W latach 1948-53 studiował w klasie Jana Rakowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, którą ukończył z wyróżnieniem. Studia kontynuował w latach 1953-56 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem Tadeusza Wrońskiego, zaś w latach 1957-58 w Paryżu u Pierre'a Pasquiera.
Koncertuje jako solista i kameralista w krajach Europy, w Ameryce i Azji. Był członkiem znanych polskich zespołów kameralnych: Kwartetu Warszawskiego (od 1962), Kwartetu Polskiego Radia i Telewizji, zwanego Kwartetem Mistrzów (od 1975 wraz z Konstantym Andrzejem Kulką - skrzypce, Romanem Jabłońskim - wiolonczela i Jerzym Marchwińskim - fortepian). Występował z Dresdner Philharmonie, Royal Philharmonic Orchestra, Orchestre Philharmonique de Radio France, Mozarteum Salzburg, Orchestre National de France, RSO Berlin pod batutą m.in. Sir Charlesa Grovesa, Stanisława Skrowaczewskiego, Jana Krenza, Moshe Atzmona, Jerzego Maksymiuka, Eliaha Inbala, Hiryoki Iwaki, Manuela Rosenthala, Witolda Rowickiego, Antoniego Wita.
Rozległy repertuar Stefana Kamasy obejmuje większość zasługujących na uwagę dzieł na altówkę, poczynając od muzyki baroku po współczesną. Jego gra była inspiracją do powstania 10 koncertów na altówkę: Grażyny Bacewicz ("Orfeusz" za najlepsze wykonanie na Festiwalu "Warszawska Jesień" w 1970), Tadeusza Bairda (nagroda płytowa Diapason d'Or 1989), Tadeusza Natansona, Romana Palestra, Krzysztofa Pendereckiego, Marka Stachowskiego, Tadeusza Wieczorka, Carla Böhma, Françoisa Rose'a, Marca Carlesa, których był pierwszym wykonawcą.
Występował na wielu festiwalach, m.in. w Alicane, Berlinie, Moskwie, Pradze, Salzburgu, Warszawie, Wersalu i Zurychu.
Od 1958 Stefan Kamasa wykłada w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie w 1980 uzyskał stopień profesora nadzwyczajnego. Od 1984 jest profesorem klasy altówki w konserwatorium w Tarbes we Francji. Ponadto jest gościnnym profesorem Konserwatorium im. Witolda Lutosławskiego w Krakowie. Prowadził kursy mistrzowskie w Żaganiu, Łańcucie, Sankt Petersburgu, Sztokholmie, Karlsruhe, Düsseldorfie, Bordeaux, Tuluzie i na Louisiana University w Stanach Zjednoczonych. Był jurorem konkursów w Monachium, Evian, Kassel, Markneukirchen, Budapeszcie, Mittenwald, Pörtschach i Zakopanem.
Jako solista i kameralista dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia, a także dla firm fonograficznych (Polskie Nagrania, Olympia).
W 1975 otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia, zaś w 1977 - Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich. Został też odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, styczeń 2003, aktualizacja: październik 2009.