia, często - podobnie jak u Malczewskiego - finezyjnie upozowanych i dopełnionych alegorycznym sztafażem ("Autoportret z paletą", 1908; "Autoportret w kapeluszu", 1918; "Artysta i jego muza", 1920; "Autoportret. W pracowni", 1926).
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, marzec 2003.